mijn gevoelens gaan alle kanten op deze weken, van intens verdriet naar huilen van geluk en keihard lachen… alles is aan de oppervlakte… dat kan heel fijn zijn en soms heel zwaar… nu ben ik altijd al wel van de diepe dalen en de hoge bergen geweest… voelen is voelen… zo erg dat als ik in feestgedruis terecht kom de blije onrust kan voelen maar me ook heel naar voel als ik voorbij een cafe loop waar ruzie is…of ik het absorbeer… geeft niks maar het is heftig soms… ik vind daar verder niks van, het is gewoon zo… ik ben niet gelijkmatig, nooit geweest…alles is intens…
dus ging ik van heel verdrietig naar kijkmijnoueenszieligzijn hier in bed…en dan moet ik oppassen… ja mijn ogen staan op stokjes en ik ben uitgeput…geen rust gehad nog maar moet wel… dus mijn lichtje is uit… maar dat is niksnietzieligpaool! Kijk wat je er voor hebt gehad… onvoorstelbaar groot geluk kost ook energie… punt. of uitroepteken!
dus net op het moment dat ik me over wilde geven aan zelfmedelijden kreeg ik een prachtige lieve kaart van mijn lieve vriendin…met de liefste tekst ever… en een keilief klein cadeautje… dat er iemand een engeltje voor mij had gehaakt, hoe lief… en ik huilde…heel heel hard….. en ik besefte dat ik een ongelooflijk rijk mens ben met zoveel lieve mensen om me heen.
Keilief! En een beetje aan heb bijgedragen? Heel veel aan heb bijgedragen bedoel je… mijn grote voorbeeld ben je met je doorzettingsvermogen en je kracht, 3 keer de alp op ondanks alle kakzooi van je ziekte… en je humor, je humor… dankbaar voor jou in mijn leven.. stoer wijf! Breast Friends Forever… en hee, samen hebben we er gewoon twee! 🙂 En mijn volgende uitdaging….geen idee nog, maar die komt er wel….
DIe avond kreeg ik een schaal met heerlijke hapjes die ik had gekregen van Verwenmoment gemaakt door Anouk, en kreeg ik voor een heel klein prijsje mijn wensjurkje in de brievenbus… mijn wensjurkje!….in die prachtige kleur, met die mooie vogelprint…zomaar, hopla…daar was ie dan… omdat iemand hem aanbood op de groep en mijn naam er op stond… ja het leven is soms keizwaar en het verdriet en de intense moeiheid tekent me, ik zie het in mijn ogen, mijn strakke witte bekkie… maar daar tegenover staat altijd weer iets moois in mijn leven. #dankbaar
nu is het zondagmorgen, het is een grijzig weer… ik hou er niet van maar het deert me niet…ik ga op de fiets straks naar de verjaardag van een vriend, Rob neemt wel een blij jurkske mee… zodat ik toch een beetje fris en fruitig kan zijn daar …. en moe ben ik toch wel…. ik drink nu een kopje verse muntthee met zoethout…gewoon omdat dubbel en dwars ens zo dik is zoals mijn mam altijd zegt… en dat soms moet….
vandaag nam ik afscheid… ik doe dat nogal eens de laatste tijd…. afscheid nemen…. ik ben daar niet zo goed in, als je in mijn hart zit, zit je daar nu eenmaal… en dus doet afscheid nemen zeer, letterlijk hartverscheurend soms… ik vertelde laatst dat ik soms teveel dood in mijn leven heb waarop iemand tegen me zei, maar jij zit natuurlijk ook in die hoek, met mensen die kanker hebben… ja, dat is waar… ik heb vriendinnen die kanker hebben, ik heb vriendinnen die ik leerde kennen omdat we als gezamenlijke factor kanker hebben… dat is geen keuze, dat is iets dat je overkomt… soms worden lotgenoten (ik haat dat woord) vriendinnen… ik heb vriendinnen die ik al jaren ken die opeens kanker kregen…dat kan namelijk iedereen overkomen… zo ook de meiden in mijn leven die ik wel leerde kennen door onze ziekte…. sommigen nog volop in behandelingen, sommigen net zo ver als ik was toen, klaar met de behandelingen en hun blik weer op de toekomst, retesterke stoere wijven zijn het, stuk voor stuk… en doorrrr…. maar soms slaat de kanker weer genadeloos toe… en dan zijn we stil, verdrietig en uit het lood geslagen…. want zij waren net als ik… en toch kwam het terug… en wat zegt dat over mij? dat je beter geen vriendinnen met mij kunt worden want ik ga misschien snel dood? WTF? Daar kun je toch niet over nadenken? Mijn vriendinnen zitten in mijn hart, met of zonder kanker… dat ik hen ga verliezen is een gedachte waar ik niet bij kom in mijn hoofd, want ze zijn er nog…. ze leven, ze lachen, ze dansen, ze zingen, ze genieten… en ze vechten zich een slag in de rondte om er nog zo lang mogelijk te zijn, kwaliteit van leven! Daar draait het om, soms is het vriendschap op het eerste gezicht… dankbaar ben ik daarvoor…dat zij in mijn leven zijn, dat zij mij gelukkig maken, dat we samen plezier hebben, of samen fietsen of samen een taartje eten… of gewoon op de bank teveel chocola eten en zeuren over het weer of ginnegappen over mannen… net mensen zijn we… ik ben intens dankbaar voor al mijn vrienden, heb zoveel lieve mensen om me heen…. geen geluk zonder vrienden om het mee te delen… en ik hoop dat zij ook zo over mij denken…. ik ben een bofbips… echt!
Maar soms is er dus afscheid…. en dat is zwaar… vorig jaar zaten we samen achterop bij onze captains… dit jaar zouden we samen solo naar boven gaan, drie meiden die de kanker achter zich hadden gelaten en het leven weer aan wilden gaan, die klaar waren voor de volgende stap….de drie musketeers noemden we ons… tot we een poosje geleden hoorden dat het anders zou gaan lopen… nog steeds 3 musketeers maar 1 van ons zou niet mee kunnen gaan….. we hebben geprobeerd om dat gevoel er toch te laten zijn… om samen naar boven te gaan, haar nummer ging met ons tweetjes mee…. op de rug… want zij hoorde er bij…. 1 voor allen, allen voor 1…
Vandaag namen we afscheid… in een prachtige bloemenzee… van een lieve fantastische stoere, ongelooflijk krachtige dame… ik ben intens verdrietig… maar ook ontzettend dankbaar dat ze in mijn leven was…ik koester dat…
in mijn vriendenboekje schreef ze een hele poos geleden een heleboel lieve dingen… een klein stukje wil ik graag delen… omdat het alles beschrijft waar ik hierboven zoveel woorden voor nodig heb…
Er zit onrust in me… mijn lijf is op… logisch ook, daar wil ik verder niet moeilijk over doen, dat was ingecalculeerd…je kan niet zo ver over je grenzen gaan zonder daar de consequenties voor te krijgen… en hoewel ik het begrijp irriteert het me mateloos… ..sinds ik terug ben heb ik bijna alleen maar verdrietige berichten gehoord… ik kan het niet bevatten, niet begrijpen ook….ik wil keiharde muziek op mijn hoofd, heel hard meezingen in de auto…. en fietsen in de zon… niets meer horen over ziekte, over de dood van prachtige jonge vrouwen… intens leven… het leven vieren… want het kan zomaar voorbij zijn… mijn haar paars verven…. maar mijn lijf wil niet… ik heb het gevoel dat ik barst… dat kan ook komen van het feit dat ik teveel chocola zit te eten maar dat terzijde…ik eet teveel, ik drink niet maar allemachtig wat heb ik zin in een straffe borrel…ik lees een boek maar sla niets op, ik kijk naar een film maar heb geen idee waar het over gaat…. ik lees een tijdschrift maar sla gewoon blaadjes om… ik wil een nieuw jasje voor mijn blog maar dat wat ik mooi vind is te duur…maar er moet iets van verandering komen… alsof dat helpt… iets nieuws, alles anders zetten in de kamer…. ik wil dansen… keihard gillen… leven… intens leven… heel hard lachen… ik doe het ook maar het gaat zo over in huilen… ook heel hard huilen… er zit geen filter op…ik wil naar de zee, met mijn blote voeten in het water… de golven voelen en de wind in mijn haren… het warme zand tussen mijn tenen… het leven in me opnemen… met diepe teugen…
maar mijn lijf wil rust… moet rust zelfs…. ik heb het gevoel dat ik barst… ik huil van frustratie… zelfs als ik gewoon iets wil vertellen breek ik… het lontje is kort… ik verlies even de grip op mijn leven… waarom zijn sommige dingen niet te bevatten?
ik probeer het om te zetten in dingen regelen, proberen te slapen als ik mijn ogen echt niet meer open kan houden… . wen er maar aan Paool want de komende tijd wordt het bijkomen, afzien en je hoofd weer tot rust krijgen… en mijn hart laten helen… vooral dat laatste… het krakt net even iets te vaak.. Acda en de Munnik zagen het zo gek nog niet…
mijn hoofd moet leeg… ik heb geen idee meer hoe ik dat eerder deed maar nu moet ik fietsen…gewoon op fietske stappen en kijken waar ik uitkom… en vooral hard tegen de wind in trappen… het helpt…maar ik ben vooral ook verbaasd hoe lekker ik door kon fietsen.. tegen de wind in fietsen is voor mij meestal een hele onderneming maar nu ging het gewoon… ik wilde vooral niet nadenken, uitwaaien en huilen achter mijn zonnebril… moe worden… zodat mijn hoofd even een tijdje uit gaat… ik fietste in de zon, door het bos, ik genoot van paadjes die ik nog nooit gefietst had, hoorde de mooiste vogels fluiten… twee keer ben ik even afgestapt… wie had dat kunnen denken… vorig jaar was mijn doel om naar Doesburg te fietsen zonder te stoppen en het was een lange lange weg… letterlijk….zoveel tegenslag, zoveel pijn en extra vermoeidheid… ik vond het wat hoor…iedere keer als ik wat had opgebouwd was daar weer iets, het houdt je van de straat he…letterlijk…bam, daar lag ik weer een paar weken… gefrustreerd te zijn… ik heb echt een paar keer gedacht dat ik het af moest gaan zeggen… dat vond ik daarna meteen de stomste gedachte ooit… zijn ze nou helemaal gek geworden… ik geef echt niet op… al zou ik omvallen, dan nog kregen ze me niet van de fiets… laat me maar even liggen, hoort allemaal bij de act mensen, fiets maar door hoor… ik sta zo weer op… met behulp van een hijskraan…. dat wel maar ik sta weer op….
maar niets van dat al….ik heb het gehaald…dik vet gewoon gedaan!
vandaag trok ik mijn Alpe d’HuZes setje aan terwijl ik in Elten de bult op wilde, dat durfde ik eerder nooit… want ik zag iedereen al in de lach schieten als ik daar of op de posbank naar boven kroop…samen met twee slakken ofzo…die uit hun huisje zouden vallen van het lachen…… kijk daar dan… en dan proestend omvallen…. daar komen ook de naaktslakken vandaan he… het zijn eigenlijk gewone slakken met de slappe lach…. dat ze elkaar aanstoten met hun voelsprieten… hee Ulli, (ik ben in Duitsland he) das Mädschen auf der (die das?) Fahrrad? Ich wette Sie wird umfallen…..
Patsers
hmmm note to myself: Zout meenemen! Ik zal ze krijgen.
Maar vandaag kon het me geen bal schelen… vandaag ging ik shinen in mijn setje…. en ja hoor, halverwege het zware stuk kwam me een wielrenner voorbij… “kijk”, riep hij…“dát zijn de betere shirtjes!”“precies”, riep ik terug, “daar heb ik keihard voor gewerkt, toevallig” 🙂 Het interesseerde me geen bal dat hij mij voorbij ging… ik kwam ook gewoon boven namelijk…gewoon als een dieseltje maar wel in 1 keer… want ik ben gewoon een eigenwijze tuttebel.. dat wat ik aan kracht mis compenseer ik met mijn eigenwijsheid… ik weet dat dat heel vaak vooral irritant is… nietwaar Rob, Arjan? maar vandaag was het vooral handig! Zoals Pipi zou zeggen, ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het wel kan…
Ik reed gewoon 58 kilometer… en 21,2 km gemiddeld met al die heuvels erin… dat is vast een lachertje voor sommige mensen… voor mij is het een dikke vette overwinning… Binnenkort gaan we samen fietsen met ons clubske hoop ik….. want we hebben allemaal wel wat uit te waaien qua verdriet….soms kun je alleen fietsen…maar soms wil je iets gewoon delen….ik kijk er naar uit!
Deze post is sticky, dat wil zeggen dat hij altijd als eerste verschijnt… gewoon omdat het me zo gelukkig maakt!
“How do you spell ‘love’?” – Piglet
“You don’t spell it…you feel it.” – Pooh”
Het blog waar ik me echt op verheug om het te mogen schrijven…. de dag waar het allemaal om draait is eindelijk aangebroken. Pak maar even een zak chips en een fles cola erbij want dit gaat even duren… ik wil het niet in twee keer doen dus het wordt een lang verhaal….. miss kort van stof is vandaag niet thuis dus jullie moeten het met mij doen… nu ik er nog even over nadenk.. zet de vetpan ook maar aan…ik wacht wel ff….misschien een paar boule du bittér of wat fumeetjes erin…
Ik heb helaas nog niet alle foto’s want er zijn echt zo ontzettend veel fantastische foto’s gemaakt van ons, echt dank dank dank allemaal dat jullie dit voor mij en Jen gedaan hebben, het is zo gaaf om deze terug te zien op het scherm in de bar iedere dag… ik kan niet wachten tot ik ze zelf heb om er iets moois mee te doen… ik heb er al wel een aantal dus die plak ik vast bij dit verhaal… (als je op de foto’s klikt kun je ze beter zien het onderschrift lezen)
Wat een prachtige groep mensen bij elkaar!
