het fietsen is leuk. Punt.
daarnaast is het duidelijk dat het me heel veel energie kost, schrik niet, het levert me ook ontzettend veel op…ik merk dat ik verder kan lopen zonder rollator, ik kan wat langer staan hoewel dat nog wel een dingetje is… maar de meeste winst zit vooral in mijn hoofd…. ik geniet er heel erg van… van het fietsen zelf (wie had dat gedacht), van alle gezelligheid er omheen, van al die leuke nieuwe mensen leren kennen, van de sfeer in het team, van het feit dat mijn lijf naast pijn en vermoeidheid ook weer leuk kan zijn als je in de spiegel kijkt…van mijn lief die alles doet om het voor mij mogelijk te maken om dit te doen….van al die lieve leuke dingen die ik meemaak om geld in te zamelen…echt… de wereld kan wel verrot zijn maar in mijn omgeving zeker niet!!… naja, van veel dus…
maar er is wel een maar…. al mijn energie gaat daar in zitten… ik heb mijn grenzen behoorlijk verlegd om dit te kunnen doen. En dat geeft niet he, dat had ik wel ingecalculeerd… maar ik was even vergeten dat mijn gewone leven ook doorgaat… en als daar dingen in gebeuren die veel energie kosten gaat het ooit mis…
ooit is nu gekomen
nah, niet heel dramatisch hoor maar je gaat lang door op adrenaline , dwars door grenzen en pijngrenzen heen…ik begin te beseffen dat die vermoeidheid echt nooit meer weggaat…. gewoon niet…. en mijn lieve mama heeft zich begin december bezeerd aan haar ribben, ruggewervels en we zijn heel veel naar het ziekenhuis, dokter en alles eromheen geweest, voor ons beiden een aanslag op onze energie, daarbij komt nog dat ze heel erg veel pijn heeft en ik daar echt last van heb….het is zo naar om dat niet weg te kunnen nemen… hopelijk werkt de morfinepleister en de oxycodon nu eindelijk eens naast de fysio….maar we zijn er nog niet… wat te doen aan de oorzaak?
Mijn lieve vriendin stierf aan de gevolgen van borstkanker… nadat ze 7 en een half jaar ziek was geweest… intens verdriet maar daarnaast ook alles eromheen was erg zwaar maar ook zo fijn om dit te kunnen delen met mijn vriendinnen, allemaal stoere wijven!
Daarnaast viel Jip me eergisteren drie keer achter elkaar aan en gisterenmiddag weer…na een week dat het helemaal goed ging…hij is dinsdag gecastreerd en dat gaat natuurlijk nog even duren voor die hormonen weg zijn, dat begrijp ik wel maar dat hij het toch nodig vindt om met een rode waas voor zijn ogen in mijn armen te gaan hangen was wel de welbekende druppel…. ik kan op het moment alleen maar op de bank liggen en rusten…meer is het even niet… dat uitgeputte gevoel is zo naar…. ik moet echt mijn grenzen weer eens trekken maar dat kan dus niet…dat geeft onrust, ik wil niet ziek worden, niet zo moe zijn dat ik dadelijk niets meer kan….en ik wist dit he…. maar het kost al enorm veel energie als daarnaast alles op rolletjes loopt….maar voor nu moet ik door, boodschappen, koken, therapie, zelfs douchen is een happening….ziekenhuis en oja ook nog even jarig zijn donderdag…. zaterdag misschien een dagje verwennen in het inloophuis en zondag mijn eerste buitentraining waar ik overigens heeeeeeeeeeeel veel zin in heb naast dat ik het ook doodeng vindt maar ssssssst, ik ben Batgirl… die is nergens bang voor toevallig…Ha!
(wacht maar tot je straks in de kabelbaan moet Batgirl….kuch)
ik ga zo maar eens even slapen en dan straks gewoon weer op de fiets…niet omdat het moet, niet omdat het kan maar omdat ik dat graag wil… want het is goed voor me!
Tof dat je een reactie wil geven! Facebook is ook leuk maar ik lees ze ook graag hier :-)