en ze komen soms van een hele andere kant als je verwacht. Nadat ik na heel veel wikken en wegen en nog meer wikken en wegen en vooral heel veel spanning over welke uitkomst dan ook besloten had om toch mee te gaan met team 2025 naar de alp ging het snel. De eerste training was op mijn verjaardag en het was erg leuk om dat op deze manier te vieren. Het fietsen achterop de tandem is zwaar en om eerlijk te zijn veel zwaarder dan ik had gedacht… fysiek vooral ook. Ik heb totaal geen conditie… en dat was wel confronterend maar ook de controle loslaten vond en vind ik lastig. Laten we het erop houden dat ik wat afgeremd heb achterop, zonder rem weliswaar maar dat mocht de pret niet drukken. Het is een beetje hetzelfde gevoel als steeds willen schakelen in een automaat auto… het zit in je systeem en ik rem blijkbaar eerder dan Arjan :-) En, daar moet ik eerlijk in zijn… ik wil zo graag zelf fietsen… het voelt als zo’n stap terug na al het harde werken dat ik de afgelopen jaren gedaan heb om weer meer kracht en energie te krijgen. Ik probeer mijn frustratie en boosheid los te laten want laten we eerlijk zijn, het kost zoveel energie die ik zoveel beter kan gebruiken in leukere en positievere dingen. Ik schaam me ervoor ook… want zo ben ik niet. Ik krabbel altijd weer overeind maar het kost me echt moeite. Volgens mijn psychologe doe ik mezelf tekort want er zijn echt grote veranderingen aan de gang. En dat weet ik ook… maar hee, ik ben ook maar een mens he… ik wil keihard 80 km fietsen als ik daar zin in heb en ook nog energie hebben om de horlepiep te dansen daarna :-)

De ballonnen aan het stuur waren bij bocht 1 al weg want ik kwam er constant met de knieën tegenaan… dat vond ik een uitdaging te ver maar ik heb volgehouden met de wapperende rode ballon op mijn helm… dankjewel Michelle, mijn wraak zal zoet zijn :-)

Maar los van de blijheid was er ook een dingetje dat een ding bleek te worden. Ik heb altijd al mijn grote bilspieren overbelast, vanuit de onderrug en de heupen. Dat is ook de reden dat ik niet lang kan staan zonder te hangen of te lopen… Maar eenmaal op de fiets bleek het alleen maar erger te worden. Ik fiets natuurlijk wel maar hele kleine stukjes dus deze verrassing had ik niet aan zien komen. De pijn werd na een km of 10 zo heftig dat ik overwoog om af te stappen maar als Arjan even stopte met trappen kon ik even staan om te verzitten. Het is geen zadelpijn, dat grapje ken ik wel maar mijn spieren zaten in een constante heftige kramp… de laatste 5 km heb ik maar geprobeerd me op mijn ademhaling te concentreren en de pijn weg te puffen…. ik had echt de tranen in de ogen staan. Dus voor de tweede training moesten er wat dingen veranderen.. Ik heb met die lieve Tallie overlegd en er komt een zadel aan om uit te proberen via Henk Baars die haar ook heeft geholpen maar door omstandigheden was deze niet op tijd voor de training van gisteren. Dat he’j nie in de haaaaaaaaaaaaand zou mijn broer zeggen….

Afgelopen vrijdag was het mooi weer dus ik besloot te kijken hoe het op de gewone fiets van mij zou gaan, ik maakte een mooi rondje van 20 km maar na km 10, 12 begonnen mijn bilspier, stuit en rug weer op te spelen en ik raakte lichtelijk in paniek… eenmaal thuis kon ik alleen maar op mijn zij liggen op de bank van de pijn en liefste trof me in tranen aan.. “nu heb ik eindelijk de knoop doorgehakt om mijn verschrikkelijke vermoeidheid te negeren en dit toch te doen met alle prikkels en drukte en dan kan ik niet eens zitten” alles kwam eruit… huilen van frustratie en pijn… Liefste belde mijn lieve buurman Richard die een fantastische fietsenzaak heeft en ook onze fietsen heeft geleverd en die heeft vrijdagavond nog een zadel gebracht om uit te proberen… met meeverende zijkanten en ruimte voor het stuitje en de zitbotjes ondersteund….dank dank dank voor al die lieve mensen om me heen die me steunen en motiveren om door te zetten. Zowel dichtbij als wat verder weg op dat moment…. Ik ben daar zo dankbaar voor, als alles grijs is en de put je even opslokt is dat zo fijn. Want ze zien mij op mijn onleuks… en ik vind mijzelf vrij stom als ik onleuk ben…

Gisteren hebben we dus de tweede training gehad en dat ging echt een stuk beter. Ik kreeg wel pijn maar door de vering was dat onderweg veel minder…ik ben blij verrast dat het echt iets deed… voordeel is ook dat we straks op de alp van bocht naar bocht gaan… en ik er dus vaak af kan… ook door hobbels en boomstronken in de weg… dat gaat nl niet zo:

• Paool?
  Ja?
  Pas op er komt een hobbel, boomstronk… of een kink in de kabel aan, hou je vast.
  
  (Hee voor hetzelfde geld zit ik mijn make-up bij te werken of iets anders wat op dat moment hartstikke belangrijk is. )

Maar dat gaat dus zo

• Kaboooooooooooooooooooooom!
  jemig, wtf!!!
  sorry, dat was een hobbel, boomstronk of een overstekende paashaas die zijn mandje met eieren verloor
  
  Je zou een oog uitsteken met je mascara ofzo he…

Maar goed, bottomline (pun intended) is dat ik echt wel beter kon zitten, hoewel ik na die tijd wel veel pijn kreeg… en vandaag is stom. Doe je niks aan, na leuke dingen zijn de vandagen die er na komen meestal stom. Dus ik probeer me maar koest te houden, want hoewel ik weet dat het komt valt het altijd tegen. Ik kan er blijkbaar maar niet aan wennen hoe stom stom is als ik bij moet trekken van wat dan ook.

dus vandaag is vandaag, ik pruts maar een beetje vedan, doe mijn oefeningen en dan gaan we volgende keer het andere zadel uitproberen wat het fijnste is voor mij. En genieten van mijn floemetjes en de pruts en fröbelwerkjes waar ik mee bezig ben. Misschien een rondje eitjes en boerenyoghurt halen en dat is het dan wel… ik zie de zon af en toe schijnen buiten en ik pak een plakje zelfgebakken cake. Dat kan ik tegenwoordig mensuh!