Ik heb het even moeilijk als we gaan starten…
Daar gaan Rob en Michelle
Op weg naar de top vanuit Bourg d’Oiseans
Volgens mij zegt Peter dat we naar boven moeten
een WTF momentje voor Paool… Arjan is in de ontkenningsfase
Wat een pracht en dan te bedenken dat we hier net begonnen zijn…
Onvoorstelbaar hoe hoog je al klimt in de eerste paar bochten
Onvoorstelbaar prachtig…
Stoere Wijven on a mission
ik probeer het hoogteverschil weer te geven, lukt niet, het is veel en veel steiler
Rob kwam eerst Chantal tegen
En daarna wij… het enige moment dat we een beetje regen hadden maar daarna ging natuurlijk meteen de zon weer schijnen…
wat een weg… maar ook zo zo mooie
het spandoek hing er weer… toch even een fotomomentje
deze kreeg ik smorgens al opgestuurd, mijn gezicht… hahaha zo gaaf
en een lief hart voor me… Jen riep dat ze opeens over me heen reed 🙂
onvoorstelbare schoonheid.. je zal het maar mogen meemaken, wat een bofbips ben je dan
bocht 7… even genieten van alles
De nummers van Jeroen en Frie even bij hun kaarsje gelegd
kaarsje voor de mama van Rob
kusje!
Ik durf hier geen onderschrift bij te verzinnen….
het lijkt gewoon vlak… om te gillen dit…
gelukkig laat dit wat anders zien 🙂
wat een mooi plaatje,
kijk ons staan, met ons hoofd in de wolken…dichterbij de hemel kom je niet
Rob komt over de finish, kanjer
hier had het nog behoorlijk geregend…
even genieten van het uitzicht in de bocht
ik word zo blij van al die prachtige plaatjes, echt geluk is zo dichtbij, als je het maar wil zien
#zorollenwij
weer zo’n mooi plaatje… letterlijk in de wolken
het dreamteam
yup het is best wel zwaar… best wel….
je komt ogen te kort, genieten genieten genieten
en doooooorrrrr
trots op elkaar…
met de auto kun je bijna nergens stoppen maar op fietske kun je de prachtigste foto’s maken
letterlijk een beetje steun… ik kan niet uitleggen hoe belangrijk dit moment was!
Ik weet niet of ik over kan brengen hoe ontzettend gaaf het was. Soms zijn woorden gewoon ontoereikend ofzo… gelukkig is er het gaafste filmpke van de wereld om het een beetje over te brengen maar daarover later meer. Laten we beginnen bij het begin… we moesten er al vroeg uit maar aangezien ik nauwelijks heb geslapen die nacht was dat geen probleem, totaal gespannen zat ik al vroeg beneden weer en probeerde ik wat te eten naar binnen te werken… met de nadruk op probeerde… op de 1 of andere manier had ik al 5 stoeptegels op… wanneer dat gebeurt is weet ik niet maar ze lagen er…in een mooi motiefje ook nog… ik verdenk de stratenmaker onder ons maar ik noem geen namen…
daarna was het tijd om met de bus naar Bourg d’Oiseans te gaan voor vertrekken en je zult het niet geloven maar het regende echt pijpestelen daar… wat een kakweer, de hele week hadden we al heerlijk weer, zonnetje soms een buitje in de avond… beetje jammert dit maar goed, mocht de pret niet drukken…wij gingen er voor. En tegen kwart voor negen gingen we rustig richting start. Korte broek, korte mouwen, optimist tot in de kist… alleen nog wel overschoenen aan want dat gesop in de schoenen vind ik zo naar… en regenjasje mee maar toen we op fietske stapten was het gelukkig droog. En daarna hop over de startmat die hopelijk nu wel werkte want de tijdswaarneming was nogal van slag… ik scheen alweer om half 5 te zijn gestart maar naar later bleek alle deelnemers… pfieuw… nu maar hopen dat het nu goed ging en dat ze geen politie naar beneden zouden sturen als het te lang duurde voor ik weer over zo’n matje moest 🙂 want anders bleven ze aan de gang… zoals ik al tegen mijn mam had gezegd, je hoeft niet te vaak te kijken want het duurt wel ff…en dus daar gingen we over de start om meteen steil omhoog te gaan… ik had opeens hele zware schoenen… ik gok dat dat het moment was dat de moed er ff in zakte… waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen en aan de andere kant vond ik mijn moed een grote hoesthoesthoestaanstellerhoesthoest want ik had er zoveel zin in… ik moet ook stiekem heel hard lachen als mensen vragen hoe vaak ik hem heb gefietst… als je deze berg ooit gezien hebt weet je dat je dit alleen maar kunt als getrainde topsporter of op zijn minst als gezond persoon. Met mijn achtergrond praat je niet over 6 keer of in welke tijd ik gefietst heb… echt serieus, dit was de tweede keer dat ik een berg op fietste, afgelopen maandag was de eerste keer… met mijn lijf met alle mankementen, vermoeidheid, is het gewoon überhaupt al bizar dat ik dit kan.. en lopen is in mijn geval geen optie dus ik moet blijven trappen… en dat kun je echt geen meerdere keren… dus vraag maar niet meer want ik voel me een enorm watje als ik moet zeggen dat ik 1 keer heb gefietst… toch een beetje het oh maar dat is ook goed gevoel 😉 Arjan fietste met mij mee en Anko met Jenny… team Orange was er klaar voor, de heren hadden ernstig sjans met hun oranje nagels en dat is maar goed ook want het zou wel een maand of drie blijven zitten had ik begrepen… zorollenwijtoevallig. We werden de hele week al volop geplaagd dat ze al allerlei cafeetjes en lunchafspraken hadden gepland tijdens onze tocht…. ik moet daar echt heel heel hard om lachen, ik hou zo van dat gepest en keihard lachen… serieus mensen zelfspot is een groot goed, dat zouden meer mensen moeten hebben. We hadden ook allemaal een lief steuntje meegekregen, een klein bijtje voor onszelf allemaal en nog eentje voor iemand die je onderweg tegenkwam die het nodig had… jullie begrijpen zeker wel dat ik er al vanuit ging dat ik met 38 van die bijtjes boven zou komen… acherm, hebben jullie Paola al gezien, bewaar dat bijtje voor haar, ik herhaal bewaar dat bijtje…… en dat ik dan denk dat ik ernstig goed bezig ben… dat werk.
Maar goed, to the point, ik had een smile op mijn gezicht gebakken, verzet op standje kinderfiets want serieus mensen, het is meteen kei en keizwaar…. mijn benen wilden nog wel maar mijn hartslag liep na een tijdje hoog op dus dat betekende even afstappen… mijn lijf herstelde wonderbaarlijk snel en dan kon ik wel weer een stukje… dat gold voor ons allebei en voor de goede orde, ik heb het over Jen en mij he… ik geloof dat Anko en Arjan’s hartslag in standje niks aan de hand bleef… misschien even een uitschieter als ze aan een fumeetje of een boule du bitter dachten maar verder was het voor hen vooral zaak om niet van de fiets te pleuren naast onze snelheid, zoals Arjan zou zeggen, hop fietsen kreng…. (ik zit hier met een big smile te lachen terwijl ik het opschrijf) Hoewel ik het stiekem toch ernstig prettig vond dat alle mensen om me heen het ook heel zwaar hadden onderweg… het is voor niemand appeltje eitje, behalve voor Pantani dan maar die was met zijn slurf door een bakje poedersuiker gerend, of een boterham met pindakaas, daar wil ik even af wezen dus dat ik zo aan het zweten was was heus niet gek te noemen ofzo.
Ik kan niet uitleggen hoe ontzettend gelukkig dit me maakt, vorig jaar zei ik het al, ik sta weer in het leven in plaats van uit het raam kijkend het leven aan me voorbij laten gaan. Ik kreeg na de alp mijn fantastische oranje fietske pas dus ik fiets nog geen jaar zelfstandig. Ik weet nog dat ik op het stukje van Doetinchem naar Doesburg 3 keer moest stoppen onderweg en nu moet ik er af omdat mijn kont zeer gaat doen maar verder kan ik nog best een eindje… laatst fietste ik met Michael in 1 keer naar de Posbank toe… nu hielp het ook wel dat hij me letterlijk als hondenvoer gebruikte toen ik driehonderd meter achtervolgd werd door een bijtertje maar toch… ik kan dat… Hoewel het me wel duidelijk is geworden dat ik zonder problemen opgeofferd wordt als de nood aan de man is, troika hier troika daar…. en echt het lopen is nog steeds 25 keer niks en dat is dan maar zo maar kijk mij nou zeg, ik fiets tegen fucking 11% omhoog…. ik kan alleen maar lachen, zelfs als het zo zwaar is dat ik me afvraag hoe ik ooit boven moet komen, het maakt me allemaal geen barst uit, ik fiets!!!! Ik fiets! Alleen! Op mijn eigen nietbestaande kracht, hoe eigenwijs moet je dan zijn zeg (Rob en Arjan mogen hierop geen antwoord geven, eigenlijk niemand, het is een retorische vraag bij deze) Niets kan mij stoppen, ik wil dit en hoe lang ik erover ga doen zal me worst wezen, ik wil dit!! Ondertussen was mijn lief me al voor bocht 21 voorbij gesjeesd want die liep gewoon bijna ongetraind het asfalt van de berg, maar daarover later in een ander blogje meer… het hele jaar had ik hier naar toe geleefd met in mijn achterhoofd toch ook wel de grote angst dat het niet door zou kunnen gaan, want het lijkt heel wat als je mij ziet, ik zie er met mijn 30 kilo minder zoveel beter uit als 2 jaar geleden, en als je me gewoon een klein stukje ziet lopen is er niet zoveel te zien maar binnenin mijn lijf is het commandoteam alle zeilen aan het bijzetten om mij overeind te houden… vaak letterlijk… in de week voor we gingen viel ik flauw en sinds die dag was ik heel erg duizelig, de vloer bewoog de hele week en ik deed net of ik het niet merkte… dat zien we wel weer als we thuis zijn, zwabberbenen zijn hot! dus net doen of het er niet was lukte me meestal wel, soms viel ik ff om maar meestal kon ik me goed staande houden… gaat vast weer over voor ik een jongetje ben…hmmm kan die uitdrukking nog wel in deze genderneutrale tijd?
Back to the mountain… we hebben onderweg 1 klein buitje gehad en verder dus gewoon prachtig zonnig weer, af en toe wat mist maar over het algemeen echt heerlijk fietsweer…dat was voor velen die sneller gingen wel anders begrepen we later. Iedereen had heel veel medelijden met ons viertjes in de stromende regen… ja heel zielig waren we… gewoon feestend in de stralende zon… stukje fietsen, foto’s maken van het uitzicht genieten, lachen, en stiekemme traantjes wegpinken omdat ik me zo gelukkig voel… van mij mag dit wel een uurtje of zes doorgaan… (harhar) Onderweg verwend worden met bouillon, banaantjes, stroopwafels, pannenkoeken…noem maar op… ik had zelf ook een banaan bij en ik kwam er bijna mee weg toen ik stond te pielen om de sliertjes eraf te halen, Arjan stond iets moeilijks te doen met zijn foon dus ik snel die banaan pellen, helaas werd ik betrapt… die blik….hahaha, zit ze weer te pielen met een banaan, eet op…. sorry…. geen sliertjes, zoals we weten zijn sliertjes holygatverdamme en ik denk dat er ergens op de wereld een konijntje doodgaat als ik een sliertje opeet… zo gevaarlijk zijn die dingen.
En dan dat geweldige 2climb2raise team he… ze waren allemaal al gefinisht en daar kwamen ze 1 voor 1 weer naar beneden om samen met ons omhoog te fietsen… echt, ik schiet weer vol als ik daar aan denk… wat een intens fijn gevoel… heel langzaam werd er een enorme groep rond Jen en mij gevormd… ik heb me daar echt ontzettend gesteund door gevoeld… dankjewel Natasja en alle mannen, jullie maakten dat ik me heel speciaal voelde. Wat een ongelooflijk geweldig topteam zijn jullie toch allemaal… En als jullie naar beneden kwamen omdat het veel te lang duurde en het tijd werd dat we door gingen fietsen snap ik het uiteraard ook, ik prefereer de eerste versie dus ik wil het niet horen als het anders is 🙂
Lieve Rob, stoertje dat je bent, loopt gewoon keihard bijna ongetraind de berg op, en daarnaast zorgde je al die jaren dat ik overal bij kon zijn, dankzij jouw kon ik dit avontuur met dit team aangaan…Je weet wel hoeveel ik van je hou maar ik wil het toch een keertje zeggen… jij hebt me altijd mijn gang laten gaan en het vertrouwen gegeven die ik niet meer had. En nu liep je zelf te shinen, veel en veel sneller dan gedacht…de volgende keer loop je maar een keer of drie hoor, dan kan ik jouw ook binnen zien komen 🙂 Ik hou van je en ik ben zo blij dat dit op ons pad is gekomen… zowel voor mij als voor jou… zonder jou ben ik nergens… of verdwaald… of iets kwijt…..mijn rots in de branding. Altijd!
Lieve Jen, Anko en Arjan… wát een belevenis… echt… ik weet niet wat ik moet zeggen gewoon zonder vol te schieten… Jenny, dankjewel voor al je opbeurende woorden, voor je warmte en je prachtige schaterlach… het was fijn dit samen met jou te mogen doen… en samen hebben we de lieve kanjers die zo gemist werden mee naar boven genomen. Dat maakte het nog specialer. Jeroen op mijn rug, en Frieda bij jou…het was een eer om dat te mogen doen…ik hoop dat ze zich gesteund voelen hierdoor… ik heb er extra kracht door gekregen. Echt Jen, ik ben retetrots op je, bikkel.
