Paola

15 oktober 2018

Een jaar of zestien geleden kwam ik op een forum terecht omdat ik wat vragen had over mijn schildklierziekte… daar ontmoette ik Ada en Ninette… samen waren we het er al snel over eens, dit klikte zo goed… en zo werd er een warme vriendschap geboren. We woonden door heel Nederland heen maar hadden dankzij internet heel veel contact. … we deelden alles door de jaren heen, leefden met elkaar mee en dat veranderde niet toen Ninet naar Tunesië ging verhuizen… internet was er… dus Rotterdam of Tunesië… was hetzelfde als Doetinchem en Hilversum waar Ada woonde…

Het weekend dat ik mijn borstkanker ontdekte en alleen thuis was heb ik 48 uur met hen in contact gestaan omdat ik met iemand moest praten en pas maandag naar de dokter kon… Rob was naar Lowlands en die wilde ik niet bellen…misschien wel om niks…maar samen hebben we alle opties doorgenomen, ik heb daar heel heel heel veel steun aan gehad… zoals ik altijd aan onze vriendschap heb… ook al was het midden in de nacht, 1 van de 2 reageerde wel… zo was het altijd!  Als je online iets moest vinden, Ada vond het…die vond echt alles, altijd!De meest gekke dingen ook… wat een lol hebben we daarom gehad….naast dat ze heel trouw in haar vriendschap was hebben we ook ontzettend veel gelachen…maar dat kan ook niet anders…ik heb lachvriendinnen… en daar was dit geen uitzondering op….

Net kreeg ik een verschrikkelijk bericht… lieve Ada is er niet meer… onvoorstelbaar gewoon. Ik heb ontzettend dierbare vriendschappen maar het feit dat ik steeds al die keilieve vriendinnen om me heen verlies is getting old very fast… ik vind dat wel echt heel zwaar….het gevoel dat je constant achterblijft, ik vind daar wat van hoor…. zullen we nu gewoon ophouden daarmee mensen van het universum? Ik heb mijn vriendinnen namelijk heel hard nodig ook he… krak zegt mijn hart weer…. en ja, dat is inherent aan hele dierbare mensen om je heen… hen verliezen is ook heel pijnlijk…Rowwen Heze zegt het precies zoals het is…..

Soms is het beter iets moois te verliezen.
Beter verliezen dan dat je het nooit hebt gehad.

 

 

lieve Ada, ik ga je zo missen!! Intens dankbaar voor onze warme vriendschap die me heel veel gebracht heeft…dank daarvoor!

ps, terwijl ik dit schrijf hoor ik op de achtergrond opeens Lightning Crashes van Live voorbij komen…dit liedje werd gedraaid bij het afscheid van Daphne… ze hebben elkaar vast gevonden daarboven…

vandaag stapte ik zelf weer op mijn orannie fietske… samen met Joke ging ik een blokje om… wat een prachtige tocht, heerlijk weer, supermooie omgeving en leuk gezelschap…wat wil je nog meer… wij trapten zo samen een mooi rondje weg… echt bliss was het! Ik heb zelfs een stukje heuvels gedaan maar daar liepen mijn benen al heel snel vol maar hee, twee weken geleden kon ik nauwelijks de trap op…dus hee, al moet ik op standje kinderfiets, ik fiets weer en dat had ik een maand geleden niet gedacht.. toen zag ik me al naar het ziekenhuis kleppen in plaats van weer op de fiets stappen dus ik vind het allemaal dikke vette winst…

Relive ‘Rondje durch die Heimat’


we reden een stuk door Duitsland en op de terugweg door het prachtige Montferland… en dan zing ik altijd in mijn hoofd de vertaling van het prachtige “the french song van Lucille star… wij zongen dat vroeger altijd… ik ben zo weer in mijn jeugd… heerlijk…..en Boh foi toch maakte daar een mooie achterhoekse vertaling op over het Montferland… en ik zing altijd onder de douche, en heel vaak komt deze voorbij… in het achterhoeks en in die wonderschone franse taal… ik zing ook vaak Op fietse van Lohues  maar vandaag was het achterhoeks ipv twents en nee mensen, dat is niet hetzelfde!! En zo zat ik vrij hard zingend op de fiets terug naar huis door het Montferland…. ik had het niet eens in de gaten tot ik een jong gastje zag lachen toen ik hem inhaalde… vanaf vandaag is het nedersaksisch een heuse taal en ik hou d’r van!! En ja, ik kan zo plat als een dubbeltje, dat gelooft nooit iemand maar neem het van mij aan… er zit een achterhoeks accent schakelaar in mijn hoofd en die kan zo om… en dan heb ik het over muuzenköttels maar dan ook zomaar een leuke rustplek zijn onderweg…. hopla!

 

At achter ‘t Montferland de zunne langzaam ondergeet
En ‘t duuster zich breed mek an de loch
At de maone zo stil tussen de steerne steet
Gaot mien dreume umhoge in een vloch

Van wieten kump zeute ‘t leed van de nacht
Herinnerings bunt mangs wreed en row
Ik bun alleneg met bloos mien gedachten
En dee drieft mi-j nog altied weer naor ow

Quand le soleil dit bonjour aux montagnes
Et que la nuit rencontre le jour
Je suis seul avec mes reves sur la montagne
Je suis seul, je ne veux penser qu’a toi

ik kwam onderweg ook Tom Dumoulin nog tegen, of iemand die heel hard zijn best deed om Tom te zijn… met een tijdrithelm op en een keistrakke fiets… ik hoop niet dat ie onderweg ook nog van den fiets af moest om het helemaal echt te maken maar ik heb het gelukkig niet gezien…

Paola

8 oktober 2018

ik ben nog uit de tijd dat ze zich Adele Bloemendaal in bad nog heel hard kan herinneren terwijl ze bros bros bros roept en keihard lacht…(nee mam, daar zie je niks van) zo’n kakelende Adelelach…. beetje overdreven vond ik altijd……maar ik begin nu met terugwerkende kracht te begrijpen waarom ze zo opgewonden was…

 

want jemig….

dit!!!

kanonne wat lekker!

jeukplaten

Posted on by

muziek, het kan zoveel met ons doen…ik heb altijd radio 2 aanstaan maar luister echt altijd en overal naar muziek… ik vind enorm veel leuk, heb een brede smaak en kan keihard meebleren met ACDC, ben waus van de top 2000 maar ben ook ernstig fan van Ed Sheeran, Adele of Imagine Dragons… en daarnaast hou ik ook enorm van de prachtige muziek van tsjaikovski of zing ik keihard mee met Avicii… het kan alle kanten op. Wat ik van Acda en de Munnik vindt hoef ik niet uit te leggen hier neem ik aan en mijn allerallermooiste liedje ever is Gary Jules met Mad World… maar nu even de andere kant… er zijn toch ook liedjes waar jullie jeuk van krijgen? Van Petra weet ik dat ze gek wordt van ACDC hahaha, sorry Peet… en ik heb echt liedjes die ik af-schu-we-lijk vind…echt nagelsovereenschoolbordafschuwelijk… net kwam er eentje voorbij waardoor ik er weer aan moest denken…wat gek toch, dat muziek je zo blij kan maken, zo gelukkig, zo warm en fuzzy maar ook zo op je zenuwen kan werken…

