twee emmertjes water halen

Posted on by

vandaag was onze laatste buitentraining… helaas moest ik het zonder Arjan doen omdat hij natuurlijk aan zijn eigen grote avontuur bezig is…. samen met Nico fietsend naar de Alp….echt geweldig! Gelukkig hebben ze Jan Jansen (hoesthoestmichaelhoesthoest) mee die heel goed voor ze zorgt, dat weet ik zeker. Dus ik was een beetje only the lonely…….niet echt natuurlijk want er zijn genoeg mensen om me heen die me in de gaten hielden maar het is wel veilig als Batman gewoon naast je fietst…. maar ik had wel voor hetere vuren gestaan….ha! en  ik had er erg veel zin in. Nu is Gulpen voor ons wel een eindje rijden dus dat werd vroeg opstaan…. ook wel fijn want het was drukkend warm en wij hebben geen airco in de auto… tel uit je winst. Gelukkig hebben we wel altijd zure matten mee… niet dat je er wat aan hebt als het bloedheet is maar hee, kilo suiker, alles is net wat minder erg dan he….

eenmaal in Limburg stond de zon hoog aan de hemel te bakken en had ik wel last van de warmte… maar so be it… knallen! De eerste heuvel was zwaar maar het lukte mij om die in 1 keer rustig te beklimmen, fijn gevoel. De lucht begon al wat te betrekken toen we de Camerig gingen doen waar ik er door de drukkende hitte even af moest om bij te komen…. maar daarna ging het vrij gemakkelijk verder…en halverwege zagen we de buien overal al hangen… wij hadden nog het optimistische gevoel dat we daar heus tussendoor gingen fietsen richting de Scheiberg maar dat bleek al snel ijdele hoop… de eerste druppels die vielen waren zo goed als een euromunt… dan weet je wel dat er niet heel veel goeds komt…. gelukkig had ik mjn regenjasje mee… in de auto ergens… zo goed voorbereid…ik! *kijkt trots* maar goed, niks aan te doen, en doorrrrr…

Opeens barstte het los, enorme regendruppels en langzamerhand veranderde de grond in een modderstroom…hele grote hagelstenen.. de Schweiberg op die in een rivier was verandert….want ondanks het gevoel dat ik raftend omhoog ging tegen de stroom in kon ik weer in 1 keer omhoog komen…. 9 minuten sneller dan de vorige keer…. 9 minuten? WTF….wat zat er in die regen? Wat het ook is, ik wil daar graag een paar liter van bestellen voor volgende week.

relive… het moet natuurlijk gewoon Limburg zijn maar mijn autocorrect deed weer dom…

Relive ‘Waterfietsrit lburg 2C2R’

 

Een aantal van ons zijn met de auto terug gegaan en een aantal hebben een andere afslag genomen, allemaal goede weldoordachte keuzes die voor die persoon op dat moment het beste waren… ik ben retetrots op dit fantastische team. Allemaal stoere bikkels die al heel veel meegemaakt hebben en ja, shit happens sometimes, daar weten wij allemaal alles van…

Ik heb serieus de hele weg keihard zitten lachen, nat is nat en natter kon niet, dan er maar het beste van maken… ik had het niet willen missen… wat een avontuur! Echt gewoon Avontuur! Dat is nog eens wat anders dan op de bank liggen….dan doen we vandaag weer…. uitrusten, bijkomen en rust pakken…. maar serieus,  Indiana Jones is er niks bij gewoon…het was tof!! Ik heb met kleren en al onder de douche gestaan, het zand tussen mijn tanden weggespoeld, de modderstroom in mijn zeem schoongemaakt, en kan er iemand Biotex meenemen de volgende keer? echt niemand had het bij zich… verbijsterend gewoon 🙂

 

PS….die sokken staan enorm te biotexen nu… of ik ze ooit nog wit krijg is de vraag? Er mag ingezet worden op de uitkomst 🙂

en zo zat ik dus gisterenavond in Helmond bij de Benefiet van een aantal kanjerteamgenoten… ik had “ja” gezegd op de vraag of ik mijn verhaal wilde vertellen tijdens deze avond en stiekem was ik daar ernstig nerveus voor…niemand die dat zag natuurlijk…dus daarom zeg ik het maar even *gniffel* ik vind spreken in het openbaar eng… gewoon echt heel eng… maar ik wil ook heel graag vertellen waarom 2climb2raise zo belangrijk is, wat het met mij gedaan heeft en wat het voor toekomstige stokers kan betekenen. Naast het feit dat het natuurlijk leuk is een toffe avond te organiseren voor een goed doel is de boodschap ook belangrijk.

waar ik me druk maakte over, zit mijn jurkske goed, is mijn verhaal niet te saai…of te langdradig of te truttig, praat ik wel luid en duidelijk of juist niet… en luisteren ze überhaupt naar me…je kan je maar ergens druk over maken he…..laten we het zo zeggen, over alles waar je je druk over kon maken had ik al wel een vergadering gehad in mijn hoofd en ik hoopte van harte dat de broodjes gezond even zouden wachten tot ik klaar was… dan word het net iets te makkelijk om eieren en tomaten te vinden om mee te gooien he…

Ik had een poosje geleden al een gedeelte van dit verhaal vertelt tijdens de kickoff van ons team maar er moest wel een aangepaste versie komen…dus mocht u denken, dit komt me bekend voor…. dat kan…. ik lees tegenwoordig voor uit eigen werk…. Ha!
Voor de meneer die naar me toekwam en een stuk van mijn verhaal had gemist en naar mijn website vroeg,  hier komt ie dan:

Een aantal maanden geleden ging de telefoon, Ton belde mij om te vragen of ik hier een woordje wilde doen… en ik mocht er over nadenken zei hij… mijn eerste reactie was, oh spreken voor een groep mensen, dat is helemaal niks voor mij, schrijven alla…maar spreken, liever niet… en dus zei ik Ja, dat doe ik…omdat je soms dingen moet doen in je leven die je uit je comfortzone laten stappen en omdat ik wist dat als ik na ging denken ik met grote stevige stappen weer die comfortzone in zou vliegen. Kortom… topidee.

En hier ben ik dan, Paola, blij ei en levensgenieter….getrouwd met Rob, wannabee schrijfster die zich het liefste door het leven lacht… daarnaast heb ik een aantal ziektes waaronder een schildklier met een eigen mening, ernstig nierfalen, borstkanker en nog wat van die gezellige dingen… sommige mensen sparen olifantjes of katten…. ergens heb ik een verkeerde afslag genomen denk ik… geen goede combi dus en langzamerhand door de jaren heen werd mijn wereldje erg klein.. letterlijk…ik kon gewoon steeds minder en dat is lastig. Mijn hoofd zat vol met alles wat ik met mijn leven wilde doen, mijn lijf floot me terug, gooide me terug… gelukkig was daar het wereldwijde web want hoeveel er ook op gemopperd wordt, voor mij was het een uitkomst, contact met vrienden, lotgenoten, gewoon even weg zijn uit dat stomme bed waar ik in lag… dromen… meeleven…of afleiding zoeken… het heeft me veel moois gebracht in tijden dat het leven echt zwaar voor me was… zo ook het contact met mijn lieve vriendin.

Twee jaar geleden stond ik boven op de alp mezelf ontzettend zielig te vinden…ik was daar om haar aan te moedigen … hee, als zij tijdens haar chemo’s die alp op ging fietsen kon ik op zijn minst boven op die berg staan om er voor haar te zijn…..dacht ik… het bleek een ontzettende confrontatie met mezelf, ik kon nauwelijks ergens naar toe zonder 25 keer te gaan zitten om uit te rusten want de meegenomen rolstoel en rollator waren niet echt een aanwinst boven op de berg kwamen wij achter… maar 25 keer zitten of niet…ik was er wel, aan de finish…wát een ervaring…keikapot was ik…maar daar stond een stoel voor me klaar, daar had ik zelf niet eens aan gedacht… ik moest er gewoon zijn… over het hoe had ik nog niet eens nagedacht…

Chantal gaf aan dat ze zo graag met mij zou willen fietsen… hoe gaaf zou dat zijn… maar dat zag ik echt niet zitten.. ik hoor het haar nog zeggen, maar ik heb ook tandems gezien, misschien is dat wat…ja die had ik ook gezien en zelfs die vond ik geen optie…. ik vond dat hilarisch… wie zou dat nu met mij willen doen?…..maar stiekem liet het me niet los… thuis ging ik googelen en kwam ik al snel op de pagina van 2climb2raise terecht en ik zocht een contactadres op, ik weet hoe dat werkt met mij dus ik stuurde meteen een mailtje, die prompt beantwoord werd… we spraken af na de vakantie……en daarna kon ik weken, maanden niets… en mailde ik dat het niks zou worden, ik wilde niet hun tijd verdoen… stel je voor….
“Maar hee, je kan toch op zijn minst het gesprek aangaan” hoorde ik… tsja dat vond ik eigenlijk ook wel…op zijn minst het gesprek aangaan en dan zagen ze het zelf wel… ik dacht die mensen komen dat hele eind naar mijn huis rijden, zien mij en de situatie en gaan met vliegende vaart en gierende banden terug naar Brabant…. kansloze missie, klaar…. leuk geprobeerd maar doe maar niet mop.
Tot mijn grote verbazing was dat helemaal niet zo… zij zagen wel mogelijkheden… ik schrok me te pletter, ik hoorde werkelijk al 15 jaar dat ik beter dingen niet kon doen, dat alles onvoorspelbaar was en dat ik heel zuinig met mijn energie moest zijn… maar nu hoorde ik dat zij voor mij op zoek zouden gaan naar een captain en dat het heus zou kunnen…. okay… dat was nog veel enger eigenlijk… het is namelijk ook op den duur heel veilig om nee te horen of doe maar niet, je gaat er toch aan wennen…. veilig…..maar nu had ik A gezegd en vond ik dat het eens tijd voor een B werd… ik ging dit doen! ….. Ik had bij voorbaat al ernstig medelijden met mijn toekomstige captain want ik kon nauwelijks iets… ik was uitgeput als ik de trap op ging, laat staan dat ik kon fietsen, kleinigheidje hou je toch en zoals Rob altijd zegt, vaak bu’j te bange… ik wist natuurlijk ook niet dat er gewoon een heel team superhelden klaar stonden om dit te doen…. nu weet ik dat wel…. ze bestaan gewoon!

