ik las en lees heel veel. Altijd al… tot diep in de nacht, zeuren bij de bieb of ik al boeken voor ouderen mocht lezen omdat ik zo graag verder wilde… en toen kreeg ik kanker….

wat heeft het 1 nu met het ander te maken zegt u?

ik kan het in 1 woord samenvatten….

chemobrain

in eerste instantie kon ik helemaal niet meer lezen en op het moment beperk ik me tot makkelijke feelgood chicklit hoewel dat soms al een uitdaging is. Vandaag begon ik in een niksaandehand boek… ik neem u even mee in mijn brein

Pagina 3 “een enkele traan zocht zijn weg over het spoor van sproetjes van Fiona”… okee, we hebben een Fiona… ik probeer het op te slaan… even later komt Geoff in the picture… okee, haar man, vriend, whatever… ze hebben een paar pagina’s gedoe dat geloof ik over kinderen gaat maar dat is me totaal niet duidelijk…
Pagina 7 “Jude nestelde haar kin in haar rode wollen sjaal”… oh…er is ook een Jude in dit boek… Jude heeft een skischool… leuk… ik probeer Jude te koppelen aan ski… ze moet ene Alan bellen, die is haar man… okay…ik begin al een beetje te flippen…
Pagina 9 “Mike Cole klom in de bus”… mike?… mike is een skileraar en daar is Zoë op pagina 11.. Zoë mist de bus en loopt een oudere dame die ook een naam heeft omver, ik probeer die te skippen… want daar heb ik nu ff geen plaats voor in mijn hoofd. Zul je net zien dat ze straks belangrijk is in het verhaal, naja, dan blader ik wel weer terug naar het hoe en waarom… en doorrr.. daar komt Forbes Sinclair to the rescue… hij rookt een sigaar.. ik voel langzaam dat ik de eerste mensen al kwijt ben…en vervolgens verschijnt daar Jude weer…aah Mike werkt bij haar… Mike roept Simon erbij, en Fiona komt binnen… Fiona? wie is Fiona nou weer… die was toch van Shrek?…. ohnee ik weet het weer, dat was die eerste vrouw met die traan… heel langzaam voel ik me wegzakken in een brei namen op pagina 16. En dan heb ik het nog niet over Ollie en Debbie, Marty, Ben en Callum…. serieus… hoeveel mensen zijn dat? en waarom? en zijn ze niet met teveel en houden ze wel anderhalve meter afstand… ohnee, die nachtmerrie is er alleen in het echte leven…in een boek hoeft dat niet Paool…

Ik leg het boek aan de kant…. daarom hou ik ook zo van boekenseries. Dezelfde hoofdpersonen komen terug en zelfs dan moet ik soms nog terug om te kijken wie wie ook alweer was en waarom…. en dan doen ze nog niet eens moeilijke dingen… ik heb nog een nieuwe Janet Evanovich op de plank liggen die ik bewaar als een lekker toetje… daar zit ik zo weer in… maar als ik een Sigma Force verhaal of een Dan Brown probeer te lezen gaat het helemaal verkeerd… dan zijn er teveel gebeurtenissen die ik op kan slaan. Terwijl dat toch niet hele moeilijke boeken zijn… Ik ga maar weer eens terug naar Jip en Janneke denk ik… die kruipen onder de heg door of gaan met Takkie wandelen :-) Of Nijntje die gaat fietsen… die komt twentse eendjes tegen… en die hebben geen namen, Halleluja!

Maar ik blijf stug volhouden… het kan alleen maar goed zijn om te blijven lezen en je brein te stimuleren…. dan kan ik heus wel weer een keer oorlog en vrede van Tolstoj lezen… right…alsof ik daar behoefte aan heb gekkies :-)