En dan Anko, dankjewel voor je humor, en je rust en dat je me het gevoel gaf dat we met iets heel speciaals bezig waren… dank ook voor je mooie foto’s en je overzicht….je fijne begeleiding en de droge opmerkingen… ik hou daar zo van… dankjewel voor 1 van de mooiste dagen van mijn leven… hee, die pak jij toch maar mooi ff mee….. stel je voor dat ik een jankdag had gehad…. oh wacht…. slecht voorbeeld…. maar je snapt me vast wel… ooit gaan we samen een petit mexicano eten of gewoon een wafel met kersen op de Elterberg… ik ben snel tevreden… dank, je bent lief!
En dan Arjan… jemig, zeg Arjan, wat een weg hebben wij bewandeld de laatste twee jaren, je moet je ongans geschrokken zijn toen je me voor het eerst zag in mijn huisje, en mijn bed in de kamer. Het feit dat ik met rolstoel naar de kickoff van AD6 kwam…. al buiten adem als ik naar een trap keek… maar je hebt me vanaf het begin meteen het gevoel gegeven dat ik speciaal was…jij zou niet mee gaan vorig jaar naar de alp maar na het lezen van mijn blog koos je er voor om dit avontuur met mij aan te gaan, terwijl je geen idee had waar je aan begon. Je hebt me vertrouwen gegeven die ik echt niet voelde… in niets eigenlijk…vertrouwen had ik alleen nog maar in mijn lief maar verder nog maar in weinig dingen in het leven….maar na onze eerste trainingen groeide dat al snel weer… letterlijk loslaten en jou de koers laten bepalen… loslaten… het begin van mijn weg naar de top…dingen loslaten en vertrouwen op iemand anders. Het lukte jou, ik voelde me vanaf het begin veilig, en dus knalden we soms met standje knoertehard van de bult af… heerlijk…. dat ik dat durfde zonder zelf te kunnen sturen of remmen is jouw verdienste.
En dan het vertrouwen in dit avontuur… vanaf het eerste moment durfde je het weer aan… nu niet op de tandem maar naast elkaar… ik weet zeker dat je wel eens schietgebedjes gedaan hebt als je mer weer zag stuntelen…. want serieus, je zal maar met mij opgescheept worden, ik zou mezelf zelfs inruilen….maar dankjewel dat je me geen moment alleen hebt gelaten, je motiverende woorden, je humor, dat je honderd keer zei hoe trots je op me was als je zag dat ik dat zeker niet was…. bedankt voor het lachen….het geplaag en gepest over en weer….. soms leer je iemand kennen en weet je meteen dat het goed zit… tenminste ik voelde dat zo… hopelijk andersom ook anders sta ik hier mooi voor joker…maar ach, ook dat is niks nieuws… dankzij 2C2R stap ik weer uit de schaduw, maar dankzij jouw kon ik weer Paola worden, of Paolo of Paool of Hee, kom eens hier, ik wil een foto maken…. Ik vind het leven een stuk leuker dan twee jaar geleden. En dat is voor een groot deel jouw verdienste… Ik ben fier op onze vriendschap en ik hoop dat ik ook wat aan jouw leven bijgedragen heb. Wat gaan we nu doen? 🙂
deze foto zegt alles… een steuntje in de rug toen ik het echt heel heel erg zwaar had… als ik deze foto zie moet ik huilen…omdat ik hoop dat iedereen ziet wat ik hierin zie… soms kun je het net even niet alleen…en doe je het samen…. dat is iets anders dan opgeven of het niet op eigen kracht kunnen… soms is om hulp of een steuntje vragen namelijk honderd keer krachtiger dan alleen aanmodderen… kracht zit namelijk in hele andere dingen!
En dan dit filmpje… zet de vetpan nog maar een keertje aan, gooi er een disque oriental in ofzo….krachtvoer…. want hij duurt even maar wat ontroerend prachtig mooi en lief is dit…. echt ik hou het niet droog en ik heb het nu al tien keer gezien geloof ik… soms zeggen beelden meer dan woorden… hmmm kom ik nou op…. ik had beter alleen dit filmpje kunnen posten… maja… beetje laat he… ik kan dat… als lullen worst was hadden we nog jaren te eten…maar goed, ik ga hem niet meer deleten… pak een doos Kleenex, zet het geluid niet al te hard want ik jank wat af…calimero die ik ben 🙂
Allereerst mijn excuses voor de lichte vertraging in de updates, ik krijg het ff niet rond om dit allemaal te beleven en tegelijkertijd het hele spul op te schrijven maar het komt goe mensuhhh.
Nog een dag in ruststand moest dit gaan worden, hoewel mijn spanning steeds meer toenam, echt relaxen ging dit niet worden… maar we gingen er wel een fijne dag van maken. We besloten naar Bourg d’Oiseans te gaan om even kaarsen te regelen en even ergens te gaan lunchen…. de start van de Zus was net geweest dus we hoopten op wat rust in de winkel.. daar waren meer mensen opgekomen bleek… dus eerst maar even die kaarsjes regelen. Het blijft altijd indrukwekkend om ze te gaan schrijven…
In bocht 7 zouden ze te komen staan, benieuwd of we ze zouden vinden onderweg want daar staan er altijd heel erg veel maar wij gaan er wel voor… leuke missie tussendoor… beetje fietsen tegen zo’n berg op is best geinig, maar je moet natuurlijk wel wat te doen hebben onderweg
Daarna even lekker het durpke in…voor mij behoorlijk een happening dat lopen daar maar zo gezellig, lekker weertje, even lekker eten, winkelen ( right, dat dachten Jen en ik… Rob bleek daar heel anders over te denken) dus dan maar op het terras, heul naar ook. We boffen enorm met het weer tot nu toe, de voorspellingen waren zo bagger voor deze week… ik zie vooral veel zon en in de avond wat regen…
‘s avonds was het tijd om het fietske klaar te maken… retespannend, met nummers die op de fiets moesten en waarbij ik niet door de chip heen moest nieten… right… ik hoorde Rob naast me zeggen, dus Paool, straks samen met Arjan even doen he, dat gaat geheid mis. tsja, dat had ik ook al bedacht. Dat kan je beter aan de vakman overlaten he… net wat voor mij, zo’n nietje door de chip heenjenzen en totaal niet geregistreerd worden… ik geloof dat ik dan wel een instortprobleempje heb de komende 5 maanden.. dus fietske startklaar gemaakt en daarna was het tijd voor het belangrijke oranjenagelsmomentje… we zaten allebei op een oranje fiets dus dat leek ons wel wat… ik zat me al enorm te verkneukelen over het feit dat we Arjan zouden vragen zijn nagels te lakken….. weddenschappen over hoe snel hij weg zou rennen waren al gemaakt… tot onze grote verbazing zei hij , okay, doe maar dan… niemand had de pot, daar zat toch al snel 400 euro in 🙂 Zelfs de barman had zijn pinkjes oranje laten maken… echt tof! Dat ik daarna een keertje of heel vaak heb moeten horen of ik wel aceton had snappen jullie zeker wel… had ik…echt heus…. en laten we wel wezen, hoe erg is het nou… een klein jaartje en het is wel uitgegroeid… waar praten we over 🙂
dinsdag alweer…. time flies… en onze trouwdag… grappig om dat hier te vieren. We hebben vandaag een verplichte rustdag dus ik heb me voorgenomen om lekker niks te doen. En dat gaat lukken, ik voel het… dat was gisteren wel even een dingetje zeg… maar wat een lekker gevoel dat ik in ieder geval niet om val als ik tegen een berg op wil fietsen… dat was mijn grote angst. Dat iedereen sponsort, keihard roept dat je het heus kunt en dat ik gewoon oerhard tegen de berg knal, hoppa… klaar! Echt ik zou er keihard om kunnen lachen als het niet zo genant was en ik eigenlijk gewoon zes weken ga huilen dan…. dat zou lullig zijn zeg… top zeg, al die donaties maar ik heb zojuist een lawine veroorzaakt omdat ik tegen de alp aan ben geknald…. beetje jammert!
Maar ik had heus deze berg bedwongen… Fricking A gewoon. En dan zit je gewoon reuzetrots te wezen… maar ook meteen weer te malen dat de alp twee keer zo hoog is…niet aan denken, eerst maar eens gewoon bijkomen… beetje lezen, beetje haken, beetje lachen, beetje in de zon zitten, beetje in de weg zitten… je kent het wel… rustig wat eten in de pizzeria… fijne dag, ik hou ervan!
s’ avonds na het diner ging opeens het licht uit… en daar kwam de staf aan met een geweldige taart…ik zei, oh cool er is iemand jarig…. kijk al een beetje rond, wie wie? Ik pak mijn telefoon om een foto te maken, maar het bleek voor ons te zijn… oooooow kak zeg… dat is niks voor mij… maar goed, het was toch heel heel lief…zie onderstaand filmpje… en let vooral op het prachtige franse accent en onze blaaskunsten… zorollenwij
Wij kregen het eerste stukje om er daarna achter te komen dat ik oja aardbeien zat te eten…misschien was daar mijn allergie wel van gekomen… ik knipper eens met mijn ogen, draai me om naar onze dokter Bernard (schuilnaam mensen, schuilnaam) en stel de hamvraag, ow, kan het kwaad dat ik dit taartje eet… Dokter B vraagt met een ongeruste stem of ik al wat gegeten heb… ehm ja…… oh hoor ik… tsja… ik wil al naar de kamer rennen om mijn meegebrachte spuit mee te nemen als ik heel droog hoor, “als je na een kwartier niet rood en opgezwollen bent mag je de rest opeten”
ow cool nou ja, da tis geruststellend…
Iedereen zit taart te eten en ik zit al zwetend opeens van alles te voelen… ik weet het zeker, ik wordt zo dadelijk violet turning violet uit Charlie and the chocolat factory en dan moet ik ook uitgeperst worden… zo geen zin in nu…. echt een dag uit het leven van Paool, never a dull moment… gelukkig weet Rob waar de injectie ligt, dacht ik, of niet….naja… we shall see, misschien moet ik die meenemen als ik ga eten.. strak plan… ik heb altijd de beste ideetjes als ik een bijna dood ervaring heb… ik ben alvast mij Petrus speech aan het oefenen… moet ik hier wezen of beneden?
Gelukkig was het allemaal niet nodig… ik ben er nog mensen…. was wel een goede smoes geweest he, voor op mijn grafsteen
“ze wilde de alp op maar ze at een aarbei”
zoroliknamelijk…
kortom, ik heb een topdag gehad… lekker rustig, veel gelachen, en redelijk geslapen… dat gaat helemaal goedkomen!!! En dat strakke gespannen bekkie is puur toeval, ik was echt totaal niet gespannen…that’s my story and I’m sticking to it!
Na een voorspoedige reis kwamen we gisterenavond aan in Oz… ik had gewoon drie keer met mijn schoentjes moeten klikken, was ik er ook geweest, kom ik nou mee… zoals gewoonlijk a day late and a dollar short maar alla…had ik ook deze mooie reis gemist. De omgeving is zo prachtig. Ik was wel ontzettend nerveus en toen we vanuit Bourg omhoog gingen met de auto voelde ik een paniekaanvalletje of 25 opkomen… volgens mij was ik nogal witjes en chaotisch….maar dat zal niemand opgevallen zijn…
Nadat we onze kamerpasjes en barpasjes hadden opgehaald kregen we te horen dat Arjan en Nico en Jan Jansen aankwamen, we waren ze onderweg op het laatste stukkie tegengekomen dus ik wilde ze heel graag binnenhalen om er vervolgens achter te komen dat ik beide barpasjes was verloren… wow recordje denk ik…. de eerste was al snel gevonden, de andere duurde wat langer maar gelukkig kwam die ook terecht… topteam dit, in alle opzichten.
de rest van de dag was in het kader van de actie wakker blijven en iedereen binnenhalen, mijn zenuwen onder controle te krijgen en ik was de rumbonen vergeten… misschien had ik gewoon een drankie moeten vatten maja, ik ken mezelf en dat zou genant zijn geworden… niet doen dus. maar wat was ik moe zeg… ik was op een bank gaan liggen omdat het dus echt ff niet meer lukte, krijg ik later een niet nader te noemen foto opgestuurd… en nee, onder geen enkele omstandigheid zet ik deze op het www… no way! Sommige dingen zijn erger dan de uitgelekte filmpjes van bekende Nederlanders. Dus nee…
Na een onrustige nacht was het dan de dag voor onze training… ik was er niet gerust op… best leuk die heuvels in Limburg maar dit is andere koek… ik was ervan overtuigd dat ik gewoon om zou vallen omdat ik de kracht niet had om te trappen…leek me zo genant, iedereen je kunt het Paool… en dat ik de trapper niet eens rond kreeg… ik kreeg het er spaans benauwd van… of frans…ik weet niet wat erger is maar ik kreeg nauwelijks adem… daarom ben ik ook niet zo van de hartslagmeters, je doet wel stoer Paool maar 120 hartslag zegt wat anders… maar goed, ik ging dit doen zeg… want ik had er gek genoeg ook heel erg zin in.. die fiets kon altijd nog op marktplaats na de tocht…ik was er nu toch he…
dus hoppa…nie aanstellen nie en trappen kreng. Eerst een rondje rond het water om even wat warm te fietsen en toen omhoog…naar huis… daar waar ik hoopte om half zeven aan te komen voor het eten. Dan hadden we ongeveer 7 uur… ik had berekend dat dat misschien zou gaan lukken… Arjan stelde voor dat hij anders gewoon even ging lunchen tussendoor, strak plan, kon ie me zo weer in de volgende bocht oppikken 🙂
Tijdens het eerste stuk wist ik zeker dat het niet ging lukken, ik vond het zo zwaar… als dit de hele weg zo was….ik begin natuurlijk met 0 energie… mijn nierprobleempje (harhar) is er natuurlijk altijd ook als ik graag doe of het niet zo is… maar halverwege de eerste bocht wist ik al, dat wordt vaak afstappen en daar baalde ik van… maar het is zoals het is en wonderbaarlijk genoeg herstelde ik best snel… ik kon wel weer een stukkie….. en op die manier kwamen we er wel… toen we over de helft waren kreeg ik er iets meer vertrouwen in…nou misschien kwam ik toch wel iets eerder boven
Op adem komen als je hartslag boven de 160 is is wel even een dingetje mensen maar ging goed…ik herstelde gewoon veel sneller dan ik gedacht had… daar kwam geen snelle jelle aan te pas, nah goed, 1 hapje dan… ik denk dat ik een paar blikjes red bull weg ga tikken donderdag… ik kan die vleugels goed gebruiken. Maar ff serieus, het is gelukt!! Het is gewoon gelukt… wie had dat gedacht…ik niet, hoe is het mogelijk dat ik dit kan? Ik fietste zelf een berg op…en niet zomaar een berg, deze was best een dingetje hoor….