En dan die tandem…. ik vond het wel een dingetje hoor, achterop zitten…. dat betekende controle loslaten en vertrouwen op Arjan… ik ben nogal een controlfreak en had vaak tandem gereden maar altijd voorop, ik was verpleegkundige op een woongroep met meervoudig gehandicapte mensen geweest…. maar dit was andere koek….voeten vast, geen remmen en geen invloed op het sturen, bij de eerste training heb ik zo vaak in de niet bestaande remmen van het stuur geknepen dat mijn vingers totaal verkrampt waren… en ik zat de helft van de tijd met de ogen dicht als er plotseling een boom overstak… doodeng….maar op de momenten dat ik wel durfde te kijken en steeds meer mezelf durfde te zijn zat ik enorm te genieten….de trainingen werden uitjes, whatever laat los en ga genieten… tranen in mijn ogen vaak als ik besefte dat ik gewoon fietste in een prachtige omgeving….dat ík fietste. Ik besloot ter plekke dat ik een captain nodig had na die alptijd maar dat was van later zorg…. echt, er ging zo maar een hele nieuwe wereld voor me open… bizar gevoel na al die jaren…. wat had ik dit gemist!

Ook het groepsgebeuren was erg belangrijk voor me… gezelligheid, steun, meeleven met elkaar, soms verdriet delen maar vooral ook heel veel lachen…humor en zelfspot…. altijd mijn wapens in het leven… alles kwam voorbij en ik ging steeds meer uitzien naar de trainingen, zowel de binnen als de buitentrainingen, ik vond het fantastisch… en ik merkte dat het wat met me deed in het gewone leven… niet dat ik nu opeens een hallelujagevoel had en alles kon maar ik had wel wat meer energie, mijn ziektes gingen er niet mee weg, sterker nog, er kwamen nog wat obstakels bij maar ik ging dit echt niet uit handen geven…. ik vond het fietsen leuk… daar was ik zo verbaasd over… ik zei altijd, het lijkt me fantastisch om die alp op te gaan, die sfeer en alles eromheen maar dat fietsen…. helemaal niks…. maar na een aantal trainingen wilde ik vooral koersuh… lopen kon ik nog steeds niet goed, ook nu nog niet helaas maar fietsen ging best redelijk…het opende letterlijk de wereld voor me…

En toen kwam de alpweek…. ik kon me er geen voorstelling van maken hoe dat zou zijn, met de hele groep in een hotel op een berg naast de alp… maar vanaf het moment dat we begroet werden was het feest, ik heb zo enorm genoten van eigenlijk alles die week, de training op maandag, zo spannend, maar wat gaaf, ik fietste een berg op… en wat was het mooi daar…. . soms stond ik gewoon maar op het balkon mezelf een ontzettend verwende poepert te vinden…. ik heb me echt in jaren niet zo goed gevoeld als toen die week… ik sliep nauwelijks, maar dat was ook niks nieuws, dus ik zat iedere morgen al heel vroeg op mijn stekkie bij de trap met een poef en een tafeltje en mijn laptop te bloggen..ik blog al mijn halve leven dus alpe dhuzes of niet, geblogd moest er worden… schrijven dus… én dat proberen te plaatsen…. ik dacht, ik moet dit allemaal opschrijven, als ik het thuis doe ben ik het kwijt, vergeet ik dingen… en dat wil ik niet… schrijven is mijn uitlaatklep. ik wil een klein stukje voorlezen uit het blog van D day toen:

En dan op weg…. gewoon 1 groot feest!!! Ik heb werkelijk de hele godganse weg met een vage dwaze blik zitten stralen, zo lekker wezenloos voor je uitkijken….met een glimlach van oor tot oor……ik gok dat de helft van de mensen dachten dat ik de teamarts van Thomas Dekker tegen was gekomen…. maar nee, ik kan van nature zo kijken….pretletterhoofd….… iedereen die de berg wel eens op is gegaan weet dat het begin meteen aanpakken is, niks te lanterfanten, trappen Paool… het is gelijk retezwaar… maar ik dacht geen moment waar ben ik aan begonnen… en ik hoop zo ontzettend dat de mannen om mij heen dat ook niet dachten…. ik heb echt alles gegeven wat ik had en ik hoop zo dat het ook mijn verdienste was, deze klim…..let wel, ik weet dat ik zonder Arjan echt niet boven was gekomen maar wij waren volgens mij wel een goed team.
Echt, ik heb er geen moment spijt van gehad, sterker nog, dit was 1 van de beste beslissingen van de laatste 15 jaar…Wow, dit gebeurt nu echt gewoon….. echt…. ik droom niet…. ik fiets de effing Alp op…..echt als je puur geluk opzoekt in het woordenboek zie je een foto van mij op dát moment….en dan begrijpt iedereen wat puur geluk is ook…… en ja ik weet dat het verhaal over mij gaat maar team Paola kon ook team Paola zijn omdat ik me nergens zorgen over hoefde te maken en alleen maar hoefde te genieten….
alles werd voor me geregeld, het hotel, de fietsen, de trainingsplaatsen, alle dingen die ik maar kon bedenken, ik voelde me een koningin en werd ook nog zo behandeld… respect daarvoor, jullie geven mij het gevoel dat ik het waard ben om iets voor te doen en daar kan niets tegenop… ik ben al heel heel lang niet meer onbezorgd…. nu was ik het…. totaal onbezorgd….. fijn om dat weer eens te voelen….dus tegen diegene die tegen mij riep “ja zo kan ik het ook wel’ , ik nodig je uit dat eens te proberen…. maar dan wel op mijn manier met al mijn gedoe erbij…. praten we daarna nog een keer vriend….. grapjassen heb je overal he… vaak zijn het nederlanders die denken dat ze Guido Weijers zijn… maar die fietste toevallig zelf mee dommies…. maar daarnaast heb ik alleen maar fantastische dingen gehoord, zo gaaf….ik kan het gewoon niet uitleggen hoe dit voelde… je moet het meemaken om het te snappen, mensen die je naam roepen langs de kant, (bizar vond ik dat in het begin, hoe dan? Later kwam ik er achter dat je naam voor op je fiets stond bij je nummer… ojaaaaa) iedereen moedigt je aan en ook zoveel complimenten van andere renners en lopers… in het begin riep ik alleen maar dank je, lief, bedankt, jullie ook, dank… maar ik kon het gewoon niet bijhouden… teveel… en ik probeerde ook nog wat van de omgeving te genieten, ook niet onbelangrijk… Ik durf te beweren dat ik in geen jaren zo verschrikkelijk gelukkig ben geweest!! Tuurlijk deed mijn lijf pijn, tuurlijk was ik moe, tuurlijk liep mijn hartslag naar grote hoogtes, van alles aan de hand maar ik kon alleen maar stralen… ik ken veel #kleingeluk momenten, iedere dag weer…. maar dit was grootgelukinhetkwadraatmaal400 ofzo… wat een belevenis!!

voor mij eindigde het verhaal niet die week, het begon….ik vond fietsen zo leuk dat ik zelf door ging… mijn oranje fietske en ik zijn een goed team…. ik sta weer in de wereld, in plaats van de wereld aan me voorbij zien gaan liggend voor het raam.. fietsen maakt me zo gelukkig, wie had dat gedacht? Tuurlijk betekent een rondje fietsen dat ik heel veel andere dingen niet kan doen, maar het brengt me zo waanzinnig veel… en ja daarnaast lig ik nog steeds heel veel, het enige verschil is dat ik daar een zere kont bij heb tegenwoordig naast de brede smile….

Nu op weg naar nieuwe uitdagingen, solo de alp op…met een aantal exstokers mogen we weer met dit fantastische team mee… ik zie weer beren op de weg, logisch ook… ik weet dat het echt over mijn grenzen gaat…. maar ik heb het er zo voor over…. daarna vind ik mijn weg wel weer….ik heb een aantal flinke terugvallen gehad en ook de laatste weken weer de nodige confrontaties met mijn beperkte lichaam, het is wat het is….. gelukkig ben ik met een achterlijk irritante positieve inslag gebakken dus kom maar op…ik moet het er gewoon mee doen en dat doe ik ook… ik hoef me niet te bewijzen, voor niemand… het is mijn overwinning op mezelf…. afgelopen week fietste ik een moeder voorbij met een klein meisje naast haar die net alleen kon fietsen…. “kom op schatje, iets harder fietsen, anders valt mama om hoorde ik…. ik schoot in de lach… team Paola ziet er precies zo uit…. ik hoop op standje kinderfiets naar boven te komen en ik hoop ook dat Arjan naast me niet omvalt…want mijn captain is nu mijn begeleider… wij gaan dit samen fixen…. in een uurtje of 8 vrees ik…. maar hee, who cares?….mijn lief loopt dit jaar de berg op… sneller dan ik fiets waarschijnlijk… maar wij gaan dit rocken met ons allen…. ik doe dit!! Loslaten…

Ik leef!

Dankjewel voor alle lieve reacties, knuffels en mooie woorden en dankjewel dat jullie stil waren toen ik aan het woord was… en sorry dat ik even mijn tranen weg moest slikken, ik hoop dat ik iets heb bijgedragen aan de avond en ook heul lief dat niemand na die tijd aan mij vroeg waarom ik in hemelsnaam die lange stelten niet gewoon omlaag kon houden… ik had geen idee dat ik er zo bij zat mensen… maar wel in een kek jurkske… zo rol ik namelijk tegenwoordig. Ik ben ontzettend trots op mijn teamgenoten die echt een geweldig sponsorbedrag bij elkaar hebben gehaald… wij gaan een mooie week beleven samen!

Verhuizen deel 2

Posted on by

ik kom het nieuwe huisje van mijn moeder binnen die ik alleen nog maar leeg had gezien op wat dozen na… oh wow… ik knipper een paar keer met mijn ogen… okay, vol en nog een beetje rommelig, logisch want alles moet nog op zijn plek vallen… maar er is zoveel gedaan… en ik schrik er van….

opeens is het echt, woont mijn moeder met haar spulletjes ergens anders. Het tafeltje met de urn van mijn vader en zijn foto… ik kijk een tijdje rustig rond en zie Nimo rondscharrelen die de weg kwijt is…voor poesjes is verhuizen ook een happening zie ik…

ik dacht dat het voor mij allemaal wel mee viel… okay, mijn oudershuis maar ik was al heul lang zelf verhuisd… dus waarom valt het zo zwaar opeens… ik stopte het weg… blij zijn voor mama en het niet moeilijker voor haar maken…dat was mijn motto…  maar mijn mam woont nu gewoon ergens anders… en het raakt me

gewoon

dacht ik

dus ik loop na een tijdje door naar het balkonnetje die vol zit… met broerlief en zusje en vrienden en mama…druk…. ook vol…

het vliegt me aan

en zegt mijn broer, wat vind je ervan?

en ik zeg, rommelig

serieus…. ik zeg rommelig

tegen mensen die zich te pletter hebben gewerkt om alles te verhuizen en mama een fijne plek te geven… ik schrik er meteen van maar kan het ook niet meteen uitleggen… het is druk… en vol…maar vooral in mijn hoofd…

daarnaast speelt dat ik dus niet mee kon helpen met het fysieke gedeelte en ik weet heus wel dat ik ook veel heb gedaan maar ook dat is blijkbaar wat zerig in mijn toch al zere herstellende lijf die het zwaar heeft om deze aanval af te weren… ik ben moe, en op en opeens is mijn moeder verhuisd… ik ben in de war… ik zie dat ze moe is, en pijn heeft… en dingen niet kan vinden…en ik wil het oplossen…. allemaal… ik wil dat ze wat eet… en ik zorg en bemoei en loop te redderen….ook voor mezelf….. oplossen…

maar dat kan even niet…

ik stuur later een appje naar mijn broer en zussie dat ik het zo niet bedoelde

en vandaag zit ik rustig achterthuis en snap ik dat het allemaal heel snel ging en ik ook moet wennen… en dat het wel degelijk een dingetje is dat je moeder na 51 jaar opeens ergens anders woont…. voor haar maar ook voor mij…..dus sorry voor mijn trutopmerking lieve mensen….

soms is het opeens moeilijk moeilijk moeilijk moeilijk zoals Brigitte Kaandorp zou zeggen

mam geniet van je huisje… ga ik ook doen…. ik weet zeker dat het heel snel jouw huisje is en dat het vertrouwt voelt om daar naar toe te rijden en bij je te zijn… dat voelt vandaag al heel anders… ik zit met een glimlach aan het mooie plekje te denken en weet dat je er heel gelukkig bent en gaat worden…

want wát is het mooi!!!!!!