kijk er zijn soorten muziek waar je niet zo warm voor loopt, ik ben geen fan van het Corry Konings en Koos Alberts genre… ik ken ze wel allemaal uit mijn hoofd omdat mijn bewoners er dol op waren en ik ze zelfs jarenlang voor andere mensen gezongen heb omdat zij er wel van genieten maar nee, ik word daar niet persé gelukkig van… mijn lief wel… die zet altijd van die vreselijke hollandse hits zenders op.. maar goed, ik trek het wel… een half uurtje ofzo 🙂 Ik hou niet van Marco Borsato (sorry sorry sorry) vind sommige nummers wel mooi (margharita) maar hij zingt alsof zijn corset te strak zit… echt luister maar! Maar die hoeven niet van de zender hoor, ik ben er gewoon niet kapot van…  maar sommige platen willen gewoon echt niet… die zet ik af ook… zo raar, zou dat komen door de muziek zelf of omdat het herinneringen oproept die ik onderdruk? LOL, geen idee maar ik vind het niks…dat zegt wat over mij he, vast niet over de muziek… hoewel ik dat altijd zal ontkennen… soms klikt het niet he, dan is er geen stukje genegenheid, of connecten we niet lekker. Dan voel je die vibe niet en nog meer van dat wollige taalgebruik… kortom dan is het gewoon een jeukplaat voor jou!

Jeukplaten van Paola

  • Barcelona van Freddie Mercury en Montserrat Caballe…. verschrikkelijk! Ik kan het niet uitleggen maar dat bombastische geschreeuw… ik krijg er de rillingen van!
  • I will always love you van Whitney Houston…. nope…doet het niet voor mij…ik vind het origineel al een stuk beter maar ik hartje Dolly Parton dan wel weer…maar Whitney, nope… en in dat verlengde ook Glennis Grace…ik hoor heus wel dat ze goed kan zingen hoor maar ik vind het gekrijs… naar!
  • My heart will go on van Celine Dion… daar zit vast ook wel een traumaatje achter (ik ben doodsbang voor schepen en al helemaal als ze zinken) maar echt, ieuw.
  • maar mijn allerallerallerergste jeukplaat is Music van John Miles… echt jeukjeukjeukgiljeukjeukgilgiljeuk! Ik wil het ook niet uitleggen, ik wil die plaat begraven!

maak ik binnenkort een lijstje met heimelijke genoegens 🙂 van die platen waar je stiekem helemaal vanuit je dak gaat als niemand kijkt en luistert

en jullie?

Update: oh ik vergat helemaal de new age rustgevende muziek, sommige mensen worden daar helemaal zen van, ik wil een prullenbak in de fik steken… echt! 🙂

Groot geluk

Posted on by

wat zou je het liefste willen als je energie genoeg had vroeg Chantal… FIETSEN daar hoef ik niet over na te denken… okay, dan laad ik beide MTB’s met ondersteuning in de auto en gaan we samen fietsen donderdag… echt, zo ontzettend lief…ik heb een fantastische dag gehad, echt enorm genoten… een prachtige Posbankrit werd Continue reading →

This gallery contains 29 photos.

eindelijk weer een blogje van mij… ik wilde zo graag schrijven maar ik heb voornamelijk gelegen… en gepuzzeld…en mezelf zielig gevonden… soms moet dat schijnbaar even om weer door te kunnen. Maar echt ik ben zo klaar met de NietLeukPaola… wat een trutje zeur zeg…bah! Genoeg tranen, genoeg angsten… ik wil de zon weer op mijn gezicht voelen en genieten van het leven… voel ik me al beter? neh, niet veel….maar in mijn hoofd wel… en daar begint het gelukkig altijd! Mindfuck is het…chronisch ziek zijn en niet een aanval van rechts aan zien komen… maar nu ik hem gezien heb gooi ik met volle overgave alles in de strijd om te pareren…en yes, ik vecht dirty! Dat doen ziektes ook!

maar daar wil ik het helemaal  niet over hebben… want er zijn ondertussen ook wel toffe dingen gebeurd, waar ik niets over mocht zeggen… en pas toen het in kannen en kruiken was en ik zag hoe ontzettend gaaf het werd kreeg ik er ook een beetje vertrouwen in… want een paar maanden geleden zei Arjan al steeds, zullen we een boekje maken van je blogs? Waarop ik heel hard begon te lachen…en doorrrrr…. en pas toen hij zei dat het voor 2 climb2raise zou zijn begon ik het een beter idee te vinden…niet voor mezelf maar om anderen te motiveren…dat zou wel een toffe invalshoek zijn. Want misschien kan ik er wel wat mensen mee over de streep halen…die nu denken dat ze zoiets nooit zouden kunnen… nou dat lijkt me wel, als ik het kan kunnen echt veel meer mensen het! Op dat moment begon het idee wat meer vorm te krijgen maar pas toen we Laura Maria er bij gevraagd hadden zagen wij (als in Arjan en ik) dat het iets meer was dan wij zo even bedacht hadden… wat een geluk om dit samen te kunnen doen!  Langzaam begon het boekje vorm te krijgen…moest ik mijn verschrikkelijk manier van schrijven en slechte interpunctie aan gaan passen? Nee besloten we…dit is een verzameling blogs en zo heb ik ze geschreven…dus zo zou het gaan worden. Als je het langzaam een boekje ziet worden is het al zo gaaf met de geweldige kaft en vormgeving… steeds een beetje meer digitale voortgang maar een echt heus boek is andere koek…. ik had het zelf nog niet gezien dus  de spanning was enorm. Niet dat ik er geen vertrouwen in had maar het is wel mijn verhaal, als mensen het niet leuk vinden zegt dat iets over mij of mijn leven… dat vind ik heel eng… aan de andere kant, so be it, you can’t please them all. Dat is ook niet mijn doel…

En ik had me totaal niet voorbereid, ik denk dan dat Arjan er wat over zegt en dat ik hem in ontvangst neem en ga zitten… niet dus…dus ik baal een bitjen van mezelf, dat niet had bedacht wat ik zou gaan zeggen…om Rob en Chantal te bedanken aan wie ik het boek heb opgedragen en vooral om Laura Maria en Arjan te bedanken…. want zonder Arjan geen boek…en zonder Laura Maria had ik een stapel stencils uitgedeeld… dus mijn dank is supergroot! Jullie zijn toppers! En dankjewel voor de prachtige bloemen en de lieve woorden…

Een paar jaar geleden speelde haar leven zich vooral in en om haar huis, bank en bed af. Op een dag kwam ze in aanraking met stichting 2climb2raise en Alpe d’HuZes, tot die tijd stond het letterlijk ver van haar bed…Dat was in ieder geval wat Paola dacht toen ze op de Berg haar vriendin stond aan te moedigen..
Via een online blog heeft ze haar bijzondere ervaringen van haar deelname aan de Alpe d’HuZes bijgehouden. Een aantal van die verhalen zijn gebundeld tot dit boek.
Humor, vriendschap, bananen, een traan en een geitenkaassalade in Frankrijk.. Alles passeert de revue in dit vrolijk gekleurde boek!

