Het leven is niet altijd leuk en er is niks mis mee dat ook te delen…het hoeft niet altijd groots en ver en duur… stop and smell the roses mensen… er is zoveel moois, vooral in kleine dingen, als je het maar wil zien.. ik moet me wel eens verantwoorden voor de manier waarop ik blog, “sommige mensen zetten alles maar op facebook”…en “iedereen kan dat lezen hoor”… naja iedereen die Nederlands kan of een een slechte vertaalmachine heeft 🙂 Reken er maar op dat ik zeker niet alles blog of deel maar ik wil graag mezelf zijn in mijn schrijven…en je kunt niet altijd die stoere chick zijn die lachend en strijdlustig de kanker te lijf gaat, met een big smile een spuit in zich laat jenzen of altijd met vrienden leuke dingen doet en iedere dag iets geweldigs op tafel zet met een glaasje prosecco in de hand (los van het feit dat dat al een utopie op zich is 🙂 ) … als ik Sylvie Meis op een zorgvuldig geënsceneerde foto zie aan de paastafel met alles erop en eraan zie ik alleen maar dat het er weliswaar als een plaatje uitziet maar dat ze helemaal alleen is…ik word er zelfs een beetje verdrietig van..waarom zou ik wel mogen delen dat mijn vriendin een kind heeft gekregen maar niet dat een andere vriendin gestorven is…dat moeten we binnenskamers houden, niemand wil zien hoe rauw verdriet kan zijn… maar het hoort er toch bij? Waarmee ik niet wil zeggen dat iemand niet alleen de mooie dingen mag laten zien, ieder moet doen waar hij zich goed bij voelt…ik heb daar alle begrip voor maar hopelijk is dit dan ook wederzijds… dit is zoals ik ben… met echt enorm veel moois en liefs in mijn leven maar ook met dingen die soms te zwaar zijn om alleen te dragen of gewoon stom zijn… what you see is what you get and it ain’t pretty sometimes LOL
het leven is niet altijd maakbaar zoals we maar al te graag denken… ik maak graag van een drol een gebakje zoals ik altijd zeg maar soms is een drol gewoon een drol en daar is ook niks mis mee!
wat een heerlijke lekkere dag was het gisteren… gewoon beetje rondhangen, buiten zijn waar het heerlijk is, het is zonnig maar er staat een stevige wind dus is het lekker in de zon. Enige nadeel is dat de parasol een eigen leven gaat leiden dus die kan niet op… goed smeren en regelmatig ff naar Continue reading →
ik lees een bericht op de NOS … eerst denk ik alleen maar, hoe dom kun je zijn. Dan lees ik het nog een keer… en ik voel dat ik me er over opwind… WTF denken ze nou eigenlijk…. ik denk er de hele dag aan… en ik ben eigenlijk niet zo heel veel met die schildklier van me bezig, niet omdat het zo goed gaat, verre van zelfs…het is alweer twee jaar een grote rommel sinds de thyrax niet meer leverbaar was en ik om moest schakelen. Ik ben sinds die tijd niet meer stabiel geweest… het schiet me zo in het verkeerde keelgat, gezonde sporters die dit gebruiken om dat het hen sneller af laat vallen of herstellen of wat ze dan ook maar bedenken… het is niet alleen het feit dat ik het oerstom vind wat ze doen maar ook het gemak waarmee net gedaan wordt of je een pilletje inneemt en dan lekker af gaat vallen en opgepept wordt… ik heb een hele poos verschrikkelijk gehyperd en het is allesbehalve een pretje… je bent 1 grote rusteloze brok trillend zich naar voelend mens als je schildklier te snel werkt… want dat is wat ze doen…hun schildklier te snel laten werken zodat ze schijnbaar afvallen… wel als het dat alleen was wist ik het ook wel…
maar zo werkt het niet…
ik denk terug aan toen ik ziek werd…
ik heb er nog nooit over geschreven volgens mij maar ik was 17, zat vol plannen… mijn hals werd steeds dikker, mijn ogen puilden bijna uit mijn hoofd, die konden ‘s nachts zelfs niet meer dicht, dat is tot op heden zo gebleven… maar toen was het echt een ramp, ik moest er een paar keer per nacht oogcreme indoen om ze niet uit te laten drogen… ik ging dus naar de dokter die me de jas uit liet doen, me aankeek en zei, okay, ik zie het al… hopla naar het ziekenhuis jij… daar aangekomen moest ik aan een hele zooi medicatie maar als eerste mijn hart tot rust laten komen, die bonkte mijn lijf uit… ik heb een jaar met medicatie gesukkeld en het werd maar niet beter en dus werd er besloten dat ze me gingen opereren… ik weet niet meer waarom er geen “slok” aan te pas kwam maar het had een reden… bijna mijn hele schildklier werd weggehaald en op de 1 of andere manier zijn daar ook mijn bijschildklieren verdwenen… zij zorgen voor de calciumhuishouding in je lijf…. daar kreeg ik een zooi pillen voor en die moest ik innemen, ik had geen idee hoe en wat er met me gebeurd was. ik werd er doodziek van en had van overgeven inmiddels een leuke hobby gemaakt… niet tof… men besloot dat ik er mee moest stoppen maar op de 1 of andere manier was de communicatie niet helemaal duidelijk tussen de artsen en kreeg ik ook niets anders… ik had nogmaals geen idee dat ik geen bijschildklieren meer had maar werd daarna alleen maar zieker en zieker… ik kreeg tintelingen, enorme krampen in mijn spieren, ik kon niet goed meer zien, viel vaak bijna flauw en dat werd alleen maar erger… moest soms tien keer gaan staan als ik moest plassen omdat ik zo ontzettend verkrampte, ik had echt heel veel botpijn… onvoorstelbaar dat ik daar mee doorliep… gewoon naar school ging, gewoon deed wat ik wilde doen…… tot op een verschrikkelijke dag ik opeens in een tetanie schoot, gelukkig was ik thuis want ik wist niet wat me overkwam, mijn mond zakte scheef, ik kon niet meer praten en mijn hele lichaam schoot in een spasme en kramp… ik hoef denk ik niet uit te leggen hoeveel pijn dat doet… ontzettend paniek, mijn vader die mijn benen probeerde te strekken, mijn broer mijn arm, mijn moeder aan de telefoon met de dokter de andere arm… dokter kwam, opperde eerst nog hyperventilatie maar liet dat al snel varen en stuurde me naar het ziekenhuis maar ik ging niet met de ambulance besloot ik…mijn oom bracht me weg met de lesauto…ik zal het nooit vergeten, mijn moeder achter me mijn armen strekken en me minder pijn te geven, mijn schoppende benen in die lesauto met extra pedalen… yup als je maar eigenwijs bent… we hebben daar later verschrikkelijk hard om gelachen maar toen was het verre van grappig…..daar aangekomen werd ik meteen in een bed gesmeten nadat ik eerst nog zelf de trap op was gelopen hangend aan mijn oom en mijn mam…. en begon het fijne werk om een ader te vinden in dat gespannen lijf…uiteindelijk lukte het en daarna heb ik weken in het ziekenhuis gelegen om weer een beetje calcium in mijn lijf te brengen… er zat niets meer… al mijn spieren gaven het op… en ja…je hart is ook een spier he… wat een hel was dat…maar dankzij de goede zorgen van weken in het ziekenhuis, (en al die calcium die ik moest eten, ik kreeg oa iedere dag een pak yoghurt op de kamer en die moest op, klinkt niet heel vies maar probeer het maar eens…. echt ik kon die yoghurt wel uit het raam gooien en in antwoord op de vraag, nee dat deed ik niet… weet ik bijna zeker 🙂 ) .. veel medicatie en daarna nog maanden eerst iedere dag naar het ziekenhuis prikken, daarna nog 3 keer in de week… jarenlang geklungel…. ik was niet in te stellen… en daarnaast ook mijn schildklier niet bleek… die werkte inmiddels ook te traag en ook daar lukte het niet een balans in te vinden… en ja, ook daar heb je weer heel veel ellende van…..en dat is tot de dag van vandaag een zoektocht… mijn nierziekte is ws een gevolg van dit hele gebeuren… laten we hopen dat die nog een tijdje doorkunnen, ze zijn gelukkig redelijk stabiel het laatste jaar want daar wil ik echt niet aan denken….
17 was ik….
en opeens chronisch ziek…
en hoe…
ik heb die medicatie nodig om te kunnen leven…. zonder ga ik dood…simpel…
en dan zijn daar gewoon een stel ‘topsporters’ die spelen met hun leven door gewoon dit soort troep te slikken… waar ben je dan mee bezig? alsof het snoepjes zijn… alsof je die als arts gewoon maar voorschrijft aan gezonde mensen…hoe zit dat dan?…ik zou ze M&M’s geven als ik ze in mijn spreekkamer kreeg…. ik begrijp er geen reet van. Mijn leven hangt af van die pillen… ze zorgen ervoor dat een stofje wordt omgezet in mijn lijf die het zelf niet meer aanmaakt… en in het geval ook die van mijn bijschildklieren… ik slik het hormoon zodat de melkproducten etc die ik eet omgezet worden in mijn lijf zodat ze gebruikt kunnen worden en niet zoals toen ongebruikt mijn lichaam weer uitgingen…en zij gebruiken het omdat het niet op de dopinglijst staat dus dan kun je maar wat aanklooien… ik hoop dat ze dit lijstje ook eens goed nalezen….en wat me helemaal irriteert is dat ik niet aan mijn geliefde thyrax kan komen omdat het schaars is en zij slikken het omdat ze denken dat ze daar beter mee presteren…. nou dank je de koekoek… ik presteer ook een stuk beter met die medicatie… en nee, ik kan geen wereldrecord schaatsen… ik kan op slechte dagen nauwelijks van de bank komen…
dus dat!