Verhuizen enzo…

Posted on by

plotsklaps kregen we bericht dat mijn mam in aanmerking kwam voor een appartementje waar ze graag ooit wilde wonen. Dat was snel, en bijzonder ook omdat de ouders van mijn lieve vriendinnetje die ik al ken sinds we samen 4 jaar oud waren daar gewoond hebben…of het zo moest zijn… hoewel ik liever had gehad dat haar ouders er samen nog heel lang van hadden kunnen genieten maar soms zijn er alleen maar moeilijke keuzes in het leven…

mijn mam kreeg het verlossende woord dat ze daar mocht gaan wonen… maar het moest allemaal wel snel… nog voor ons alpavontuur zelfs… halleluja dan maar.

Gelukkig neemt mijn lieve broer en zussie veel van het sleep, til en sloopwerk voor zijn deel en doe ik vooral de regeldingen. Dat is om het makkelijker te maken tegenwoordig vooral moeilijk en lastig, ik ben dik een uur bezig geweest om te proberen de krant op een nieuw adres te krijgen… en dat was alleen nog maar de krant….laat ik het zo stellen, ik kan vloeken als een bootwerker heb ik gemerkt 🙂

We komen dingen tegen die we allang vergeten waren en ik loop nog maar eens een keertje op mijn oude kamer rond… 51 jaar heeft mijn mama daar gewoond, mijn oudershuis… het veilige plekje waar ik altijd terecht kon… altijd! Tuurlijk is dat dadelijk ook zo op het nieuwe adres maar toch… ik moet toch wel even slikken als ik het huis te huur zie staan nu…

we hebben de sleutel dinsdag gekregen en daar het nodige gedaan, ik voordat ik helemaal geveld werd door de allergische aanval met coldpacks en creme… en ja dit hoofd werd al een beetje rood…even vieren met een lekkere tostie

In het oude huis moeten we de schrootjes uit de gang halen…zie je opeens het oude behang… ik wilde dat ik het mee kon nemen… geweldig retro

en morgen gaat ze verhuizen…uit de straat waar iedereen al bijna weg was die we kenden… op naar een mooie nieuwe plek waar ze hopelijk nog heel lang blijft wonen. Want we laten een heleboel achter maar ook hier komen weer nieuwe herinneringen en daar waar mijn moeder is…daar is het thuis!

toevallig!

oja ff een psje…. deze viel uit een tas die we meenamen naar het nieuwe huis…. ik word er helemaal blij van… wat een geweldige foto!

Paola

15 mei 2018

ik heb weer een nieuwe uitdaging sinds vrijdag

vuurtoren!

Op de 1 of andere manier heb ik enorme allergische reactie op iets

of het zijn de drie pond aardbeien die ik de dagen daarvoor heb gegeten

of het is mijn nieuwe zonnebrandmiddel

feit blijft dat mijn benen, armen en gezicht totaal onder de bultjes zitten en enorme jeuk veroorzaken.

Gisteren toch maar de huisarts gebeld die natuurlijk op vakantie is… maar ik mocht de vervanger wat foto’s doorsturen en kreeg antihistamine voorgeschreven… die mocht ik van de apotheek niet hebben omdat mijn nieren te slecht waren dus zij hebben contact gehad met huisarts en geregeld dat er andere kwamen. Speciaal voor mij nog even de deur open gedaan zodat ik er gisteren nog mee kon beginnen. Superlief…

Vooralsnog breidt het zich alleen maar uit…..

Mocht u in de achterhoek de weg kwijt zijn… ik geef licht en warmte tot Marokko en terug!

 

 

Toos Energieloos

Posted on by

bam!

hmmmmmm

nog maar een keer

bam!

He jakkes…. daar is ie weer

die akelige onzichtbare muur…..

ik weet dat die er opeens staat…..

in een soort parallel universum

en ik weet ook dat dat nu eenmaal bij mijn leven hoort

met een rotklap uit mijn zorgvuldig opgebouwde tweede leven kletteren…

past ook wel weer bij mij….lekker onbenullig

maar men, het valt zoooooooo tegen elke keer

dat wordt klauteren… en hopen dat het niet al te lang gaat duren…

ik had gepland om vandaag te fietsen maar het werd dus verplicht liggen… en daar word ik niet persé een leuker mens van merkte ik vandaag… tranen hoog en een zwarte wolk boven mijn hoofd…geen energie hebben snap ik wel… dat heb ik bijna nooit maar allesoverheersend moe zijn vind ik lastig om mee te dealen….. hoe meer vrijheid ik proef, hoe slechter ik een knal tegen de muur aankan…  zeurneus ben ik

gelukkig was het heerlijk weer en kon ik buiten zitten….en had ik gewoon een zonnebril op als ik mezelf zielig vond…. soms mag dat van mezelf…. en fijn dat vriendinnetje even aan kwam waaien! En nog fijner dat ze zich niet af liet schrikken…. want ik ben echt onleuk op het moment… ernstig geval van aanstelleritis maar ik ben gewoon meteen bang dat er weer een tweemaandelijkse instorting aan kan komen, daar raak ik van in paniek… want dat komt nu echt ff niet uit…duimen maar! En er het beste van maken… vandaag ff niet… vandaag was ik Calimero, morgen ben ik weer Batgirl!

en dat we samen de prachtige cirkel om de zon zagen…het is vast iets dat vaker voorkomt maar ik had het nog nooit gezien… het heet een halo las ik later… en ook de volgende volkswijsheid

“Een kring om de zon, daar huilen vrouw en kinderen om;

En zo viel alles weer op zijn plaats vandaag

🙂

Halo (foto Esther)

 

 

Over grote mijlpalen…

Posted on by

Eergisteren was daar dan de dag waar ik stiekem toch wel nachtmerries van had… in de tweede categorie, de nachtmerries van Oz en de Alp zijn meer eerste categorie maar die kan ik nog wegstoppen als in, het was maar een droom en first things first…
Maar niet alleen nachtmerries hoor…ook mooie dromen, dat ik mezelf moet knijpen omdat ik het niet kan bevatten ook… fietsen daar waar de heuvels zijn… dat ik wakker wordt en gewoon weer op mijn bed in de kamer lig en net ff te lang naar de Giro heb gekeken… je kent het wel… uitermate teleurstellend is dat dan.

want mensen wat wás het gaaf… tenminste tussen de klimmetjes door *gniffel*,  klimmen is niet echt mijn ding maar gelukkig hoef ik dat op de Alp ook nauwelijks dus dat komt goed uit…. en wat een prachtige omgeving, heel erg zalig weer, echt als het mogelijk was geweest had ik de hele dag met een big smile rond gefietst maar dat levert een waffel vol vliegen op…vond ik toch minder 🙂 en ik dankte God op mijn blote knietjes dat Arjan die ene vlieg naar links uitspuugde… echt ik heb niet zoveel nodig om gelukkig te zijn…. easy to please.

Voor mij is dit allemaal nog steeds niet normaal… ik weet dat ik links en rechts en achteruitlopend ingehaald wordt, ik dacht zelfs iemand op zijn handen lopend voorbij te zien rennen maar dat weet ik niet heel zeker… maar WTF mensen, ik kom boven! IK… allennig… hoe is het mogelijk!  Het ging beter dan ik had verwacht… en dit is nog maar peanuts natuurlijk maar voor mij de allerallereerste keer dat ik tegen een heuvel van die hoogte opfiets… en wat ontzettend fijn dat mijn fietske net voor deze happening klaar was dankzij buurman… ik bof ernstig met de buurmannen!! Ik kreeg zelfs wieluithaalbandverwisselles… maar fietske is als nieuw en het helpt echt enorm als je niet doorschiet tijdens het schakelen maar gewoon door kunt klikken…en de bandjes zijn ook een stuk relaxter…  dat wil overigens niet zeggen dat je ketting er niet af kan lopen omdat je zelf loopt te klungelen maar dat is dan weer iets wat aan mij ligt. Logisch ook he, mijn pannen, gas en etenswaren zijn ook ernstig in orde maar dat neemt niet weg dat ik de meest vieze dingen kan koken…. kortom ik ben de zwakste schakel 🙂 Ik heb begrepen dat ik ook totaal oncool rondfiets met een hangslot, lampje en tasje op de fiets, en dat het er af moet op D Day… ja daag, waar laat ik dan mijn heule belangrijke spulletjes als zonnebrandcreme, een onderbroek, het alarm, powerbank en meer van die belangrijke dingen? echt mannen, ik begrijp ze soms echt niet hoor… ik ben zelfs nog aan het twijfelen of ik een meloen meeneem die dag…

maar dat boeit niet he… dankjewel 2climb2raise voor deze geweldige kans om dit met dit superteam te mogen doen…voor hetzelfde geld hadden jullie echt keihard gelachen om dit belachelijke idee… hmmm come to think of it, ik zal het even anders zeggen, dankjewel dat jullie me niet keihard in mijn gezicht uitgelachen hebben 🙂 Saillant detail he… maar echt, ik ben zo blij dat ik dit met jullie allemaal mag beleven, wat een fijne groep weer.
Ik geniet van elk moment, elke training en alle dingen die er bij horen… en ik verheug me ontzettend op die prachtige week die er aan gaat komen… Hee, en Arjan… zoals ik al zei, dankjewel voor je begeleiding, en je steun en dat wij dit samen gaan beleven terwijl je met twee vingers in de neus een keer of zes voorbij kan komen die dag…..  en dat je niet omviel naast me afgelopen zondag op de beklimmingen…dat ook…. bewonderenswaardig!