Ben je nieuwsgierig naar meer?

Het boek is te koop voor € 17,50. Zend je NAW gegevens aan arjan2c2r@gmail.com waarna je nadere info ontvangt. Het is ook te koop op de AD6 cheque-uitreiking op 30/9 te Nijkerk. De opbrengst van het boek komt ten goede aan stichting 2climb2raise.

Paola

12 september 2018

Ik hou van hobbies…

…puzzelen…

…en misschien ben jij wel het laatste stukje…

Sorry, kon het ff niet laten, dat was ooit een hele foute reclame voor een datingfilmpje en ik vergeet dat soort dingen niet… waarom weet niemand maar ik boe boe bla bla, we maken domo vla wat af… terwijl de stelling van Pytagoras ergens in de kelder ligt…met de kerstspullen er boven op…

maar goed, to the point. Door het hele instortniergedoe lag ik alleen maar op de bank of in bed en deed ik een oproepje voor puzzels, gewoon om even lekker bezig te zijn… en ik kreeg heus een heel aantal puzzels te leen… keilief….en ik ben verslaafd… sterker nog… WE zijn verslaafd.. Rob en ik zitten ‘s avonds het laatste stukje te zoeken *gniffel*… maar echt, het is hartstikke leuk. Ik heb er al een stuk of 4 gemaakt van duizend stukjes en van de week moest ik weer prikken (by the way, de uitslagen zijn echt al een stukkie beter, ik heb al heel hard gedanst in gedachten maar het gaat even duren voor ik weer echt een dansje doe zonder aan het zuurstof te moeten) en ik kocht dus een puzzel met een uitdaging van wasgij…gewoon om te zien of ik dat ook leuk vond… je puzzelt namelijk niet wat er op de voorkant van de doos staat maar wat iemand ziet, of wat er daarna gebeurd, of in dit geval hoe het er in de jaren zestig uitzag vanuit het perspectief van een man die je als hint krijgt…. echt wat gaaf!! Laat ik even voorop stellen dat ik niet kan wachten om weer op fietske te stappen maar dit is echt heul leuk! En nu het weer wat beter gaat kan ik het ook weer een beetje relativeren, vorige week kon ik alleen maar huilen… ik ben lange tijd niet zo bang geweest en zag mezelf al drie keer in de week aan een apparaat hangen in hotel Slingeland… zo beangstigend… mijn volgende doel is weer drie keer in de week op mijn oranje apparaat te fietsen… veel en veel beter!

Een leeg ballonnetje…

Posted on by

zonder er al te dramatisch over te doen (daarvoor verwijs ik u graag naar GTST of het leven van Gordon of de mais in de achterhoek) mijn energielevel wekt zelfs geen zwakstroom meer op. ik heb het laatst geprobeerd om mezelf aan te sluiten op het netwerk maar ik geloof dat Ziggo al dagen bezig Continue reading →

This gallery contains 3 photos.

Het is morgen 6 jaar geleden dat mijn wereld even totaal in elkaar stortte… ik ben al een week niet lekker in orde, wil huilen maar snap niet waarom… en dus doe ik dat ook niet… tot vanmorgen het kwartje viel…. lowlands weer… hoe is het toch mogelijk dat ik dat elk jaar wel voel terwijl ik de link totaal niet leg….ik hoef maar terug te lezen in mijn blog om het vaker tegen te komen….mijn ademhaling zit hoog, mijn lijf doet pijn en ik voel aan alle kanten dat er wat is…. en toch klikt het dan toch niet in mijn hoofd… bizar….

Rob was dat weekend daar en ik bracht dat weekend eigenlijk alleen maar op de badkamer door omdat ik dacht iets te voelen, of niet, of wel, en zat er nu een deukje in mijn borst, nee zo niet, ja maar zo wel….en het zal wel niks zijn, of toch, Oh god, het zal maar kanker zijn?… nee joh… als ik zo voel zit er niks… maar wat als het toch kanker is? en dan? en dan? Ik kan zelfs die angst weer proeven… zittend op de wc, borst in mijn hand…en maar voelen… op een gegeven moment doet alles zeer….gekmakend!

en ik probeer weg te stoppen dat ik ook toevallig morgen weer een mammografie moet maken… ik heb niet alleen een ontzettende hekel aan dit verschrikkelijke onderzoek maar op een datum als dit is het opeens iets waar ik een dikke strot van krijg… 

6 jaar geleden… maar vandaag voelt het opeens als gisteren… ik kijk naar de foto’s die ik die week maakte… een paar maanden geleden heb ik deze BH weggegooid… omdat ik hem toch nooit meer aan zou kunnen… niet met verdriet, gewoon, oja, hier heb ik niks meer aan…  en zo is het meestal gelukkig ook… nu lukt dat even niet… ik voel weer die angst… mijn lief en ik samen zittend op een bankje, hand in hand, mijn borst was net geplet, onder een echo geweest en kapot geschoten door 5 puncties… de radio stond aan… “zeg me dat het niet zo is”, zong Frank Boeijen…echt dat verzin je toch gewoon niet… ik kan er nog niet naar luisteren….

Ga je mee vanavond naar ons lievelingsrestaurant
Een tafel voor twee
Ik heb gebeld, ze weten ervan
En we drinken totdat de zon opkomt
En we vergeten
De oneerlijkheid van het lot



maar het was wel zo… morgen ga ik weer richting ziekenhuis…  en natuurlijk komt het vast weer terug…. en kan ik weer lachen en kijken naar die foto aan de andere kant…. die vrouw die er over het algemeen in slaagt om stevig in de wereld te staan…. 

maar vandaag….

vandaag voel ik het niet.

Wat een verademing om dit stuk te lezen!!

Het leven is niet altijd leuk en er is niks mis mee dat ook te delen…het hoeft niet altijd groots en ver en duur… stop and smell the roses mensen… er is zoveel moois, vooral in kleine dingen, als je het maar wil zien.. ik moet me wel eens verantwoorden voor de manier waarop ik blog, “sommige mensen zetten alles maar op facebook”…en “iedereen kan dat lezen hoor”… naja iedereen die Nederlands kan of een een slechte vertaalmachine heeft 🙂 Reken er maar op dat ik zeker niet alles blog of deel maar ik wil graag mezelf zijn in mijn schrijven…en je kunt niet altijd die stoere chick zijn die lachend en strijdlustig de kanker te lijf gaat, met een big smile een spuit in zich laat jenzen of altijd met vrienden leuke dingen doet en iedere dag iets geweldigs op tafel zet met een glaasje prosecco in de hand (los van het feit dat dat al een utopie op zich is 🙂 ) … als ik Sylvie Meis op een zorgvuldig geënsceneerde foto zie aan de paastafel met alles erop en eraan zie ik alleen maar dat het er weliswaar als een plaatje uitziet maar dat ze helemaal alleen is…ik word er zelfs een beetje verdrietig van..waarom zou ik wel mogen delen dat mijn vriendin een kind heeft gekregen maar niet dat een andere vriendin gestorven is…dat moeten we binnenskamers houden,  niemand wil zien hoe rauw verdriet kan zijn… maar het hoort er toch bij? Waarmee ik niet wil zeggen dat iemand niet alleen de mooie dingen mag laten zien, ieder moet doen waar hij zich goed bij voelt…ik heb daar alle begrip voor maar hopelijk is dit dan ook wederzijds… dit is zoals ik ben… met echt enorm veel moois en liefs in mijn leven maar ook met dingen die soms te zwaar zijn om alleen te dragen of gewoon stom zijn… what you see is what you get and it ain’t pretty sometimes LOL

het leven is niet altijd maakbaar zoals we maar al te graag denken… ik maak graag van een drol een gebakje zoals ik altijd zeg maar soms is een drol gewoon een drol en daar is ook niks mis mee!

