en dus las ik het laatste blog van Femke… ik ben altijd volkomen onder de indruk van haar prachtige schrijfstijl en het vermogen om alles zo goed onder woorden te brengen… en dan heb ik het nog niet eens over de manier waarop ze in het leven staat….wat een stoer lief mens… echt respect… en daarnaast ben ik natuurlijk stikjaloers op de manier waarop ze schrijft….. later als ik groot ben hoop ik dat ook zo te kunnen……

en ik las dit:

Ziek ben je ook nooit alleen en misschien zit de kracht juist in de samenwerking en het delen van ervaringen, de zichtbare en de onzichtbare gevolgen van kanker. Een directe aanpak creëert misschien iets meer begrip en laat zien hoe sterk we samen staan. Daarom kies ik voor de confrontatie die ik dagelijks met mezelf heb, als ik voor de spiegel sta. Dan zie ik de gevolgen en die zijn geen dag hetzelfde. Vanmorgen keek ik in de spiegel en zag vermoeidheid en strijdlust in mijn ogen. Vanmorgen keek ik in de spiegel en zag dat mijn korte chemokoppie na een nachtje slapen één grote chaos is. Vanmorgen keek ik in de spiegel en ik zag een gehavend en getergd lichaam. Vanmorgen keek ik in de spiegel en ik vroeg me af hoe ik er vroeger ook al weer uit heb gezien. En wat zag jij vanmorgen, toen je in de spiegel keek?

echt tranen met tuiten omdat het zo goed weergeeft waar ik op het moment in zit… mijn proces van loslaten van wie ik was…. wat als ik dát loslaat en er blijft niks leuks over?… en hoe leuk was ik eigenlijk of hoe gekleurd zijn mijn herineringen naar wat was?… maar stel dat ik dan een kant van mezelf  zie die ik niet leuk vindt,  wat dan? en dus trek ik de muren weer op… maar misschien hoef ik wel helemaal niet alles los te laten….kan ik verder met een heel groot gedeelte van de Paola die er gewoon nog is… misschien vecht ik wel tegen dingen die er helemaal niet zijn… en waarom doe ik dat……ik vind het soms zo moeilijk om erover te praten omdat ik inderdaad mensen niet wil kwetsen maar ook weet dat mensen er wel klaar mee zijn soms… ik ook…..heel erg…..maar helaas moet ik het er wel mee doen….voor mij is er geen keus in veel dingen maar gelukkig wel een keus in hoe ik er mee omga….u kunt fijn even de deur dicht trekken en evenhelemaalwegpuntnl…maar ik neem altijd mezelf mee… en ik ben dan wel een reuze tof wijf (haha) maar ik wilde dat ik de angst, de kanker en de pijn ook eens thuis kon laten… de deur dicht trekken en gaan met die banaan……  en het is voor mij een stuk fijner om er krachtig en sterk in te staan dan negatief  en verdrietig…..mooi gezegd maar dat kan dus niet altijd… hoe hard ik het ook probeer, soms is er gewoon een groot verdriet dat niet te missen is en zich constant weer aan me opdringt net als ik heel gelukkig zit te zijn of een boek lees, of een foto zie die uit een schrift valt, enzo kan ik nog wel even doorgaan….verdriet schuilt in je lijf… en het slaat toe als je het maar lang genoeg negeert of als je het het minst verwacht……..en ik besef ook dat als ik niet laat zien hoe ik me voel gaan mensen er maar vanuit dat het goed gaat… je doet het niet snel goed, je mag niet klagen, je moet vooral positief zijn en optimistisch maar aan de andere kant wordt er dan gezegd maar het gaat toch weer goed met je… nou het gaat met me… goed niet…ik heb heel veel om dankbaar voor te zijn, en meestal tel ik vooral mijn zegeningen maar er is ook veel verdriet en pijn…. dat zeg ik meestal niet omdat ik dus niet wil zeuren…. maar als je mij uit een stoel ziet komen gaan vergelijkingen met oma van negentig bij u op, ik zweer het…sterker nog, oma’s van negentig staan makkelijker op dan ik… schrik niet, ik ga geen opsomming van ellende houden hier… daar heeft niemand wat aan he…en het is ook knettervervelend om te lezen… dat snapt u ook wel…….

ik zit nog midden in de behandelingen die verdomde zwaar zijn, en ja ik heb mijn haar weer en nee ik vind die anniekrullen niet leuk en ja ik ben er nog… hoera maar dan ook echt!!! Ik ben enorm gevoelig en merk heel goed dat men er soms klaar mee is… er is niets ergers dan zeggen, hoe is het ermee? goed?… mijn antwoord is dan ook ja… want ik flip van onoprechtheid….maar als u aan me vraag hoe het met me gaat denk dan even na of u het echt wil weten of mijn politiek correcte antwoord… beide kan wat mij betreft!