Ik zit op de bank, te hoesten, te snotteren, maar vooral mezelf in de weg te zitten, ik ben aan het piekeren over mensen die me lief zijn, over mezelf en dat het soms allemaal niet meevalt allemaal… ik kijk naar de herhaling van So You Think You Can Dance….zondag kon ik het niet zien en ik kon niet wachten op deze herhaling, echt ik ben zo’n fan, al vanaf de allereerste uitzending een aantal jaren geleden….waanzinnig wat deze mensen allemaal kunnen, ik geniet er zo van…… echte pure passie, en dat ook overbrengen op mensen die zoals ik even het leven maar lastig vinden op de bank….. door de tv heen, dat is echt een gave!…en dan opeens gebeurt het, ik zie Lorenzo en Natascha dansen, zo ongelovelijk mooi, de tranen lopen over mijn wangen….. om de manier waarop zij iets uitbeelden wat ik maar al te goed voel en gevoeld heb… ik ben er niet heel open over (wel met mijn vrienden maar niet hiero dus, ik maak liever van een drol een gebakje maar soms moet het maar gewoon even zijn zoals het is, een drol is soms gewoon een drol, zonder opsmuk of paola mooiermaak verhaaltjes maar who am I kidding, ik ben er ook met mijn vrienden niet open over, heb het niet graag over die zwarte droevige tijd),  ik heb een aantal jaren geleden een ernstige depressie gehad en het gevoel dat je geen gevoel meer hebt is het allerergste wat er is….. dat kun je niet uitleggen aan mensen die het nooit hebben gehad en ik wil er verder hier ook niet zoveel over kwijt, en ik dank God op mijn blote knietjes voor de behandelingen die aansloegen en de mensen om me heen die me er doorheen sleurden, letterlijk en figuurlijk soms,  maar als je naar deze dans met deze prachtige waanzinnige muziek kijkt en luistert kun je misschien even voelen hoe mad een mad world kan zijn, zeg maar………ik huil, omdat het zo ontzettend mooi is, maar ik huil eigenlijk nog meer omdat ik het voel….het liedje is 1 van mijn lievelingsliedjes en deze dans is er voor gemaakt…… ik voel nu wat ik toen niet kon voelen…..godallemachtig wat een geluk is het om te voelen, echt waar….. als je ooit weer eens hoort dat iemand het leven niet aankan en je wil misschien iets zeggen over laf of ga eens op vakantie of de zon schijnt toch, slik het dan eens in, want het kan maar zo zijn dat je iemand anders zeer doet, dat iemand met een heel zwaar gevecht bezig is… kortom denk hier maar eens aan…….een waanzinnig mooie choreografie over een schrijver die door zijn eigen gedachten gekweld wordt……prachtig, melacholiek, waanzinnig en ondanks het randje is het te mooi voor woorden… ik kan er uren naar kijken…alles valt op zijn plek! Vandaag dansten twee mensen waarover ik niet kan praten…..

En beloofd, het volgende stukje wordt weer een gebakje!

All around me are familiar faces
Worn out places, worn out faces
Bright and early for the daily races
Going nowhere, going nowhere

Their tears are filling up their glasses
No expression, no expression
Hide my head I wanna drown my sorrow
No tomorrow, no tomorrow

And I find it kind of funny, I find it kind of sad
The dreams in which I’m dying are the best I’ve ever had
I find it hard to tell you, I find it hard to take
When people run in circles its a very, very
Mad world, mad world

Children waiting for the day they feel good
Happy birthday, happy birthday
And I feel the way that every child should
Sit and listen, sit and listen

Went to school and I was very nervous
No one knew me, no one knew me
Hello teacher tell me, what’s my lesson?
Look right through me, look right through me

And I find it kind of funny, I find it kind of sad
The dreams in which I’m dying are the best I’ve ever had
I find it hard to tell you, I find it hard to take
When people run in circles its a very, very
Mad world, mad world, enlarging your world
Mad world