 

 

het goeie leav’n

Posted on by

wat een heerlijke lekkere dag was het gisteren… gewoon beetje rondhangen, buiten zijn waar het heerlijk is, het is zonnig maar er staat een stevige wind dus is het lekker in de zon. Enige nadeel is dat de parasol een eigen leven gaat leiden dus die kan niet op… goed smeren en regelmatig ff naar Continue reading →

This gallery contains 18 photos.

ik lees een bericht op de NOS … eerst denk ik alleen maar, hoe dom kun je zijn. Dan lees ik het nog een keer… en ik voel dat ik me er over opwind… WTF denken ze nou eigenlijk…. ik denk er de hele dag aan… en ik ben eigenlijk niet zo heel veel met die schildklier van me bezig, niet omdat het zo goed gaat, verre van zelfs…het is alweer twee jaar een grote rommel sinds de thyrax niet meer leverbaar was en ik om moest schakelen. Ik ben sinds die tijd niet meer stabiel geweest… het schiet me zo in het verkeerde keelgat, gezonde sporters die dit gebruiken om dat het hen sneller af laat vallen of herstellen of wat ze dan ook maar bedenken… het is niet alleen het feit dat ik het oerstom vind wat ze doen maar ook het gemak waarmee net gedaan wordt of je een pilletje inneemt en dan lekker af gaat vallen en opgepept wordt… ik heb een hele poos verschrikkelijk gehyperd en het is allesbehalve een pretje… je bent 1 grote rusteloze brok trillend zich naar voelend mens als je schildklier te snel werkt… want dat is wat ze doen…hun schildklier te snel laten werken zodat ze schijnbaar afvallen… wel als het dat alleen was wist ik het ook wel…

maar zo werkt het niet…

ik denk terug aan toen ik ziek werd…

ik heb er nog nooit over geschreven volgens mij maar ik was 17, zat vol plannen… mijn hals werd steeds dikker, mijn ogen puilden bijna uit mijn hoofd, die konden ‘s nachts zelfs niet meer dicht, dat is tot op heden zo gebleven… maar toen was het echt een ramp, ik moest er een paar keer per nacht oogcreme indoen om ze niet uit te laten drogen… ik ging dus naar de dokter die me de jas uit liet doen, me aankeek en zei, okay, ik zie het al… hopla naar het ziekenhuis jij… daar aangekomen moest ik aan een hele zooi medicatie maar als eerste mijn hart tot rust laten komen, die bonkte mijn lijf uit… ik heb een jaar met medicatie gesukkeld en het werd maar niet beter en dus werd er besloten dat ze me gingen opereren… ik weet niet meer waarom er geen “slok” aan te pas kwam maar het had een reden… bijna mijn hele schildklier werd weggehaald en op de 1 of andere manier zijn daar ook mijn bijschildklieren verdwenen… zij zorgen voor de calciumhuishouding in je lijf…. daar kreeg ik een zooi pillen voor en die moest ik innemen, ik had geen idee hoe en wat er met me gebeurd was. ik werd er doodziek van en had van overgeven inmiddels een leuke hobby gemaakt… niet tof… men besloot dat ik er mee moest stoppen maar op de 1 of andere manier was de communicatie niet helemaal duidelijk tussen de artsen en kreeg ik ook niets anders… ik had nogmaals geen idee dat ik geen bijschildklieren meer had maar werd daarna alleen maar zieker en zieker… ik kreeg tintelingen, enorme krampen in mijn spieren, ik kon niet goed meer zien, viel vaak bijna flauw en dat werd alleen maar erger… moest soms tien keer gaan staan als ik moest plassen omdat ik zo ontzettend verkrampte, ik had echt heel veel botpijn… onvoorstelbaar dat ik daar mee doorliep… gewoon naar school ging, gewoon deed wat ik wilde doen…… tot op een verschrikkelijke dag ik opeens in een tetanie schoot, gelukkig was ik thuis want ik wist niet wat me overkwam, mijn mond zakte scheef, ik kon niet meer praten en mijn hele lichaam schoot in een spasme en kramp… ik hoef denk ik niet uit te leggen hoeveel pijn dat doet… ontzettend paniek, mijn vader die mijn benen probeerde te strekken, mijn broer mijn arm, mijn moeder aan de telefoon met de dokter de andere arm… dokter kwam, opperde eerst nog hyperventilatie maar liet dat al snel varen en stuurde me naar het ziekenhuis maar ik ging niet met de ambulance besloot ik…mijn oom bracht me weg met de lesauto…ik zal het nooit vergeten, mijn moeder achter me mijn armen strekken en me minder pijn te geven, mijn schoppende benen in die lesauto met extra pedalen… yup als je maar eigenwijs bent… we hebben daar later verschrikkelijk hard om gelachen maar toen was het verre van grappig…..daar aangekomen werd ik meteen in een bed gesmeten nadat ik eerst nog zelf de trap op was gelopen hangend aan mijn oom en mijn mam…. en begon het fijne werk om een ader te vinden in dat gespannen lijf…uiteindelijk lukte het en daarna heb ik weken in het ziekenhuis gelegen om weer een beetje calcium in mijn lijf te brengen… er zat niets meer… al mijn spieren gaven het op… en ja…je hart is ook een spier he… wat een hel was dat…maar dankzij de goede zorgen van weken in het ziekenhuis, (en al die calcium die ik moest eten, ik kreeg oa iedere dag een pak yoghurt op de kamer en die moest op, klinkt niet heel vies maar probeer het maar eens…. echt ik kon die yoghurt wel uit het raam gooien en in antwoord op de vraag,  nee dat deed ik niet… weet ik bijna zeker 🙂 ) .. veel medicatie en daarna nog maanden eerst iedere dag naar het ziekenhuis prikken, daarna nog 3 keer in de week… jarenlang geklungel…. ik was niet in te stellen… en daarnaast ook mijn schildklier niet bleek… die werkte inmiddels ook te traag en ook daar lukte het niet een balans in te vinden… en ja, ook daar heb je weer heel veel ellende van…..en dat is tot de dag van vandaag een zoektocht… mijn nierziekte is ws een gevolg van dit hele gebeuren… laten we hopen dat die nog een tijdje doorkunnen, ze zijn gelukkig redelijk stabiel het laatste jaar want daar wil ik echt  niet aan denken….