Beneden bij het water zijn we gestart en weer terug naar ons hotel gefietst. Ik kan dat gewoon! In de tijd dat ik het doe had Arjan alleen 25 keer heen en weer kunnen gaan én een halve koe aan plaatjes kunnen gaan eten maar dat deed hij niet he… keigoede motivator naast me, behalve op de momenten dat hij in de bochten zei, kijk daar moeten we naar toe en ik dacht, hoe dan? Laat de bezemwagen maar komen… of een boterham met pindakaas maar dat kon he, ik had een pot meegenomen he… hollander! Want op een boterham met pindakaas kom je boven heb ik begrepen. Ha!
Maar echt mensen… puur geluk hoor! Helemaal alleen een effing berg opgekomen, weliswaar met vele pauzes maar het toch niet te bevatten dat ik twee jaar geleden nog voor het grootste gedeelte van de dag op bed lag? Na deze week ga ik dat vast weer beleven maar nu is het vooral joepiedepoepieblij zijn!!! Ik ben alleen…. op eigen kracht boven gekomen!!! Echt ik voel het nog niet echt maar een beetje trots is er heus
we did it Jen!
pee esje…. we zagen nog een hertje de weg over steken… echt wow! Schoonheid is overal, als je maar vaak genoeg afstapt zie je het gewoon 🙂
Vandaag is het drie jaar geleden dat ik als getuige een handtekening zette omdat mijn lieve lieve vriendin Daphne ging trouwen… ik wilde haar vooral veel geluk, heel veel liefde en een heel lang gelukkig leven toewensen met haar lief
de eerste twee heb ik haar volop kunnen geven die dag, en de dagen die nog kwamen, zoveel liefde, zoveel warmte, zoveel intense gevoelens…
een lang leven helaas niet… we wisten dat het niet heel lang meer ging duren…
het werden nog twee weken…
Ik mis je zo ontzettend in mijn leven… ik ben zo dankbaar voor de herinneringen en al het geluk dat het gebracht heeft maar jemig Daph… soms vliegt het me zo aan dat je er niet meer bent, vooral in deze periode….
ik ben al een paar weken MiepAlsErMaarNiksGebeurtNu…. als ik op fietske stap ben ik bang om te vallen of van de fiets gereden te worden of meer van dat fraais… in het kader van de actie, als ik nu iets breek kan ik niet fietsen want dan is het niet op tijd geheeld… dat herkent iedereen vast wel als je in een voorbereiding zit naar iets toe… ik ben nogal een control freak en heb graag de dingen in de hand… dus loslaten paool… en genieten… dat lukt… ondanks dat de weg niet makkelijk is de laatste weken, veel pijntjes en rotdingen met mijn lijf… de allergische reactie is net weg, de blaren die opeens op al mijn tenen verschenen zijn ook aan het helen….. en ja, het hoort er allemaal bij, weet ik…het is altijd zo… ondertussen loopt mijn hoofd om wat er allemaal mee moet (regenkleding in ieder geval want het weer is nogal slecht geloof ik) en meer van die dingen… ik regel de bakker, moet nog een bed voor Jen regelen omdat ze hier zaterdag al aankomt en vast niet op de grond wil slapen… ik heb wat cadeautjes gekocht (oh ik heb zoiets leuks voor vriendinnetje) en ik moet nog iets voor mijn lief… want op 5 juni is onze trouwdag… naja, van alles, voorpret en leuk ook vooral… ik geniet…
ondertussen ontgaat het me niet dat het bloedheet is, en moet ik nog naar therapie, mijn portacath door laten spuiten en meer van die dingen… ik sta boven voor de spiegel om mijn haar goed te doen voor ik wil gaan en opeens gaat het mis, mijn oren suizen, ik sta te zwaaien en kan nog net het bed halen…
en out….
ik viel flauw
doe normaal zeg, ik val nooit flauw… WTF
wat een rare gewaarwording
gelukkig geen gedoe…
tot ik op wil staan…
au… oh leuk… door de rug gegaan…
ik kijk in de spiegel, echt spierwit, zweterig, klam en krom
hahahahahahahahahahahaha
ik heb even keihard staan lachen, dat wil de berg op fietsen…. ik vind het uitermate funny als ik mezelf zo zie… daar valt geen eer aan te behalen…
dus ziekenhuis opgebeld, mag morgen komen en alle andere dingen die ik nog moest doorgeschoven… nope het komt niet uit maar vandaag doe ik niks. Het zal de hitte wel zijn, want het is hier nog steeds 30 graden in de schaduw en niks geen verkoeling… en de spanning en misschien te weinig gedronken… maar als dit het universum is die me duidelijk wil maken dat ik ff kalm aan moet doen met dit sneue lijf, ik snap het heus… echt… en na de alp ga ik echt weer onwijs gestrekt en heel veel rusten en al die andere stomme dingen die nu eenmaal moeten maar echt hee….
Give me a break!
Echt over het algemeen ben ik ontzettend gelukkig, blij en geniet ik van alles wat me nu overkomt, aan de andere kant is er ook veel van dit gedoe… en dat hoort er ook bij…
vandaag was onze laatste buitentraining… helaas moest ik het zonder Arjan doen omdat hij natuurlijk aan zijn eigen grote avontuur bezig is…. samen met Nico fietsend naar de Alp….echt geweldig! Gelukkig hebben ze Jan Jansen (hoesthoestmichaelhoesthoest) mee die heel goed voor ze zorgt, dat weet ik zeker. Dus ik was een beetje only the lonely…….niet echt natuurlijk want er zijn genoeg mensen om me heen die me in de gaten hielden maar het is wel veilig als Batman gewoon naast je fietst…. maar ik had wel voor hetere vuren gestaan….ha! en ik had er erg veel zin in. Nu is Gulpen voor ons wel een eindje rijden dus dat werd vroeg opstaan…. ook wel fijn want het was drukkend warm en wij hebben geen airco in de auto… tel uit je winst. Gelukkig hebben we wel altijd zure matten mee… niet dat je er wat aan hebt als het bloedheet is maar hee, kilo suiker, alles is net wat minder erg dan he….
eenmaal in Limburg stond de zon hoog aan de hemel te bakken en had ik wel last van de warmte… maar so be it… knallen! De eerste heuvel was zwaar maar het lukte mij om die in 1 keer rustig te beklimmen, fijn gevoel. De lucht begon al wat te betrekken toen we de Camerig gingen doen waar ik er door de drukkende hitte even af moest om bij te komen…. maar daarna ging het vrij gemakkelijk verder…en halverwege zagen we de buien overal al hangen… wij hadden nog het optimistische gevoel dat we daar heus tussendoor gingen fietsen richting de Scheiberg maar dat bleek al snel ijdele hoop… de eerste druppels die vielen waren zo goed als een euromunt… dan weet je wel dat er niet heel veel goeds komt…. gelukkig had ik mjn regenjasje mee… in de auto ergens… zo goed voorbereid…ik! *kijkt trots* maar goed, niks aan te doen, en doorrrrr…
Opeens barstte het los, enorme regendruppels en langzamerhand veranderde de grond in een modderstroom…hele grote hagelstenen.. de Schweiberg op die in een rivier was verandert….want ondanks het gevoel dat ik raftend omhoog ging tegen de stroom in kon ik weer in 1 keer omhoog komen…. 9 minuten sneller dan de vorige keer…. 9 minuten? WTF….wat zat er in die regen? Wat het ook is, ik wil daar graag een paar liter van bestellen voor volgende week.
relive… het moet natuurlijk gewoon Limburg zijn maar mijn autocorrect deed weer dom…
Een aantal van ons zijn met de auto terug gegaan en een aantal hebben een andere afslag genomen, allemaal goede weldoordachte keuzes die voor die persoon op dat moment het beste waren… ik ben retetrots op dit fantastische team. Allemaal stoere bikkels die al heel veel meegemaakt hebben en ja, shit happens sometimes, daar weten wij allemaal alles van…
Ik heb serieus de hele weg keihard zitten lachen, nat is nat en natter kon niet, dan er maar het beste van maken… ik had het niet willen missen… wat een avontuur! Echt gewoon Avontuur! Dat is nog eens wat anders dan op de bank liggen….dan doen we vandaag weer…. uitrusten, bijkomen en rust pakken…. maar serieus, Indiana Jones is er niks bij gewoon…het was tof!! Ik heb met kleren en al onder de douche gestaan, het zand tussen mijn tanden weggespoeld, de modderstroom in mijn zeem schoongemaakt, en kan er iemand Biotex meenemen de volgende keer? echt niemand had het bij zich… verbijsterend gewoon 🙂
PS….die sokken staan enorm te biotexen nu… of ik ze ooit nog wit krijg is de vraag? Er mag ingezet worden op de uitkomst 🙂
en zo zat ik dus gisterenavond in Helmond bij de Benefiet van een aantal kanjerteamgenoten… ik had “ja” gezegd op de vraag of ik mijn verhaal wilde vertellen tijdens deze avond en stiekem was ik daar ernstig nerveus voor…niemand die dat zag natuurlijk…dus daarom zeg ik het maar even *gniffel* ik vind spreken in het openbaar eng… gewoon echt heel eng… maar ik wil ook heel graag vertellen waarom 2climb2raise zo belangrijk is, wat het met mij gedaan heeft en wat het voor toekomstige stokers kan betekenen. Naast het feit dat het natuurlijk leuk is een toffe avond te organiseren voor een goed doel is de boodschap ook belangrijk.
waar ik me druk maakte over, zit mijn jurkske goed, is mijn verhaal niet te saai…of te langdradig of te truttig, praat ik wel luid en duidelijk of juist niet… en luisteren ze überhaupt naar me…je kan je maar ergens druk over maken he…..laten we het zo zeggen, over alles waar je je druk over kon maken had ik al wel een vergadering gehad in mijn hoofd en ik hoopte van harte dat de broodjes gezond even zouden wachten tot ik klaar was… dan word het net iets te makkelijk om eieren en tomaten te vinden om mee te gooien he…
Ik had een poosje geleden al een gedeelte van dit verhaal vertelt tijdens de kickoff van ons team maar er moest wel een aangepaste versie komen…dus mocht u denken, dit komt me bekend voor…. dat kan…. ik lees tegenwoordig voor uit eigen werk…. Ha!
Voor de meneer die naar me toekwam en een stuk van mijn verhaal had gemist en naar mijn website vroeg, hier komt ie dan:
Een aantal maanden geleden ging de telefoon, Ton belde mij om te vragen of ik hier een woordje wilde doen… en ik mocht er over nadenken zei hij… mijn eerste reactie was, oh spreken voor een groep mensen, dat is helemaal niks voor mij, schrijven alla…maar spreken, liever niet… en dus zei ik Ja, dat doe ik…omdat je soms dingen moet doen in je leven die je uit je comfortzone laten stappen en omdat ik wist dat als ik na ging denken ik met grote stevige stappen weer die comfortzone in zou vliegen. Kortom… topidee.
En hier ben ik dan, Paola, blij ei en levensgenieter….getrouwd met Rob, wannabee schrijfster die zich het liefste door het leven lacht… daarnaast heb ik een aantal ziektes waaronder een schildklier met een eigen mening, ernstig nierfalen, borstkanker en nog wat van die gezellige dingen… sommige mensen sparen olifantjes of katten…. ergens heb ik een verkeerde afslag genomen denk ik… geen goede combi dus en langzamerhand door de jaren heen werd mijn wereldje erg klein.. letterlijk…ik kon gewoon steeds minder en dat is lastig. Mijn hoofd zat vol met alles wat ik met mijn leven wilde doen, mijn lijf floot me terug, gooide me terug… gelukkig was daar het wereldwijde web want hoeveel er ook op gemopperd wordt, voor mij was het een uitkomst, contact met vrienden, lotgenoten, gewoon even weg zijn uit dat stomme bed waar ik in lag… dromen… meeleven…of afleiding zoeken… het heeft me veel moois gebracht in tijden dat het leven echt zwaar voor me was… zo ook het contact met mijn lieve vriendin.
Twee jaar geleden stond ik boven op de alp mezelf ontzettend zielig te vinden…ik was daar om haar aan te moedigen … hee, als zij tijdens haar chemo’s die alp op ging fietsen kon ik op zijn minst boven op die berg staan om er voor haar te zijn…..dacht ik… het bleek een ontzettende confrontatie met mezelf, ik kon nauwelijks ergens naar toe zonder 25 keer te gaan zitten om uit te rusten want de meegenomen rolstoel en rollator waren niet echt een aanwinst boven op de berg kwamen wij achter… maar 25 keer zitten of niet…ik was er wel, aan de finish…wát een ervaring…keikapot was ik…maar daar stond een stoel voor me klaar, daar had ik zelf niet eens aan gedacht… ik moest er gewoon zijn… over het hoe had ik nog niet eens nagedacht…
Chantal gaf aan dat ze zo graag met mij zou willen fietsen… hoe gaaf zou dat zijn… maar dat zag ik echt niet zitten.. ik hoor het haar nog zeggen, maar ik heb ook tandems gezien, misschien is dat wat…ja die had ik ook gezien en zelfs die vond ik geen optie…. ik vond dat hilarisch… wie zou dat nu met mij willen doen?…..maar stiekem liet het me niet los… thuis ging ik googelen en kwam ik al snel op de pagina van 2climb2raise terecht en ik zocht een contactadres op, ik weet hoe dat werkt met mij dus ik stuurde meteen een mailtje, die prompt beantwoord werd… we spraken af na de vakantie……en daarna kon ik weken, maanden niets… en mailde ik dat het niks zou worden, ik wilde niet hun tijd verdoen… stel je voor….