 

Relive ‘Training Limburg. . Whoei’

Wat een avontuur… kun je een boek over schrijven denk ik maar zo!

over nachtwacht en meer

Posted on by

3 jaar geleden was de afscheidstournee van Acda en de Munnik… Daphne was al ziek maar we konden toch samen gaan… ik heb er al vaker over geschreven hoe bizar onze levens verweven waren met de heren.

14 februari 2015…. Acda en de Munnik zijn bezig met hun laatste tour en komen in Doetinchem… ik ben daar voor het eerst sinds hele lange tijd weer bij…. en ik zie daar mijn lieve vriendinnetjes. Daphne is net uit het ziekenhuis en kan dus mee, wie had dat gedacht, we zijn blij, opgewonden en hebben nog geen idee wat er nog allemaal boven ons hoofd hangt…. vanavond zijn we bij elkaar… we zijn ontroerd, gelukkig en blij… en het was alles wat we gedacht hadden, wat een fijne avond… samen in het theater naast elkaar… intens gelukkig, zoals we dat zoveel jaren in bijna elk theater in Nederland hadden gedaan, daar waar Acda en de Munnik waren, daar waren wij.. we blijven elkaar maar aankijken en zeggen hoe bijzonder het is dat dit lukt…dat ze precies op tijd uit het ziekenhuis was en we konden de hele fucking wereld aan samen…. want nu ging het vooruit… het afscheid van AEDM maar onze dromen duurden voort. Hoe snel daar een einde aan gemaakt zou worden wisten we die avond nog niet….wij genoten… we zongen mee, en een half leven ging in fragmenten voorbij… elkaar aankijken, big smile en een traantje wegpinken af en toe… om wat was…

In het Amphiontheater in Doetinchem hangen overal prachtige foto’s van de artiesten, en wij hebben werkelijk een fotosessie van een uur gehad om lekker melig met hen op de foto te gaan ondertussen hopend dat ze niet zelf voorbij zouden komen om ons onsterfelijk belachelijk te maken (en terecht! 🙂 1 van deze foto’s is echt geweldig geworden… de nachtwacht 2.0… dit kun je niet plannen, niet plaatsen…dit overkomt je…. en dit zie je pas als je alle foto’s bekijkt…. alles klopt op die foto…net als de rest van de avond… alles klopte… 14 februari 2015 bracht ik samen met mijn vriendinnetjes en onze mannen door…… het is 1 van mijn mooiste herinneringen en ik dank hen daar zo ontzettend voor…het helpt om dit soort mooie dingen in mijn hoofd te hebben als het gemis om Daphne weer heel hard naar boven komt…

afgelopen maand gingen we samen weer naar het theater…maar nu mistte er iemand… zowel op het podium, maar ook in ons groepje… krak zei mijn hart een paar keer en zeker toen ik de poster op het hek zag… wat een gave foto…en wat een leuke Nachtwacht 3.0 zou dat zijn geworden zeiden we tegen elkaar… maar we konden in het halfdonker daar midden voor de ingang niet echt gaan liggen of hangen… over hoe mooi het was heb ik het allang gehad dus dat weeduwel he, hoe dat zit met Paul en mij 🙂

maar wat zouden ze eigenlijk met die posters doen vroegen we ons af… dit was prachtig zeildoek. Turns out dat ze er geweldig leuke tassen van maken die je in het theater kunt kopen. Kijk hier voor al die leukerds.

maar ik wilde heel graag de hele poster… dankzij Ruth dacht ik, ach ik probeer het gewoon en stuurde een berichtje naar het theater of ik de poster van hen kon overnemen als zij het verder niet gebruikten… en ik kreeg meteen antwoord dat ik hem voor een appeltaart op mocht komen halen… en dus bakte ik vandaag een appeltaart… omdat ik het te makkelijk vond om er 1 te halen bij de appie… beetje flauw vond ik dus ik hoop zo dat het een beetje te eten was… ik bracht hem net uit de oven en nog lekker warm die kant op… en ging naar huis met een loeigrote poster….

Ha meiden, we kunnen de foto gaan maken he…wanneer we maar willen…  in onze tuin ofzo 🙂 Met onze lieve Daphne die er natuurlijk gewoon bij is… het zal me niets verbazen als er opeens een vlinder opduikt als we de foto maken

bij ons mooie theater
beetje kreukelig maar hee, ff voor de foto
let niet op mij, ik probeerde zo snel mogelijk een foto te maken voor het weer in zou storten..

 

Mooi weer, dus ik ga maar eens een ritje maken op fietske
groen! het is weer groen onderweg
oja even een schaduwfoto, die probeer ik eigenlijk altijd te maken…zonnetje is nog wat waterig maar hee, ik zie mezelf
kiek dan, fietske bovenop bij de Posbank… keitrots
en dat zie je he…ha…. een mevrouw maakte een buiging voor me en klapte toen ik bovenkwam, ach lief!!!
nu al mooi… maar straks als het in bloei staat weet je echt niet wat je ziet
mooi Nederland
helemaal alleen, vogels fluiten, zon schijnt… heaven
de schotse hooglanders…met jonkies…. maar die kreeg ik niet op de foto helaas
cool!
ik dacht ik doe even een selfie
en net of het heeeeeeel spannend is, ik heb mijn roeping gemist… actrice..ik!
met het pontje naar Olburgen vanuit DIeren
even uutbloazen
vergeten terug te schakelen..dat wordt lopen zo 🙂
op de dijk naar Doesburg
het haventje in Keppel 🙂

Ik raakte alleen een beetje te blij in het bos…dus ik bleef maar andere paden zoeken… maja, toen moest ik ook nog naar huis…. zere bips zere bips 🙂

klik voor het rondje van de zaak

eerste buitentraining Elst, Rhenen

Posted on by

wow wow wow, wat een ervaring… ik heb wel tien keer gezegd dat ik niet kon geloven dat ik daar gewoon zelf aan het fietsen was… hoe kan het!! En ik kon nog de heuvels op ook.. echt ik snap  heus dat het in het licht der dingen niet heul veul voorstelt….maar voor mij wel…. voor mij is dit echt hard werken…. valt niet op dat weet ik ook wel (harhar)….nee ff serieus, het is echt zwaar voor me maar herstelde ook snel als ik boven was… dat viel me reuze mee. Maar gewoon unfuckingbelievable (pardon my French)…ik fietste daar dus…. en wat een prachtige mooie rit was het, mooie route, lieve leuke mensen en ik kon alleen maar denken dat ik droomde… en ook nog prachtig weer erbij, bofbipsen waren we…come to think of it…ik denk dat ik zo wakker wordt…

 

En Paul de Munnik, je weet wel de zanger met de mooiste stem van Nederland heeft samen met Thomas ooit een prachtig nummer gemaakt… de melodie, de tekst, de stem, alles klopt.. dit is wat ik voel….

 

Vandaag ben ik gaan lopen
Ik was het maanden al van plan
Maar pas toen iedereen gezegd had dat het niet kon ging ik lopen
Kijk me lopen toch, hier loop ik dan.

Vandaag ben ik gaan lopen
Ik heb de meningen geteld
En heb bedacht dat het niets uit maakt
Want als men niks vindt, wordt zelfs dat nog als een mening je verteld.

Vandaag ben ik gaan lopen
En waar ik loop is van nu af aan een weg.

Vandaag ben ik gaan lopen
Ik maak me klein bij elk geluid
Ik ben veel banger dan ik was, toen ik nog stil stond mag zo wezen
maar ik kom eindelijk, ik kom eindelijk voorruit.

Vandaag ben ik gaan lopen
En waar ik loop is van nu af aan een weg.

Kijk me lopen zeven sloten
Hoogste bergen andersom
Ik ben hoe dan ook gaan lopen
Ik zie wel waar ik kom
Diepe dalen mooie paden
Ik glim bij wat ik zachtjes haast onhoorbaar fluisterend zeg.

Waar ik gelopen heb
Is van nu af aan een weg.

Vandaag ben ik gaan lopen
Omdat dat is wat ik wou
Ik heb geen idee waarom men zei dat het niet kon,
zeg liever ‘ga maar dat is leuk, dat moet je doen’
Want kijk me lachen dan.

Hier loop ik nou….

En ff serieus…kijk nou mijn ritje eens…. deed ik… ik! Op mijn orannie fietske, en ja ssssst er zit gwoon een accu in het tasje

🙂

Man, I feel like a woman

Posted on by

Ik heb altijd van vrolijke blije kleding gehouden, gekke leggings met printjes en gekleurde jurken, of bloesjes…  ik trok me nooit zoveel aan van de mode, ik hobbelde zo aan de zijlijn mee. Maar ik was ook niet van de hoge hakken en korte rokjes… het moest allemaal ook vooral comfortabel zijn.. wel vrouwelijk maar dan wel met gympen… dat was op zich ook niet heel handig als groepsbegeleidster bij meervoudig gehandicapte mensen maar dat terzijde… ik was gewoon niet zo bezig met mijn lijf… ik vond er gewoon niet zoveel van. Ik heb jaren in tuinbroeken gewoond… of shopte bloesjes bij de mannenafdeling 🙂 altijd net even anders dan anderen….

Toen ik door medicatie en ziektes alleen maar zwaarder werd ging ik me ook meer en meer verstoppen in te grote kleding en donkere kleuren. Ik was gewoon aan het overleven… thuis wel met knalkleurtjes in de dekbedovertrekken en de pyama’s en sokken maar buiten vooral dat vooral  niet opvallen… met als enige uitzondering mijn nagels, die waren altijd gekleurd en opvallend.

en toen kreeg ik kanker… en daar ging mijn lange haar dat bijna onderaan mijn rug viel, mijn wenkbrauwen, mijn wimpers en ook mijn nagels, oh wat zagen die eruit… totaal verwoest…zowel van mijn voeten als mijn handen… ik kreeg antihormoontherapie voor 5 jaar om mijn hormonen stil te leggen…en natuurlijk mijn borst… ach mijn borst… verminkt voelde ik me… ik voelde me een niksniet… alles waardoor ik me vrouwelijk voelde werd me beetje bij beetje afgenomen… nog meer verstoppen en niet meer in de spiegel kijken vooral… want ik was lelijk, en wat had ik nou nog te bieden ofzo… kwijt was ik… totaal kwijt…. ik keek twee jaar niet in de spiegel… alleen om me op te maken want dat bleef ik doen

en dus ging ik aan het werk, therapie, revalidatie, ik pakte alles aan om mezelf weer te vinden, ik viel af omdat ik stopte met medicatie maar ging ook flink met mezelf aan de slag,  ik fietste samen met Batman en Tallie de alp op en ik zag mezelf beetje bij beetje weer in de spiegel terug…. maar de grote omslag was wel dat ik besloot dat het goed was zo…mijn wimpers zijn rare dunne ongelijke haartjes, mijn wenkbrauwen zijn gehalveerd en scheef, mijn nagels zijn broos en heel dun… maar mijn haar groeit langzaam weer nadat ik het een tijd in een boblijn had, maar vooral het feit dat ik maar 1 borst heb is goed zo… let wel, ik had er graag twee gehad maar dat is nu eenmaal niet zo… prothese wil/kan nu niet, het is wat het is.