Op deze foto zie je het litteken als je er op let… gelukkig valt mijn niet bestaande borst net wat meer op *gniffel*
gisteren was het dan eindelijk zo ver, de flipje toertocht stond op het programma… het was nog even spannend of het wel door kon gaan want na de 40 graden die het vrijdag hier aantikte zou het zaterdag een dag worden met code oranje en onweersbuien, regen en meer van dat gedoe… niet tof! Als het onweert ga ik niet fietsen maar regen gaat me niet tegenhouden… en die afkoeling vond ik wel een hele fijne bijkomstigheid, let wel het was 27 graden maar hee, dat is afkoeling he…
Wat een fijne goed georganiseerde tocht was dit zeg… mooie gelegenheid om te starten, goede parkeerplaatsen, route uitstekend aangegeven (op een enkele uitzondering na maar ik zal geen namen noemen hoesthoesthoestmichaelhoestedwinhoest misten een bordje en die haalden ons tien kilometer later weer in… ik denk dat ze naar Arnhem waren geweest inmiddels 🙂 maar verder, echt top! Leuke opzet, bewaakte fietsenstalling, een bon voor een bidon, en een bon voor pasta en nee dat was geen chocopasta begreep ik later… ik ging uit van een pot Nutella, logisch toch?
we zijn aangekomen…fietske en ik
0008? joh…zo snel was ik niet…ik denk dat er iemand in bed is blijven liggen bij nader inzien…
van der valk… coole ontvangstruimte…en nee ik heb er niet ingehangen!
bij de start
spanning!
waarom die bananen boven me hangen is een raadsel
bij het rustpunt
het was echt heerlijk weer om te fietsen, we hebben twee buien gehad maar verder, super! We hadden geen idee hoe we het zouden doen, 85 km is voor ons een behoorlijke afstand maar het ging lekker, mooi tempo voor ons tweetjes, zo rond de 20 en er stond echt een straffe wind… maar echt serieus, wanneer niet? ik geloof dat het hier altijd waait zelfs als men zegt dat het niet waait…ga maar eens een rondje fietsen langs de IJssel ofzo… wind! Maar het mocht de pret niet drukken, wij reden rustig door… helaas kreeg ik weer pijn aan mijn kont… ik gok dat er toch een ander zadel moet komen voor me…of een aantal betere fietsbroeken maar dan moet eerst Winston of Gaston even aan komen waaien (en ja pun intended) want ik vind het allemaal reteduur (en ja, weer pun intended) 🙂
Mooie omgeving, prachtige wolkenluchten en lekker fietsen, wat dut mi’j wat vandage… ik had verder niet op het routekaartje gekeken maar ik vond dat er na 60 km nog best een stevig klimmetje inzat.. ik dacht nog, goh, het lijkt wel op de Grebbeberg (lees ook vooral het verhaaltje bij de link) laat ik eens terugschakelen want ik zat nog op het grote blad te pielen… eenmaal boven herkende ik de begraafplaats en viel het kwartje…misschien had ik beter gewoon onderaan kunnen schakelen…. desalniettemin en niettegenstaande en nog meer moeilijke woorden, ik had wel dik drie minuten van mijn PR afgereden zag ik later…zo voelde het niet kan ik u zeggen… maar ik ben best een beetje trots op ons… deden we toch maar…wie had dat gedacht… ik zeker niet…. mensen die me langer kennen en een tijdje niet gezien hebben zeggen als eerste, jemig wat ben jij afgevallen zeg…en als ik vertel dat ik fiets zijn ze flabbergasted… maar toch wel met ondersteuning he? ehm nee… dat niet… echt ze vallen bijna om…. ik moet eerlijk bekennen dat ik links en rechts en achterstevoren wordt ingehaald… en die 60 plusser die een melodietje begon te fluiten terwijl hij ons in ging halen toen wij tegen de wind in ploeterden vonden we unaniem eigenlijk gewoon een enorme droeftoeter… niet om de fiets met ondersteuning maar ons even te kakken zetten mislukte ernstig…. zeker omdat ik net een rit op strava zag verschijnen van mijn stoere vriendinnetje die met al haar pijn en zieke lijf meer dan 1000 hoogtemeters had gefietst op haar fiets met ondersteuning… dan ben je gewoon een ontzettend stoer wijf!
Jen, ik heb er van genoten en gaan we vaker doen, en hebben mensen zin om aan te haken… hartstikke leuk! Enne ik ben benieuwd naar de blije foto van onderweg…
En ik scoorde voor het naar huis gaan natuurlijk wat heerlijke bakjes fruit… maar dat lijkt me logisch
een week of twee geleden kreeg ik opeens een superlief berichtje toegestuurd… ik las het… moest een paar keer met mijn ogen knipperen en las het nog een keer… ik kan het leven soms retezwaar vinden maar echt serieus, wat heb ik toch een boel lieve mensen om me heen. Een vriendin wilde ons zo graag een paar dagen vakantie aanbieden en dus bood ze ons aan om een paar dagen naar Zeeland te gaan op een camping. Iedereen die mij kent komt nu helemaal niet meer bij want ik ben de Bert Visscher onder de campinggasten, sterker nog, ik ben de Scrooge onder de campinggasten:
maar wat ontzettend superdepuperlief zeg! Ik had er al eerder een blog over willen schrijven maar met de verschrikkelijke ervaring van vorige week kwam het er even niet van….. laten we het erop houden dat het niet op een beter moment had kunnen komen… en ik ben ook heel erg gelukkig gewoon thuis he, maar het is wel echt heel erg fijn om er even uit te kunnen…..ik heb er zo ontzettend veel zin in, even helemaal weg.nl en in een mooie aangepaste caravan in Zeeland bij de boer… dus dat is niet camping maar Glamping hoor, voor prinsesje Paool…. het is op camping La Ferme in Zeeland . … de rolstoel gaat mee indien nodig maar verder gaat dat gewoon helemaal goedkomen, dat voel ik aan alles, het heeft een supergoede vibe…nu al… en fijn dat het aangepast is want ik zie er misschien uit als Hollands Welvaren en als je me ziet fietsen lijkt dat ook zo… maar als je me nu op de bank ziet liggen is het net ff wat anders…. ik heb de hele week nauwelijks kunnen lopen van de pijn in mijn rug maar ik doe het weer…net op tijd voor de toertocht waar Jen en ik morgen aan deel gaan nemen…. dus superfijn dat het zo kan….we hebben oppas in huis voor onze twee muiters dus ook dat is geregeld…onbezorgd weg…en ik ben misschien 2 keer in Zeeland geweest ooit dus een nieuwe omgeving…fietske gaat mee en ik ga Zeeland verkennen…. ik vrees dat Rob er niet onder uit kan om een keer mee te fietsen met me 🙂
En dichtbij mijn geliefde zee… veel mooier wordt het niet…. vakliteratuur mee (flair, viva, vriendin, puzzelboekjes en andere niksaandehandtijdschriften) mijn e reader, mijn haakwerk, laptoppie natuurlijk want ik moet wel kunnen bloggen en dan samen met Rob lekker alleen maar doen waar we zin in hebben. Want daar is hij ook heel erg aan toe…. dus dankjewel lief vriendinnetje en dankjewel lieve mensen van de camping en stichting Onbezorgd weg dat jullie dit mogelijk maken. We voelen ons nu al heel erg welkom….echt jullie maken twee mensen heel gelukkig. Dus binnenkort gaan wij een paar daagjes weg…..en heb je zin om even aan te waaien bij ons als je in de buurt bent…doen!
ik heb graag achter mijn huis de I pad aanstaan met een muziekje…. zachtjes zodat de buren er zo min mogelijk last van hebben hoop ik… maar ik ben een meezinger… en dan bedoel ik meezingen! Het liefst zo hard mogelijk… en ik zit ook niet stil als ik muziek luister…kortom, ik ben kapot van het proberen me in te houden… en de radio staat denk ik vaak net iets te hard… gok ik….daarnet had ik het ongemerkt niet door… ik zat mee te zingen of ik helemaal alleen in de auto zat….niet dus….en nu maar hopen dat de buren tot 4 huizen verder net ff weg waren ofzo….
aan de andere kant
het moet er soms ff uit he…. en ik heb zelf niet zo snel ergens last van…behalve als het 16, 17 jarige jongetjes met teveel hormonen, brommertjes en alcohol zijn die denken dat ze op een camping zijn hier aan het water…daar is serieus iets mis mee… gelukkig is dat niet al te vaak….maar verder…gillende kinderen in een badje met water…of met een bootje op het water, honden die hier lekker zwemmen, eenden, ganzen, zwanen, meerkoetjes die gezellig lopen te kletsen samen over meerkoetjes en kalfjes…. mensen die lekker zitten te vissen… en zelfs mijn vorige buurman die het hele oeuvre van ene meneer Hazes koesterde vond ik pas na een uur of 4 irritant worden….en dat zegt enorm veel over mij… want ik trek dat niet echt, dat nederlandstalige trosmuziek gebeuren…. dat zegt iets over mij he… vooral van blijven genieten….
maar het is hier vooral stil, met veel vogels, kabbelend water, nu zijn er wat jochies aan het vissen en met elkaar aan het praten… ik hoor niet wat ze zeggen maar hoor ze lekker keuvelen samen….. ik hou zo van dit plekje als het zo heerlijk is… de zon schijnt, ik zit onder de parasol dit blogje te tikken en dan kan ik oprecht helemaal zen zijn zelfs als mijn lijf heel erg onzen is en pijn doet….
een poosje terug maakte ik dit filmpje… dat u niet denkt dat het hier nu herfst is ofzo 🙂 en ja ik heb hem al eens gedeeld he… maar als ik zin heb en durf zal ik eens een nieuw filmpje maken…en zo min mogelijk praten…. ik ben echt een vlogger van Jan Doedel want ik zit altijd te kijken of iemand me niet ziet ofzo…of erger nog…hoort…. ik zeg altijd rare dingen en dan moet ik 3.598 keer overnieuw beginnen… het is maar goed dat er niet iemand met zo’n take 3,598 bordje staat
ik was met de site bezig en dacht het achter de schermen te doen en toen ging hij opeens toch allerlei zooi verzenden…ik beloof dat ik er mee ophoudt tot ik weet wat ik doe
Vandaag mijn allereerste heuse tocht gefietst! Drenthe’s mooiste, Erik Dekker Classic. Het was toch nog anderhalf uur rijden vanaf hier…en ik was best heus zenuwachtig…. maar wat een mooie tocht was het… hoewel ik wel ff angst had voor de 432.784 duizend rood/witte lintjes met processierupsbomen… *gil* maar hopelijk heb ik dit keer geluk… Continue reading →
ik vind het nogal lastig om te bloggen want eigenlijk wil ik leuke dingen opschrijven… en dat ga ik ook doen hoor… maar ik maak ff niet zoveel mee op het moment. Mijn wereldje is vrij klein, ben heel veel alleen thuis, en probeer daar het beste van te maken. Zonder allerlei details van anderen het web op te smijten, mijn vrienden hebben het zwaar en ik wil er voor hen zijn, ik heb sinds de alp echt zoveel slecht kaknieuws gehad van dierbare mensen om me heen, het is niet te bevatten soms… vooral de kanker slaat keihard toe op het moment…. ik heb veel verdriet maar ook verdriet om mijn vrienden die door allerlei shit heen moeten…. en ik wil ze zo graag gelukkig maken… ik wil van alles voor hen doen en hopelijk doe ik ook wat kan en waar ze behoefte aan hebben… en denk alsjeblieft niet dat ik al te veel op mijn bordje heb… niet doen, daar wordt echt niemand gelukkiger van, ik doe heel graag wat voor jullie allemaal…wat dan ook…ik zou eten koken aan iemand anders overlaten maar voor de rest roept u maar… met liefde!