17 was ik….

en opeens chronisch ziek…

en hoe…

ik heb die medicatie nodig om te kunnen leven…. zonder ga ik dood…simpel…

en dan zijn daar gewoon een stel ‘topsporters’ die spelen met hun leven door gewoon dit soort troep te slikken… waar ben je dan mee bezig? alsof het snoepjes zijn… alsof je die als arts gewoon maar voorschrijft aan gezonde mensen…hoe zit dat dan?…ik zou ze M&M’s geven als ik ze in mijn spreekkamer kreeg….  ik begrijp er geen reet van. Mijn leven hangt af van die pillen… ze zorgen ervoor dat een stofje wordt omgezet in mijn lijf die het zelf niet meer aanmaakt… en in het geval ook die van mijn bijschildklieren… ik slik het hormoon zodat de melkproducten etc die ik eet omgezet worden in mijn lijf zodat ze gebruikt kunnen worden en niet zoals toen ongebruikt mijn lichaam weer uitgingen…en zij gebruiken het omdat het niet op de dopinglijst staat dus dan kun je maar wat aanklooien… ik hoop dat ze dit lijstje ook eens goed nalezen….en wat me helemaal irriteert is dat ik niet aan mijn geliefde thyrax kan komen omdat het schaars is en zij slikken het omdat ze denken dat ze daar beter mee presteren…. nou dank je de koekoek… ik presteer ook een stuk beter met die medicatie… en nee, ik kan geen wereldrecord schaatsen… ik kan op slechte dagen nauwelijks van de bank komen…

dus dat!

 

Op deze foto zie je het litteken als je er op let… gelukkig valt mijn niet bestaande borst net wat meer op  *gniffel*

 

Flipje!

Posted on by

gisteren was het dan eindelijk zo ver, de flipje toertocht stond op het programma… het was nog even spannend of het wel door kon gaan want na de 40 graden die het vrijdag hier aantikte zou het zaterdag een dag worden met code oranje en onweersbuien, regen en meer van dat gedoe… niet tof! Als het onweert ga ik niet fietsen maar regen gaat me niet tegenhouden… en die afkoeling vond ik wel een hele fijne bijkomstigheid, let wel het was 27 graden maar hee, dat is afkoeling he…

Wat een fijne goed georganiseerde tocht was dit zeg… mooie gelegenheid om te starten, goede parkeerplaatsen, route uitstekend aangegeven (op een enkele uitzondering na maar ik zal geen namen noemen hoesthoesthoestmichaelhoestedwinhoest misten een bordje en die haalden ons tien kilometer later weer in… ik denk dat ze naar Arnhem waren geweest inmiddels 🙂 maar verder, echt top! Leuke opzet, bewaakte fietsenstalling, een bon voor een bidon, en een bon voor pasta en nee dat was geen chocopasta begreep ik later… ik ging uit van een pot Nutella, logisch toch?

we zijn aangekomen…fietske en ik
0008? joh…zo snel was ik niet…ik denk dat er iemand in bed is blijven liggen bij nader inzien…
van der valk… coole ontvangstruimte…en nee ik heb er niet ingehangen!
bij de start
spanning!
waarom die bananen boven me hangen is een raadsel
bij het rustpunt

het was echt heerlijk weer om te fietsen, we hebben twee buien gehad maar verder, super! We hadden geen idee hoe we het zouden doen, 85 km is voor ons een behoorlijke afstand maar het ging lekker, mooi tempo voor ons tweetjes, zo rond de 20 en er stond echt een straffe wind… maar echt serieus, wanneer niet? ik geloof dat het hier altijd waait zelfs als men zegt dat het niet waait…ga maar eens een rondje fietsen langs de IJssel ofzo… wind! Maar het mocht de pret niet drukken, wij reden rustig door… helaas kreeg ik weer pijn aan mijn kont… ik gok dat er toch een ander zadel moet komen voor me…of een aantal betere fietsbroeken maar dan moet eerst Winston of Gaston even aan komen waaien (en ja pun intended) want ik vind het allemaal reteduur (en ja, weer pun intended) 🙂

Mooie omgeving, prachtige wolkenluchten en lekker fietsen, wat dut mi’j wat vandage… ik had verder niet op het routekaartje gekeken maar ik vond dat er na 60 km nog best een stevig klimmetje inzat.. ik dacht nog, goh, het lijkt wel op de Grebbeberg (lees ook vooral het verhaaltje bij de link) laat ik eens terugschakelen want ik zat nog op het grote blad te pielen… eenmaal boven herkende ik de begraafplaats en viel het kwartje…misschien had ik beter gewoon onderaan kunnen schakelen…. desalniettemin en niettegenstaande en nog meer moeilijke woorden, ik had wel dik drie minuten van mijn PR afgereden zag ik later…zo voelde het niet kan ik u zeggen… maar ik ben best een beetje trots op ons… deden we toch maar…wie had dat gedacht… ik zeker niet…. mensen die me langer kennen en een tijdje niet gezien hebben zeggen als eerste, jemig wat ben jij afgevallen zeg…en als ik vertel dat ik fiets zijn ze flabbergasted… maar toch wel met ondersteuning he? ehm nee… dat niet… echt ze vallen bijna om…. ik moet eerlijk bekennen dat ik links en rechts en achterstevoren wordt ingehaald… en die 60 plusser die een melodietje begon te fluiten terwijl hij ons in ging halen toen wij tegen de wind in ploeterden vonden we unaniem eigenlijk gewoon een enorme droeftoeter… niet om de fiets met ondersteuning maar ons even te kakken zetten mislukte ernstig…. zeker omdat ik net een rit op strava zag verschijnen van mijn stoere vriendinnetje die met al haar pijn en zieke lijf meer dan 1000 hoogtemeters had gefietst op haar fiets met ondersteuning… dan ben je gewoon een ontzettend stoer wijf!

Jen, ik heb er van genoten en gaan we vaker doen, en hebben mensen zin om aan te haken… hartstikke leuk! Enne ik ben benieuwd naar de blije foto van onderweg…

En ik scoorde voor het naar huis gaan natuurlijk wat heerlijke bakjes fruit… maar dat lijkt me logisch

Relive ‘Flipje’s tocht in the pocket’

het land van blöf

Posted on by

een week of twee geleden kreeg ik opeens een superlief berichtje toegestuurd… ik las het… moest een paar keer met mijn ogen knipperen en las het nog een keer… ik kan het leven soms retezwaar vinden maar echt serieus, wat heb ik toch een boel lieve mensen om me heen. Een vriendin wilde ons zo graag een paar dagen vakantie aanbieden en dus bood ze ons aan om een paar dagen naar Zeeland te gaan op een camping. Iedereen die mij kent komt nu helemaal niet meer bij want ik ben de Bert Visscher onder de campinggasten, sterker nog, ik ben de Scrooge onder de campinggasten:


