soms kan het leven me zo aanvliegen… morgen word het plekje op mijn kleine teentje weggehaald, en ik wil het gewoon niet meer. Ik merk dat ik het lastig vind om het gewoon te ondergaan zoals moet… er zit niks anders op natuurlijk. Want met kanker valt niet te onderhandelen, het is zo’n slechte medespeler….maar…
Een poosje geleden hadden Jenny en ik afgesproken om samen weer Drenthe’s mooiste te fietsen. Maar het is voor ons beiden een eindje rijden en voor mij is autorijden echt geen feestje meer de laatste jaren. Het kost zoveel energie. Dus kwam Jen met het goede idee om een Bed and Breakfast te boeken… zo…
tsja, waar zal ik eens beginnen… er zat al een hele tijd, wel driekwart jaar een klein blaarachtig plekje op mijn kleine teentje… na een poosje vond ik het raar dat het niet wilde helen maar ik had altijd wel een reden, schuren van de sokken, schoenen, stoten… noem maar op… Je moet er altijd…
mijn hoofd zit vol…en die moet leeg… vanmorgen ben ik daarom op de fiets naar de sporttraining gegaan bij de fysio, daarna snel terug.. fiets omgeruild voor mijn eigen fietske, banden opgepompt, jas uit en hopla door naar Doesburg waar ik Arjan trof op een terras aan het water. De titanic kwam nog voorbij maar…