lichamelijk is het hier ronduit shit te noemen, constant is er iets waar ik weer door terug wordt gefloten… heck ik raad niemand aan om naar me te fluiten want ik sla terug vanaf nu. Ha! Maar ik voel me ondertussen een grote zeur en mekkerkont, en onleuk vooral… en ik ben er klaar mee… jullie vast ook, snap ik helemaal….oh shit, weg….daar is ze… ik zie het wel hoor, dat jullie stiekem een kruis maken met je vingers als ik in de buurt ben… gniffel… en terecht! en terecht! ik loop nog net niet als een spin met ronddraaiend hoofd achterwaarts van de trap af maar meneer King zou er een leuke film van kunnen maken denk ik… hmmm come to think of it, dat nodigt nu niet echt uit om iets aan me te vragen… ik ben vooral onleuk voor mezelf ook he… en voor anderen iets doen maakt me blij. Punt
en dan is er nog mijn tegenprestatie actie…engeltjes haken… het komt er echt aan hoor mensen die allemaal hebben bijgedragen aan mijn laptop. Ik ben jullie echt heus zeker niet vergeten maar ik moest ff een alp bedwingen voor ik me er toe kon zetten… en daarna begon mijn lijf aan zijn eigen alp… maar vandaag zit ik buiten en begin ik met het maken van alle tegenprestatie engeltjes, ik heb ook nog wat andere bestellingen en die komen er ook aan. Het lijf wilde even niet meewerken met haken… sterker nog, ik lig op apegapen… beetje lezen, beetje puzzelen, koelkast open en dicht doen om iets lekkers te pakken…. *gil*…. dat was het wel zo’n beetje.. dus mochten jullie denken dat ik het vergeten ben…nee nee echt niet, juist niet, het jengelt maar in mijn hoofd dat ik dat echt moet doen…ik heb zo’n superego met een eigen ego….die vind nogal veel van zichzelf…. kun je maar last van hebben LOL…. Freud zou een fieldtrip met me hebben gehad….. maar echt, als het had gekund had ik het ook al gedaan!! Ik ben jullie zo ontzettend dankbaar, krijg nog tranen in mijn ogen vaak… echt onbaatzuchtig en gewoon keilief, dat is het! Maar ze komen jullie kant op hoor…met een dikke zoen… dat ook!
zo en nu ga ik haken en van het zonnetje genieten en vooral dankbaar zijn met iedereen in mijn leven…. ik zit hier vaak te denken waar ik het toch aan te danken heb, al die leukerds om me heen… als mensen zeggen dat de wereld kak is en dat Nederland stom is en iedereen onaardig en weet ik veel roep ik altijd, dat zou ik niet weten… ik heb namelijk de leukste mensen van de wereld om me heen verzameld en daar ligt mijn focus… veel leuker… dankjewel voor jullie vriendschap… tofferds!
ik keek in de spiegel gisteren…. trok rokje aan, rokje uit, jurkje aan jurkje uit, gatver, overal dik en kilo’s teveel… ik kon wel janken….sterker nog, dat deed ik ook…. niet dat dat iets nieuws is, ik ben echt een vrolijk nootje de laatste weken…. calimero is er niks bij…. maar jemig, die vetrollen….blergh……erg ongelukkig met mezelf, ik wil zo graag die laatste kilo’s eraf maar het lukt me maar niet….ik snoep teveel, ik eet te veel… en ik weet het ook wel hoor maar het lukt me gewoon even niet……teveel chocolalala en aanverwant lekkers……, en ook zo geen zin in dat gelijn weer…. en dus viel mijn oog in de supermarkt op iets…. ik trap vast ergens in….maar ik probeer het eens, ik sla een maaltijd over voor een shake….
Onze producten bevatten hoogwaardige eiwitten, zijn een bron van vezels en bevatten een optimale mix van vitaminen en mineralen. Maar bovenal zorgen we ervoor dat onze producten zeer smaakvol zijn. Kortom de producten bevatten alles wat je dagelijks nodig hebt om je goed te voelen en dit ook uit te stralen!
nah, dat klonk heus heul lekker… en weinig calorieën… klonk ook goed… yoghurt met bosvruchten nam ik mee, en met appel…. dat ging helemaal goedkomen met mij…. ik verheugde mij er zelfs op…. zo rol ik gewoon…..
vanmorgen was het dan zover, een pot thee mee naar buiten, vakliteratuur en mijn laptop… en natuurlijk….DE SHAKE
ik had het lekker koud laten worden, draaide de dop eraf… nam een slok…
om die vervolgens met een slok hete thee weg te spoelen…
holy gatverdamme!!!
wat onvoorstelbaar ontzettend vies
ik kan me niet voorstellen dat er iemand is die hier yoghurt met bosvruchten van kan maken… het komt niet eens in de buurt… wat een vies gebeuren was dat zeg…. ik snap wel waarom niemand daar van aankomt, ik hoefde nog net niet naar de wc te rennen…en mocht u denken, daar is Paool weer, die overdrijft graag…ik zou zeggen probeer het eens… en ik weet dat er ook lekkere shakes zijn he, milkshakes…bij de mc Donalds bijvoorbeeld….ik noem maar een zijstraat…
neehee grapje… er zijn serieus lekkere afvalshakes enzo.. ze bestaan…. vriendinnetje gebruikt ze en die zijn heus heul lekker zegt ze… maja, die afvaldames willen om begrijpelijke redenen mijn medische achtergrond er niet bij hebben…
ik heb nog wel 3 potten thee nodig om dit smaakje weg te spoelen…
en een pot nutella…
kortom, ik ga maar eens een boterham pakken… met smeerkaas… en gewoon de snoep, chips en aanverwant lekkers in de vijver gooien… want zoals Barry Hay ook steeds zei in zijn biografie, there’s no such thing as a perfect paradise….
dat ook!
PS, ik weet niet of ik de verpakking nu bij het plastic afval moet gooien of in de chemobak… ik neig naar het laatste…
het zit hier de hele week al niet echt lekker…. ik voel me alleen… ben ook veel alleen maar vooral op de fiets heb ik er last van… en ik heb er de balen van… vandaag besloot ik naar mijn moeder te fietsen maar dan wel met een flinke omweg… het waaide enorm, echt niet normaal, ik waaide op sommige stukken bijna uit mijn fietsbroek en ik had mijn onderbroek niet bij me dus dat zou echt niet tof zijn geweest….. maar ik trapte door… het moest gewoon… ik huilde, ik mopperde, ik was boos boos boos, op de wereld, op mezelf dat ik niet moest mekkeren, op het feit dat mijn lieve vriendinnen dood gaan, of heel veel verdriet hebben op dit moment, en ik er geen zak aan kan veranderen…op de wind, op de stomme omgeving die ik al honderd keer gezien had, op mijn zere lijf… op het alleen zijn… op alles… ik fietste en ik trapte en ik ging maar door… op een gegeven moment maakte ik dit filmpje… het waait echt keihard dus je hoort me bijna niet maar ik denk dat het wel duidelijk maakt hoe ik me voelde… ik voelde me net moppersmurf… ik haat alles, hartgrondig.
maar ik zette door, hoorde af en toe weer vogels fluiten, zag de prachtige omgeving want jemig, zelfs al heb je dit honderd keer gezien, het is hier zo achterlijk ontzettend mooi… koeien in de wei… het feit dat ik dat weer zag zegt al heel veel… het overviel me opeens… alles…ik heb er een poosje over nagedacht of ik deze wel zou plaatsen omdat ik me nogal kwetsbaar voel hier maar alla, het hoorde er wel bij… dit was waar het om draaide voor mijn gevoel… dus billen knijpen maar even en doorscrollen als je me een miepert vindt…ook goed hoor 🙂
en het feit dat ik daarna in Duitsland al een klein stukkie op een 80 km weg reed doet daar niets, ik herhaal NICHTS aan af he… kuch…. echt het ligt niet aan mij, rete onduidelijk die borden daar soms…maar ik was heus de weg kwijt…letterlijk en figuurlijk… gelukkig draaide ik me om en vond ik het gemiste bordje…. en de rust, die kwam een beetje terug… ik werd door een lieve mevrouw aangesproken, die had een leuk winkeltje bij een boerderij met allerlei producten uit de omgeving, en zo dronk ik samen met haar een glas heerlijke pure zelfgemaakte appelperensap uit de buurt en at ik een plaatje zelfgebakken cake… soms overkomen dingen je…
heerlijk even bijkomen en vooral tot rust komen
mooi plaatje…
daar ben ik weer…
ik kreeg een appje met een banaan met sliertjes… die moeten weg, we weten allemaal waarom… ik spreek namens de dode zeehondjes, puppies en kittens als je ze opeet!
skon paadje
bij mijn mams op het balkonnetje
ik maak nooit filmpjes onderweg en nu zomaar drie… naja, er wordt nog een vlogger geboren hier…dwz, als er niemand in de buurt is…. want anders schaam ik me tegen de klippen op…dat had ik eerder met foto’s maken dus wie weet wat er allemaal nog volgt… voor je het weet vliegen de genante tapes je om de oren…u bent gewaarschuwd… en nee geen rare gekkies onderweg dit keer, beter ook, ik had er geen geduld voor gehad… de juf Ank in mij had dit wel even aangepakt denk ik maar zo….hopla inpakken die handel en ga iets nuttigs doen met je leven vriend, voor je het weet heb je een blaasontsteking! … dus zelfs met een bloot hemdje Jan Jansen, het kon gewoon dit keer…. hoewel er wel een aantal oudere stellen langskwamen waarbij de man dom zat te grijnzen en de mevroien allemaal heel boos terugkeken en niets zeiden op mijn vriendelijke hallo… ha, stel je voor dat ik twee tieten had gehad…*gniffel*
Pitsstop bij mijn mam gemaakt, en daarna nog via het Slangenburgse bos terug naar huis… daar rende een heel klein hertje een heel stuk met me mee….. wow… als het universum me iets duidelijk wilde maken heeft het in ieder geval zijn best gedaan vandaag…. en de relive mag natuurlijk ook niet ontbreken… een klein gevecht met mezelf in een aantal kilometers samengevat
soms dan weet je al snel, dit gaat hem niet worden… ik kwam vanmorgen beneden en toen had onze Terror Klaartje een oplaadkabel aan flarden gebeten… fijn om te weten dat deze nog in het stopcontact zat… gisteren had ze de halve doos Kleenex uit elkaar gefrut… het moet niet gekker worden en ik hoop niet dat ik binnenkort een keer beneden kom en een gefrituurd schatteke zie liggen…. hou op met me ofzo!