“Maar hee, je kan toch op zijn minst het gesprek aangaan” hoorde ik… tsja dat vond ik eigenlijk ook wel…op zijn minst het gesprek aangaan en dan zagen ze het zelf wel… ik dacht die mensen komen dat hele eind naar mijn huis rijden, zien mij en de situatie en gaan met vliegende vaart en gierende banden terug naar Brabant…. kansloze missie, klaar…. leuk geprobeerd maar doe maar niet mop.
Tot mijn grote verbazing was dat helemaal niet zo… zij zagen wel mogelijkheden… ik schrok me te pletter, ik hoorde werkelijk al 15 jaar dat ik beter dingen niet kon doen, dat alles onvoorspelbaar was en dat ik heel zuinig met mijn energie moest zijn… maar nu hoorde ik dat zij voor mij op zoek zouden gaan naar een captain en dat het heus zou kunnen…. okay… dat was nog veel enger eigenlijk… het is namelijk ook op den duur heel veilig om nee te horen of doe maar niet, je gaat er toch aan wennen…. veilig…..maar nu had ik A gezegd en vond ik dat het eens tijd voor een B werd… ik ging dit doen! ….. Ik had bij voorbaat al ernstig medelijden met mijn toekomstige captain want ik kon nauwelijks iets… ik was uitgeput als ik de trap op ging, laat staan dat ik kon fietsen, kleinigheidje hou je toch en zoals Rob altijd zegt, vaak bu’j te bange… ik wist natuurlijk ook niet dat er gewoon een heel team superhelden klaar stonden om dit te doen…. nu weet ik dat wel…. ze bestaan gewoon!
En dan die tandem…. ik vond het wel een dingetje hoor, achterop zitten…. dat betekende controle loslaten en vertrouwen op Arjan… ik ben nogal een controlfreak en had vaak tandem gereden maar altijd voorop, ik was verpleegkundige op een woongroep met meervoudig gehandicapte mensen geweest…. maar dit was andere koek….voeten vast, geen remmen en geen invloed op het sturen, bij de eerste training heb ik zo vaak in de niet bestaande remmen van het stuur geknepen dat mijn vingers totaal verkrampt waren… en ik zat de helft van de tijd met de ogen dicht als er plotseling een boom overstak… doodeng….maar op de momenten dat ik wel durfde te kijken en steeds meer mezelf durfde te zijn zat ik enorm te genieten….de trainingen werden uitjes, whatever laat los en ga genieten… tranen in mijn ogen vaak als ik besefte dat ik gewoon fietste in een prachtige omgeving….dat ík fietste. Ik besloot ter plekke dat ik een captain nodig had na die alptijd maar dat was van later zorg…. echt, er ging zo maar een hele nieuwe wereld voor me open… bizar gevoel na al die jaren…. wat had ik dit gemist!
Ook het groepsgebeuren was erg belangrijk voor me… gezelligheid, steun, meeleven met elkaar, soms verdriet delen maar vooral ook heel veel lachen…humor en zelfspot…. altijd mijn wapens in het leven… alles kwam voorbij en ik ging steeds meer uitzien naar de trainingen, zowel de binnen als de buitentrainingen, ik vond het fantastisch… en ik merkte dat het wat met me deed in het gewone leven… niet dat ik nu opeens een hallelujagevoel had en alles kon maar ik had wel wat meer energie, mijn ziektes gingen er niet mee weg, sterker nog, er kwamen nog wat obstakels bij maar ik ging dit echt niet uit handen geven…. ik vond het fietsen leuk… daar was ik zo verbaasd over… ik zei altijd, het lijkt me fantastisch om die alp op te gaan, die sfeer en alles eromheen maar dat fietsen…. helemaal niks…. maar na een aantal trainingen wilde ik vooral koersuh… lopen kon ik nog steeds niet goed, ook nu nog niet helaas maar fietsen ging best redelijk…het opende letterlijk de wereld voor me…
En toen kwam de alpweek…. ik kon me er geen voorstelling van maken hoe dat zou zijn, met de hele groep in een hotel op een berg naast de alp… maar vanaf het moment dat we begroet werden was het feest, ik heb zo enorm genoten van eigenlijk alles die week, de training op maandag, zo spannend, maar wat gaaf, ik fietste een berg op… en wat was het mooi daar…. . soms stond ik gewoon maar op het balkon mezelf een ontzettend verwende poepert te vinden…. ik heb me echt in jaren niet zo goed gevoeld als toen die week… ik sliep nauwelijks, maar dat was ook niks nieuws, dus ik zat iedere morgen al heel vroeg op mijn stekkie bij de trap met een poef en een tafeltje en mijn laptop te bloggen..ik blog al mijn halve leven dus alpe dhuzes of niet, geblogd moest er worden… schrijven dus… én dat proberen te plaatsen…. ik dacht, ik moet dit allemaal opschrijven, als ik het thuis doe ben ik het kwijt, vergeet ik dingen… en dat wil ik niet… schrijven is mijn uitlaatklep. ik wil een klein stukje voorlezen uit het blog van D day toen:
En dan op weg…. gewoon 1 groot feest!!! Ik heb werkelijk de hele godganse weg met een vage dwaze blik zitten stralen, zo lekker wezenloos voor je uitkijken….met een glimlach van oor tot oor……ik gok dat de helft van de mensen dachten dat ik de teamarts van Thomas Dekker tegen was gekomen…. maar nee, ik kan van nature zo kijken….pretletterhoofd….… iedereen die de berg wel eens op is gegaan weet dat het begin meteen aanpakken is, niks te lanterfanten, trappen Paool… het is gelijk retezwaar… maar ik dacht geen moment waar ben ik aan begonnen… en ik hoop zo ontzettend dat de mannen om mij heen dat ook niet dachten…. ik heb echt alles gegeven wat ik had en ik hoop zo dat het ook mijn verdienste was, deze klim…..let wel, ik weet dat ik zonder Arjan echt niet boven was gekomen maar wij waren volgens mij wel een goed team.
Echt, ik heb er geen moment spijt van gehad, sterker nog, dit was 1 van de beste beslissingen van de laatste 15 jaar…Wow, dit gebeurt nu echt gewoon….. echt…. ik droom niet…. ik fiets de effing Alp op…..echt als je puur geluk opzoekt in het woordenboek zie je een foto van mij op dát moment….en dan begrijpt iedereen wat puur geluk is ook…… en ja ik weet dat het verhaal over mij gaat maar team Paola kon ook team Paola zijn omdat ik me nergens zorgen over hoefde te maken en alleen maar hoefde te genieten….
alles werd voor me geregeld, het hotel, de fietsen, de trainingsplaatsen, alle dingen die ik maar kon bedenken, ik voelde me een koningin en werd ook nog zo behandeld… respect daarvoor, jullie geven mij het gevoel dat ik het waard ben om iets voor te doen en daar kan niets tegenop… ik ben al heel heel lang niet meer onbezorgd…. nu was ik het…. totaal onbezorgd….. fijn om dat weer eens te voelen….dus tegen diegene die tegen mij riep “ja zo kan ik het ook wel’ , ik nodig je uit dat eens te proberen…. maar dan wel op mijn manier met al mijn gedoe erbij…. praten we daarna nog een keer vriend….. grapjassen heb je overal he… vaak zijn het nederlanders die denken dat ze Guido Weijers zijn… maar die fietste toevallig zelf mee dommies…. maar daarnaast heb ik alleen maar fantastische dingen gehoord, zo gaaf….ik kan het gewoon niet uitleggen hoe dit voelde… je moet het meemaken om het te snappen, mensen die je naam roepen langs de kant, (bizar vond ik dat in het begin, hoe dan? Later kwam ik er achter dat je naam voor op je fiets stond bij je nummer… ojaaaaa) iedereen moedigt je aan en ook zoveel complimenten van andere renners en lopers… in het begin riep ik alleen maar dank je, lief, bedankt, jullie ook, dank… maar ik kon het gewoon niet bijhouden… teveel… en ik probeerde ook nog wat van de omgeving te genieten, ook niet onbelangrijk… Ik durf te beweren dat ik in geen jaren zo verschrikkelijk gelukkig ben geweest!! Tuurlijk deed mijn lijf pijn, tuurlijk was ik moe, tuurlijk liep mijn hartslag naar grote hoogtes, van alles aan de hand maar ik kon alleen maar stralen… ik ken veel #kleingeluk momenten, iedere dag weer…. maar dit was grootgelukinhetkwadraatmaal400 ofzo… wat een belevenis!!
voor mij eindigde het verhaal niet die week, het begon….ik vond fietsen zo leuk dat ik zelf door ging… mijn oranje fietske en ik zijn een goed team…. ik sta weer in de wereld, in plaats van de wereld aan me voorbij zien gaan liggend voor het raam.. fietsen maakt me zo gelukkig, wie had dat gedacht? Tuurlijk betekent een rondje fietsen dat ik heel veel andere dingen niet kan doen, maar het brengt me zo waanzinnig veel… en ja daarnaast lig ik nog steeds heel veel, het enige verschil is dat ik daar een zere kont bij heb tegenwoordig naast de brede smile….
Nu op weg naar nieuwe uitdagingen, solo de alp op…met een aantal exstokers mogen we weer met dit fantastische team mee… ik zie weer beren op de weg, logisch ook… ik weet dat het echt over mijn grenzen gaat…. maar ik heb het er zo voor over…. daarna vind ik mijn weg wel weer….ik heb een aantal flinke terugvallen gehad en ook de laatste weken weer de nodige confrontaties met mijn beperkte lichaam, het is wat het is….. gelukkig ben ik met een achterlijk irritante positieve inslag gebakken dus kom maar op…ik moet het er gewoon mee doen en dat doe ik ook… ik hoef me niet te bewijzen, voor niemand… het is mijn overwinning op mezelf…. afgelopen week fietste ik een moeder voorbij met een klein meisje naast haar die net alleen kon fietsen…. “kom op schatje, iets harder fietsen, anders valt mama om hoorde ik…. ik schoot in de lach… team Paola ziet er precies zo uit…. ik hoop op standje kinderfiets naar boven te komen en ik hoop ook dat Arjan naast me niet omvalt…want mijn captain is nu mijn begeleider… wij gaan dit samen fixen…. in een uurtje of 8 vrees ik…. maar hee, who cares?….mijn lief loopt dit jaar de berg op… sneller dan ik fiets waarschijnlijk… maar wij gaan dit rocken met ons allen…. ik doe dit!! Loslaten…
Ik leef!
Dankjewel voor alle lieve reacties, knuffels en mooie woorden en dankjewel dat jullie stil waren toen ik aan het woord was… en sorry dat ik even mijn tranen weg moest slikken, ik hoop dat ik iets heb bijgedragen aan de avond en ook heul lief dat niemand na die tijd aan mij vroeg waarom ik in hemelsnaam die lange stelten niet gewoon omlaag kon houden… ik had geen idee dat ik er zo bij zat mensen… maar wel in een kek jurkske… zo rol ik namelijk tegenwoordig. Ik ben ontzettend trots op mijn teamgenoten die echt een geweldig sponsorbedrag bij elkaar hebben gehaald… wij gaan een mooie week beleven samen!
ik kom het nieuwe huisje van mijn moeder binnen die ik alleen nog maar leeg had gezien op wat dozen na… oh wow… ik knipper een paar keer met mijn ogen… okay, vol en nog een beetje rommelig, logisch want alles moet nog op zijn plek vallen… maar er is zoveel gedaan… en ik schrik er van….
opeens is het echt, woont mijn moeder met haar spulletjes ergens anders. Het tafeltje met de urn van mijn vader en zijn foto… ik kijk een tijdje rustig rond en zie Nimo rondscharrelen die de weg kwijt is…voor poesjes is verhuizen ook een happening zie ik…
ik dacht dat het voor mij allemaal wel mee viel… okay, mijn oudershuis maar ik was al heul lang zelf verhuisd… dus waarom valt het zo zwaar opeens… ik stopte het weg… blij zijn voor mama en het niet moeilijker voor haar maken…dat was mijn motto… maar mijn mam woont nu gewoon ergens anders… en het raakt me
gewoon
dacht ik
dus ik loop na een tijdje door naar het balkonnetje die vol zit… met broerlief en zusje en vrienden en mama…druk…. ook vol…
het vliegt me aan
en zegt mijn broer, wat vind je ervan?
en ik zeg, rommelig
serieus…. ik zeg rommelig
tegen mensen die zich te pletter hebben gewerkt om alles te verhuizen en mama een fijne plek te geven… ik schrik er meteen van maar kan het ook niet meteen uitleggen… het is druk… en vol…maar vooral in mijn hoofd…
daarnaast speelt dat ik dus niet mee kon helpen met het fysieke gedeelte en ik weet heus wel dat ik ook veel heb gedaan maar ook dat is blijkbaar wat zerig in mijn toch al zere herstellende lijf die het zwaar heeft om deze aanval af te weren… ik ben moe, en op en opeens is mijn moeder verhuisd… ik ben in de war… ik zie dat ze moe is, en pijn heeft… en dingen niet kan vinden…en ik wil het oplossen…. allemaal… ik wil dat ze wat eet… en ik zorg en bemoei en loop te redderen….ook voor mezelf….. oplossen…
maar dat kan even niet…
ik stuur later een appje naar mijn broer en zussie dat ik het zo niet bedoelde
en vandaag zit ik rustig achterthuis en snap ik dat het allemaal heel snel ging en ik ook moet wennen… en dat het wel degelijk een dingetje is dat je moeder na 51 jaar opeens ergens anders woont…. voor haar maar ook voor mij…..dus sorry voor mijn trutopmerking lieve mensen….
soms is het opeens moeilijk moeilijk moeilijk moeilijk zoals Brigitte Kaandorp zou zeggen
mam geniet van je huisje… ga ik ook doen…. ik weet zeker dat het heel snel jouw huisje is en dat het vertrouwt voelt om daar naar toe te rijden en bij je te zijn… dat voelt vandaag al heel anders… ik zit met een glimlach aan het mooie plekje te denken en weet dat je er heel gelukkig bent en gaat worden…
plotsklaps kregen we bericht dat mijn mam in aanmerking kwam voor een appartementje waar ze graag ooit wilde wonen. Dat was snel, en bijzonder ook omdat de ouders van mijn lieve vriendinnetje die ik al ken sinds we samen 4 jaar oud waren daar gewoond hebben…of het zo moest zijn… hoewel ik liever had gehad dat haar ouders er samen nog heel lang van hadden kunnen genieten maar soms zijn er alleen maar moeilijke keuzes in het leven…
mijn mam kreeg het verlossende woord dat ze daar mocht gaan wonen… maar het moest allemaal wel snel… nog voor ons alpavontuur zelfs… halleluja dan maar.