Een poosje geleden zag ik een rokje waar ik instant verliefd op werd.. het was felroze met vogeltjes en ik ontdekte dat het van het merk Tante Betsy was… en nu ga ik to the point komen met mijn verhaal… want sinds ik een maand of tien geleden voor het eerst dit soort kleding aantrok wist ik dat ik mezelf weer zag in de spiegel…dus ik probeerde te kopen via marktplaats en ik kwam via wat zoekwerk op een paar leuke facebookpagina’s terecht..
Daar nam ik rokjes, shirtjes en jurkskes over omdat ik alles leuk vond… maar niet alles stond me goed… kijk, het is wat het is, die ene borst, en ik heb besloten gewoon aan te trekken wat ik wil, dus strakke truitjes, blouses of jurken…maakt niet uit… ik werd gelukkig van de leuke printjes. Ik had al wel ontdekt dat donkere shirtjes prima gingen, maar lichte zagen er toch niet echt mooi uit.. want er is niks mis met die ene borst en het verschil zien maar ik wil er toch niet echt de nadruk op leggen, zie je het, is het okay maar het hoeft niet het enige te zijn wat mensen aan me zien…..

Vorige week zondag ging ik samen met Esther een dagje uit naar Utrecht. (een poosje daarvoor waren we op een mooie zondag bij S ster geweest, en had ik ook al wat dingen gepast en veel plezier gehad met alle leuke dames van de groep… daar is een ontzettend melige foto van, ik zou zeggen ga googelen)
Maar even terug naar Utrecht….daar was een meeting en verkoopmiddag en het leek me een goed idee om ook wat jurkjes te proberen, kijken wat nu echt bij me past… Ik wil Binnie en haar team van So Much  bedanken voor het begrip en het feit dat ik rustig boven mocht passen samen met Esther. Echt lief… dank! En er werden wat dingen duidelijk… ik moest kleding hebben waar wat gebeurd, drukke prints, zakjes, kraagjes waardoor het mijn lijf accentueerde maar ook juist niet de nadruk op de rechterkant legde. Jurken waar ik echt helemaal waus van was bleken mij totaal niet te staan en jurken die ik echt niet gekozen had bleken een schot in de roos… iedereen leefde mee, gaf advies en stuurde me met jurken naar boven. Ik was al een paar maanden op weg naar Paola 2.0 maar nu is ze daar weer… ik kocht een prachtige blauwe jurk die ik voor mijn verjaardag van Rob had gekregen. Keilief dat hij ook ziet wat het met me doet en me dit cadeau gaf… en de lieve mensen om me heen die hier ook aan bijdragen op allerlei manieren, jullie betekenen heel veel voor me… ..kortom jullie rocken!

Ik deel graag wat Outfit of the day foto’s die we delen in de groepen met jullie… om te laten zien hoeveel het met me doet. Van de week zette ik een foto op Insta met de tekst dat mijn vrouwelijkheid niet in mijn borsten zat… en dat ik daar dus ook niet van beroofd ben zoals ik wel eens hoorde en zelf een tijdje gedacht had… het zit in mij…het was een tijdje verstopt maar ik vond het weer terug…ik ga samen met mijn jurkenzussies op zoek naar de jurkjes die me het beste staan en kijk uit naar nieuwe collecties… ik verkoop mijn oude te grote kleding en kleding die me toch niet zo goed staat… en ik scoor gave tweedehands dingen in de groep of op marktplaats, ik straal weer en ik hoop dat ik dat mee kan geven aan andere dames met borstkanker… de kanker en andere ziektes nemen veel van je af…  maar niet wie je bent, niet je dromen, niet je kracht…het zit in je… en in mijn geval kwam het er weer uit door een simpel rokje en daar kwam heel veel moois achteraan… lieve meiden, leuke kleding maar vooral een vrouw die zichzelf weer ziet in de spiegel.

Paola 2.0

 

 

blij ei op tweede paasdag

Posted on by

Het zou vandaag de hele dag regenen volgens de weergoden…maar het was toch heus droog… dus vond ik het na al die paaseitjes, gesnoep en laten we niet vergeten mijn racemonsterschildklier gedoe tijd om even stoom af te blazen. Ik had me goed ingepakt want tien graden voelde niet als tien graden en zeker niet in de smerige koude wind die op de open vlakte waaide…

onderweg rustte ik in het gezelligste rustpuntje in de buurt Hofstee de Vennenbulten echt een fijn plekske.. even opwarmen en weer door… en voor ik het wist had ik best een eindje gefietst

maar het was echt een fijn tochtje…big smile hier 🙂

doorkijk naar Kasteel Slangenburg
altijd proberen een schaduwfoto te maken
waarheen?
relaxen
zen
wat een leuke plek is dit toch
even wat drinken en een koekje
ik zie fietske buiten staan
welkom it is
aaaaaaaaaw kiek dan
welkom
onderweg, ontploft hoofd
Kasteel Slangenburg vanaf de grote weg
mooi plekske

PS: zullen we afspreken dat niemand zegt dat ik te ver ben geweest…. want zo voelde het echt niet.. ik heb echt heel fijn gefietst en morgen is gewoon een rustdag. Ik ben dan wel een eigenwijze muts soms maar ik pas echt goed op mezelf en zeker op mijn lijf!
XXX

van de fijne dingen enzo

Posted on by

er was veel…. veel leuks…  zo ging ik met lieve vriendinnen naar Paul de Munnik in het theater in Doetinchem. Wat een prachtige avond… de man met de mooiste stem van Nederland die prachtige nieuwe liedjes zong, maar ook hele mooie nummers van mensen die hem geïnspireerd hebben… en echt Paul die ne me quitte pas van Brel zingt… ik hoef dat toch niet uit te leggen ofzo he? Wat fijn om dit samen met jullie te delen meiden, ik luisterde van de week weer sinds tijden naar de cd van Acda en de Munnik…. ik huilde bij elk liedje…om het gemis van hen samen maar vooral omdat elk liedje een herinnering aan Daphne is… het is zo met elkaar verbonden… dus zonnebril op, tranen wegpoetsen en keihard meezingen… ze zit in mijn hart…en die vind dat ik af en toe gewoon mag huilen.

Het amphion theater heeft een gevelprobleempje (understatement of the year) en nu is er een nieuw hek omheen geplaatst…. ziet er een stuk beter uit als de bouwhekken die er al tijden omheen stonden… en dit maakte het helemaal gaaf:

Ik zeg er twee dingen over: Ik moet een appeltaart bakken en dat zeil?…MIJN!!! Ik ga hem volgende week ophalen, ik twijfel nog tussen zelf de taart bakken of het zekere voor het onzekere nemen 🙂

Daarna natuurlijk het fijne fietsdagje met de solostokers, en deze keer was het bij mij. Dus ik was al aan de bak geweest om een mooi tochtje uit te zetten… en gelukkig was het die dag droog en zonnig. Frieda en Jenny, jullie rocken de pan uit, echt…. ik ben zo trots op jullie… en Anco, Lau en Arjan, dankjewel dat jullie er waren, superlief om dit voor ons te doen, echt! Jullie beseffen niet half hoe belangrijk het voor ons is om die fijne begeleiding te krijgen… het is al een hele happening als je gezond bent maar voor onze lijven met al hun beperkingen in allerlei opzichten is het allemaal net even wat lastiger… het frustreert me dat ik voor mijn gevoel echt tekort kom, en daar heb ik echt een week last van gehad, zo moe, zo op…niet van het fietsen maar van het gemaal in mijn hoofd dat dit echt niet goed gaat komen voor me…

vandaag ben ik er maar eens voor gaan zitten, ophouden nu met miss zwakke schakel zijn… wat wil je nu eigenlijk Paool? twee jaar geleden was je nog 30 kilo zwaarder, stond je met je rollator boven op een berg Chantal aan te moedigen maar moest je daar al steeds gaan zitten omdat je niet meer kon…. ik heb 15 jaar alleen maar ingeleverd, veel operaties gehad, veel ellende gehad met de nieren, schildklier en de extreme vermoeidheid die daaruit voortvloeit ….en daar kwam ook nog die stomme kanker bij… en een tumor in mijn hersenvlies… goedaardig voor zover we weten maar stom is het wel….twee jaar geleden nog maar kon je helemaal niks….vorig jaar kon je achterop een tandem meedoen aan het Alp avontuur…ik verklaarde hele wereld voor katsknettergek maar er gebeurde iets met me… ik vond naast al het keileuke gebeuren het fietsen leuk… ik, die al 15 jaar niet zonder ondersteuning kon fietsen en het viaduct niet over kon en links en rechts werd ingehaald door fietsende peuters met zijwieltjes en overstekende ANWB paddenstoelen. Vorig jaar ontdekte ik hoe gelukkig ik van het fietsen werd, hoe mooi onze achterhoek is en hoeveel goeds het voor mijn nog altijd zieke lijf is… want dat ben ik namelijk even een beetje vergeten…dat het beter met me gaat is duidelijk, dat ik iets meer energie heb is ook duidelijk maar ik ben niet beter, er is nog steeds behoorlijk veel mis aan de binnenkant van dit blije ei… soms ben ik dat kwijt, dan wil ik ook gewoon zo’n bultje op fietsen of keihard doorfietsen bij tegenwind.. tegenwind betekent enorm veel krachtverlies….ik heb dat gewoon niet… dus moet ik er hard voor werken om gewoon door te fietsen…en na een rondje fietsen nog even de hele hut schoonhouden en 5 winkels afkleppen… dat kon niet, dat kan nog steeds niet en dat zal ook niet meer kunnen… laat het los Paool….dan moeten ze in Rhenen en zeker in Limburg maar op je wachten, ik ga proberen dat zo te voelen en me niet schuldig te voelen…hmmm come to think of it, ik kan beter met de ochtendploeg mee gaan, dan eindig ik met de middagploeg… ik bedenk het ter plekke 🙂 maar serieus, wat wil je nu bewijzen? en aan wie? ik weet het allemaal best heus wel hoor…maar wat je hoofd zegt, zegt je hart vaak niet is mijn ervaring… over communicatieproblemen gesproken…die twee kunnen er wat van, Rutte 3 is er niks bij.