maar goed, ik dacht, ff snel boodschappen doen en dan ga ik buiten zitten… het wil hier niet, verdrietig en moe en pijn…ik vind alles stom en vooral mezelf… ik probeer het allemaal te negeren, tegen de klippen op zelfs, trek vrolijke jurkjes, rokjes en weet ik veel aan maar ondertussen zie ik alleen maar een wit bekkie en ogen die op half zeven staan… ik ben er een kei in, dat wel maar daar heeft niemand wat aan he… morgen maar eens fietsen denk ik… dat helpt altijd… ook als ik onleuk ben, misschien vind ik mijn leuk weer ergens onderweg…
ik ging snel boodschappen doen… dan hadden we dat maar gehad… naast het feit dat ik daar een zak soepgroente aan flarden trok op de band was er verder niet heel veel aan de hand…
tot ik thuis kwam…
en ik niet naar binnen kon…
wot?
sleutel in het slot, nope..dat ging hem niet worden… sleutel bij de buren opgehaald.. zelfde verhaal…okay, telefoon binnen want maar even weg, alle ramen op slot boven, knip op de deur aan de tuinkant… lekker dan….en nu? Naar de buurtjes om te bellen… mijn moeder om het nummer van Rob te vragen die ik by the way meteen de schuld gaf (jij zal de sleutel wel aan de binnenkant hebben laten zitten) en toen van alles geprobeerd…..met een ladder het raam open, ( nope toch op de klem) met een kleerhanger annex schoenlepel de klink naar beneden (nope toch op slot)…. zoals andere buuf al zei, wij kunnen met ons drietjes zo op pad 🙂 Ondertussen ging er een lichtje branden, neh, dat zal het niet zijn toch…. je gaat gewoon ff boodschappen doen, komt terug en de sloten zijn vervangen… serieus, mijn lief doet dat tonnie ofzo?…. of toch?
tsja, na lang proberen toch maar besloten de slotenmaker te bellen, (die zei gelukkig niet, goh alweer, ik kom daar net vandaan om de sloten te vervangen)… gniffel…. want een raampje intikken leek ons ook geen optie, hoewel ik het al wel serieus had overwogen…. de boodschappen lagen inmiddels bij de buren in de koelkast min een halve zak soepgroente want die lag op straat omdat ook het zakje dat er om heen zat scheurde… serieus… WTF mensen? wat is er met mijn karma? ….gelukkig kwam de andere buurman thuis die nog een helder idee had, heb je al olie in het slot gespoten… huh? nee? joh? is dat een optie? en even later kwam hij terug… dat hij de katten hallo had gezegd… ja dat had ik ook al 300 keer gedaan, door de brievenbus, door het raam, bij de deur etc…maar ff opendoen was er niet bij… volgens mij zaten ze stiekem te highfiven, maar nee hij was binnen geweest…joh? Hoe dan? iets met slijpsel in het slot en rommel en gedoe… oh? okay… superdepuper…. hoeraaaaaa… dus na heel veel gedoe was ik eindelijk binnen… Halleluja! Het gaat niet echt soepel… dus het is een aandachtspuntje maar voor nu ben ik ff gered…en ook heel heel fijn dat de buurtjes mij niet buiten lieten staan met 4 hamburgers, een inmiddels halflege zak soepgroente, en 3 zakken chips 🙂
dat ook!
Ga ik weer even mijn leuk zoeken…die moet ergens zijn…
ik zag eergisteren een oproepje op een facebookgroep, het ging over sproetjes. Nah, daar heb ik er nogal wat van… het schijnt hot te zijn, sproetjes… Ha lucky me! Maar zo hot dat er gewoon mensen zijn die ze laten tatoeëren of bijtekenen… joh… ik had geen idee… maar ik had dus van de week een foto gemaakt met mijn tante betsyshirtje aan waar ik zo gelukkig van werd met het bijschrift dat ik me gewoon 100 % vrouw voel, ook met 1 borst… en nu is dezelfde foto gebruikt bij een artikel over sproetjes….hartstikke leuk… daar staat ze, in de Vrouw! 🙂
3 jaar geleden kreeg ik van Daphne’s moeder een jurkje van Daph…. ik paste er voor geen meter in maar zoals ik al tegen haar zei, ooit kan ik hem weer aan… het zal mijn motivatie zijn als ik het moeilijk heb…. en kijk mij nou…het lukte zeker…ik heb hem al een keer vaker aangehad maar toen zat hij nog best strak… vandaag haalde ik hem weer tevoorschijn… ik zwierde er met een gemakje in…
ik ben zo’n emotiesnaaikont… verdriet maakt dat ik ga lopen snaaien, nu vind ik het altijd al lastig maar op die momenten zeker, (wat kan mij het schelen, het helpt toch niks, iedereen gaat dood…of waarom zou ik het laten, al dat slechte nieuws etc.) en ik kreeg nogal wat verdrietig nieuws de afgelopen weken…het gaat maar door…en mijn vriendinnen krijgen ook veel voor hun kiezen, en dat doet mij weer verdriet… mijn tranenproductie draait overuren… en tussendoor probeer ik me staande te houden, vooral als ik alleen ben heb ik het moeilijk… dus ik dacht, goh laat ik weer eens passen…dat helpt vast…. vooral als ik er niet in kom, dan eet ik voorlopig weer een stuk sellery…. pas ik er gewoon in… ik vrees voor de chocolalalalala…lekker dan!
gisteren samen met vriendinnetje Esther even onze gedachten verzet…lekker samen geluncht en ondanks alles ook veel gelachen… zorollenwijnamelijk…
vandaag zit ik hier buiten in dat mooie jurkske onder de parasol te proberen weer een beetje grip op het leven te krijgen… de zon helpt daar zo bij! Mocht je mij afleiding willen bezorgen… be my quest 🙂
mijn gevoelens gaan alle kanten op deze weken, van intens verdriet naar huilen van geluk en keihard lachen… alles is aan de oppervlakte… dat kan heel fijn zijn en soms heel zwaar… nu ben ik altijd al wel van de diepe dalen en de hoge bergen geweest… voelen is voelen… zo erg dat als ik in feestgedruis terecht kom de blije onrust kan voelen maar me ook heel naar voel als ik voorbij een cafe loop waar ruzie is…of ik het absorbeer… geeft niks maar het is heftig soms… ik vind daar verder niks van, het is gewoon zo… ik ben niet gelijkmatig, nooit geweest…alles is intens…
dus ging ik van heel verdrietig naar kijkmijnoueenszieligzijn hier in bed…en dan moet ik oppassen… ja mijn ogen staan op stokjes en ik ben uitgeput…geen rust gehad nog maar moet wel… dus mijn lichtje is uit… maar dat is niksnietzieligpaool! Kijk wat je er voor hebt gehad… onvoorstelbaar groot geluk kost ook energie… punt. of uitroepteken!
dus net op het moment dat ik me over wilde geven aan zelfmedelijden kreeg ik een prachtige lieve kaart van mijn lieve vriendin…met de liefste tekst ever… en een keilief klein cadeautje… dat er iemand een engeltje voor mij had gehaakt, hoe lief… en ik huilde…heel heel hard….. en ik besefte dat ik een ongelooflijk rijk mens ben met zoveel lieve mensen om me heen.
Keilief! En een beetje aan heb bijgedragen? Heel veel aan heb bijgedragen bedoel je… mijn grote voorbeeld ben je met je doorzettingsvermogen en je kracht, 3 keer de alp op ondanks alle kakzooi van je ziekte… en je humor, je humor… dankbaar voor jou in mijn leven.. stoer wijf! Breast Friends Forever… en hee, samen hebben we er gewoon twee! 🙂 En mijn volgende uitdaging….geen idee nog, maar die komt er wel….
DIe avond kreeg ik een schaal met heerlijke hapjes die ik had gekregen van Verwenmoment gemaakt door Anouk, en kreeg ik voor een heel klein prijsje mijn wensjurkje in de brievenbus… mijn wensjurkje!….in die prachtige kleur, met die mooie vogelprint…zomaar, hopla…daar was ie dan… omdat iemand hem aanbood op de groep en mijn naam er op stond… ja het leven is soms keizwaar en het verdriet en de intense moeiheid tekent me, ik zie het in mijn ogen, mijn strakke witte bekkie… maar daar tegenover staat altijd weer iets moois in mijn leven. #dankbaar
nu is het zondagmorgen, het is een grijzig weer… ik hou er niet van maar het deert me niet…ik ga op de fiets straks naar de verjaardag van een vriend, Rob neemt wel een blij jurkske mee… zodat ik toch een beetje fris en fruitig kan zijn daar …. en moe ben ik toch wel…. ik drink nu een kopje verse muntthee met zoethout…gewoon omdat dubbel en dwars ens zo dik is zoals mijn mam altijd zegt… en dat soms moet….
vandaag nam ik afscheid… ik doe dat nogal eens de laatste tijd…. afscheid nemen…. ik ben daar niet zo goed in, als je in mijn hart zit, zit je daar nu eenmaal… en dus doet afscheid nemen zeer, letterlijk hartverscheurend soms… ik vertelde laatst dat ik soms teveel dood in mijn leven heb waarop iemand tegen me zei, maar jij zit natuurlijk ook in die hoek, met mensen die kanker hebben… ja, dat is waar… ik heb vriendinnen die kanker hebben, ik heb vriendinnen die ik leerde kennen omdat we als gezamenlijke factor kanker hebben… dat is geen keuze, dat is iets dat je overkomt… soms worden lotgenoten (ik haat dat woord) vriendinnen… ik heb vriendinnen die ik al jaren ken die opeens kanker kregen…dat kan namelijk iedereen overkomen… zo ook de meiden in mijn leven die ik wel leerde kennen door onze ziekte…. sommigen nog volop in behandelingen, sommigen net zo ver als ik was toen, klaar met de behandelingen en hun blik weer op de toekomst, retesterke stoere wijven zijn het, stuk voor stuk… en doorrrr…. maar soms slaat de kanker weer genadeloos toe… en dan zijn we stil, verdrietig en uit het lood geslagen…. want zij waren net als ik… en toch kwam het terug… en wat zegt dat over mij? dat je beter geen vriendinnen met mij kunt worden want ik ga misschien snel dood? WTF? Daar kun je toch niet over nadenken? Mijn vriendinnen zitten in mijn hart, met of zonder kanker… dat ik hen ga verliezen is een gedachte waar ik niet bij kom in mijn hoofd, want ze zijn er nog…. ze leven, ze lachen, ze dansen, ze zingen, ze genieten… en ze vechten zich een slag in de rondte om er nog zo lang mogelijk te zijn, kwaliteit van leven! Daar draait het om, soms is het vriendschap op het eerste gezicht… dankbaar ben ik daarvoor…dat zij in mijn leven zijn, dat zij mij gelukkig maken, dat we samen plezier hebben, of samen fietsen of samen een taartje eten… of gewoon op de bank teveel chocola eten en zeuren over het weer of ginnegappen over mannen… net mensen zijn we… ik ben intens dankbaar voor al mijn vrienden, heb zoveel lieve mensen om me heen…. geen geluk zonder vrienden om het mee te delen… en ik hoop dat zij ook zo over mij denken…. ik ben een bofbips… echt!