maar wat ontzettend superdepuperlief zeg! Ik had er al eerder een blog over willen schrijven maar met de verschrikkelijke ervaring van vorige week kwam het er even niet van….. laten we het erop houden dat het niet op een beter moment had kunnen komen… en ik ben ook heel erg gelukkig gewoon thuis he, maar het is wel echt heel erg fijn om er even uit te kunnen…..ik heb er zo ontzettend veel zin in, even helemaal weg.nl en in een mooie aangepaste caravan in Zeeland bij de boer… dus dat is niet camping maar Glamping hoor, voor prinsesje Paool…. het is op camping La Ferme in Zeeland . … de rolstoel gaat mee indien nodig maar verder gaat dat gewoon helemaal goedkomen, dat voel ik aan alles, het heeft een supergoede vibe…nu al… en fijn dat het aangepast is want ik zie er misschien uit als Hollands Welvaren en als  je me ziet fietsen lijkt dat ook zo… maar als je me nu op de bank ziet liggen is het net ff wat anders…. ik heb de hele week nauwelijks kunnen lopen van de pijn in mijn rug maar ik doe het weer…net op tijd voor de toertocht waar Jen en ik morgen aan deel gaan nemen…. dus superfijn dat het zo kan….we hebben oppas in huis voor onze twee muiters dus ook dat is geregeld…onbezorgd weg…en ik ben misschien 2 keer in Zeeland geweest ooit dus een nieuwe omgeving…fietske gaat mee en ik ga Zeeland verkennen…. ik vrees dat Rob er niet onder uit kan om een keer mee te fietsen met me 🙂

En dichtbij mijn geliefde zee… veel mooier wordt het niet…. vakliteratuur mee (flair, viva, vriendin, puzzelboekjes en andere niksaandehandtijdschriften) mijn e reader, mijn haakwerk, laptoppie natuurlijk want ik moet wel kunnen bloggen en dan samen met Rob lekker alleen maar doen waar we zin in hebben. Want daar is hij ook heel erg aan toe…. dus dankjewel lief vriendinnetje en dankjewel lieve mensen van de camping en stichting Onbezorgd weg dat jullie dit mogelijk maken. We voelen ons nu al heel erg welkom….echt jullie maken twee mensen heel gelukkig. Dus binnenkort gaan wij een paar daagjes weg…..en heb je zin om even aan te waaien bij ons als je in de buurt bent…doen!

 

Paola

21 juli 2018

De inhoud is beveiligd met een wachtwoord. Vul het wachtwoord hieronder in om hem te kunnen bekijken:

Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

mijn thuis

Posted on by

ik heb graag achter mijn huis de I pad aanstaan met een muziekje…. zachtjes zodat de buren er zo min mogelijk last van hebben hoop ik… maar ik ben een meezinger… en dan bedoel ik meezingen! Het liefst zo hard mogelijk… en ik zit ook niet stil als ik muziek luister…kortom, ik ben kapot van het proberen me in te houden… en de radio staat denk ik vaak net iets te hard… gok ik….daarnet had ik het ongemerkt niet door… ik zat mee te zingen of ik helemaal alleen in de auto zat….niet dus….en nu maar hopen dat de buren tot 4 huizen verder net ff weg waren ofzo….

aan de andere kant

het moet er soms ff uit he…. en ik heb zelf niet zo snel ergens last van…behalve als het 16, 17 jarige jongetjes met teveel hormonen, brommertjes en alcohol zijn die denken dat ze op een camping zijn hier aan het water…daar is serieus iets mis mee… gelukkig is dat niet al te vaak….maar verder…gillende kinderen in een badje met water…of met een bootje op het water, honden die hier lekker zwemmen, eenden, ganzen, zwanen, meerkoetjes die gezellig lopen te kletsen samen over meerkoetjes en kalfjes…. mensen die lekker zitten te vissen… en zelfs mijn vorige buurman die het hele oeuvre van ene meneer Hazes koesterde vond ik pas na een uur of 4 irritant worden….en dat zegt enorm veel over mij… want ik trek dat niet echt, dat nederlandstalige trosmuziek gebeuren…. dat zegt iets over mij he… vooral van blijven genieten….

maar het is hier vooral stil, met veel vogels, kabbelend water, nu zijn er wat jochies aan het vissen en met elkaar aan het praten… ik hoor niet wat ze zeggen maar hoor ze lekker keuvelen samen….. ik hou zo van dit plekje als het zo heerlijk is…  de zon schijnt, ik zit onder de parasol dit blogje te tikken en dan kan ik oprecht helemaal zen zijn zelfs als mijn lijf heel erg onzen is en pijn doet….

een poosje terug maakte ik dit filmpje… dat u niet denkt dat het hier nu herfst is ofzo 🙂 en ja ik heb hem al eens gedeeld he… maar als ik zin heb en durf zal ik eens een nieuw filmpje maken…en zo min mogelijk praten…. ik ben echt een vlogger van Jan Doedel want ik zit altijd te kijken of iemand me niet ziet ofzo…of erger nog…hoort…. ik zeg altijd rare dingen en dan moet ik 3.598 keer overnieuw beginnen… het is maar goed dat er niet iemand met zo’n take 3,598 bordje staat

dat zou pas echt genant zijn!

 

Erik Dekker Toertocht

Posted on by

  Vandaag mijn allereerste heuse tocht gefietst! Drenthe’s mooiste, Erik Dekker Classic. Het was toch nog anderhalf uur rijden vanaf hier…en ik was best heus zenuwachtig…. maar wat een mooie tocht was het… hoewel ik wel ff angst had voor de 432.784 duizend rood/witte lintjes met processierupsbomen… *gil* maar hopelijk heb ik dit keer geluk…  Continue reading →

This gallery contains 5 photos.

beetje boven water

Posted on by

ik vind het nogal lastig om te bloggen want eigenlijk wil ik leuke dingen opschrijven… en dat ga ik ook doen hoor… maar ik maak ff niet zoveel mee op het moment. Mijn wereldje is vrij klein, ben heel veel alleen thuis, en probeer daar het beste van te maken. Zonder allerlei details van anderen het web op te smijten, mijn vrienden hebben het zwaar en ik wil er voor hen zijn, ik heb sinds de alp echt zoveel slecht kaknieuws gehad van dierbare mensen om me heen, het is niet te bevatten soms… vooral de kanker slaat keihard toe op het moment…. ik heb veel verdriet maar ook verdriet om mijn vrienden die door allerlei shit heen moeten…. en ik wil ze zo graag gelukkig maken… ik wil van alles voor hen doen en hopelijk doe ik ook wat kan en waar ze behoefte aan hebben… en denk alsjeblieft niet dat ik al te veel op mijn bordje heb… niet doen, daar wordt echt niemand gelukkiger van, ik doe heel graag wat voor jullie allemaal…wat dan ook…ik zou eten koken aan iemand anders overlaten maar voor de rest roept u maar… met liefde!