Gelukkig neemt mijn lieve broer en zussie veel van het sleep, til en sloopwerk voor zijn deel en doe ik vooral de regeldingen. Dat is om het makkelijker te maken tegenwoordig vooral moeilijk en lastig, ik ben dik een uur bezig geweest om te proberen de krant op een nieuw adres te krijgen… en dat was alleen nog maar de krant….laat ik het zo stellen, ik kan vloeken als een bootwerker heb ik gemerkt 🙂
We komen dingen tegen die we allang vergeten waren en ik loop nog maar eens een keertje op mijn oude kamer rond… 51 jaar heeft mijn mama daar gewoond, mijn oudershuis… het veilige plekje waar ik altijd terecht kon… altijd! Tuurlijk is dat dadelijk ook zo op het nieuwe adres maar toch… ik moet toch wel even slikken als ik het huis te huur zie staan nu…
we hebben de sleutel dinsdag gekregen en daar het nodige gedaan, ik voordat ik helemaal geveld werd door de allergische aanval met coldpacks en creme… en ja dit hoofd werd al een beetje rood…even vieren met een lekkere tostie
In het oude huis moeten we de schrootjes uit de gang halen…zie je opeens het oude behang… ik wilde dat ik het mee kon nemen… geweldig retro
en morgen gaat ze verhuizen…uit de straat waar iedereen al bijna weg was die we kenden… op naar een mooie nieuwe plek waar ze hopelijk nog heel lang blijft wonen. Want we laten een heleboel achter maar ook hier komen weer nieuwe herinneringen en daar waar mijn moeder is…daar is het thuis!
toevallig!
oja ff een psje…. deze viel uit een tas die we meenamen naar het nieuwe huis…. ik word er helemaal blij van… wat een geweldige foto!
Op de 1 of andere manier heb ik enorme allergische reactie op iets
of het zijn de drie pond aardbeien die ik de dagen daarvoor heb gegeten
of het is mijn nieuwe zonnebrandmiddel
feit blijft dat mijn benen, armen en gezicht totaal onder de bultjes zitten en enorme jeuk veroorzaken.
Gisteren toch maar de huisarts gebeld die natuurlijk op vakantie is… maar ik mocht de vervanger wat foto’s doorsturen en kreeg antihistamine voorgeschreven… die mocht ik van de apotheek niet hebben omdat mijn nieren te slecht waren dus zij hebben contact gehad met huisarts en geregeld dat er andere kwamen. Speciaal voor mij nog even de deur open gedaan zodat ik er gisteren nog mee kon beginnen. Superlief…
Vooralsnog breidt het zich alleen maar uit…..
Mocht u in de achterhoek de weg kwijt zijn… ik geef licht en warmte tot Marokko en terug!
en ik weet ook dat dat nu eenmaal bij mijn leven hoort
met een rotklap uit mijn zorgvuldig opgebouwde tweede leven kletteren…
past ook wel weer bij mij….lekker onbenullig
maar men, het valt zoooooooo tegen elke keer
dat wordt klauteren… en hopen dat het niet al te lang gaat duren…
ik had gepland om vandaag te fietsen maar het werd dus verplicht liggen… en daar word ik niet persé een leuker mens van merkte ik vandaag… tranen hoog en een zwarte wolk boven mijn hoofd…geen energie hebben snap ik wel… dat heb ik bijna nooit maar allesoverheersend moe zijn vind ik lastig om mee te dealen….. hoe meer vrijheid ik proef, hoe slechter ik een knal tegen de muur aankan… zeurneus ben ik
gelukkig was het heerlijk weer en kon ik buiten zitten….en had ik gewoon een zonnebril op als ik mezelf zielig vond…. soms mag dat van mezelf…. en fijn dat vriendinnetje even aan kwam waaien! En nog fijner dat ze zich niet af liet schrikken…. want ik ben echt onleuk op het moment… ernstig geval van aanstelleritis maar ik ben gewoon meteen bang dat er weer een tweemaandelijkse instorting aan kan komen, daar raak ik van in paniek… want dat komt nu echt ff niet uit…duimen maar! En er het beste van maken… vandaag ff niet… vandaag was ik Calimero, morgen ben ik weer Batgirl!
en dat we samen de prachtige cirkel om de zon zagen…het is vast iets dat vaker voorkomt maar ik had het nog nooit gezien… het heet een halo las ik later… en ook de volgende volkswijsheid
“Een kring om de zon, daar huilen vrouw en kinderen om;
Eergisteren was daar dan de dag waar ik stiekem toch wel nachtmerries van had… in de tweede categorie, de nachtmerries van Oz en de Alp zijn meer eerste categorie maar die kan ik nog wegstoppen als in, het was maar een droom en first things first…
Maar niet alleen nachtmerries hoor…ook mooie dromen, dat ik mezelf moet knijpen omdat ik het niet kan bevatten ook… fietsen daar waar de heuvels zijn… dat ik wakker wordt en gewoon weer op mijn bed in de kamer lig en net ff te lang naar de Giro heb gekeken… je kent het wel… uitermate teleurstellend is dat dan.
want mensen wat wás het gaaf… tenminste tussen de klimmetjes door *gniffel*, klimmen is niet echt mijn ding maar gelukkig hoef ik dat op de Alp ook nauwelijks dus dat komt goed uit…. en wat een prachtige omgeving, heel erg zalig weer, echt als het mogelijk was geweest had ik de hele dag met een big smile rond gefietst maar dat levert een waffel vol vliegen op…vond ik toch minder 🙂 en ik dankte God op mijn blote knietjes dat Arjan die ene vlieg naar links uitspuugde… echt ik heb niet zoveel nodig om gelukkig te zijn…. easy to please.
Voor mij is dit allemaal nog steeds niet normaal… ik weet dat ik links en rechts en achteruitlopend ingehaald wordt, ik dacht zelfs iemand op zijn handen lopend voorbij te zien rennen maar dat weet ik niet heel zeker… maar WTF mensen, ik kom boven! IK… allennig… hoe is het mogelijk! Het ging beter dan ik had verwacht… en dit is nog maar peanuts natuurlijk maar voor mij de allerallereerste keer dat ik tegen een heuvel van die hoogte opfiets… en wat ontzettend fijn dat mijn fietske net voor deze happening klaar was dankzij buurman… ik bof ernstig met de buurmannen!! Ik kreeg zelfs wieluithaalbandverwisselles… maar fietske is als nieuw en het helpt echt enorm als je niet doorschiet tijdens het schakelen maar gewoon door kunt klikken…en de bandjes zijn ook een stuk relaxter… dat wil overigens niet zeggen dat je ketting er niet af kan lopen omdat je zelf loopt te klungelen maar dat is dan weer iets wat aan mij ligt. Logisch ook he, mijn pannen, gas en etenswaren zijn ook ernstig in orde maar dat neemt niet weg dat ik de meest vieze dingen kan koken…. kortom ik ben de zwakste schakel 🙂 Ik heb begrepen dat ik ook totaal oncool rondfiets met een hangslot, lampje en tasje op de fiets, en dat het er af moet op D Day… ja daag, waar laat ik dan mijn heule belangrijke spulletjes als zonnebrandcreme, een onderbroek, het alarm, powerbank en meer van die belangrijke dingen? echt mannen, ik begrijp ze soms echt niet hoor… ik ben zelfs nog aan het twijfelen of ik een meloen meeneem die dag…
maar dat boeit niet he… dankjewel 2climb2raise voor deze geweldige kans om dit met dit superteam te mogen doen…voor hetzelfde geld hadden jullie echt keihard gelachen om dit belachelijke idee… hmmm come to think of it, ik zal het even anders zeggen, dankjewel dat jullie me niet keihard in mijn gezicht uitgelachen hebben 🙂 Saillant detail he… maar echt, ik ben zo blij dat ik dit met jullie allemaal mag beleven, wat een fijne groep weer.
Ik geniet van elk moment, elke training en alle dingen die er bij horen… en ik verheug me ontzettend op die prachtige week die er aan gaat komen… Hee, en Arjan… zoals ik al zei, dankjewel voor je begeleiding, en je steun en dat wij dit samen gaan beleven terwijl je met twee vingers in de neus een keer of zes voorbij kan komen die dag….. en dat je niet omviel naast me afgelopen zondag op de beklimmingen…dat ook…. bewonderenswaardig!
3 jaar geleden was de afscheidstournee van Acda en de Munnik… Daphne was al ziek maar we konden toch samen gaan… ik heb er al vaker over geschreven hoe bizar onze levens verweven waren met de heren.
14 februari 2015…. Acda en de Munnik zijn bezig met hun laatste tour en komen in Doetinchem… ik ben daar voor het eerst sinds hele lange tijd weer bij…. en ik zie daar mijn lieve vriendinnetjes. Daphne is net uit het ziekenhuis en kan dus mee, wie had dat gedacht, we zijn blij, opgewonden en hebben nog geen idee wat er nog allemaal boven ons hoofd hangt…. vanavond zijn we bij elkaar… we zijn ontroerd, gelukkig en blij… en het was alles wat we gedacht hadden, wat een fijne avond… samen in het theater naast elkaar… intens gelukkig, zoals we dat zoveel jaren in bijna elk theater in Nederland hadden gedaan, daar waar Acda en de Munnik waren, daar waren wij.. we blijven elkaar maar aankijken en zeggen hoe bijzonder het is dat dit lukt…dat ze precies op tijd uit het ziekenhuis was en we konden de hele fucking wereld aan samen…. want nu ging het vooruit… het afscheid van AEDM maar onze dromen duurden voort. Hoe snel daar een einde aan gemaakt zou worden wisten we die avond nog niet….wij genoten… we zongen mee, en een half leven ging in fragmenten voorbij… elkaar aankijken, big smile en een traantje wegpinken af en toe… om wat was…
In het Amphiontheater in Doetinchem hangen overal prachtige foto’s van de artiesten, en wij hebben werkelijk een fotosessie van een uur gehad om lekker melig met hen op de foto te gaan ondertussen hopend dat ze niet zelf voorbij zouden komen om ons onsterfelijk belachelijk te maken (en terecht! 🙂 1 van deze foto’s is echt geweldig geworden… de nachtwacht 2.0… dit kun je niet plannen, niet plaatsen…dit overkomt je…. en dit zie je pas als je alle foto’s bekijkt…. alles klopt op die foto…net als de rest van de avond… alles klopte… 14 februari 2015 bracht ik samen met mijn vriendinnetjes en onze mannen door…… het is 1 van mijn mooiste herinneringen en ik dank hen daar zo ontzettend voor…het helpt om dit soort mooie dingen in mijn hoofd te hebben als het gemis om Daphne weer heel hard naar boven komt…
afgelopen maand gingen we samen weer naar het theater…maar nu mistte er iemand… zowel op het podium, maar ook in ons groepje… krak zei mijn hart een paar keer en zeker toen ik de poster op het hek zag… wat een gave foto…en wat een leuke Nachtwacht 3.0 zou dat zijn geworden zeiden we tegen elkaar… maar we konden in het halfdonker daar midden voor de ingang niet echt gaan liggen of hangen… over hoe mooi het was heb ik het allang gehad dus dat weeduwel he, hoe dat zit met Paul en mij 🙂
maar wat zouden ze eigenlijk met die posters doen vroegen we ons af… dit was prachtig zeildoek. Turns out dat ze er geweldig leuke tassen van maken die je in het theater kunt kopen. Kijk hier voor al die leukerds.
maar ik wilde heel graag de hele poster… dankzij Ruth dacht ik, ach ik probeer het gewoon en stuurde een berichtje naar het theater of ik de poster van hen kon overnemen als zij het verder niet gebruikten… en ik kreeg meteen antwoord dat ik hem voor een appeltaart op mocht komen halen… en dus bakte ik vandaag een appeltaart… omdat ik het te makkelijk vond om er 1 te halen bij de appie… beetje flauw vond ik dus ik hoop zo dat het een beetje te eten was… ik bracht hem net uit de oven en nog lekker warm die kant op… en ging naar huis met een loeigrote poster….
