another year over… jemig wat gaat dat toch snel… ik verbaas mij er altijd over hoe snel mijn dagen voorbij gaan… dat is ook logisch Paool als je de halve dag al besteed met zoeken naar dingen die je kwijt bent.. en als ik gefrustreerd raak wordt het alleen maar erger.. van de week was het zo erg dat ik uren naar een prullenbakje voor de groene container heb lopen zoeken.. hoe kan het dat ik dat ding niet zie staan? ik had hem buiten gebruikt en nu was hij er niet meer… vervolgens heb ik 10 keer in de tuin gezocht, bij de papiercontainers die al aan de weg stonden want daar was ik ook in de buurt geweest om er nog snel iets in te gooien… maar mijn bakje was weg en bleef weg… ik wist het niet meer maar het kon niet anders dat ik hem per ongeluk bij de containers aan de weg had laten staan en dat iemand hem had meegenomen…

en daar zat hem natuurlijk mijn pijnpunt. Ik wist niet meer wat ik er mee gedaan had… mijn hoofd doet het door de Post Covid gewoon niet goed meer, en ik had altijd al zoveel last van dat chemobrein… naja brein, ik denk persoonlijk dat mijn geheugen in mijn rechterborst zat… samen met de backup.. kon je je hoofd maar in de cloud zetten en gewoon even uploaden en downloaden indien nodig… echt, ik zou een maand van een jaar overhouden aan tijd. Maar goed, ik heb dit dus echt hele dagen… het gaat maar door… ik pak een pen.. en opeens is hij weg maar weet ik niet hoe.. of ik loop naar boven om iets uit de diepvries te halen maar ik haal er iets uit wat in de weg staat en vergeet het terug te zetten… mijn sleutels liggen nog bij de tomaten in de winkel, ik vergeet verjaardagen, belangrijke afspraken in het ziekenhuis, noem maar op.. en ja ik vind er wel een weg in. Ik schrijf alles op een todolist, op een bord in de keuken, in de agenda.. en als ik iets moet doen , bv een rekening betalen moet ik het meteen doen en afvinken… want ander is het weg… niet weg als in ach joh, vergeten vanmiddag, doe ik nu even…nee weg als in het zwarte gat dat in mijn brein rondzwerft sinds corona.. die alles opslokt en waarin het ook gewoon weg is.. het zijn geen herinneringen die ik kwijt ben, en ik weet heus wel wat ik doe op een dag of wat dan ook maar gewoon de dagelijkse dingen kosten hierdoor zo verschrikkelijk veel energie. En nee het is echt echt anders als voor die tijd… ik vind dit aspect van mijn Post Covid echt beangstigend en ja heeeeeeeeeeel vaak kan ik er om lachen maar nu even niet…

Maar goed, het emmertje van de GFT was mijn emmertje die overliep… tranen met tuiten de hele dag… zo overstuur wat ik… niet over dat kutemmertje natuurlijk maar dat ik gewoon echt niet meer wist waar het was…naja en dat het van de Blokker is ook nog… weeduwel…. die blokker die uitgeblokkerd is.

Gisteren vond ik het terug… het stond in de tuin op het terras aan de zijkant naast mijn verlichte reetje met een sleetje… hoe dan? hoe dan ben ik daar 5 keer langsgelopen en heb ik het niet gezien?? Het is me een raadsel… ik weet niet meer dat ik het daar neer heb gezet dus ik denk dat mijn Elf on a shelf het heeft gedaan. Dat is de enige logische oplossing… dat snapt iedereen.