Ik ben nu iets langer dan een week weer thuis van de alp… de eerste dagen rende ik nog rond maar daarna kwam toch echt de onvermijdelijke klap. Logisch he… maar wel stom. Maar zo was het ook al voor de postcovid toestand natuurlijk… hoezo zou het nu anders gaan met die shit er nog bij.

Afgelopen dinsdag kreeg ik van mijn therapeut de kans om mee te doen aan een trial van het Radboud Ziekenhuis. Ik heb er geen seconde over na hoeven te denken, ik pak dit soort kansen met beide handen aan. Ik moet iedere dag 3 keer een aantal opdrachten doen met de bril op. In het begin was het nog een beetje zoeken maar nu zie ik wel wat ik moet doen en hoe ik het moet doen. Want er komt nogal wat op me af zeg… Ik had nog nooit van mijn leven een VR bril opgehad dus ik zei alleen maar oooh wow en waanzinnig en ik wil hier niet meer weg. Het is echt prachtig prachtig mooi…vooral sommige ontspanningsoefeningen zijn da bomb.

Het brengt me nu al wat…ik hou het vol om me ook echt te verliezen in een ontspanning, ook als die maar een minuut of 5 is nog. Dat is echt bijzonder. Het komt denk ik door het feit dat je echt in een andere wereld komt en ik wat te zien heb ook… ik heb geen tijd om andere dingen te bedenken… ik wil gewoon rondkijken en luisteren en doen wat ze zegt… het lukt niet met alles hoor, 5 minuten ademhalingsoefeningen heb ik na 2 minuten wel gezien. Dat vind ik enorm uitputtend, ik hou het gewoon niet vol. En daar zit hem ook meteen de crux… want er zitten dus ook opdrachten in voor je geheugen, je ruimtelijk inzicht, rekenen, noem maar op en daar merk ik dat er echt problemen zijn… ik schrik er ook van. Ik wist dat het niet zo goed ging met mijn geheugen maar ik vind dit echt confronterend. Ik hou dingen niet eens 5 minuten vol soms… bizar….
Aan de andere kant kan ik nu wel heel goed zien waar ik moeite mee heb en we kunnen aan het einde van de drie maanden zien of het me ook iets oplevert. Want 3 keer per dag thuis ermee gaan zitten leek me een eitje maar is het niet. Het vraagt echt iets van me. Wat is nu een kwartiertje per keer maar het blijkt toch echt wel een dingetje voor me te zijn. Ik zie overigens ook echt de voordelen, als ik deze oefeningen op papier had gekregen was ik veel te snel afgeleid geweest. Ik zie echt niets anders dan de wereld waar ik inzit en kan me veel beter concentreren. Geen tijd voor boodschappenlijstjes in mijn hoofd. En ik kan het fysiek makkelijker aan dan vaker naar de therapie zelf te moeten. Ik ben vaak al moe van het fietsen erheen… dit is thuis veel makkelijker te doen. Zeker voor Post-Covid therapie waar vermoeidheid en niet tegen prikkels kunnen vaak 1 van de grootste dingen is.

Maar zoals ik al zei, ik pak alles aan… ik wil weer naar het theater kunnen, op het terras zitten, naar de zee gaan en wat dan ook.. ik zit echt in een sociaal isolement en dat is me op de alp eens te meer duidelijk geworden… het maakt me ook echt bang, wat als dit niet meer weggaat? die angst is zo groot dat ik het meteen wegstop als ik het uitspreek… no way..ik ga hier echt uitkomen… dat moet… afgelopen vrijdag wilde ik eindelijk eens mijn vuurvliegfietske pakken… ik ging naar boven, zocht een broek, shirt, sokken, helm schoenen etc bij elkaar, trok mijn broek aan en daarna heb ik nog een poos zitten zoeken waar ik de broek had gelaten.. (duuuuus) ;-) en bedacht ik dat ik even moest plassen… ik zat op de wc, uitgeput van het uitzoeken, aankleden en de spanning die er bij hoorde na meer dan een half jaar… en ik wist..dit gaat hem niet worden… ik was al kapot van het aankleden, laat staan om te gaan fietsen… dit moest echt op een ander moment. Ik heb eerst even heel hard gehuild, de pröttel weer uutgetrokken en alles op een stapeltje gelegd… het ligt nu klaar… als ik weer een beetje energie voel hoef ik het alleen maar aan te trekken, accu in fietske te gooien en hopen dat mijn eigen accu dan niet leeg is en even rond te gaan. Ik moet echt op die fiets want anders geloof ik er niet meer in… en ja ik weet het, geduld geduld… maar probeer het maar eens… helemaal niks noppes nada aan je hoofd kunnen hebben, de hele tijd alleen te zijn en geen energie hebben.. echt ik vind mezelf echt heus heul grappig, leuk en lief maar op een gegeven moment ben je wel uitgepraat met jezelf… ik wel in ieder geval. En geduld hebben is echt een tijdje op te brengen… maar ga eens in mijn schoenen staan…naast geduld is er ook heel veel onzekerheid… en dat vliegt je soms aan… ik hoor mensen zeggen dat ik vertrouwen moet hebben maar op de donkere dagen in mijn leven is dat helemaal weg… gelukkig zijn er ook weer betere momenten… niet dat ik me beter voel… helaas niet maar ik kan er soms iets beter tegen, vechten tegen die gevoelens is iets wat je geen zak oplevert. Dat weet ik wel… maar ja… soms lukt dat niet… en heel eerlijk, ik ben soms echt jaloers op mensen die wel energie hebben… …

Laten we hopen dat dit me wat brengt… want het is een fantastisch initiatief. Echt, dank dank voor de mogelijkheid om hieraan mee te mogen doen.

Vandaag zit ik buiten onder de parasol in mijn zenhoekje… tot het te heet wordt, dan verdwijn ik even naar binnen denk ik maar tot die tijd zit ik hier met mijn dingetjes te luisteren naar de vogels, de wind, ruik ik versgemaaid gras en zit ik te genieten van de tuin, de blommen en mijn boek, borduurwerk en puzzels… het is wat het is… en je hebt er maar mee te dealen

gelukkig heb ik een fijn achterthuisje :-)