Ik heb gedroomd dat ik er zo lang over deed dat me gevraagd werd of ik toch niet beter gewoon voor de koffie en de broodjes wilde zorgen. Die ik bij voorkeur niet zelf gemaakt had… wat is dat toch dat ik zo hard voor mezelf ben… ik wil niet gewoon fietsen, nee ik wil gewoon als Tom naar boven fietsen…. maar in de praktijk komt het er op neer dat ik net zo snel als Tom van de fiets kan springen als ik hoge nood heb, veel meer overeenkomsten hebben we niet… we gebruiken niet eens dezelfde shampoo. Maar ik ga proberen wat liever voor mezelf te zijn…volgens mij wordt mijn leven daar een stuk makkelijker van… want van het fietsen word ik zo ontzettend gelukkig, laat ik daar dan even geen wedstrijd van maken..

enne die mensen boven op de bult in Elten zijn nog aan het uitvogelen hoe het fietsgroepje in elkaar zat… hahaha

 

en dan de zondag… wat een feestje was dat. Ik had van Esther een dagje uit cadeau gekregen naar Utrecht. Er was daar een gezellige jurkenmiddag voor gelijkgestemde zielen georganiseerd.. de comic con is er niks bij… echt! Leuk. Het was midden in Utrecht en op de mooie dag zaten de terrassen vol, en de mensen keken hun ogen uit naar al die kleurige dames… maar goed, ieder zijn ding he… ik mocht van Rob voor mijn verjaardag een jurkje uitzoeken en dat werd de blauwe… yup de blauwe…in plaats van de roze 🙂 dank voor al het advies meiden, jullie rocken..

we hebben er een hele gezellige dag van gemaakt en na een heerlijke lunch nog even Utrecht door geweest…

en na een paar drukke dagen van de week waarin we cadeauflesjes hebben gemaakt die we natuurlijk heel graag verkopen voor AD6, niet in het minst omdat ik anders nog heel lang tegen al dat snoep aan moet kijken… echt te zwaar hoor, dus doe het dan voor mij, heb jij een leuk cadeautje en ik ben er vanaf…. 5 euro per flesje…. dat kun je toch niet laten liggen?, er zijn er met Congrats, of Happy Birthday of Thanks of gewoon zomaar omdat je iemand lief vindt…..ik zeg win/win
*knippertmetdeogen*

enne, al die leuke foto’s…. er gaat heus wel eens wat mis hoor….dat ik omval ofzo…… niet omdat mijn hakken zo hoog zijn… of omdat het glad is…gewoon omdat ik Paool ben

dat dus!

Spannende Mail

Posted on by

Ik krijg een melding van een nieuw mailtje… met als titel 3 dagen om te betalen… oh dat beloofd iets leuks… belastingdienst, rekening vergeten, mijn vrienden die toch hun geld terug willen van de laptop wegens gebrek aan leuke blogs, wat zou het zijn, wat zou het zijn….ik ga dus snel even kijken en lees dan het volgende:

Goedemiddag,

ehm okay, die kwam in de ochtend maar hee, zal wel in een andere tijdszone wonen, duitsland ofzo 🙂

Ik wil niemand veroordelen en ik denk niet dat het verkeerd is om jezelf van tijd tot tijd te bevredigen maar als je naasten hier getuige van zijn is dit natuurlijk een grote schande.

excuse me, da’s best vrijpostig om zo een mail te beginnen, ik vraag meestal hoe het met iemand gaat maar ik zie dat ik mijn omgangsvormen moet updaten, check!

Ik hou je al een tijdje in de gaten omdat ik je gehackt heb door middel van een trojan virus in een advertentie op een porno website.

ehm ff terug…wat wot? trojan virus, porno site… way over my head this… porno, trojan… ik hoop dat hij het uitlegt in de volgende alinea….

Indien je hier niet bekend mee bent zal ik dit even toelichten.

Oh gelukkig!

Een trojan virus geeft je de volledige toegang en controle over een computer, of elk ander apparaat. Dit houd in dat ik alles op je scherm kan zien en je camera en microfoon kan inschakelen zonder dat jij hiervan op de hoogte bent. Zo heb ik ook toegang gekregen tot al je contactpersonen.

oh gosh, wat een sneuerd… kan ie inloggen op een andere computer, kiest ie de mijne… zit ik over jurkskes te kletsen, en over fietsen en bergen enzo… zo ongezellig als je hoopt dat ik zonder jurksken op de fiets zit te deinen

Ik heb een video gemaakt waarop te zien is hoe jij jezelf bevredigt op de linker helft van het scherm en op de rechter helft zie je de video waar jij naar keek.

joh gekkie, ik kan links en rechts niet eens uit elkaar houden dus als het zo is, is het zuiver toeval he… dat daar geen misverstanden over zijn… maar hoe bevredig je je in hemelsnaam op de linkerhelft van het scherm…ik heb wel een 17 inch en ik ben heus veel afgevallen maar toch, ik vind dat best knap te noemen, maar hoe leg ik dit uit aan mijn vrienden?
lees snel verder Paool…

Met een druk op de knop kan ik deze video doorsturen naar alle contactpersonen van je email en social media.

nou da’s mooi zeg, weten jullie het ook meteen 🙂 weer een zorg minder, het scheelt zoveel gedoe met flipovers maken en powerpointpresentaties… ik vind spreken in het openbaar eng, dit is toch veel makkelijker he…

Als je dit wil voorkomen maak je een bedrag van 500 euro over naar mijn bit coin adres.
Stap 1: Ga naar www.coinbase.com en maak een account aan.
Stap 2: Bevestig je account d.m.v. je paspoort of ID.
Stap 3: Stort het geld op je coinbase bitcoin account via je creditcard of rekening.
Stap 4: Verzend de bitcoins naar onderstaand adres en stuur vervolgens een mail met de bevestiging naar:
Bitcoin adres:
1P17Pacie97UCFsPcpZtLqPejqi7mHpjYf

hmmm dus ik maak een spannend filmpje op de linkerhelft van mijn beeldscherm en nu moet ik er nog voor betalen ook…. er zijn vrouwen die daar geld mee verdienen he… WTF? 

Zodra de betaling binnen is wis ik de video en hoor je nooit meer van mij. Ik geef je 5 dagen de tijd om de betaling over te maken. Daarna weet je wat er gebeurt. Ik kan het zien als je de email hebt gelezen .

oh hooooooooooi!!
*zwaai* 
ik dacht dat we een leuke relatie op gingen bouwen maar nee, betalen en uit mijn leven… volgens mijn lief moet er geld bij als ie mij kwijt wil, ik zie een patroon… 

Aangifte doen heeft geen zin, deze email is namelijk op geen enkele manier te traceren en mijn bitcoin adres ook niet. Ik maak geen fouten. Als ik erachter kom dat je toch aangifte hebt gedaan of dit bericht met iemand anders hebt gedeeld zal de video direct verspreid worden.

hij maakt geen fouten… heerlijk die zelfverzekerdheid.. jij komt er wel hoor. Altijd trots zijn op jezelf, ben ik ook…en nu nog meer gezien mijn retespannende leven. Ik ben zo’n loser die het hele bitcoingebeuren zomaar voorbij zag komen zonder erin te stappen… jammer ook, anders had ik die 500 euro zo kunnen betalen…. mja….

Het delen van dit bericht zal er natuurlijk ook voor zorgen dat anderen dit gaan kopieren en dan kom je vanzelf weer aan de beurt.
Stuur me een mail als je het over hebt gemaakt via dit email adres:
De groeten!

hmm you lost me there, anderen gaan het kopieren en dan kom ik weer aan de beurt, die moet je me even uitleggen vriend…
Hoe dan?

ik lees dit…. en schudt mijn hoofd, ga online op zoek naar de herkomst, het is het zoveelste rare meeltje, paar weken geleden moest ik 240 euro betalen omdat ik ergens was geflitst en  had 1 van mijn vrienden opeens een gecloond account waarin ze me dingen probeerden wijs te maken…. ik ben zo’n dat zoeken we op type dus ik check altijd of iets een hoax is, ook die doorstuurpasopengedingen, please check het voor je het deelt….negen van de tien keer is het alleen maar schadelijk en nepnieuws. Er zijn zoveel leuke lieve mensen op internet maar helaas zit er ook het afvalputje van de beschaving op… en dan krijg je oplichtingsmailtjes, moet je zogenaamde prijzen ronddelen en proberen ze je gegevens te ontfutselen…vandaag ff niet… tipje van mij, gewoon voor niks, ga iets doen met je leven, het is echt de moeite waard…. het is vandaag de sterfdag van mijn lieve papa… die had echt nog heel veel betere dingen met zijn leven gedaan dan jij.

droeftoeter!

 

ik vind alles stom

Posted on by

ik ben stil… te stil hoor ik van mensen om me heen… meestal betekent dat dat het niet zo lekker gaat… klopt… zo is het.. soms lucht huilen op, soms niet… ik ben zo ontzettend gefrustreerd dat het zo slecht met me gaat. Ik geef er niet aan toe, gewoon lekker fietsen als het lukt, gewoon doorgaan…maar het wil gewoon niet. Mijn schildklierwaardes blijven zo ontzettend beroerd steeds… sinds ik de thyrax niet meer kan krijgen ben ik niet meer goed ingesteld geweest op andere pillen… omdat een fabriek gewoon geen voorraad heeft moet ik dit hele gezeik op de koop toe nemen…het maakt me zo boos. Het duurt te lang voor ik weer vooruitgang zie…. en beter nog….voel…ik wil het voelen! Natuurlijk helpen alle andere vermoeidheids perikelen niet echt mee, ik vind mijn hele lijf stom stom en nog eens stom….en in mijn geval is 1 en 1 en 1 is 3.476 ofzo…reken het maar na.

en echt, ik ben normaal ondanks moegedoe echt gelukkig en blij maar het lukt niet nu… ik ben alleen maar boos en verdrietig dat het niet gaat zoals ik wil… dat er van onderuit de put iemand aan mijn benen hangt…een stom iemand…. geen indiana jones ofzo…die me omhoog duwt…. en ik wil niet alleen uit die stomme lelijke put maar ik wil ook nog eens die prachtige fantastisch mooie berg op….. ik raak daar een beetje van in paniek… omdat ik weet dat het zoveel makkelijker gaat als ik me iets beter voel…als er niemand aan mijn benen hangt…dus ik trappel en ik schop…en ik vecht en ik huil…. godallemachtig wat een jankert ben ik op het moment… ik zou mezelf echt een tijdje links laten liggen als het kon…of Penny vragen of ze warm Kitty, soft kitty komt zingen…dat kan ook…

dus snappen jullie nu waarom ik niet schrijf, ik vind mezelf al zo onleuk…als iemand boe tegen me zegt huil ik….

oh mijn God, ik zie het opeens….

ik ben fucking Calimero geworden!!!

dat passief agressieve zeikkuikentje……wil iemand mij een welgemeende schop onder mijn kont geven misschien? Niet al te hard he, anders knapt mijn eierdop… heb ik daar weer wat over te zeiken…

🙂

pyamadag maar dan anders

Posted on by

Gisteren had ik een ontzettend leuke dag… ik ging samen met Esther een aantal jurkenzussies ontmoeten bij S Ster in winterswijk die speciaal voor ons de winkel had geopend…en hoe! Wat een gastvrijheid en wat een superleuke middag zeg… echt tof! Ook heel spannend om allerlei mensen te ontmoeten die je niet kent…Ester had allerlei lekkers voor ons geregeld en Esther had nog macarons gebakken… er was zelfs prosecco…. wat een verwennerij en zo welkom.