Ha meiden, we kunnen de foto gaan maken he…wanneer we maar willen… in onze tuin ofzo 🙂 Met onze lieve Daphne die er natuurlijk gewoon bij is… het zal me niets verbazen als er opeens een vlinder opduikt als we de foto maken
bij ons mooie theater
beetje kreukelig maar hee, ff voor de foto
let niet op mij, ik probeerde zo snel mogelijk een foto te maken voor het weer in zou storten..
wow wow wow, wat een ervaring… ik heb wel tien keer gezegd dat ik niet kon geloven dat ik daar gewoon zelf aan het fietsen was… hoe kan het!! En ik kon nog de heuvels op ook.. echt ik snap heus dat het in het licht der dingen niet heul veul voorstelt….maar voor mij wel…. voor mij is dit echt hard werken…. valt niet op dat weet ik ook wel (harhar)….nee ff serieus, het is echt zwaar voor me maar herstelde ook snel als ik boven was… dat viel me reuze mee. Maar gewoon unfuckingbelievable (pardon my French)…ik fietste daar dus…. en wat een prachtige mooie rit was het, mooie route, lieve leuke mensen en ik kon alleen maar denken dat ik droomde… en ook nog prachtig weer erbij, bofbipsen waren we…come to think of it…ik denk dat ik zo wakker wordt…
En Paul de Munnik, je weet wel de zanger met de mooiste stem van Nederland heeft samen met Thomas ooit een prachtig nummer gemaakt… de melodie, de tekst, de stem, alles klopt.. dit is wat ik voel….
Vandaag ben ik gaan lopen
Ik was het maanden al van plan
Maar pas toen iedereen gezegd had dat het niet kon ging ik lopen
Kijk me lopen toch, hier loop ik dan.
Vandaag ben ik gaan lopen
Ik heb de meningen geteld
En heb bedacht dat het niets uit maakt
Want als men niks vindt, wordt zelfs dat nog als een mening je verteld.
Vandaag ben ik gaan lopen
En waar ik loop is van nu af aan een weg.
Vandaag ben ik gaan lopen
Ik maak me klein bij elk geluid
Ik ben veel banger dan ik was, toen ik nog stil stond mag zo wezen
maar ik kom eindelijk, ik kom eindelijk voorruit.
Vandaag ben ik gaan lopen
En waar ik loop is van nu af aan een weg.
Kijk me lopen zeven sloten
Hoogste bergen andersom
Ik ben hoe dan ook gaan lopen
Ik zie wel waar ik kom
Diepe dalen mooie paden
Ik glim bij wat ik zachtjes haast onhoorbaar fluisterend zeg.
Waar ik gelopen heb
Is van nu af aan een weg.
Vandaag ben ik gaan lopen
Omdat dat is wat ik wou
Ik heb geen idee waarom men zei dat het niet kon,
zeg liever ‘ga maar dat is leuk, dat moet je doen’
Want kijk me lachen dan.
Hier loop ik nou….
En ff serieus…kijk nou mijn ritje eens…. deed ik… ik! Op mijn orannie fietske, en ja ssssst er zit gwoon een accu in het tasje
Ik heb altijd van vrolijke blije kleding gehouden, gekke leggings met printjes en gekleurde jurken, of bloesjes… ik trok me nooit zoveel aan van de mode, ik hobbelde zo aan de zijlijn mee. Maar ik was ook niet van de hoge hakken en korte rokjes… het moest allemaal ook vooral comfortabel zijn.. wel vrouwelijk maar dan wel met gympen… dat was op zich ook niet heel handig als groepsbegeleidster bij meervoudig gehandicapte mensen maar dat terzijde… ik was gewoon niet zo bezig met mijn lijf… ik vond er gewoon niet zoveel van. Ik heb jaren in tuinbroeken gewoond… of shopte bloesjes bij de mannenafdeling 🙂 altijd net even anders dan anderen….
Toen ik door medicatie en ziektes alleen maar zwaarder werd ging ik me ook meer en meer verstoppen in te grote kleding en donkere kleuren. Ik was gewoon aan het overleven… thuis wel met knalkleurtjes in de dekbedovertrekken en de pyama’s en sokken maar buiten vooral dat vooral niet opvallen… met als enige uitzondering mijn nagels, die waren altijd gekleurd en opvallend.
en toen kreeg ik kanker… en daar ging mijn lange haar dat bijna onderaan mijn rug viel, mijn wenkbrauwen, mijn wimpers en ook mijn nagels, oh wat zagen die eruit… totaal verwoest…zowel van mijn voeten als mijn handen… ik kreeg antihormoontherapie voor 5 jaar om mijn hormonen stil te leggen…en natuurlijk mijn borst… ach mijn borst… verminkt voelde ik me… ik voelde me een niksniet… alles waardoor ik me vrouwelijk voelde werd me beetje bij beetje afgenomen… nog meer verstoppen en niet meer in de spiegel kijken vooral… want ik was lelijk, en wat had ik nou nog te bieden ofzo… kwijt was ik… totaal kwijt…. ik keek twee jaar niet in de spiegel… alleen om me op te maken want dat bleef ik doen
en dus ging ik aan het werk, therapie, revalidatie, ik pakte alles aan om mezelf weer te vinden, ik viel af omdat ik stopte met medicatie maar ging ook flink met mezelf aan de slag, ik fietste samen met Batman en Tallie de alp op en ik zag mezelf beetje bij beetje weer in de spiegel terug…. maar de grote omslag was wel dat ik besloot dat het goed was zo…mijn wimpers zijn rare dunne ongelijke haartjes, mijn wenkbrauwen zijn gehalveerd en scheef, mijn nagels zijn broos en heel dun… maar mijn haar groeit langzaam weer nadat ik het een tijd in een boblijn had, maar vooral het feit dat ik maar 1 borst heb is goed zo… let wel, ik had er graag twee gehad maar dat is nu eenmaal niet zo… prothese wil/kan nu niet, het is wat het is.
Een poosje geleden zag ik een rokje waar ik instant verliefd op werd.. het was felroze met vogeltjes en ik ontdekte dat het van het merk Tante Betsy was… en nu ga ik to the point komen met mijn verhaal… want sinds ik een maand of tien geleden voor het eerst dit soort kleding aantrok wist ik dat ik mezelf weer zag in de spiegel…dus ik probeerde te kopen via marktplaats en ik kwam via wat zoekwerk op een paar leuke facebookpagina’s terecht..
Daar nam ik rokjes, shirtjes en jurkskes over omdat ik alles leuk vond… maar niet alles stond me goed… kijk, het is wat het is, die ene borst, en ik heb besloten gewoon aan te trekken wat ik wil, dus strakke truitjes, blouses of jurken…maakt niet uit… ik werd gelukkig van de leuke printjes. Ik had al wel ontdekt dat donkere shirtjes prima gingen, maar lichte zagen er toch niet echt mooi uit.. want er is niks mis met die ene borst en het verschil zien maar ik wil er toch niet echt de nadruk op leggen, zie je het, is het okay maar het hoeft niet het enige te zijn wat mensen aan me zien…..
Vorige week zondag ging ik samen met Esther een dagje uit naar Utrecht. (een poosje daarvoor waren we op een mooie zondag bij S ster geweest, en had ik ook al wat dingen gepast en veel plezier gehad met alle leuke dames van de groep… daar is een ontzettend melige foto van, ik zou zeggen ga googelen)
Maar even terug naar Utrecht….daar was een meeting en verkoopmiddag en het leek me een goed idee om ook wat jurkjes te proberen, kijken wat nu echt bij me past… Ik wil Binnie en haar team van So Much bedanken voor het begrip en het feit dat ik rustig boven mocht passen samen met Esther. Echt lief… dank! En er werden wat dingen duidelijk… ik moest kleding hebben waar wat gebeurd, drukke prints, zakjes, kraagjes waardoor het mijn lijf accentueerde maar ook juist niet de nadruk op de rechterkant legde. Jurken waar ik echt helemaal waus van was bleken mij totaal niet te staan en jurken die ik echt niet gekozen had bleken een schot in de roos… iedereen leefde mee, gaf advies en stuurde me met jurken naar boven. Ik was al een paar maanden op weg naar Paola 2.0 maar nu is ze daar weer… ik kocht een prachtige blauwe jurk die ik voor mijn verjaardag van Rob had gekregen. Keilief dat hij ook ziet wat het met me doet en me dit cadeau gaf… en de lieve mensen om me heen die hier ook aan bijdragen op allerlei manieren, jullie betekenen heel veel voor me… ..kortom jullie rocken!
Ik deel graag wat Outfit of the day foto’s die we delen in de groepen met jullie… om te laten zien hoeveel het met me doet. Van de week zette ik een foto op Insta met de tekst dat mijn vrouwelijkheid niet in mijn borsten zat… en dat ik daar dus ook niet van beroofd ben zoals ik wel eens hoorde en zelf een tijdje gedacht had… het zit in mij…het was een tijdje verstopt maar ik vond het weer terug…ik ga samen met mijn jurkenzussies op zoek naar de jurkjes die me het beste staan en kijk uit naar nieuwe collecties… ik verkoop mijn oude te grote kleding en kleding die me toch niet zo goed staat… en ik scoor gave tweedehands dingen in de groep of op marktplaats, ik straal weer en ik hoop dat ik dat mee kan geven aan andere dames met borstkanker… de kanker en andere ziektes nemen veel van je af… maar niet wie je bent, niet je dromen, niet je kracht…het zit in je… en in mijn geval kwam het er weer uit door een simpel rokje en daar kwam heel veel moois achteraan… lieve meiden, leuke kleding maar vooral een vrouw die zichzelf weer ziet in de spiegel.
Het zou vandaag de hele dag regenen volgens de weergoden…maar het was toch heus droog… dus vond ik het na al die paaseitjes, gesnoep en laten we niet vergeten mijn racemonsterschildklier gedoe tijd om even stoom af te blazen. Ik had me goed ingepakt want tien graden voelde niet als tien graden en zeker niet in de smerige koude wind die op de open vlakte waaide…
onderweg rustte ik in het gezelligste rustpuntje in de buurt Hofstee de Vennenbulten echt een fijn plekske.. even opwarmen en weer door… en voor ik het wist had ik best een eindje gefietst
maar het was echt een fijn tochtje…big smile hier 🙂
doorkijk naar Kasteel Slangenburg
altijd proberen een schaduwfoto te maken
waarheen?
relaxen
zen
wat een leuke plek is dit toch
even wat drinken en een koekje
ik zie fietske buiten staan
welkom it is
aaaaaaaaaw kiek dan
welkom
onderweg, ontploft hoofd
Kasteel Slangenburg vanaf de grote weg
mooi plekske
PS: zullen we afspreken dat niemand zegt dat ik te ver ben geweest…. want zo voelde het echt niet.. ik heb echt heel fijn gefietst en morgen is gewoon een rustdag. Ik ben dan wel een eigenwijze muts soms maar ik pas echt goed op mezelf en zeker op mijn lijf!
XXX
er was veel…. veel leuks… zo ging ik met lieve vriendinnen naar Paul de Munnik in het theater in Doetinchem. Wat een prachtige avond… de man met de mooiste stem van Nederland die prachtige nieuwe liedjes zong, maar ook hele mooie nummers van mensen die hem geïnspireerd hebben… en echt Paul die ne me quitte pas van Brel zingt… ik hoef dat toch niet uit te leggen ofzo he? Wat fijn om dit samen met jullie te delen meiden, ik luisterde van de week weer sinds tijden naar de cd van Acda en de Munnik…. ik huilde bij elk liedje…om het gemis van hen samen maar vooral omdat elk liedje een herinnering aan Daphne is… het is zo met elkaar verbonden… dus zonnebril op, tranen wegpoetsen en keihard meezingen… ze zit in mijn hart…en die vind dat ik af en toe gewoon mag huilen.
Het amphion theater heeft een gevelprobleempje (understatement of the year) en nu is er een nieuw hek omheen geplaatst…. ziet er een stuk beter uit als de bouwhekken die er al tijden omheen stonden… en dit maakte het helemaal gaaf:
Ik zeg er twee dingen over: Ik moet een appeltaart bakken en dat zeil?…MIJN!!! Ik ga hem volgende week ophalen, ik twijfel nog tussen zelf de taart bakken of het zekere voor het onzekere nemen 🙂
Daarna natuurlijk het fijne fietsdagje met de solostokers, en deze keer was het bij mij. Dus ik was al aan de bak geweest om een mooi tochtje uit te zetten… en gelukkig was het die dag droog en zonnig. Frieda en Jenny, jullie rocken de pan uit, echt…. ik ben zo trots op jullie… en Anco, Lau en Arjan, dankjewel dat jullie er waren, superlief om dit voor ons te doen, echt! Jullie beseffen niet half hoe belangrijk het voor ons is om die fijne begeleiding te krijgen… het is al een hele happening als je gezond bent maar voor onze lijven met al hun beperkingen in allerlei opzichten is het allemaal net even wat lastiger… het frustreert me dat ik voor mijn gevoel echt tekort kom, en daar heb ik echt een week last van gehad, zo moe, zo op…niet van het fietsen maar van het gemaal in mijn hoofd dat dit echt niet goed gaat komen voor me…
vandaag ben ik er maar eens voor gaan zitten, ophouden nu met miss zwakke schakel zijn… wat wil je nu eigenlijk Paool? twee jaar geleden was je nog 30 kilo zwaarder, stond je met je rollator boven op een berg Chantal aan te moedigen maar moest je daar al steeds gaan zitten omdat je niet meer kon…. ik heb 15 jaar alleen maar ingeleverd, veel operaties gehad, veel ellende gehad met de nieren, schildklier en de extreme vermoeidheid die daaruit voortvloeit ….en daar kwam ook nog die stomme kanker bij… en een tumor in mijn hersenvlies… goedaardig voor zover we weten maar stom is het wel….twee jaar geleden nog maar kon je helemaal niks….vorig jaar kon je achterop een tandem meedoen aan het Alp avontuur…ik verklaarde hele wereld voor katsknettergek maar er gebeurde iets met me… ik vond naast al het keileuke gebeuren het fietsen leuk… ik, die al 15 jaar niet zonder ondersteuning kon fietsen en het viaduct niet over kon en links en rechts werd ingehaald door fietsende peuters met zijwieltjes en overstekende ANWB paddenstoelen. Vorig jaar ontdekte ik hoe gelukkig ik van het fietsen werd, hoe mooi onze achterhoek is en hoeveel goeds het voor mijn nog altijd zieke lijf is… want dat ben ik namelijk even een beetje vergeten…dat het beter met me gaat is duidelijk, dat ik iets meer energie heb is ook duidelijk maar ik ben niet beter, er is nog steeds behoorlijk veel mis aan de binnenkant van dit blije ei… soms ben ik dat kwijt, dan wil ik ook gewoon zo’n bultje op fietsen of keihard doorfietsen bij tegenwind.. tegenwind betekent enorm veel krachtverlies….ik heb dat gewoon niet… dus moet ik er hard voor werken om gewoon door te fietsen…en na een rondje fietsen nog even de hele hut schoonhouden en 5 winkels afkleppen… dat kon niet, dat kan nog steeds niet en dat zal ook niet meer kunnen… laat het los Paool….dan moeten ze in Rhenen en zeker in Limburg maar op je wachten, ik ga proberen dat zo te voelen en me niet schuldig te voelen…hmmm come to think of it, ik kan beter met de ochtendploeg mee gaan, dan eindig ik met de middagploeg… ik bedenk het ter plekke 🙂 maar serieus, wat wil je nu bewijzen? en aan wie? ik weet het allemaal best heus wel hoor…maar wat je hoofd zegt, zegt je hart vaak niet is mijn ervaring… over communicatieproblemen gesproken…die twee kunnen er wat van, Rutte 3 is er niks bij.
