gisteren was het dan eindelijk zo ver, de flipje toertocht stond op het programma… het was nog even spannend of het wel door kon gaan want na de 40 graden die het vrijdag hier aantikte zou het zaterdag een dag worden met code oranje en onweersbuien, regen en meer van dat gedoe… niet tof! Als het onweert ga ik niet fietsen maar regen gaat me niet tegenhouden… en die afkoeling vond ik wel een hele fijne bijkomstigheid, let wel het was 27 graden maar hee, dat is afkoeling he…
Wat een fijne goed georganiseerde tocht was dit zeg… mooie gelegenheid om te starten, goede parkeerplaatsen, route uitstekend aangegeven (op een enkele uitzondering na maar ik zal geen namen noemen hoesthoesthoestmichaelhoestedwinhoest misten een bordje en die haalden ons tien kilometer later weer in… ik denk dat ze naar Arnhem waren geweest inmiddels 🙂 maar verder, echt top! Leuke opzet, bewaakte fietsenstalling, een bon voor een bidon, en een bon voor pasta en nee dat was geen chocopasta begreep ik later… ik ging uit van een pot Nutella, logisch toch?
we zijn aangekomen…fietske en ik
0008? joh…zo snel was ik niet…ik denk dat er iemand in bed is blijven liggen bij nader inzien…
van der valk… coole ontvangstruimte…en nee ik heb er niet ingehangen!
bij de start
spanning!
waarom die bananen boven me hangen is een raadsel
bij het rustpunt
het was echt heerlijk weer om te fietsen, we hebben twee buien gehad maar verder, super! We hadden geen idee hoe we het zouden doen, 85 km is voor ons een behoorlijke afstand maar het ging lekker, mooi tempo voor ons tweetjes, zo rond de 20 en er stond echt een straffe wind… maar echt serieus, wanneer niet? ik geloof dat het hier altijd waait zelfs als men zegt dat het niet waait…ga maar eens een rondje fietsen langs de IJssel ofzo… wind! Maar het mocht de pret niet drukken, wij reden rustig door… helaas kreeg ik weer pijn aan mijn kont… ik gok dat er toch een ander zadel moet komen voor me…of een aantal betere fietsbroeken maar dan moet eerst Winston of Gaston even aan komen waaien (en ja pun intended) want ik vind het allemaal reteduur (en ja, weer pun intended) 🙂
Mooie omgeving, prachtige wolkenluchten en lekker fietsen, wat dut mi’j wat vandage… ik had verder niet op het routekaartje gekeken maar ik vond dat er na 60 km nog best een stevig klimmetje inzat.. ik dacht nog, goh, het lijkt wel op de Grebbeberg (lees ook vooral het verhaaltje bij de link) laat ik eens terugschakelen want ik zat nog op het grote blad te pielen… eenmaal boven herkende ik de begraafplaats en viel het kwartje…misschien had ik beter gewoon onderaan kunnen schakelen…. desalniettemin en niettegenstaande en nog meer moeilijke woorden, ik had wel dik drie minuten van mijn PR afgereden zag ik later…zo voelde het niet kan ik u zeggen… maar ik ben best een beetje trots op ons… deden we toch maar…wie had dat gedacht… ik zeker niet…. mensen die me langer kennen en een tijdje niet gezien hebben zeggen als eerste, jemig wat ben jij afgevallen zeg…en als ik vertel dat ik fiets zijn ze flabbergasted… maar toch wel met ondersteuning he? ehm nee… dat niet… echt ze vallen bijna om…. ik moet eerlijk bekennen dat ik links en rechts en achterstevoren wordt ingehaald… en die 60 plusser die een melodietje begon te fluiten terwijl hij ons in ging halen toen wij tegen de wind in ploeterden vonden we unaniem eigenlijk gewoon een enorme droeftoeter… niet om de fiets met ondersteuning maar ons even te kakken zetten mislukte ernstig…. zeker omdat ik net een rit op strava zag verschijnen van mijn stoere vriendinnetje die met al haar pijn en zieke lijf meer dan 1000 hoogtemeters had gefietst op haar fiets met ondersteuning… dan ben je gewoon een ontzettend stoer wijf!
