Vandaag was het dan eindelijk zo ver, de beklimming van col d’Oz… de training voor ons. Deze was verzet omdat het gisteren echt heel erg slecht weer was. En dat was een goede zet want de weergoden waren vandaag met ons. Wat een prachtige dag om te fietsen en te wandelen. En het ging wonder boven wonder echt goed, dat geeft de burger moed. Alleen als het erg warm werd kreeg ik het moeilijker. Ik kan slecht mijn warmte kwijt merk ik.

Ik had er echt niet zoveel vertrouwen in. Niet in mezelf bedoel ik, in Batman wel hoor, maar ik had het erg moeilijk om te geloven dat ik met mijn irritante lijf dit nog een keer zou kunnen. En na het missen van de training in Limburg wist ik eerlijk gezegd niet hoe ik daar in zou staan. Het is zo fijn om weer een beetje een boost te krijgen. Omdat het best een dingetje is, deze berg opfietsen.. ik kan het niet goed uitleggen maar laten we het erop houden dat ik fietsen heul leuk vind maar klimmen vind ik vrij stom… dus ja, lijkt me volkomen duidelijk waarom ik dit ook alweer doe ofzo…

Lieve Tallie, donderdag fiets ik omhoog voor jou! Reken maar! Mijn onmacht naar jouw ziekte en het grote kaknieuws is zo enorm, ik kan niet anders dan dat omzetten in kracht om die berg op te fietsen. Wamt anders ga ik huilen, en instorten en je weet hoe ik huil…met veel snot en gedoe… niks niet met mooie tranen die je wegpinkt… ik moet snot snuiven..en mascara onder mijn oksels weghalen.. en als panda over de finish komen… het zal je gebeuren dat je in een dierentuin eindigt en je je verdere leven op bamboo zit te knagen…… dat moet ik beter oplossen. Het voelt zo gek dat jij niet met me meefietst maar thuis moet blijven. Maar je bent er bij hoor, de hele weg! Dan moet Batman maar wat harder trappen om ons tweetjes naar boven te krijgen…