Maar soms is er dus afscheid…. en dat is zwaar… vorig jaar zaten we samen achterop bij onze captains… dit jaar zouden we samen solo naar boven gaan, drie meiden die de kanker achter zich hadden gelaten en het leven weer aan wilden gaan, die klaar waren voor de volgende stap….de drie musketeers noemden we ons… tot we een poosje geleden hoorden dat het anders zou gaan lopen… nog steeds 3 musketeers maar 1 van ons zou niet mee kunnen gaan….. we hebben geprobeerd om dat gevoel er toch te laten zijn… om samen naar boven te gaan, haar nummer ging met ons tweetjes mee…. op de rug… want zij hoorde er bij…. 1 voor allen, allen voor 1…
Vandaag namen we afscheid… in een prachtige bloemenzee… van een lieve fantastische stoere, ongelooflijk krachtige dame… ik ben intens verdrietig… maar ook ontzettend dankbaar dat ze in mijn leven was…ik koester dat…
in mijn vriendenboekje schreef ze een hele poos geleden een heleboel lieve dingen… een klein stukje wil ik graag delen… omdat het alles beschrijft waar ik hierboven zoveel woorden voor nodig heb…
Er zit onrust in me… mijn lijf is op… logisch ook, daar wil ik verder niet moeilijk over doen, dat was ingecalculeerd…je kan niet zo ver over je grenzen gaan zonder daar de consequenties voor te krijgen… en hoewel ik het begrijp irriteert het me mateloos… ..sinds ik terug ben heb ik bijna alleen maar verdrietige berichten gehoord… ik kan het niet bevatten, niet begrijpen ook….ik wil keiharde muziek op mijn hoofd, heel hard meezingen in de auto…. en fietsen in de zon… niets meer horen over ziekte, over de dood van prachtige jonge vrouwen… intens leven… het leven vieren… want het kan zomaar voorbij zijn… mijn haar paars verven…. maar mijn lijf wil niet… ik heb het gevoel dat ik barst… dat kan ook komen van het feit dat ik teveel chocola zit te eten maar dat terzijde…ik eet teveel, ik drink niet maar allemachtig wat heb ik zin in een straffe borrel…ik lees een boek maar sla niets op, ik kijk naar een film maar heb geen idee waar het over gaat…. ik lees een tijdschrift maar sla gewoon blaadjes om… ik wil een nieuw jasje voor mijn blog maar dat wat ik mooi vind is te duur…maar er moet iets van verandering komen… alsof dat helpt… iets nieuws, alles anders zetten in de kamer…. ik wil dansen… keihard gillen… leven… intens leven… heel hard lachen… ik doe het ook maar het gaat zo over in huilen… ook heel hard huilen… er zit geen filter op…ik wil naar de zee, met mijn blote voeten in het water… de golven voelen en de wind in mijn haren… het warme zand tussen mijn tenen… het leven in me opnemen… met diepe teugen…
maar mijn lijf wil rust… moet rust zelfs…. ik heb het gevoel dat ik barst… ik huil van frustratie… zelfs als ik gewoon iets wil vertellen breek ik… het lontje is kort… ik verlies even de grip op mijn leven… waarom zijn sommige dingen niet te bevatten?
ik probeer het om te zetten in dingen regelen, proberen te slapen als ik mijn ogen echt niet meer open kan houden… . wen er maar aan Paool want de komende tijd wordt het bijkomen, afzien en je hoofd weer tot rust krijgen… en mijn hart laten helen… vooral dat laatste… het krakt net even iets te vaak.. Acda en de Munnik zagen het zo gek nog niet…
mijn hoofd moet leeg… ik heb geen idee meer hoe ik dat eerder deed maar nu moet ik fietsen…gewoon op fietske stappen en kijken waar ik uitkom… en vooral hard tegen de wind in trappen… het helpt…maar ik ben vooral ook verbaasd hoe lekker ik door kon fietsen.. tegen de wind in fietsen is voor mij meestal een hele onderneming maar nu ging het gewoon… ik wilde vooral niet nadenken, uitwaaien en huilen achter mijn zonnebril… moe worden… zodat mijn hoofd even een tijdje uit gaat… ik fietste in de zon, door het bos, ik genoot van paadjes die ik nog nooit gefietst had, hoorde de mooiste vogels fluiten… twee keer ben ik even afgestapt… wie had dat kunnen denken… vorig jaar was mijn doel om naar Doesburg te fietsen zonder te stoppen en het was een lange lange weg… letterlijk….zoveel tegenslag, zoveel pijn en extra vermoeidheid… ik vond het wat hoor…iedere keer als ik wat had opgebouwd was daar weer iets, het houdt je van de straat he…letterlijk…bam, daar lag ik weer een paar weken… gefrustreerd te zijn… ik heb echt een paar keer gedacht dat ik het af moest gaan zeggen… dat vond ik daarna meteen de stomste gedachte ooit… zijn ze nou helemaal gek geworden… ik geef echt niet op… al zou ik omvallen, dan nog kregen ze me niet van de fiets… laat me maar even liggen, hoort allemaal bij de act mensen, fiets maar door hoor… ik sta zo weer op… met behulp van een hijskraan…. dat wel maar ik sta weer op….
maar niets van dat al….ik heb het gehaald…dik vet gewoon gedaan!
vandaag trok ik mijn Alpe d’HuZes setje aan terwijl ik in Elten de bult op wilde, dat durfde ik eerder nooit… want ik zag iedereen al in de lach schieten als ik daar of op de posbank naar boven kroop…samen met twee slakken ofzo…die uit hun huisje zouden vallen van het lachen…… kijk daar dan… en dan proestend omvallen…. daar komen ook de naaktslakken vandaan he… het zijn eigenlijk gewone slakken met de slappe lach…. dat ze elkaar aanstoten met hun voelsprieten… hee Ulli, (ik ben in Duitsland he) das Mädschen auf der (die das?) Fahrrad? Ich wette Sie wird umfallen…..
Patsers
hmmm note to myself: Zout meenemen! Ik zal ze krijgen.
Maar vandaag kon het me geen bal schelen… vandaag ging ik shinen in mijn setje…. en ja hoor, halverwege het zware stuk kwam me een wielrenner voorbij… “kijk”, riep hij…“dát zijn de betere shirtjes!”“precies”, riep ik terug, “daar heb ik keihard voor gewerkt, toevallig” 🙂 Het interesseerde me geen bal dat hij mij voorbij ging… ik kwam ook gewoon boven namelijk…gewoon als een dieseltje maar wel in 1 keer… want ik ben gewoon een eigenwijze tuttebel.. dat wat ik aan kracht mis compenseer ik met mijn eigenwijsheid… ik weet dat dat heel vaak vooral irritant is… nietwaar Rob, Arjan? maar vandaag was het vooral handig! Zoals Pipi zou zeggen, ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan…
Ik reed gewoon 58 kilometer… en 21,2 km gemiddeld met al die heuvels erin… dat is vast een lachertje voor sommige mensen… voor mij is het een dikke vette overwinning… Binnenkort gaan we samen fietsen met ons clubske hoop ik….. want we hebben allemaal wel wat uit te waaien qua verdriet….soms kun je alleen fietsen…maar soms wil je iets gewoon delen….ik kijk er naar uit!
Deze post is sticky, dat wil zeggen dat hij altijd als eerste verschijnt… gewoon omdat het me zo gelukkig maakt!
“How do you spell ‘love’?” – Piglet
“You don’t spell it…you feel it.” – Pooh”
Het blog waar ik me echt op verheug om het te mogen schrijven…. de dag waar het allemaal om draait is eindelijk aangebroken. Pak maar even een zak chips en een fles cola erbij want dit gaat even duren… ik wil het niet in twee keer doen dus het wordt een lang verhaal….. miss kort van stof is vandaag niet thuis dus jullie moeten het met mij doen… nu ik er nog even over nadenk.. zet de vetpan ook maar aan…ik wacht wel ff….misschien een paar boule du bittér of wat fumeetjes erin…
Ik heb helaas nog niet alle foto’s want er zijn echt zo ontzettend veel fantastische foto’s gemaakt van ons, echt dank dank dank allemaal dat jullie dit voor mij en Jen gedaan hebben, het is zo gaaf om deze terug te zien op het scherm in de bar iedere dag… ik kan niet wachten tot ik ze zelf heb om er iets moois mee te doen… ik heb er al wel een aantal dus die plak ik vast bij dit verhaal… (als je op de foto’s klikt kun je ze beter zien het onderschrift lezen)
Wat een prachtige groep mensen bij elkaar!
Ik heb het even moeilijk als we gaan starten…
Daar gaan Rob en Michelle
Op weg naar de top vanuit Bourg d’Oiseans
Volgens mij zegt Peter dat we naar boven moeten
een WTF momentje voor Paool… Arjan is in de ontkenningsfase
Wat een pracht en dan te bedenken dat we hier net begonnen zijn…
Onvoorstelbaar hoe hoog je al klimt in de eerste paar bochten
Onvoorstelbaar prachtig…
Stoere Wijven on a mission
ik probeer het hoogteverschil weer te geven, lukt niet, het is veel en veel steiler
Rob kwam eerst Chantal tegen
En daarna wij… het enige moment dat we een beetje regen hadden maar daarna ging natuurlijk meteen de zon weer schijnen…
wat een weg… maar ook zo zo mooie
het spandoek hing er weer… toch even een fotomomentje
deze kreeg ik smorgens al opgestuurd, mijn gezicht… hahaha zo gaaf
en een lief hart voor me… Jen riep dat ze opeens over me heen reed 🙂
onvoorstelbare schoonheid.. je zal het maar mogen meemaken, wat een bofbips ben je dan
bocht 7… even genieten van alles
De nummers van Jeroen en Frie even bij hun kaarsje gelegd
kaarsje voor de mama van Rob
kusje!
Ik durf hier geen onderschrift bij te verzinnen….
het lijkt gewoon vlak… om te gillen dit…
gelukkig laat dit wat anders zien 🙂
wat een mooi plaatje,
kijk ons staan, met ons hoofd in de wolken…dichterbij de hemel kom je niet
Rob komt over de finish, kanjer
hier had het nog behoorlijk geregend…
even genieten van het uitzicht in de bocht
ik word zo blij van al die prachtige plaatjes, echt geluk is zo dichtbij, als je het maar wil zien
#zorollenwij
weer zo’n mooi plaatje… letterlijk in de wolken
het dreamteam
yup het is best wel zwaar… best wel….
je komt ogen te kort, genieten genieten genieten
en doooooorrrrr
trots op elkaar…
met de auto kun je bijna nergens stoppen maar op fietske kun je de prachtigste foto’s maken
letterlijk een beetje steun… ik kan niet uitleggen hoe belangrijk dit moment was!