Jen, ik heb er van genoten en gaan we vaker doen, en hebben mensen zin om aan te haken… hartstikke leuk! Enne ik ben benieuwd naar de blije foto van onderweg…
En ik scoorde voor het naar huis gaan natuurlijk wat heerlijke bakjes fruit… maar dat lijkt me logisch
een week of twee geleden kreeg ik opeens een superlief berichtje toegestuurd… ik las het… moest een paar keer met mijn ogen knipperen en las het nog een keer… ik kan het leven soms retezwaar vinden maar echt serieus, wat heb ik toch een boel lieve mensen om me heen. Een vriendin wilde ons zo graag een paar dagen vakantie aanbieden en dus bood ze ons aan om een paar dagen naar Zeeland te gaan op een camping. Iedereen die mij kent komt nu helemaal niet meer bij want ik ben de Bert Visscher onder de campinggasten, sterker nog, ik ben de Scrooge onder de campinggasten:
maar wat ontzettend superdepuperlief zeg! Ik had er al eerder een blog over willen schrijven maar met de verschrikkelijke ervaring van vorige week kwam het er even niet van….. laten we het erop houden dat het niet op een beter moment had kunnen komen… en ik ben ook heel erg gelukkig gewoon thuis he, maar het is wel echt heel erg fijn om er even uit te kunnen…..ik heb er zo ontzettend veel zin in, even helemaal weg.nl en in een mooie aangepaste caravan in Zeeland bij de boer… dus dat is niet camping maar Glamping hoor, voor prinsesje Paool…. het is op camping La Ferme in Zeeland . … de rolstoel gaat mee indien nodig maar verder gaat dat gewoon helemaal goedkomen, dat voel ik aan alles, het heeft een supergoede vibe…nu al… en fijn dat het aangepast is want ik zie er misschien uit als Hollands Welvaren en als je me ziet fietsen lijkt dat ook zo… maar als je me nu op de bank ziet liggen is het net ff wat anders…. ik heb de hele week nauwelijks kunnen lopen van de pijn in mijn rug maar ik doe het weer…net op tijd voor de toertocht waar Jen en ik morgen aan deel gaan nemen…. dus superfijn dat het zo kan….we hebben oppas in huis voor onze twee muiters dus ook dat is geregeld…onbezorgd weg…en ik ben misschien 2 keer in Zeeland geweest ooit dus een nieuwe omgeving…fietske gaat mee en ik ga Zeeland verkennen…. ik vrees dat Rob er niet onder uit kan om een keer mee te fietsen met me 🙂
En dichtbij mijn geliefde zee… veel mooier wordt het niet…. vakliteratuur mee (flair, viva, vriendin, puzzelboekjes en andere niksaandehandtijdschriften) mijn e reader, mijn haakwerk, laptoppie natuurlijk want ik moet wel kunnen bloggen en dan samen met Rob lekker alleen maar doen waar we zin in hebben. Want daar is hij ook heel erg aan toe…. dus dankjewel lief vriendinnetje en dankjewel lieve mensen van de camping en stichting Onbezorgd weg dat jullie dit mogelijk maken. We voelen ons nu al heel erg welkom….echt jullie maken twee mensen heel gelukkig. Dus binnenkort gaan wij een paar daagjes weg…..en heb je zin om even aan te waaien bij ons als je in de buurt bent…doen!
Vandaag mijn allereerste heuse tocht gefietst! Drenthe’s mooiste, Erik Dekker Classic. Het was toch nog anderhalf uur rijden vanaf hier…en ik was best heus zenuwachtig…. maar wat een mooie tocht was het… hoewel ik wel ff angst had voor de 432.784 duizend rood/witte lintjes met processierupsbomen… *gil* maar hopelijk heb ik dit keer geluk… Continue reading →
ik vind het nogal lastig om te bloggen want eigenlijk wil ik leuke dingen opschrijven… en dat ga ik ook doen hoor… maar ik maak ff niet zoveel mee op het moment. Mijn wereldje is vrij klein, ben heel veel alleen thuis, en probeer daar het beste van te maken. Zonder allerlei details van anderen het web op te smijten, mijn vrienden hebben het zwaar en ik wil er voor hen zijn, ik heb sinds de alp echt zoveel slecht kaknieuws gehad van dierbare mensen om me heen, het is niet te bevatten soms… vooral de kanker slaat keihard toe op het moment…. ik heb veel verdriet maar ook verdriet om mijn vrienden die door allerlei shit heen moeten…. en ik wil ze zo graag gelukkig maken… ik wil van alles voor hen doen en hopelijk doe ik ook wat kan en waar ze behoefte aan hebben… en denk alsjeblieft niet dat ik al te veel op mijn bordje heb… niet doen, daar wordt echt niemand gelukkiger van, ik doe heel graag wat voor jullie allemaal…wat dan ook…ik zou eten koken aan iemand anders overlaten maar voor de rest roept u maar… met liefde!