Ik heb een jurkje gezien die ik echt supertof vond… heerlijk om wat te wensen te houden…en ik ben zo’n verwende poepert zeg want ik won een fantastisch tof jurkje met een verloting. Tante Betsy had deze beschikbaar gesteld, hoe lief is dat….

en vrijdag ben ik heus nog heul erg jarig ook nog… aw the suspence is killing me LOL…maar cadeautjes zijn heel niet nodig he… ik vind het leuk om weer een jaar erbij te vieren, een aantal jaren geleden dacht ik dat ik dit nooit zou vieren en kijk mij nu eens… hiep hiep!

maar ondanks dat het een hele hele leuke middag was ben ik er behoorlijk moe van, toch te veel gestaan en gepast… geeft niet he maar dan moet ik altijd ff bijkomen….vandaag dus… dacht ik… tot ik vanmorgen de zon zag, en de lente voelde… fuck it zeg….niks niet pyama, ik schoot zo vanuit mijn bed in mijn fietskleding in…dat klinkt veel sportiever dan het was hoor, het ging gepaard met een hoop gezucht en gesteun maar wat was het heerlijk buiten zeg… wat een fantastisch weer…. ik heb genoten… ben zelfs nog in die Heimat geweest

en ook nog een gaaf relive filmpje…mooi ritje,met eerst de wind tegen…eindelijk goed uitgezocht 🙂

 

 

Hoe zeg je dankjewel….

Posted on by

ja hoor, ik schrijf zeker een blogje zei ik een paar dagen geleden… en vervolgens zat ik helemaal vast… ik schoot steeds vol en had ook geen enkel idee hoe te beginnen…nog steeds niet eigenlijk…

maar ik ga het toch proberen, en ik ga zo ontzettend mijn best doen er geen klef dankwoord van te maken…. misschien iets met worldpeace maar dan houdt het wel op hoor met miss Congeniality….

Een paar dagen geleden ging de deurbel…je weet wel…op het moment dat je in je pyama zonder make-up hoopt dat niemand je ziet… zo’n dag dat het allemaal niet zo lekker gaat… en je wallen een eigen facebookpagina kunnen beginnen… zo’n dag dat je het liefst met een pot nutella wil trouwen… zo’n dag…. maar goed, die deurbel ging wel en dus besloot ik toch  maar even te gaan kijken…het was een pakjesbezorger, met een groot pakket…. ik probeerde nog een beetje nonchalant te doen aan de deur maar ik zag ook wel dat hij daar heus niet intrapte… die wist dat ik op het punt had gestaan om ja te zeggen tegen een zooi M&M’s…. it’s not what it looks like zei ik nog maar hij wist heus wel dat het dat exactly wel was… maar ik zag inmiddels dat het een leuk pakket was….ooh riep ik…. die zou pas op 7 maart komen… wat gaaf!! Ik zette snel een handtekening die meer op een inktvlek leek en deed zes rondedansjes in de kamer…ik gok dat hij ook dat zag…. die had ‘s avonds thuis wat te vertellen… “ik zag maar twee katten schat maar ik gok dat ze er 25 had”

maar dat geeft allemaal niks he… want ik kreeg dus vandaag mijn nieuwe laptop…hoe fantastisch is dat!! Ik vind het nog steeds moeilijk om er iets over te zeggen, ik ben zo ontzettend ontroerd door al jullie gulle giften… want waarom in hemelsnaam? Ik ben maar gewoon Paola die maar wat rondprutst in het leven om er wat van te maken… totaal niet speciaal ofzo… dus ik snap het gewoon niet…. zoveel geld in zo’n korte tijd… en gewoon voor mij? ik vind het niet te bevatten gewoon… ik kon ook helemaal niet reageren in het begin toen ik al die reacties zag, er hebben mensen gedoneerd die mij helemaal niet kennen… gewoon omdat ze iemand iets gunnen, ik vind dat zo onvoorstelbaar lief. Mijn dank is echt zo groot, ik kan er gewoon niet de woorden voor vinden om duidelijk te maken wat het met me doet. Het is echt te veel en voor iemand die moeilijk hulp aan kan nemen is het ook een beetje ongemakkelijk, ik vind het zo dubbel… hulp aannemen is zo lastig, zeker met zoiets….hulp geven vind ik geen enkel probleem… 1 van mijn lieve vriendinnen zei ooit tijdens mijn chemotijd waarin ik weer eens spastisch deed over iets wat ze voor me wilde doen het volgende:

“je moet het me gunnen om iets voor je te doen, ik kan niet je pijn wegnemen, niet je verdriet en zeker niet je angst maar ik kan je wel ophalen, in mijn bad laten ontspannen en voor je koken”

daar heb ik een paar dagen over nagedacht en toen kwam ik tot de conclusie dat dat natuurlijk ook voor mij geldt, als ik er voor iemand kan zijn doe ik het, en dat geeft me ook een fijn gevoel, waarom kan ik dat dan niet van een ander aannemen? Dus het lukt me steeds beter maar vergeef me dat ik toch altijd eerst zal proberen of ik zelf iets kan… en dat ik soms zit te sputteren en toch nee zeg soms…

Lieve Ruth, wat ben je toch een ontzettend lieve schat! Altijd daadkrachtig en dingen meteen oppakken, je hebt een groot hart voor alles en iedereen, je hebt een enorm organisatietalent die je ook met liefde inzet…. en je bent grappig, ook heul belangrijk in het leven… we hebben dezelfde humor, hoewel ik niet zeker weet of dat nu wel een verdienste is voor de mensen om ons heen,…en last but not least,  je hebt een goede smaak in muziek, dat geeft toch wel de doorslag *gniffel*

ff serieus, het is geen huwelijksaanzoek maar ik wil je toch even laten weten dat ik het echt heel eng vond allemaal en heel mijn lijf nee zei toen je me belde met het voorstel het geld in te zamelen, maar tegelijkertijd vond ik het zo lief van je zelfs als er helemaal geen geld binnen zou komen, waar ik toch ook wel een beetje rekening mee hield 😉 maar WTF zeg mensen, wat ongelooflijk lief van iedereen die heeft bijgedragen, niet alleen in geld maar ook in alle lieve berichten… ik ben zo ontroerd hierdoor. Jullie rocken!! Bigtime!

ik ben een beetje fliefd op jullie allemaal!

PS….vergeet ik nog worldpeace te noemen in mijn dankwoord, ik zou een miss lukt zijn 🙂

sorry sorry sorry

Posted on by

ik ging gisteren boodschappen doen…. ik zet mijn karretje voor een vitrine en daar wil een vrouw bij…oh sorry zeg ik en duw mijn karretje naar achteren… daarna loop ik verder…iemand haalt me in, zag ik niet aankomen…. oh sorry hoor ik mezelf zeggen…. vervolgens sorry ik nog een keer omdat ik ergens bij moet, sorry ik tegen twee kleppende mensen in een gangpad en hoor ik mezelf sorry zeggen omdat ik tegen een karretje aanbots omdat iemand me keihard voorbij scheurde… een vrouw gaat in het gangpad bijna tegen me aanstaan achter mij, ik buk om iets te pakken en kom dus tegen haar aan, sorry zeg ik… zij zegt  niets en kijkt me kwaad aan…

ik zweer dat ik nog  sorry zei tegen een stokbrood die bijna uit het mandje viel…

dit was een paar minuten tijd…

WTF Paool….

echt hou daar mee op…

even later zeg ik sorry tegen een man die tegen mij aanbotste…om er vervolgens achteraan te zeggen, ohnee, eigenlijk was het uw schuld… hij keek me heel raar aan… en ik wilde bijna weer sorry zeggen…

wat is dat?

gewoon  niet doen, we zijn allemaal boodschappen aan het doen en ja daar zal wel eens een karretje in de weg staan of je komt tegen iemand aan, ik hoef me daarvoor niet te verontschuldigen, zeker niet als het door de ander komt… hou op met dat sorry dat ik besta gedoe… het is irritant en je doet jezelf zo te kort…om over de onbeschofte reacties nog maar te zwijgen…

er is werkelijk niks mis met sorry zeggen als het gerechtvaardigd is maar hier moet ik echt mee ophouden..

even later ga ik naar de drogist, iemand wil eruit en ik wil erin… ik ga aan de kant, sorry ligt alweer op mijn lippen… maar ik verander het snel in, gaat u voor, waarop de dame me hartelijk bedankt

dit komt uit een plog van een hele tijd geleden…. I rest my case!

Morgen is het nationale complimentendag… heerlijk!

Keukenprinses…

Posted on by

ik kook serieus tegenwoordig af en toe heule lekkere dingen. En dus besloot ik vandaag hutspot met hachee warm te maken uit de diepvries… ik ben er reuze trots op dat de hachee gelukt is..

na een tijdje…

hmmmm ik had er toch geen rookworst in gedaan?

hm, zal wel

en wortel zat er toch in…

even later… neh, wat raar….

zit ik nog eens goed te kijken, heb ik dus gewoon de bruine bonensoep van mijn schone zussie warm zitten maken….

en die had ik dus bijna over den hutspot gedaan

echt serieus, ik ben officieel niet meer te redden

🙂

Voor Francy…

Posted on by

Een jaar geleden alweer… wat vliegt de tijd toch, het hele jaar door kreeg ik herinneringen waar Francy reageerde op mijn berichtjes… ik koester die keer dat ze samen met Tallie bij me op bezoek kwam als grote verrassing toen ik zelf weer totaal in de prak lag… ik schreef iets voor haar afscheid …dit is een klein stukje daaruit:

 

Toen ik hoorde dat ik kanker had viel mijn wereld in duigen… en ik denk dat dat voor ons allemaal geldt… het voelde alsof de grond onder mijn voeten vandaan werd geslagen en ik zat in een grote bubbel narigheid…maar na verloop van tijd merkte ik dat ik op zoek ging naar antwoorden op mijn vragen, naar behandelmogelijkheden, naar steun, naar hoop… en zo vonden wij elkaar door een simpele app op onze telefoon te installeren die later een groep op facebook werd.