Ik weet niet of ik over kan brengen hoe ontzettend gaaf het was. Soms zijn woorden gewoon ontoereikend ofzo… gelukkig is er het gaafste filmpke van de wereld om het een beetje over te brengen maar daarover later meer. Laten we beginnen bij het begin… we moesten er al vroeg uit maar aangezien ik nauwelijks heb geslapen die nacht was dat geen probleem, totaal gespannen zat ik al vroeg beneden weer en probeerde ik wat te eten naar binnen te werken… met de nadruk op probeerde… op de 1 of andere manier had ik al 5 stoeptegels op… wanneer dat gebeurt is weet ik niet maar ze lagen er…in een mooi motiefje ook nog… ik verdenk de stratenmaker onder ons maar ik noem geen namen…
daarna was het tijd om met de bus naar Bourg d’Oiseans te gaan voor vertrekken en je zult het niet geloven maar het regende echt pijpestelen daar… wat een kakweer, de hele week hadden we al heerlijk weer, zonnetje soms een buitje in de avond… beetje jammert dit maar goed, mocht de pret niet drukken…wij gingen er voor. En tegen kwart voor negen gingen we rustig richting start. Korte broek, korte mouwen, optimist tot in de kist… alleen nog wel overschoenen aan want dat gesop in de schoenen vind ik zo naar… en regenjasje mee maar toen we op fietske stapten was het gelukkig droog. En daarna hop over de startmat die hopelijk nu wel werkte want de tijdswaarneming was nogal van slag… ik scheen alweer om half 5 te zijn gestart maar naar later bleek alle deelnemers… pfieuw… nu maar hopen dat het nu goed ging en dat ze geen politie naar beneden zouden sturen als het te lang duurde voor ik weer over zo’n matje moest 🙂 want anders bleven ze aan de gang… zoals ik al tegen mijn mam had gezegd, je hoeft niet te vaak te kijken want het duurt wel ff…en dus daar gingen we over de start om meteen steil omhoog te gaan… ik had opeens hele zware schoenen… ik gok dat dat het moment was dat de moed er ff in zakte… waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen en aan de andere kant vond ik mijn moed een grote hoesthoesthoestaanstellerhoesthoest want ik had er zoveel zin in… ik moet ook stiekem heel hard lachen als mensen vragen hoe vaak ik hem heb gefietst… als je deze berg ooit gezien hebt weet je dat je dit alleen maar kunt als getrainde topsporter of op zijn minst als gezond persoon. Met mijn achtergrond praat je niet over 6 keer of in welke tijd ik gefietst heb… echt serieus, dit was de tweede keer dat ik een berg op fietste, afgelopen maandag was de eerste keer… met mijn lijf met alle mankementen, vermoeidheid, is het gewoon überhaupt al bizar dat ik dit kan.. en lopen is in mijn geval geen optie dus ik moet blijven trappen… en dat kun je echt geen meerdere keren… dus vraag maar niet meer want ik voel me een enorm watje als ik moet zeggen dat ik 1 keer heb gefietst… toch een beetje het oh maar dat is ook goed gevoel 😉 Arjan fietste met mij mee en Anko met Jenny… team Orange was er klaar voor, de heren hadden ernstig sjans met hun oranje nagels en dat is maar goed ook want het zou wel een maand of drie blijven zitten had ik begrepen… zorollenwijtoevallig. We werden de hele week al volop geplaagd dat ze al allerlei cafeetjes en lunchafspraken hadden gepland tijdens onze tocht…. ik moet daar echt heel heel hard om lachen, ik hou zo van dat gepest en keihard lachen… serieus mensen zelfspot is een groot goed, dat zouden meer mensen moeten hebben. We hadden ook allemaal een lief steuntje meegekregen, een klein bijtje voor onszelf allemaal en nog eentje voor iemand die je onderweg tegenkwam die het nodig had… jullie begrijpen zeker wel dat ik er al vanuit ging dat ik met 38 van die bijtjes boven zou komen… acherm, hebben jullie Paola al gezien, bewaar dat bijtje voor haar, ik herhaal bewaar dat bijtje…… en dat ik dan denk dat ik ernstig goed bezig ben… dat werk.
Maar goed, to the point, ik had een smile op mijn gezicht gebakken, verzet op standje kinderfiets want serieus mensen, het is meteen kei en keizwaar…. mijn benen wilden nog wel maar mijn hartslag liep na een tijdje hoog op dus dat betekende even afstappen… mijn lijf herstelde wonderbaarlijk snel en dan kon ik wel weer een stukje… dat gold voor ons allebei en voor de goede orde, ik heb het over Jen en mij he… ik geloof dat Anko en Arjan’s hartslag in standje niks aan de hand bleef… misschien even een uitschieter als ze aan een fumeetje of een boule du bitter dachten maar verder was het voor hen vooral zaak om niet van de fiets te pleuren naast onze snelheid, zoals Arjan zou zeggen, hop fietsen kreng…. (ik zit hier met een big smile te lachen terwijl ik het opschrijf) Hoewel ik het stiekem toch ernstig prettig vond dat alle mensen om me heen het ook heel zwaar hadden onderweg… het is voor niemand appeltje eitje, behalve voor Pantani dan maar die was met zijn slurf door een bakje poedersuiker gerend, of een boterham met pindakaas, daar wil ik even af wezen dus dat ik zo aan het zweten was was heus niet gek te noemen ofzo.
Ik kan niet uitleggen hoe ontzettend gelukkig dit me maakt, vorig jaar zei ik het al, ik sta weer in het leven in plaats van uit het raam kijkend het leven aan me voorbij laten gaan. Ik kreeg na de alp mijn fantastische oranje fietske pas dus ik fiets nog geen jaar zelfstandig. Ik weet nog dat ik op het stukje van Doetinchem naar Doesburg 3 keer moest stoppen onderweg en nu moet ik er af omdat mijn kont zeer gaat doen maar verder kan ik nog best een eindje… laatst fietste ik met Michael in 1 keer naar de Posbank toe… nu hielp het ook wel dat hij me letterlijk als hondenvoer gebruikte toen ik driehonderd meter achtervolgd werd door een bijtertje maar toch… ik kan dat… Hoewel het me wel duidelijk is geworden dat ik zonder problemen opgeofferd wordt als de nood aan de man is, troika hier troika daar…. en echt het lopen is nog steeds 25 keer niks en dat is dan maar zo maar kijk mij nou zeg, ik fiets tegen fucking 11% omhoog…. ik kan alleen maar lachen, zelfs als het zo zwaar is dat ik me afvraag hoe ik ooit boven moet komen, het maakt me allemaal geen barst uit, ik fiets!!!! Ik fiets! Alleen! Op mijn eigen nietbestaande kracht, hoe eigenwijs moet je dan zijn zeg (Rob en Arjan mogen hierop geen antwoord geven, eigenlijk niemand, het is een retorische vraag bij deze) Niets kan mij stoppen, ik wil dit en hoe lang ik erover ga doen zal me worst wezen, ik wil dit!! Ondertussen was mijn lief me al voor bocht 21 voorbij gesjeesd want die liep gewoon bijna ongetraind het asfalt van de berg, maar daarover later in een ander blogje meer… het hele jaar had ik hier naar toe geleefd met in mijn achterhoofd toch ook wel de grote angst dat het niet door zou kunnen gaan, want het lijkt heel wat als je mij ziet, ik zie er met mijn 30 kilo minder zoveel beter uit als 2 jaar geleden, en als je me gewoon een klein stukje ziet lopen is er niet zoveel te zien maar binnenin mijn lijf is het commandoteam alle zeilen aan het bijzetten om mij overeind te houden… vaak letterlijk… in de week voor we gingen viel ik flauw en sinds die dag was ik heel erg duizelig, de vloer bewoog de hele week en ik deed net of ik het niet merkte… dat zien we wel weer als we thuis zijn, zwabberbenen zijn hot! dus net doen of het er niet was lukte me meestal wel, soms viel ik ff om maar meestal kon ik me goed staande houden… gaat vast weer over voor ik een jongetje ben…hmmm kan die uitdrukking nog wel in deze genderneutrale tijd?
Back to the mountain… we hebben onderweg 1 klein buitje gehad en verder dus gewoon prachtig zonnig weer, af en toe wat mist maar over het algemeen echt heerlijk fietsweer…dat was voor velen die sneller gingen wel anders begrepen we later. Iedereen had heel veel medelijden met ons viertjes in de stromende regen… ja heel zielig waren we… gewoon feestend in de stralende zon… stukje fietsen, foto’s maken van het uitzicht genieten, lachen, en stiekemme traantjes wegpinken omdat ik me zo gelukkig voel… van mij mag dit wel een uurtje of zes doorgaan… (harhar) Onderweg verwend worden met bouillon, banaantjes, stroopwafels, pannenkoeken…noem maar op… ik had zelf ook een banaan bij en ik kwam er bijna mee weg toen ik stond te pielen om de sliertjes eraf te halen, Arjan stond iets moeilijks te doen met zijn foon dus ik snel die banaan pellen, helaas werd ik betrapt… die blik….hahaha, zit ze weer te pielen met een banaan, eet op…. sorry…. geen sliertjes, zoals we weten zijn sliertjes holygatverdamme en ik denk dat er ergens op de wereld een konijntje doodgaat als ik een sliertje opeet… zo gevaarlijk zijn die dingen.
En dan dat geweldige 2climb2raise team he… ze waren allemaal al gefinisht en daar kwamen ze 1 voor 1 weer naar beneden om samen met ons omhoog te fietsen… echt, ik schiet weer vol als ik daar aan denk… wat een intens fijn gevoel… heel langzaam werd er een enorme groep rond Jen en mij gevormd… ik heb me daar echt ontzettend gesteund door gevoeld… dankjewel Natasja en alle mannen, jullie maakten dat ik me heel speciaal voelde. Wat een ongelooflijk geweldig topteam zijn jullie toch allemaal… En als jullie naar beneden kwamen omdat het veel te lang duurde en het tijd werd dat we door gingen fietsen snap ik het uiteraard ook, ik prefereer de eerste versie dus ik wil het niet horen als het anders is 🙂
Lieve Rob, stoertje dat je bent, loopt gewoon keihard bijna ongetraind de berg op, en daarnaast zorgde je al die jaren dat ik overal bij kon zijn, dankzij jouw kon ik dit avontuur met dit team aangaan…Je weet wel hoeveel ik van je hou maar ik wil het toch een keertje zeggen… jij hebt me altijd mijn gang laten gaan en het vertrouwen gegeven die ik niet meer had. En nu liep je zelf te shinen, veel en veel sneller dan gedacht…de volgende keer loop je maar een keer of drie hoor, dan kan ik jouw ook binnen zien komen 🙂 Ik hou van je en ik ben zo blij dat dit op ons pad is gekomen… zowel voor mij als voor jou… zonder jou ben ik nergens… of verdwaald… of iets kwijt…..mijn rots in de branding. Altijd!
