ik heb nauwelijks geslapen… hoe kan ik ook slapen… ik voel me vreemd rustig, maar ook heel raar… ik zie de zon opkomen en ik hoop tegen beter weten in dat jij een goede nacht hebt gehad… eten hoef ik niet… eten… ik heb het gevoel dat ik nooit meer kan eten zoveel knopen zitten er in mijn maag…. lief en ik zeggen weinig tegen elkaar…ieder verzonken in onze eigen gedachten… of de leegte, ik weet het eigenlijk niet, ik voel me vooral niets maar ook alles…onwerkelijk… onvermijdelijk…
we gaan naar jouw huis……. ik zie je de steile trap oplopen…zelf natuurlijk…niet moeilijk doen…. en je gaat als een prinses op je bank liggen… je hoofd ligt in de zon… echt, ik zweer dat je licht geeft… zo sereen, zo rustig…. mijn onrust groeit met de minuut… ik ga naast je zitten, je pakt me vast en je fluistert, “lieve Paool, kijk nou, al die lieve mensen om me heen, iedereen is er, ik voel me net jarig…ik ben zo gelukkig” ik pak je hand, en zeg dat ik heel blij voor je ben maar of ze het heel erg vindt dat ik het iets anders voel… we schieten in de lach… alles is gezegd, alles is uitgesproken…. zo intens het leven voelen… ik wist niet dat het kon…
maar dit is geen verjaardag….. maar het gaat nu niet om mij…. .gewoon niet…. loslaten….. meer loslaten dan dit bestaat niet volgens mij…..mijn gevoel schakel ik uit anders ga ik gillen…..het gaat niet om mij, ik wil dit niet…. want dat ik dadelijk die prachtige schaterlach van je niet meer kan horen wil er bij mij niet in….ik verbaas me over de oerkracht die in me zit om dit te doen….
die middag twee jaar geleden ben je met een grote glimlach op je gezicht in slaap gevallen…
om niet meer wakker te worden…
ik geloof niet dat ik ooit iets in mijn leven heb gedaan dat zwaarder was maar tegelijkertijd moest het zo zijn… je hebt alleen maar liefde om je heen van iedereen gezien voor je je ogen dicht deed… hoe mooi is dat…
twee jaar geleden schreef ik dit een paar dagen voor je dood:
er is ook zo’n rijkdom in mijn hart, zoveel liefde, zoveel warmte en zoveel mooie woorden… hoe ongelooflijk mooi is het om de laatste tijd die zij op aarde heeft met haar te mogen delen in zo’n warm bad van dingen uitspreken, elkaar vasthouden, samen huilen maar ook samen heel hard lachen, haar knuffelen als ze weer heeft moeten spugen… alles is ontdaan van opsmuk of theater of uiterlijk vertoon…. wij zitten samen in een cocon…liggen in elkaars armen zonder gene, zonder waardeoordeel, gewoon omdat het zo voelt op dat moment… en de dingen die ze mij meegeeft, haar liefde voor mij, ik wentel me erin… ze kleurt mijn leven zoveel mooier… en dat zeg ik haar ook… ik wil dat ze weet dat mijn intense verdriet is omdat ik dadelijk zonder haar verder moet en dat ik verdriet heb óm haar en niet dóór haar… ik kan het niet vaak genoeg zeggen… en ik wil ook dat ze weet dat ik er wel weer bovenop kom, dat er mensen om me heen zijn die er voor mij zijn als ik dadelijk instort, dat ik er voor de anderen ben die ook verdriet hebben… mijn lief die wankelt omdat hij het ook even niet meer weet, wij zijn er voor elkaar, dat weet ik….. en dat ik haar nooit vergeet, dat ze in mijn hart zit, en dat ik zo’n bewondering voor haar heb om wie ze is en wat ze doet… wat een rijkdom om zo’n vriendschap te mogen meemaken… ik hoop dat iedereen in zijn leven dit ooit mag voelen…
wij zijn soulmates…en ik haat dat woord he, maar ik kan geen andere term vinden die het omschrijft, alles schiet tekort, we leerden elkaar kennen door Acda en de Munnik, helemaal in het begin van het acda en de munnik dans en showorkest…door de muziek verbonden, alle theaters van nederland leren kennen ;-), het was vriendschap op het eerste gezicht… en toen kregen we ook nog allebei kanker, hoe bizar kan het lopen…ik hoop dat ik nog even door mag, garantie tot de deur zeg ik altijd, maar tegen haar kanker was niets opgewassen….. en in het jaar dat onze grote muziekliefde besloot er mee op te houden moeten we ook afscheid van elkaar nemen… het gaat snel, veel te snel voor mij maar ik zie dat het niet anders kan… ik moet loslaten om haar te laten gaan…… ik gun haar dat… maar ondertussen hoop ik heel egoïstisch dat het nog niet voorbij is… ik ben ook maar een mens he… en loslaten is niet echt mijn sterkste kant zoals iedereen die me kent weet…
4 dagen later was het zo ver……..soulmates… ik heb er een paar in mijn leven…. dat is puur geluk, dat je vriendschappen hebt die zo intens zijn… ik ben ontzettend rijk dat ik dit ken en dankbaar…ik heb echt de liefste vrienden ever…. maar het verlies is dan ook zo zwaar…. ik voelde mijn hart gewoon in stukjes breken toen je stierf…. er speelt al een hele week maar 1 liedje in mijn hoofd… het prachtige liedje van blöf…. met de laatste regel die alles zegt…
De zon, het zand, de hitte en de rustige rivier
De stilte en de droogte, en de leegte van dit hier
De hemel en de aarde, de wijsheid van het land
En de wijsheid van een man, dat is genoeg
Er is niets waar ik op wacht
Morgen blijft het nacht
Ik overdacht mijn zorgen en de wereld
En alle keren dat ik wakker lag
Ik besloot
Wat een mooie dag
Wat een mooie dag
De grond, het gras, de wegen naar de horizon die trilt
De tijd is hier de ruimte, de diepte hier is wild
De onzin en de noodzaak, ze naderen de grens
De liefde van één mens, was mij genoeg
Er is niets waar ik op wacht
Morgen blijft het nacht
Ik overdacht mijn zorgen en de wereld
En alle keren dat ik wakker lag
Ik besloot
Wat een mooie dag
Wat een mooie dag
Er is niets waar ik op wacht
Morgen blijft het nacht
Ik overdacht mijn zorgen en de wereld
En alle keren dat ik wakker lag
Ik besloot
Wat een mooie dag
Wat een mooie dag
Er is niets waar ik op wacht
Morgen blijft het nacht
Ik overdacht mijn zorgen en de wereld
En alle keren dat ik wakker lag
Ik besloot
Wat een mooie dag
Wat een mooie dag
Wat een mooie dag
Wat een mooie dag
voor de dood……..
Take50 zegt
Ach, lieve schat, wat prachtig, dat je zo mooi afscheid hebt kunnen nemen. En wat intens verdrietig, dat je haar moet missen… Hoe mooi zijn die onvoorwaardelijke vriendschappen, die maatjes door dik en dun… Ze is bij je, klinkt zo “hol”, maar ik ben ervan overtuigd dat het zo is! Dikke knuffels voor jou en liefs ❤
Paola zegt
geen sorry hoor Wim, geeft niks!
wim zegt
Heel Heel veel sterkte Vandaag en sorry voor mijn gedrag Liefs Wim
Mincka zegt
ff stil in me. Dank dat ik dit met je mee mag beleven.