Van lotgenoten werden we langzamerhand vriendinnen. Wij hebben samen zoveel plezier gehad, en zoveel mooie dingen gedeeld….als de kanker ons iets positiefs heeft gebracht is het wel dat wij allen elkaar hebben leren kennen. Persoonlijk had ik liever gehad dat we als gemeenschappelijke hobby kantklossen hadden of voetbalplaatjes sparen maar dat is een ander verhaal… het is zoals het is… wat ik van Francy heb geleerd is dat we elkaar vonden in onze manier van omgaan met onze ziekte, dat je geen invloed hebt op wát er allemaal met je gebeurt en wat je moet doorstaan in het leven maar dat je wel kunt bepalen hoe je daar mee omgaat… dat de kracht in jezelf zit… en dat is iets dat wij voor de rest van ons leven met ons meedragen. Je bent ons grote voorbeeld als het gaat om kracht, veerkracht en hoe sterk iemand kan zijn…jij was zo ongelooflijk stoer en dapper! wat heb ik daar een enorm veel respect voor!

Lieve Francy, we gaan je zó ontzettend missen… maar je zit in ons hart en daar ga je nooit meer uit! Dank dat je zo’n lieve vriendin voor ons was…. jij hebt verschil gemaakt in onze levens.

En dat is echt zo… soms komt er iemand in je leven die echt verschil maakt… vanuit de lotgenotengroep heb ik een aantal hele dierbare vriendschappen… intens, warm, gelukkig, wij begrijpen elkaar en ja wij lachen ook heel heel veel…. we zijn net mensen…. en ze brengen me zoveel in mijn leven… keihard lachen, keihard gelukkig zijn voor elkaar en met elkaar en ja, ook keihard verdriet is daar een onderdeel van…maar verdriet kan er alleen maar zijn als er ook heel veel liefde,  warmte en houden van is geweest en dat zal bij mij altijd 10.000 keer belangrijker zijn dan de dood.

Vandaag mis ik haar…. ben ik verdrietig, brand ik een kaarsje… maar ik ben ook heel blij dat ik deze ontzettend waardevolle vriendschap mocht meemaken.

zo’n 3  jaar geleden besloot ik na een aantal slapeloze nachten dat ik het toch heus ging doen…op de foto in het prachtige fotoboek dat niet over borstkanker gaat… ik werd o.a. door medicatie steeds dikker… en ik was mezelf totaal kwijt.. mijn zelfbeeld was zo erg dat ik zo’n twee jaar niet in de spiegel keek, behalve als het echt moest… zo ongelukkig met de vrouw die mij aankeek dat ik heel snel wegkeek….. ik kon maar niet geloven dat ik dat was….. en nee ik heb echt niks tegen volle vrouwen, ze zijn vaak prachtig, maar ik was dit niet…. en daar gaat het om, dat je zelf blij bent met hoe je eruit ziet……en dat ging echt niet alleen omdat ik in een kuil keek waar vroeger mijn borst zat… dat speelde uiteraard wel mee maar ik was ook doodongelukkig met mijn gewicht. Voor die borst schaamde ik me al lang niet meer….voor mijn lijf wel…. Ik kende dit niet van mezelf, ik was door de jaren heen steeds zwaarder geworden maar was altijd een magere Sidonia geweest…. wie was die oude dikke vrouw die me aankeek….

tot die foto werd gemaakt… ja ik was nog steeds miss bolle toet maar daarna ging het eindelijk langzaam beter met me… het was de ommezwaai voor mij…en het begin van het helingsproces…. ik wist niet dat ik toen nog zwaarder zou worden maar het maakte wel dat ik weer een heel klein beetje liever voor mezelf werd… ik mocht stoppen met een aantal medicijnen en heel langzaam gingen daar wat kilo’s af…. het gaat niet snel helaas maar we zijn op de goede weg

Sidonia hoef ik zeker niet meer te worden maar ik wil er nog een paar kilootjes af… dan zitten mijn jurkjes en rokjes net even wat lekkerder… ik ben inmiddels op gezond gewicht en dat  is echt al fantastisch… ik kijk in de spiegel, ook naar die kuil waar ooit mijn rechterborst zat…oja, dat is ook zo…die is er niet meer… het is goed zo… ik zie steeds meer Paola tevoorschijn komen… met vlechie…. en daar ben ik zo ontzettend gelukkig mee!!

Little Hick Up

Posted on by

zo dat was een enerverend weekje… met alle pijn en gedoe… ik heb nu wel even genoeg dokters, apotheken, spuiten, eerstehulpgedoe, naalden, scans en infuuspalen gezien… gelukkig hele lieve verpleging, ondertussen liep ik ‘s nachts ook nog met infuuspaal mijn verwarde buuf weer in bed te leggen… lief menske, maar ze kletste nog 10 keer meer dan ik… even om uit te leggen hoe ernstig het was…

ik dek haar toe, zegt ze, “za’k ow zo ook ff onderdekken deerntje”… “nou doe maar niet want dan blijven we samen aan de gang he, ga maar lekker slapen”… (right what was I thinking) het werd nog een enerverende nacht, maar gelukkig sliep ik toch niet…kortom, ik heb me niet verveeld… nadat de pijn een beetje onder controle kwam vond ik dat ik het best getroffen had met mijn kamergenoten maar mijn blik was op naar huis… en dat duurde en duurde maar..

gelukkig ben ik weer fijn in mijn eigen bedje nu…pijn onder controle voor zover dus nu nog op zoek naar de oorzaak…maar dat zie ik dan wel weer.. nu eerst even bijkomen van alles. En hopen dat het zeikweer wordt anders ga ik iets nieuws invoeren… stoned wiebel mountainbiken….

vooralsnog heb ik een hele week leeg gepland, even kijken wanneer ik weer af kan gaan bouwen naar gewoon normaal Paolaniveau *gniffel*…. want ik kan geen kant op wat ik wel lastig vindt maar zoals Chantal zou zeggen, heb je meer tijd om te haken…. wat ook weer waar is natuurlijk…. maar laten we het zo stellen: beware! On my way back

🙂

let niet op mijn droopy ogen, fris en fruitig ben ik! that’s my story and I’m sticking to it!

Heel zwaar leeeevuuuh

Posted on by

stel je eens voor dat je rond 3 uur in de nacht wakker wordt omdat je enorme pijn in je flank hebt… oh kak, dat voelt als een niersteenaanval… een uurtje later weet je het wel zeker… om 10 uur houdt je het niet meer en bel je de huisarts maar eens, de assistente laat je komen en zegt misschien word je gespoten dus ga je op fietske…wel met ondersteuning want het is een km of 4 en de bomen vliegen hier voorbij…. en dat je dan samen met huisarts gaat puzzelen want diclofenac mag niet wegens je beroerde nierfunctie, je bent allergisch voor morfine… (echt tipje, als je besluit ergens allergisch voor te worden, kies in godsnaam geen morfine, hoe jammerdebammer is dat zeg….tof spul!…gewoon een tipje he, doe er je voordeel mee)…. dus wordt het buscopan zetpillen met als dingetje achter de hand pethidine injecties… okay.. gaan we doen… je bent inmiddels bereidt om naakt in de kerstboom te gaan hangen als het maar ophoudt maar dat is dan misschien optie 3…

op fietske terug naar huis knap je gelijk door de ondersteuning heen en kun je die niet meer gebruiken, inwendig gillend fiets je naar de apotheek, waar mensen voordringen die hoogstwaarschijnlijk veel belangrijkere dingen te doen hebben dan pijn opvangen en als je dan eindelijk aan de beurt bent is het spul er niet… in de spreekkamer leg je met tranen in de ogen uit wat er aan de hand is en de hele lieve apothekersassistente belt de arts en omliggende apotheken… ja daar was nog wat…je doet een schietgebedje, stapt weer op je fiets naar de andere apotheek, dat je natuurlijk voor de trein moet wachten etc hoef ik vast niet meer uit te leggen… dat geeft ook allemaal niks natuurlijk maar lastig is het wel… naar de apotheek en daarna naar huis….

daar waar je niet weet hoe snel je de eerste zetpil (die ik overigens zelf moest betalen want niet in de verzekering) moet nemen…dat is nu een drie kwartier geleden, en nog geen verschil….duurt ook allemaal even denk ik want het had gisteren al moeten helpen natuurlijk maar gillend gek is wel een optie inmiddels….

zo’n dag heb ik dus….

dus mensen het is weer tijd voor mijn lijflied… heerlijk even relativeren… het is maar pijn Paool

 

komt mijn gisteren gekregen armbandje (dankjewel!!!) goed van pas… want opgeven is geen optie… en ook dit gaat voorbij… adem in adem uit…

🙂

Durf te vragen

Posted on by

alsof deze week nog niet kak genoeg was is mijn laptop bezig met zijn laatste loodjes… geen schuld want ontzettend intensief gebruikt maar wel echt een schrikbeeld voor mij…het is jarenlang mijn uitlaatklep geweest (letterlijk de buitenwereld binnen halen), door de contacten maar ook het bloggen natuurlijk….oh het bloggen…. ik word gek als ik dat niet meer kan… en natuurlijk ben  ik vaak uren bezig met mijn grote hobby digitaal scrappen… dat vraagt veel werkvermogen dus een keertje is het klaar, snap ik… maar ook nu lig ik nog veel op de bank en in bed en de tranen springen in mijn ogen als ik dat niet meer kan zo…

dus in het kader van niet geschoten is altijd mis…is er iemand die een laptop heeft die hij/zij niet gebruikt of weet waar ik voor een zacht prijsje een goede op de kop kan tikken? Of mag lenen…. marktplaats durf ik niet met dit soort dingen… zul je net zien dat ik een stoeptegel opgestuurd krijg en meneer de stratenmakert kan daar zelf wel aankomen he…. we hebben zonder daar dramatisch over te doen nogal veel zorgkosten en grote uitgaven gehad de laatste tijd en we willen heel graag mee naar de alp,  dus een nieuwe zit er voorlopig echt niet in…. ik heb zin om keihard te vloeken en ergens tegenaan te trappen maar we weten allemaal hoe dat afloopt he, door het eerste word ik door de bliksem getroffen en het tweede levert me vast een gebroken teen op… dus dat 🙂  Winston is ook weer keihard voorbij gereden met zijn truck… ik denk zelfs dat hij wel mijn postcode had maar dacht ja daahaag op dat woonerf kom ik nooit met mijn grote vrachtwagen, trek maar een nieuw nummer…. zo gaat het al jaren…

en er zijn enorm veel dingen die heus veel erger zijn he… dat weetikwel…heb ik meer tijd om te haken… en de kamer rond te kijken… en te leren koken…en ik ben hartstikke gezond (harhar)  maar ik ga jullie zo missen… en jullie mij natuurlijk… maar da’s logisch

🙂

#dtv #whenitrainsitpours #kak