Ik heb gedroomd dat ik er zo lang over deed dat me gevraagd werd of ik toch niet beter gewoon voor de koffie en de broodjes wilde zorgen. Die ik bij voorkeur niet zelf gemaakt had… wat is dat toch dat ik zo hard voor mezelf ben… ik wil niet gewoon fietsen, nee ik wil gewoon als Tom naar boven fietsen…. maar in de praktijk komt het er op neer dat ik net zo snel als Tom van de fiets kan springen als ik hoge nood heb, veel meer overeenkomsten hebben we niet… we gebruiken niet eens dezelfde shampoo. Maar ik ga proberen wat liever voor mezelf te zijn…volgens mij wordt mijn leven daar een stuk makkelijker van… want van het fietsen word ik zo ontzettend gelukkig, laat ik daar dan even geen wedstrijd van maken..
enne die mensen boven op de bult in Elten zijn nog aan het uitvogelen hoe het fietsgroepje in elkaar zat… hahaha
en dan de zondag… wat een feestje was dat. Ik had van Esther een dagje uit cadeau gekregen naar Utrecht. Er was daar een gezellige jurkenmiddag voor gelijkgestemde zielen georganiseerd.. de comic con is er niks bij… echt! Leuk. Het was midden in Utrecht en op de mooie dag zaten de terrassen vol, en de mensen keken hun ogen uit naar al die kleurige dames… maar goed, ieder zijn ding he… ik mocht van Rob voor mijn verjaardag een jurkje uitzoeken en dat werd de blauwe… yup de blauwe…in plaats van de roze 🙂 dank voor al het advies meiden, jullie rocken..
we hebben er een hele gezellige dag van gemaakt en na een heerlijke lunch nog even Utrecht door geweest…
en na een paar drukke dagen van de week waarin we cadeauflesjes hebben gemaakt die we natuurlijk heel graag verkopen voor AD6, niet in het minst omdat ik anders nog heel lang tegen al dat snoep aan moet kijken… echt te zwaar hoor, dus doe het dan voor mij, heb jij een leuk cadeautje en ik ben er vanaf…. 5 euro per flesje…. dat kun je toch niet laten liggen?, er zijn er met Congrats, of Happy Birthday of Thanks of gewoon zomaar omdat je iemand lief vindt…..ik zeg win/win
*knippertmetdeogen*
enne, al die leuke foto’s…. er gaat heus wel eens wat mis hoor….dat ik omval ofzo…… niet omdat mijn hakken zo hoog zijn… of omdat het glad is…gewoon omdat ik Paool ben
Ik krijg een melding van een nieuw mailtje… met als titel 3 dagen om te betalen… oh dat beloofd iets leuks… belastingdienst, rekening vergeten, mijn vrienden die toch hun geld terug willen van de laptop wegens gebrek aan leuke blogs, wat zou het zijn, wat zou het zijn….ik ga dus snel even kijken en lees dan het volgende:
Goedemiddag,
ehm okay, die kwam in de ochtend maar hee, zal wel in een andere tijdszone wonen, duitsland ofzo 🙂
Ik wil niemand veroordelen en ik denk niet dat het verkeerd is om jezelf van tijd tot tijd te bevredigen maar als je naasten hier getuige van zijn is dit natuurlijk een grote schande.
excuse me, da’s best vrijpostig om zo een mail te beginnen, ik vraag meestal hoe het met iemand gaat maar ik zie dat ik mijn omgangsvormen moet updaten, check!
Ik hou je al een tijdje in de gaten omdat ik je gehackt heb door middel van een trojan virus in een advertentie op een porno website.
ehm ff terug…wat wot? trojan virus, porno site… way over my head this… porno, trojan… ik hoop dat hij het uitlegt in de volgende alinea….
Indien je hier niet bekend mee bent zal ik dit even toelichten.
Oh gelukkig!
Een trojan virus geeft je de volledige toegang en controle over een computer, of elk ander apparaat. Dit houd in dat ik alles op je scherm kan zien en je camera en microfoon kan inschakelen zonder dat jij hiervan op de hoogte bent. Zo heb ik ook toegang gekregen tot al je contactpersonen.
oh gosh, wat een sneuerd… kan ie inloggen op een andere computer, kiest ie de mijne… zit ik over jurkskes te kletsen, en over fietsen en bergen enzo… zo ongezellig als je hoopt dat ik zonder jurksken op de fiets zit te deinen
Ik heb een video gemaakt waarop te zien is hoe jij jezelf bevredigt op de linker helft van het scherm en op de rechter helft zie je de video waar jij naar keek.
joh gekkie, ik kan links en rechts niet eens uit elkaar houden dus als het zo is, is het zuiver toeval he… dat daar geen misverstanden over zijn… maar hoe bevredig je je in hemelsnaam op de linkerhelft van het scherm…ik heb wel een 17 inch en ik ben heus veel afgevallen maar toch, ik vind dat best knap te noemen, maar hoe leg ik dit uit aan mijn vrienden?
lees snel verder Paool…
Met een druk op de knop kan ik deze video doorsturen naar alle contactpersonen van je email en social media.
nou da’s mooi zeg, weten jullie het ook meteen 🙂 weer een zorg minder, het scheelt zoveel gedoe met flipovers maken en powerpointpresentaties… ik vind spreken in het openbaar eng, dit is toch veel makkelijker he…
Als je dit wil voorkomen maak je een bedrag van 500 euro over naar mijn bit coin adres.
Stap 1: Ga naar www.coinbase.com en maak een account aan.
Stap 2: Bevestig je account d.m.v. je paspoort of ID.
Stap 3: Stort het geld op je coinbase bitcoin account via je creditcard of rekening.
Stap 4: Verzend de bitcoins naar onderstaand adres en stuur vervolgens een mail met de bevestiging naar:
Bitcoin adres:
1P17Pacie97UCFsPcpZtLqPejqi7mHpjYf
hmmm dus ik maak een spannend filmpje op de linkerhelft van mijn beeldscherm en nu moet ik er nog voor betalen ook…. er zijn vrouwen die daar geld mee verdienen he… WTF?
Zodra de betaling binnen is wis ik de video en hoor je nooit meer van mij. Ik geef je 5 dagen de tijd om de betaling over te maken. Daarna weet je wat er gebeurt. Ik kan het zien als je de email hebt gelezen .
oh hooooooooooi!!
*zwaai*
ik dacht dat we een leuke relatie op gingen bouwen maar nee, betalen en uit mijn leven… volgens mijn lief moet er geld bij als ie mij kwijt wil, ik zie een patroon…
Aangifte doen heeft geen zin, deze email is namelijk op geen enkele manier te traceren en mijn bitcoin adres ook niet. Ik maak geen fouten. Als ik erachter kom dat je toch aangifte hebt gedaan of dit bericht met iemand anders hebt gedeeld zal de video direct verspreid worden.
hij maakt geen fouten… heerlijk die zelfverzekerdheid.. jij komt er wel hoor. Altijd trots zijn op jezelf, ben ik ook…en nu nog meer gezien mijn retespannende leven. Ik ben zo’n loser die het hele bitcoingebeuren zomaar voorbij zag komen zonder erin te stappen… jammer ook, anders had ik die 500 euro zo kunnen betalen…. mja….
Het delen van dit bericht zal er natuurlijk ook voor zorgen dat anderen dit gaan kopieren en dan kom je vanzelf weer aan de beurt.
Stuur me een mail als je het over hebt gemaakt via dit email adres:
De groeten!
hmm you lost me there, anderen gaan het kopieren en dan kom ik weer aan de beurt, die moet je me even uitleggen vriend…
Hoe dan?
ik lees dit…. en schudt mijn hoofd, ga online op zoek naar de herkomst, het is het zoveelste rare meeltje, paar weken geleden moest ik 240 euro betalen omdat ik ergens was geflitst en had 1 van mijn vrienden opeens een gecloond account waarin ze me dingen probeerden wijs te maken…. ik ben zo’n dat zoeken we op type dus ik check altijd of iets een hoax is, ook die doorstuurpasopengedingen, please check het voor je het deelt….negen van de tien keer is het alleen maar schadelijk en nepnieuws. Er zijn zoveel leuke lieve mensen op internet maar helaas zit er ook het afvalputje van de beschaving op… en dan krijg je oplichtingsmailtjes, moet je zogenaamde prijzen ronddelen en proberen ze je gegevens te ontfutselen…vandaag ff niet… tipje van mij, gewoon voor niks, ga iets doen met je leven, het is echt de moeite waard…. het is vandaag de sterfdag van mijn lieve papa… die had echt nog heel veel betere dingen met zijn leven gedaan dan jij.
ik ben stil… te stil hoor ik van mensen om me heen… meestal betekent dat dat het niet zo lekker gaat… klopt… zo is het.. soms lucht huilen op, soms niet… ik ben zo ontzettend gefrustreerd dat het zo slecht met me gaat. Ik geef er niet aan toe, gewoon lekker fietsen als het lukt, gewoon doorgaan…maar het wil gewoon niet. Mijn schildklierwaardes blijven zo ontzettend beroerd steeds… sinds ik de thyrax niet meer kan krijgen ben ik niet meer goed ingesteld geweest op andere pillen… omdat een fabriek gewoon geen voorraad heeft moet ik dit hele gezeik op de koop toe nemen…het maakt me zo boos. Het duurt te lang voor ik weer vooruitgang zie…. en beter nog….voel…ik wil het voelen! Natuurlijk helpen alle andere vermoeidheids perikelen niet echt mee, ik vind mijn hele lijf stom stom en nog eens stom….en in mijn geval is 1 en 1 en 1 is 3.476 ofzo…reken het maar na.
en echt, ik ben normaal ondanks moegedoe echt gelukkig en blij maar het lukt niet nu… ik ben alleen maar boos en verdrietig dat het niet gaat zoals ik wil… dat er van onderuit de put iemand aan mijn benen hangt…een stom iemand…. geen indiana jones ofzo…die me omhoog duwt…. en ik wil niet alleen uit die stomme lelijke put maar ik wil ook nog eens die prachtige fantastisch mooie berg op….. ik raak daar een beetje van in paniek… omdat ik weet dat het zoveel makkelijker gaat als ik me iets beter voel…als er niemand aan mijn benen hangt…dus ik trappel en ik schop…en ik vecht en ik huil…. godallemachtig wat een jankert ben ik op het moment… ik zou mezelf echt een tijdje links laten liggen als het kon…of Penny vragen of ze warm Kitty, soft kitty komt zingen…dat kan ook…
dus snappen jullie nu waarom ik niet schrijf, ik vind mezelf al zo onleuk…als iemand boe tegen me zegt huil ik….
oh mijn God, ik zie het opeens….
ik ben fucking Calimero geworden!!!
dat passief agressieve zeikkuikentje……wil iemand mij een welgemeende schop onder mijn kont geven misschien? Niet al te hard he, anders knapt mijn eierdop… heb ik daar weer wat over te zeiken…
ik kreeg een appje met een banaan met sliertjes… die moeten weg, we weten allemaal waarom… ik spreek namens de dode zeehondjes, puppies en kittens als je ze opeet!
met de auto kun je bijna nergens stoppen maar op fietske kun je de prachtigste foto’s maken
kijk ons staan, met ons hoofd in de wolken…dichterbij de hemel kom je niet
bocht zeven…. retedruk maar heel erg samen en alleen met elkaar
het dreamteam
en net of het heeeeeeel spannend is, ik heb mijn roeping gemist… actrice..ik!
aaaaaaaaaw kiek dan
mijn plekje bij Doesburg op het bankje bij de sluis
ja het leven is soms keizwaar en het verdriet en de intense moeiheid tekent me, ik zie het in mijn ogen, mijn strakke witte bekkie… maar daar tegenover staat altijd weer iets moois in mijn leven. #dankbaar
deze foto zegt alles… een steuntje in de rug toen ik het echt heel heel erg zwaar had… als ik deze foto zie moet ik huilen…omdat ik hoop dat iedereen ziet wat ik hierin zie… soms kun je het net even niet alleen…en doe je het samen…. dat is iets anders dan opgeven of het niet op eigen kracht kunnen… soms is om hulp of een steuntje vragen namelijk honderd keer krachtiger dan alleen aanmodderen… kracht zit namelijk in hele andere dingen!
enne, al die leuke foto’s…. er gaat heus wel eens wat mis hoor….dat ik omval ofzo…… niet omdat mijn hakken zo hoog zijn… of omdat het glad is…gewoon omdat ik Paool ben