lichamelijk is het hier ronduit shit te noemen, constant is er iets waar ik weer door terug wordt gefloten… heck ik raad niemand aan om naar me te fluiten want ik sla terug vanaf nu. Ha! Maar ik voel me ondertussen een grote zeur en mekkerkont, en onleuk vooral… en ik ben er klaar mee… jullie vast ook, snap ik helemaal….oh shit, weg….daar is ze… ik zie het wel hoor, dat jullie stiekem een kruis maken met je vingers als ik in de buurt ben… gniffel… en terecht! en terecht! ik loop nog net niet als een spin met ronddraaiend hoofd achterwaarts van de trap af maar meneer King zou er een leuke film van kunnen maken denk ik… hmmm come to think of it, dat nodigt nu niet echt uit om iets aan me te vragen… ik ben vooral onleuk voor mezelf ook he… en voor anderen iets doen maakt me blij. Punt

en dan is er nog mijn tegenprestatie actie…engeltjes haken… het komt er echt aan hoor mensen die allemaal hebben bijgedragen aan mijn laptop. Ik ben jullie echt heus zeker niet vergeten maar ik moest ff een alp bedwingen voor ik me er toe kon zetten… en daarna begon mijn lijf aan zijn eigen alp… maar vandaag zit ik buiten en begin ik met het maken van alle tegenprestatie engeltjes, ik heb ook nog wat andere bestellingen en die komen er ook aan. Het lijf wilde even niet meewerken met haken… sterker nog, ik lig op apegapen… beetje lezen, beetje puzzelen, koelkast open en dicht doen om iets lekkers te pakken…. *gil*…. dat was het wel zo’n beetje.. dus mochten jullie denken dat ik het vergeten ben…nee nee echt niet, juist niet, het jengelt maar in mijn hoofd dat ik dat echt moet doen…ik heb zo’n superego met een eigen ego….die vind nogal veel van zichzelf…. kun je maar last van hebben LOL…. Freud zou een fieldtrip met me hebben gehad….. maar echt, als het had gekund had ik het ook al gedaan!! Ik ben jullie zo ontzettend dankbaar, krijg nog tranen in mijn ogen vaak… echt onbaatzuchtig en gewoon keilief, dat is het! Maar ze komen jullie kant op hoor…met een dikke zoen… dat ook!

zo en nu ga ik haken en van het zonnetje genieten en vooral dankbaar zijn met iedereen in mijn leven…. ik zit hier vaak te denken waar ik het toch aan te danken heb, al die leukerds om me heen… als mensen zeggen dat de wereld kak is en dat Nederland stom is en iedereen onaardig en weet ik veel roep ik altijd, dat zou ik niet weten… ik heb namelijk de leukste mensen van de wereld om me heen verzameld en daar ligt mijn focus… veel leuker… dankjewel voor jullie vriendschap… tofferds!

ik keek in de spiegel gisteren…. trok rokje aan, rokje uit, jurkje aan jurkje uit, gatver, overal dik en kilo’s teveel… ik kon wel janken….sterker nog, dat deed ik ook…. niet dat dat iets nieuws is, ik ben echt een vrolijk nootje de laatste weken…. calimero is er niks bij….  maar jemig, die vetrollen….blergh……erg ongelukkig met mezelf, ik wil zo graag die laatste kilo’s eraf maar het lukt me maar niet….ik snoep teveel, ik eet te veel… en ik weet het ook wel hoor maar het lukt me gewoon even niet……teveel chocolalala en aanverwant lekkers……, en ook zo geen zin in dat gelijn weer…. en dus viel mijn oog in de supermarkt op iets…. ik trap vast ergens in….maar ik probeer het eens,  ik sla een maaltijd over voor een shake….


Onze producten bevatten hoogwaardige eiwitten, zijn een bron van vezels en bevatten een optimale mix van vitaminen en mineralen. Maar bovenal zorgen we ervoor dat onze producten zeer smaakvol zijn. Kortom de producten bevatten alles wat je dagelijks nodig hebt om je goed te voelen en dit ook uit te stralen!

nah, dat klonk heus heul lekker… en weinig calorieën… klonk ook goed… yoghurt met bosvruchten nam ik mee, en met appel…. dat ging helemaal goedkomen met mij…. ik verheugde mij er zelfs op…. zo rol ik gewoon…..

vanmorgen was het dan zover, een pot thee mee naar buiten, vakliteratuur en mijn laptop… en natuurlijk….DE SHAKE

ik had het lekker koud laten worden, draaide de dop eraf… nam een slok…

om die vervolgens met een slok hete thee weg te spoelen…

holy gatverdamme!!!

wat onvoorstelbaar ontzettend vies

ik kan me niet voorstellen dat er iemand is die hier yoghurt met bosvruchten van kan maken… het komt niet eens in de buurt… wat een vies gebeuren was dat zeg…. ik snap wel waarom niemand daar van aankomt, ik hoefde nog net niet naar de wc te rennen…en mocht u denken, daar is Paool weer, die overdrijft graag…ik zou zeggen probeer het eens… en ik weet dat er ook lekkere shakes zijn he, milkshakes…bij de mc Donalds bijvoorbeeld….ik noem maar een zijstraat…

neehee grapje… er zijn serieus lekkere afvalshakes enzo.. ze bestaan…. vriendinnetje gebruikt ze en die zijn heus heul lekker zegt ze… maja, die afvaldames willen om begrijpelijke redenen  mijn medische achtergrond er niet bij hebben…

ik heb nog wel 3 potten thee nodig om dit smaakje weg te spoelen…

en een pot nutella…

kortom, ik ga maar eens een boterham pakken… met smeerkaas… en gewoon de snoep, chips en aanverwant lekkers in de vijver gooien…  want zoals Barry Hay ook steeds zei in zijn biografie, there’s no such thing as a perfect paradise….

dat ook! 

PS, ik weet niet of ik de verpakking nu bij het plastic afval moet gooien of in de chemobak… ik neig naar het laatste…
🙂

fietsen kreng…

Posted on by

het zit hier de hele week al niet echt lekker…. ik voel me alleen… ben ook veel alleen maar vooral op de fiets heb ik er last van… en ik heb er de balen van… vandaag besloot ik naar mijn moeder te fietsen maar dan wel met een flinke omweg… het waaide enorm, echt niet normaal, ik waaide op sommige stukken bijna uit mijn fietsbroek en ik had mijn onderbroek niet bij me dus dat zou echt niet tof zijn geweest….. maar ik trapte door… het moest gewoon… ik huilde, ik mopperde, ik was boos boos boos, op de wereld, op mezelf dat ik niet moest mekkeren, op het feit dat mijn lieve vriendinnen dood gaan, of heel veel verdriet hebben op dit moment, en ik er geen zak aan kan veranderen…op de wind, op de stomme omgeving die ik al honderd keer gezien had, op mijn zere lijf… op het alleen zijn… op alles… ik fietste en ik trapte en ik ging maar door… op een gegeven moment maakte ik dit filmpje… het waait echt keihard dus je hoort me bijna niet maar ik denk dat het wel duidelijk maakt hoe ik me voelde… ik voelde me net moppersmurf… ik haat alles, hartgrondig.

maar ik zette door, hoorde af en toe weer vogels fluiten, zag de prachtige omgeving want jemig, zelfs al heb je dit honderd keer gezien, het is hier zo achterlijk ontzettend mooi… koeien in de wei… het feit dat ik dat weer zag zegt al heel veel… het overviel me opeens… alles…ik heb er een poosje over nagedacht of ik deze wel zou plaatsen omdat ik me nogal kwetsbaar voel hier maar alla, het hoorde er wel bij… dit was waar het om draaide voor mijn gevoel… dus billen knijpen maar even en doorscrollen als je me een miepert vindt…ook goed hoor 🙂