Lieve Jen, Anko en Arjan… wát een belevenis… echt… ik weet niet wat ik moet zeggen gewoon zonder vol te schieten… Jenny, dankjewel voor al je opbeurende woorden, voor je warmte en je prachtige schaterlach… het was fijn dit samen met jou te mogen doen… en samen hebben we de lieve kanjers die zo gemist werden mee naar boven genomen. Dat maakte het nog specialer. Jeroen op mijn rug, en Frieda bij jou…het was een eer om dat te mogen doen…ik hoop dat ze zich gesteund voelen hierdoor… ik heb er extra kracht door gekregen. Echt Jen, ik ben retetrots op je, bikkel.
En dan Anko, dankjewel voor je humor, en je rust en dat je me het gevoel gaf dat we met iets heel speciaals bezig waren… dank ook voor je mooie foto’s en je overzicht….je fijne begeleiding en de droge opmerkingen… ik hou daar zo van… dankjewel voor 1 van de mooiste dagen van mijn leven… hee, die pak jij toch maar mooi ff mee….. stel je voor dat ik een jankdag had gehad…. oh wacht…. slecht voorbeeld…. maar je snapt me vast wel… ooit gaan we samen een petit mexicano eten of gewoon een wafel met kersen op de Elterberg… ik ben snel tevreden… dank, je bent lief!
En dan Arjan… jemig, zeg Arjan, wat een weg hebben wij bewandeld de laatste twee jaren, je moet je ongans geschrokken zijn toen je me voor het eerst zag in mijn huisje, en mijn bed in de kamer. Het feit dat ik met rolstoel naar de kickoff van AD6 kwam…. al buiten adem als ik naar een trap keek… maar je hebt me vanaf het begin meteen het gevoel gegeven dat ik speciaal was…jij zou niet mee gaan vorig jaar naar de alp maar na het lezen van mijn blog koos je er voor om dit avontuur met mij aan te gaan, terwijl je geen idee had waar je aan begon. Je hebt me vertrouwen gegeven die ik echt niet voelde… in niets eigenlijk…vertrouwen had ik alleen nog maar in mijn lief maar verder nog maar in weinig dingen in het leven….maar na onze eerste trainingen groeide dat al snel weer… letterlijk loslaten en jou de koers laten bepalen… loslaten… het begin van mijn weg naar de top…dingen loslaten en vertrouwen op iemand anders. Het lukte jou, ik voelde me vanaf het begin veilig, en dus knalden we soms met standje knoertehard van de bult af… heerlijk…. dat ik dat durfde zonder zelf te kunnen sturen of remmen is jouw verdienste.
En dan het vertrouwen in dit avontuur… vanaf het eerste moment durfde je het weer aan… nu niet op de tandem maar naast elkaar… ik weet zeker dat je wel eens schietgebedjes gedaan hebt als je mer weer zag stuntelen…. want serieus, je zal maar met mij opgescheept worden, ik zou mezelf zelfs inruilen….maar dankjewel dat je me geen moment alleen hebt gelaten, je motiverende woorden, je humor, dat je honderd keer zei hoe trots je op me was als je zag dat ik dat zeker niet was…. bedankt voor het lachen….het geplaag en gepest over en weer….. soms leer je iemand kennen en weet je meteen dat het goed zit… tenminste ik voelde dat zo… hopelijk andersom ook anders sta ik hier mooi voor joker…maar ach, ook dat is niks nieuws… dankzij 2C2R stap ik weer uit de schaduw, maar dankzij jouw kon ik weer Paola worden, of Paolo of Paool of Hee, kom eens hier, ik wil een foto maken…. Ik vind het leven een stuk leuker dan twee jaar geleden. En dat is voor een groot deel jouw verdienste… Ik ben fier op onze vriendschap en ik hoop dat ik ook wat aan jouw leven bijgedragen heb. Wat gaan we nu doen? 🙂
deze foto zegt alles… een steuntje in de rug toen ik het echt heel heel erg zwaar had… als ik deze foto zie moet ik huilen…omdat ik hoop dat iedereen ziet wat ik hierin zie… soms kun je het net even niet alleen…en doe je het samen…. dat is iets anders dan opgeven of het niet op eigen kracht kunnen… soms is om hulp of een steuntje vragen namelijk honderd keer krachtiger dan alleen aanmodderen… kracht zit namelijk in hele andere dingen!
En dan dit filmpje… zet de vetpan nog maar een keertje aan, gooi er een disque oriental in ofzo….krachtvoer…. want hij duurt even maar wat ontroerend prachtig mooi en lief is dit…. echt ik hou het niet droog en ik heb het nu al tien keer gezien geloof ik… soms zeggen beelden meer dan woorden… hmmm kom ik nou op…. ik had beter alleen dit filmpje kunnen posten… maja… beetje laat he… ik kan dat… als lullen worst was hadden we nog jaren te eten…maar goed, ik ga hem niet meer deleten… pak een doos Kleenex, zet het geluid niet al te hard want ik jank wat af…calimero die ik ben 🙂
Allereerst mijn excuses voor de lichte vertraging in de updates, ik krijg het ff niet rond om dit allemaal te beleven en tegelijkertijd het hele spul op te schrijven maar het komt goe mensuhhh.
Nog een dag in ruststand moest dit gaan worden, hoewel mijn spanning steeds meer toenam, echt relaxen ging dit niet worden… maar we gingen er wel een fijne dag van maken. We besloten naar Bourg d’Oiseans te gaan om even kaarsen te regelen en even ergens te gaan lunchen…. de start van de Zus was net geweest dus we hoopten op wat rust in de winkel.. daar waren meer mensen opgekomen bleek… dus eerst maar even die kaarsjes regelen. Het blijft altijd indrukwekkend om ze te gaan schrijven…
In bocht 7 zouden ze te komen staan, benieuwd of we ze zouden vinden onderweg want daar staan er altijd heel erg veel maar wij gaan er wel voor… leuke missie tussendoor… beetje fietsen tegen zo’n berg op is best geinig, maar je moet natuurlijk wel wat te doen hebben onderweg
Daarna even lekker het durpke in…voor mij behoorlijk een happening dat lopen daar maar zo gezellig, lekker weertje, even lekker eten, winkelen ( right, dat dachten Jen en ik… Rob bleek daar heel anders over te denken) dus dan maar op het terras, heul naar ook. We boffen enorm met het weer tot nu toe, de voorspellingen waren zo bagger voor deze week… ik zie vooral veel zon en in de avond wat regen…
‘s avonds was het tijd om het fietske klaar te maken… retespannend, met nummers die op de fiets moesten en waarbij ik niet door de chip heen moest nieten… right… ik hoorde Rob naast me zeggen, dus Paool, straks samen met Arjan even doen he, dat gaat geheid mis. tsja, dat had ik ook al bedacht. Dat kan je beter aan de vakman overlaten he… net wat voor mij, zo’n nietje door de chip heenjenzen en totaal niet geregistreerd worden… ik geloof dat ik dan wel een instortprobleempje heb de komende 5 maanden.. dus fietske startklaar gemaakt en daarna was het tijd voor het belangrijke oranjenagelsmomentje… we zaten allebei op een oranje fiets dus dat leek ons wel wat… ik zat me al enorm te verkneukelen over het feit dat we Arjan zouden vragen zijn nagels te lakken….. weddenschappen over hoe snel hij weg zou rennen waren al gemaakt… tot onze grote verbazing zei hij , okay, doe maar dan… niemand had de pot, daar zat toch al snel 400 euro in 🙂 Zelfs de barman had zijn pinkjes oranje laten maken… echt tof! Dat ik daarna een keertje of heel vaak heb moeten horen of ik wel aceton had snappen jullie zeker wel… had ik…echt heus…. en laten we wel wezen, hoe erg is het nou… een klein jaartje en het is wel uitgegroeid… waar praten we over 🙂
dinsdag alweer…. time flies… en onze trouwdag… grappig om dat hier te vieren. We hebben vandaag een verplichte rustdag dus ik heb me voorgenomen om lekker niks te doen. En dat gaat lukken, ik voel het… dat was gisteren wel even een dingetje zeg… maar wat een lekker gevoel dat ik in ieder geval niet om val als ik tegen een berg op wil fietsen… dat was mijn grote angst. Dat iedereen sponsort, keihard roept dat je het heus kunt en dat ik gewoon oerhard tegen de berg knal, hoppa… klaar! Echt ik zou er keihard om kunnen lachen als het niet zo genant was en ik eigenlijk gewoon zes weken ga huilen dan…. dat zou lullig zijn zeg… top zeg, al die donaties maar ik heb zojuist een lawine veroorzaakt omdat ik tegen de alp aan ben geknald…. beetje jammert!
Maar ik had heus deze berg bedwongen… Fricking A gewoon. En dan zit je gewoon reuzetrots te wezen… maar ook meteen weer te malen dat de alp twee keer zo hoog is…niet aan denken, eerst maar eens gewoon bijkomen… beetje lezen, beetje haken, beetje lachen, beetje in de zon zitten, beetje in de weg zitten… je kent het wel… rustig wat eten in de pizzeria… fijne dag, ik hou ervan!
s’ avonds na het diner ging opeens het licht uit… en daar kwam de staf aan met een geweldige taart…ik zei, oh cool er is iemand jarig…. kijk al een beetje rond, wie wie? Ik pak mijn telefoon om een foto te maken, maar het bleek voor ons te zijn… oooooow kak zeg… dat is niks voor mij… maar goed, het was toch heel heel lief…zie onderstaand filmpje… en let vooral op het prachtige franse accent en onze blaaskunsten… zorollenwij
Wij kregen het eerste stukje om er daarna achter te komen dat ik oja aardbeien zat te eten…misschien was daar mijn allergie wel van gekomen… ik knipper eens met mijn ogen, draai me om naar onze dokter Bernard (schuilnaam mensen, schuilnaam) en stel de hamvraag, ow, kan het kwaad dat ik dit taartje eet… Dokter B vraagt met een ongeruste stem of ik al wat gegeten heb… ehm ja…… oh hoor ik… tsja… ik wil al naar de kamer rennen om mijn meegebrachte spuit mee te nemen als ik heel droog hoor, “als je na een kwartier niet rood en opgezwollen bent mag je de rest opeten”
ow cool nou ja, da tis geruststellend…
Iedereen zit taart te eten en ik zit al zwetend opeens van alles te voelen… ik weet het zeker, ik wordt zo dadelijk violet turning violet uit Charlie and the chocolat factory en dan moet ik ook uitgeperst worden… zo geen zin in nu…. echt een dag uit het leven van Paool, never a dull moment… gelukkig weet Rob waar de injectie ligt, dacht ik, of niet….naja… we shall see, misschien moet ik die meenemen als ik ga eten.. strak plan… ik heb altijd de beste ideetjes als ik een bijna dood ervaring heb… ik ben alvast mij Petrus speech aan het oefenen… moet ik hier wezen of beneden?
