“kan ik u misschien een veronicagids meegeven?”, zegt het aardige meisje bij de appie buiten
“goh, dank je”, zeg ik verbaasd en tegelijkertijd op mijn hoede, hier zit iets achter of course.
“heeft u thuis een gidsje”, zegt het meisje en ze begint me al lichtelijk te irriteren, gidsje? ik haat verkleinwoordjes op die manier.
“jazeker heb ik thuis een gidsje, zeg ik waarbij ik verzwijg dat ik hem net heb opgezegd omdat ik altijd op internet kijk.
(we hebben ondertussen allebei het gidsje vast, zij aan bovenkant, ik aan de onderkant)
“en bent u daar tevreden mee mevrouw?” zegt het dreinerige meisje en ik voel dat ze bijna mevrouwtje had gezegd.
“yep”, zeg ik heul blij tegen haar en ik zie haar plastic laagje vernis verdwijnen.
“okee”, zegt ze, “dan ga ik hier wel iemand anders blij mee maken en ze rukt de gids weer uit mijn handen.
ik wist dat ze dit ging doen, want hier viel niets te verdienen maar helaas ook heel veel mee te verliezen, want mocht ik ooit een gids overwegen dan wordt dat dus niet de veronicagids. Ik vind het werkelijk te onbeschoft voor woorden om iemand eerst iets te geven en het dan weer af te pakken. En marketingtechnisch ook totaal niet slim dus…. er worden meer vliegen gevangen met stroop dan met azijn lijkt me. En ik weet ook meteen weer waarom ik altijd meteen zeg dat ik nee, geen gids nodig heb, of geen krant of geen whatever we aanbieden buiten de deur.
“tuurlijk”, zeg ik opgewekt tegen miss lukt, “veel succes nog met deze formule” en ik breng mijn boodschappen naar de auto.
Als ik het karretje terug ga brengen hoor ik om me heen, “wilt u een gidsje” en heel veel “nee, geen interesse”
Gerechtigheid!
Zussie zegt
hahaha…had je hem nou net niet ff iets strakker vast kunnen houden, dat er een hoekje afscheurt of zo?! Dan heeft ze er ook niets meer aan en dat zal dat onbeleefde wicht leren !! lekker pûh!!
mamsje zegt
hahaaaa,,, toch stiekum broer,,, leuk he die gidsjes we hebben er ook een , net zo groot als de telegraaf,, mmmmmmm gidsje..