 

en het feit dat ik daarna in Duitsland al een klein stukkie op een 80 km weg reed doet daar niets, ik herhaal NICHTS aan af he… kuch…. echt het ligt niet aan mij, rete onduidelijk die borden daar soms…maar ik was heus de weg kwijt…letterlijk en figuurlijk… gelukkig draaide ik me om en vond ik het gemiste bordje…. en de rust, die kwam een beetje terug… ik werd door een lieve mevrouw aangesproken, die had een leuk winkeltje bij een boerderij met allerlei producten uit de omgeving, en zo dronk ik samen met haar een glas heerlijke pure zelfgemaakte appelperensap uit de buurt en at ik een plaatje zelfgebakken cake… soms overkomen dingen je…

heerlijk even bijkomen en vooral tot rust komen
mooi plaatje…
daar ben ik weer…
ik kreeg een appje met een banaan met sliertjes… die moeten weg, we weten allemaal waarom… ik spreek namens de dode zeehondjes, puppies en kittens als je ze opeet!
skon paadje
bij mijn mams op het balkonnetje

ik maak nooit filmpjes onderweg en nu zomaar drie… naja, er wordt nog een vlogger geboren hier…dwz, als er niemand in de buurt is…. want anders schaam ik me tegen de klippen op…dat had ik eerder met foto’s maken dus wie weet wat er allemaal nog volgt… voor je het weet vliegen de genante tapes je om de oren…u bent gewaarschuwd… en nee geen rare gekkies onderweg dit keer, beter ook, ik had er geen geduld voor gehad… de juf Ank in mij had dit wel even aangepakt denk ik maar zo….hopla inpakken die handel en ga iets nuttigs doen met je leven vriend, voor je het weet heb je een blaasontsteking! … dus zelfs met een bloot hemdje Jan Jansen, het kon gewoon dit keer…. hoewel er wel een aantal oudere stellen langskwamen waarbij de man dom zat te grijnzen en de mevroien allemaal heel boos terugkeken en niets zeiden op mijn vriendelijke hallo…  ha, stel je voor dat ik twee tieten had gehad…*gniffel*

Pitsstop bij mijn mam gemaakt, en daarna nog via het Slangenburgse bos terug naar huis… daar rende een heel klein hertje een heel stuk met me mee….. wow… als het universum me iets duidelijk wilde maken heeft het in ieder geval zijn best gedaan vandaag…. en de relive mag natuurlijk ook niet ontbreken… een klein gevecht met mezelf in een aantal kilometers samengevat

Relive ‘De ikwordgillendgekrit!’

 

Paola

30 juni 2018

soms dan weet je al snel, dit gaat hem niet worden… ik kwam vanmorgen beneden en toen had onze Terror Klaartje een oplaadkabel aan flarden gebeten… fijn om te weten dat deze nog in het stopcontact zat… gisteren had ze de halve doos Kleenex uit elkaar gefrut… het moet niet gekker worden en ik hoop niet dat ik binnenkort een keer beneden kom en een gefrituurd schatteke zie liggen…. hou op met me ofzo!

maar goed, ik dacht, ff snel boodschappen doen en dan ga ik buiten zitten… het wil hier niet, verdrietig en moe en pijn…ik vind alles stom en vooral mezelf… ik probeer het allemaal te negeren, tegen de klippen op zelfs, trek vrolijke jurkjes, rokjes en weet ik veel aan maar ondertussen zie ik alleen maar een wit bekkie en ogen die op half zeven staan… ik ben er een kei in, dat wel maar daar heeft niemand wat aan he… morgen maar eens fietsen denk ik… dat helpt altijd… ook als ik onleuk ben, misschien vind ik mijn leuk weer ergens onderweg…

ik ging snel boodschappen doen… dan hadden we dat maar gehad… naast het feit dat ik daar een zak soepgroente aan flarden trok op de band  was er verder niet heel veel aan de hand…

tot ik thuis kwam…

en ik niet naar binnen kon…

wot?

sleutel in het slot, nope..dat ging hem niet worden… sleutel bij de buren opgehaald.. zelfde verhaal…okay, telefoon binnen want maar even weg, alle ramen op slot boven, knip op de deur aan de tuinkant… lekker dan….en nu? Naar de buurtjes om te bellen… mijn moeder om het nummer van Rob te vragen die ik by the way meteen de schuld gaf (jij zal de sleutel wel aan de binnenkant hebben laten zitten) en toen van alles geprobeerd…..met een ladder het raam open, ( nope toch op de klem)  met een kleerhanger annex schoenlepel de klink naar beneden (nope toch op slot)…. zoals andere buuf al zei, wij kunnen met ons drietjes zo op pad 🙂 Ondertussen ging er een lichtje branden, neh, dat zal het niet zijn toch…. je gaat gewoon ff boodschappen doen, komt terug en de sloten zijn vervangen… serieus, mijn lief doet dat tonnie ofzo?…. of toch?

tsja, na lang proberen toch maar besloten de slotenmaker te bellen, (die zei gelukkig niet, goh alweer, ik kom daar net vandaan om de sloten te vervangen)… gniffel…. want een raampje intikken leek ons ook geen optie, hoewel ik het al wel serieus had overwogen…. de boodschappen lagen inmiddels bij de buren in de koelkast min een halve zak soepgroente want die lag op straat omdat ook het zakje dat er om heen zat scheurde… serieus… WTF mensen? wat is er met mijn karma? ….gelukkig kwam de andere buurman thuis die nog een helder idee had, heb je al olie in het slot gespoten… huh? nee? joh? is dat een optie? en even later kwam hij terug… dat hij de katten hallo had gezegd… ja dat had ik ook al 300 keer gedaan, door de brievenbus, door het raam, bij de deur etc…maar ff opendoen was er niet bij… volgens mij zaten ze stiekem te highfiven, maar nee hij was binnen geweest…joh? Hoe dan? iets met slijpsel in het slot en rommel en gedoe… oh? okay… superdepuper…. hoeraaaaaa… dus na heel veel gedoe was ik eindelijk binnen… Halleluja! Het gaat niet echt soepel… dus het is een aandachtspuntje maar voor nu ben ik ff gered…en ook heel heel fijn dat de buurtjes mij niet buiten lieten staan met 4 hamburgers, een inmiddels halflege zak soepgroente, en 3 zakken chips 🙂

dat ook!

Ga ik weer even mijn leuk zoeken…die moet ergens zijn…

ik zag eergisteren een oproepje op een facebookgroep, het ging over sproetjes. Nah, daar heb ik er nogal wat van… het schijnt hot te zijn, sproetjes… Ha lucky me! Maar zo hot dat er gewoon mensen zijn die ze laten tatoeëren of bijtekenen… joh… ik had geen idee… maar ik had dus van de week een foto gemaakt met mijn tante betsyshirtje aan waar ik zo gelukkig van werd met het bijschrift dat ik me gewoon 100 % vrouw voel, ook met 1 borst… en nu is dezelfde foto gebruikt bij een artikel over sproetjes….hartstikke leuk… daar staat ze, in de Vrouw! 🙂

Precies dat wat ik duidelijk wilde maken!!

🙂

I love it when everything falls in it’s place