Gelukkig was het allemaal niet nodig… ik ben er nog mensen…. was wel een goede smoes geweest he, voor op mijn grafsteen
“ze wilde de alp op maar ze at een aarbei”
zoroliknamelijk…
kortom, ik heb een topdag gehad… lekker rustig, veel gelachen, en redelijk geslapen… dat gaat helemaal goedkomen!!! En dat strakke gespannen bekkie is puur toeval, ik was echt totaal niet gespannen…that’s my story and I’m sticking to it!
Na een voorspoedige reis kwamen we gisterenavond aan in Oz… ik had gewoon drie keer met mijn schoentjes moeten klikken, was ik er ook geweest, kom ik nou mee… zoals gewoonlijk a day late and a dollar short maar alla…had ik ook deze mooie reis gemist. De omgeving is zo prachtig. Ik was wel ontzettend nerveus en toen we vanuit Bourg omhoog gingen met de auto voelde ik een paniekaanvalletje of 25 opkomen… volgens mij was ik nogal witjes en chaotisch….maar dat zal niemand opgevallen zijn…
Nadat we onze kamerpasjes en barpasjes hadden opgehaald kregen we te horen dat Arjan en Nico en Jan Jansen aankwamen, we waren ze onderweg op het laatste stukkie tegengekomen dus ik wilde ze heel graag binnenhalen om er vervolgens achter te komen dat ik beide barpasjes was verloren… wow recordje denk ik…. de eerste was al snel gevonden, de andere duurde wat langer maar gelukkig kwam die ook terecht… topteam dit, in alle opzichten.
de rest van de dag was in het kader van de actie wakker blijven en iedereen binnenhalen, mijn zenuwen onder controle te krijgen en ik was de rumbonen vergeten… misschien had ik gewoon een drankie moeten vatten maja, ik ken mezelf en dat zou genant zijn geworden… niet doen dus. maar wat was ik moe zeg… ik was op een bank gaan liggen omdat het dus echt ff niet meer lukte, krijg ik later een niet nader te noemen foto opgestuurd… en nee, onder geen enkele omstandigheid zet ik deze op het www… no way! Sommige dingen zijn erger dan de uitgelekte filmpjes van bekende Nederlanders. Dus nee…
Na een onrustige nacht was het dan de dag voor onze training… ik was er niet gerust op… best leuk die heuvels in Limburg maar dit is andere koek… ik was ervan overtuigd dat ik gewoon om zou vallen omdat ik de kracht niet had om te trappen…leek me zo genant, iedereen je kunt het Paool… en dat ik de trapper niet eens rond kreeg… ik kreeg het er spaans benauwd van… of frans…ik weet niet wat erger is maar ik kreeg nauwelijks adem… daarom ben ik ook niet zo van de hartslagmeters, je doet wel stoer Paool maar 120 hartslag zegt wat anders… maar goed, ik ging dit doen zeg… want ik had er gek genoeg ook heel erg zin in.. die fiets kon altijd nog op marktplaats na de tocht…ik was er nu toch he…
dus hoppa…nie aanstellen nie en trappen kreng. Eerst een rondje rond het water om even wat warm te fietsen en toen omhoog…naar huis… daar waar ik hoopte om half zeven aan te komen voor het eten. Dan hadden we ongeveer 7 uur… ik had berekend dat dat misschien zou gaan lukken… Arjan stelde voor dat hij anders gewoon even ging lunchen tussendoor, strak plan, kon ie me zo weer in de volgende bocht oppikken 🙂
Tijdens het eerste stuk wist ik zeker dat het niet ging lukken, ik vond het zo zwaar… als dit de hele weg zo was….ik begin natuurlijk met 0 energie… mijn nierprobleempje (harhar) is er natuurlijk altijd ook als ik graag doe of het niet zo is… maar halverwege de eerste bocht wist ik al, dat wordt vaak afstappen en daar baalde ik van… maar het is zoals het is en wonderbaarlijk genoeg herstelde ik best snel… ik kon wel weer een stukkie….. en op die manier kwamen we er wel… toen we over de helft waren kreeg ik er iets meer vertrouwen in…nou misschien kwam ik toch wel iets eerder boven
Op adem komen als je hartslag boven de 160 is is wel even een dingetje mensen maar ging goed…ik herstelde gewoon veel sneller dan ik gedacht had… daar kwam geen snelle jelle aan te pas, nah goed, 1 hapje dan… ik denk dat ik een paar blikjes red bull weg ga tikken donderdag… ik kan die vleugels goed gebruiken. Maar ff serieus, het is gelukt!! Het is gewoon gelukt… wie had dat gedacht…ik niet, hoe is het mogelijk dat ik dit kan? Ik fietste zelf een berg op…en niet zomaar een berg, deze was best een dingetje hoor….
Beneden bij het water zijn we gestart en weer terug naar ons hotel gefietst. Ik kan dat gewoon! In de tijd dat ik het doe had Arjan alleen 25 keer heen en weer kunnen gaan én een halve koe aan plaatjes kunnen gaan eten maar dat deed hij niet he… keigoede motivator naast me, behalve op de momenten dat hij in de bochten zei, kijk daar moeten we naar toe en ik dacht, hoe dan? Laat de bezemwagen maar komen… of een boterham met pindakaas maar dat kon he, ik had een pot meegenomen he… hollander! Want op een boterham met pindakaas kom je boven heb ik begrepen. Ha!
Maar echt mensen… puur geluk hoor! Helemaal alleen een effing berg opgekomen, weliswaar met vele pauzes maar het toch niet te bevatten dat ik twee jaar geleden nog voor het grootste gedeelte van de dag op bed lag? Na deze week ga ik dat vast weer beleven maar nu is het vooral joepiedepoepieblij zijn!!! Ik ben alleen…. op eigen kracht boven gekomen!!! Echt ik voel het nog niet echt maar een beetje trots is er heus
we did it Jen!
pee esje…. we zagen nog een hertje de weg over steken… echt wow! Schoonheid is overal, als je maar vaak genoeg afstapt zie je het gewoon 🙂
Vandaag is het drie jaar geleden dat ik als getuige een handtekening zette omdat mijn lieve lieve vriendin Daphne ging trouwen… ik wilde haar vooral veel geluk, heel veel liefde en een heel lang gelukkig leven toewensen met haar lief
de eerste twee heb ik haar volop kunnen geven die dag, en de dagen die nog kwamen, zoveel liefde, zoveel warmte, zoveel intense gevoelens…
een lang leven helaas niet… we wisten dat het niet heel lang meer ging duren…
het werden nog twee weken…
Ik mis je zo ontzettend in mijn leven… ik ben zo dankbaar voor de herinneringen en al het geluk dat het gebracht heeft maar jemig Daph… soms vliegt het me zo aan dat je er niet meer bent, vooral in deze periode….
ik ben al een paar weken MiepAlsErMaarNiksGebeurtNu…. als ik op fietske stap ben ik bang om te vallen of van de fiets gereden te worden of meer van dat fraais… in het kader van de actie, als ik nu iets breek kan ik niet fietsen want dan is het niet op tijd geheeld… dat herkent iedereen vast wel als je in een voorbereiding zit naar iets toe… ik ben nogal een control freak en heb graag de dingen in de hand… dus loslaten paool… en genieten… dat lukt… ondanks dat de weg niet makkelijk is de laatste weken, veel pijntjes en rotdingen met mijn lijf… de allergische reactie is net weg, de blaren die opeens op al mijn tenen verschenen zijn ook aan het helen….. en ja, het hoort er allemaal bij, weet ik…het is altijd zo… ondertussen loopt mijn hoofd om wat er allemaal mee moet (regenkleding in ieder geval want het weer is nogal slecht geloof ik) en meer van die dingen… ik regel de bakker, moet nog een bed voor Jen regelen omdat ze hier zaterdag al aankomt en vast niet op de grond wil slapen… ik heb wat cadeautjes gekocht (oh ik heb zoiets leuks voor vriendinnetje) en ik moet nog iets voor mijn lief… want op 5 juni is onze trouwdag… naja, van alles, voorpret en leuk ook vooral… ik geniet…
ondertussen ontgaat het me niet dat het bloedheet is, en moet ik nog naar therapie, mijn portacath door laten spuiten en meer van die dingen… ik sta boven voor de spiegel om mijn haar goed te doen voor ik wil gaan en opeens gaat het mis, mijn oren suizen, ik sta te zwaaien en kan nog net het bed halen…
en out….
ik viel flauw
doe normaal zeg, ik val nooit flauw… WTF
wat een rare gewaarwording
gelukkig geen gedoe…
tot ik op wil staan…
au… oh leuk… door de rug gegaan…
ik kijk in de spiegel, echt spierwit, zweterig, klam en krom
hahahahahahahahahahahaha
ik heb even keihard staan lachen, dat wil de berg op fietsen…. ik vind het uitermate funny als ik mezelf zo zie… daar valt geen eer aan te behalen…
dus ziekenhuis opgebeld, mag morgen komen en alle andere dingen die ik nog moest doorgeschoven… nope het komt niet uit maar vandaag doe ik niks. Het zal de hitte wel zijn, want het is hier nog steeds 30 graden in de schaduw en niks geen verkoeling… en de spanning en misschien te weinig gedronken… maar als dit het universum is die me duidelijk wil maken dat ik ff kalm aan moet doen met dit sneue lijf, ik snap het heus… echt… en na de alp ga ik echt weer onwijs gestrekt en heel veel rusten en al die andere stomme dingen die nu eenmaal moeten maar echt hee….
Give me a break!
Echt over het algemeen ben ik ontzettend gelukkig, blij en geniet ik van alles wat me nu overkomt, aan de andere kant is er ook veel van dit gedoe… en dat hoort er ook bij…
ik kreeg een appje met een banaan met sliertjes… die moeten weg, we weten allemaal waarom… ik spreek namens de dode zeehondjes, puppies en kittens als je ze opeet!
met de auto kun je bijna nergens stoppen maar op fietske kun je de prachtigste foto’s maken
kijk ons staan, met ons hoofd in de wolken…dichterbij de hemel kom je niet
bocht zeven…. retedruk maar heel erg samen en alleen met elkaar
het dreamteam
en net of het heeeeeeel spannend is, ik heb mijn roeping gemist… actrice..ik!
aaaaaaaaaw kiek dan
mijn plekje bij Doesburg op het bankje bij de sluis