lichamelijk is het hier ronduit shit te noemen, constant is er iets waar ik weer door terug wordt gefloten… heck ik raad niemand aan om naar me te fluiten want ik sla terug vanaf nu. Ha! Maar ik voel me ondertussen een grote zeur en mekkerkont, en onleuk vooral… en ik ben er klaar mee… jullie vast ook, snap ik helemaal….oh shit, weg….daar is ze… ik zie het wel hoor, dat jullie stiekem een kruis maken met je vingers als ik in de buurt ben… gniffel… en terecht! en terecht! ik loop nog net niet als een spin met ronddraaiend hoofd achterwaarts van de trap af maar meneer King zou er een leuke film van kunnen maken denk ik… hmmm come to think of it, dat nodigt nu niet echt uit om iets aan me te vragen… ik ben vooral onleuk voor mezelf ook he… en voor anderen iets doen maakt me blij. Punt
en dan is er nog mijn tegenprestatie actie…engeltjes haken… het komt er echt aan hoor mensen die allemaal hebben bijgedragen aan mijn laptop. Ik ben jullie echt heus zeker niet vergeten maar ik moest ff een alp bedwingen voor ik me er toe kon zetten… en daarna begon mijn lijf aan zijn eigen alp… maar vandaag zit ik buiten en begin ik met het maken van alle tegenprestatie engeltjes, ik heb ook nog wat andere bestellingen en die komen er ook aan. Het lijf wilde even niet meewerken met haken… sterker nog, ik lig op apegapen… beetje lezen, beetje puzzelen, koelkast open en dicht doen om iets lekkers te pakken…. *gil*…. dat was het wel zo’n beetje.. dus mochten jullie denken dat ik het vergeten ben…nee nee echt niet, juist niet, het jengelt maar in mijn hoofd dat ik dat echt moet doen…ik heb zo’n superego met een eigen ego….die vind nogal veel van zichzelf…. kun je maar last van hebben LOL…. Freud zou een fieldtrip met me hebben gehad….. maar echt, als het had gekund had ik het ook al gedaan!! Ik ben jullie zo ontzettend dankbaar, krijg nog tranen in mijn ogen vaak… echt onbaatzuchtig en gewoon keilief, dat is het! Maar ze komen jullie kant op hoor…met een dikke zoen… dat ook!
zo en nu ga ik haken en van het zonnetje genieten en vooral dankbaar zijn met iedereen in mijn leven…. ik zit hier vaak te denken waar ik het toch aan te danken heb, al die leukerds om me heen… als mensen zeggen dat de wereld kak is en dat Nederland stom is en iedereen onaardig en weet ik veel roep ik altijd, dat zou ik niet weten… ik heb namelijk de leukste mensen van de wereld om me heen verzameld en daar ligt mijn focus… veel leuker… dankjewel voor jullie vriendschap… tofferds!
3 jaar geleden kreeg ik van Daphne’s moeder een jurkje van Daph…. ik paste er voor geen meter in maar zoals ik al tegen haar zei, ooit kan ik hem weer aan… het zal mijn motivatie zijn als ik het moeilijk heb…. en kijk mij nou…het lukte zeker…ik heb hem al een keer vaker aangehad maar toen zat hij nog best strak… vandaag haalde ik hem weer tevoorschijn… ik zwierde er met een gemakje in…
ik ben zo’n emotiesnaaikont… verdriet maakt dat ik ga lopen snaaien, nu vind ik het altijd al lastig maar op die momenten zeker, (wat kan mij het schelen, het helpt toch niks, iedereen gaat dood…of waarom zou ik het laten, al dat slechte nieuws etc.) en ik kreeg nogal wat verdrietig nieuws de afgelopen weken…het gaat maar door…en mijn vriendinnen krijgen ook veel voor hun kiezen, en dat doet mij weer verdriet… mijn tranenproductie draait overuren… en tussendoor probeer ik me staande te houden, vooral als ik alleen ben heb ik het moeilijk… dus ik dacht, goh laat ik weer eens passen…dat helpt vast…. vooral als ik er niet in kom, dan eet ik voorlopig weer een stuk sellery…. pas ik er gewoon in… ik vrees voor de chocolalalalala…lekker dan!
gisteren samen met vriendinnetje Esther even onze gedachten verzet…lekker samen geluncht en ondanks alles ook veel gelachen… zorollenwijnamelijk…
vandaag zit ik hier buiten in dat mooie jurkske onder de parasol te proberen weer een beetje grip op het leven te krijgen… de zon helpt daar zo bij! Mocht je mij afleiding willen bezorgen… be my quest 🙂
mijn gevoelens gaan alle kanten op deze weken, van intens verdriet naar huilen van geluk en keihard lachen… alles is aan de oppervlakte… dat kan heel fijn zijn en soms heel zwaar… nu ben ik altijd al wel van de diepe dalen en de hoge bergen geweest… voelen is voelen… zo erg dat als ik in feestgedruis terecht kom de blije onrust kan voelen maar me ook heel naar voel als ik voorbij een cafe loop waar ruzie is…of ik het absorbeer… geeft niks maar het is heftig soms… ik vind daar verder niks van, het is gewoon zo… ik ben niet gelijkmatig, nooit geweest…alles is intens…
dus ging ik van heel verdrietig naar kijkmijnoueenszieligzijn hier in bed…en dan moet ik oppassen… ja mijn ogen staan op stokjes en ik ben uitgeput…geen rust gehad nog maar moet wel… dus mijn lichtje is uit… maar dat is niksnietzieligpaool! Kijk wat je er voor hebt gehad… onvoorstelbaar groot geluk kost ook energie… punt. of uitroepteken!
dus net op het moment dat ik me over wilde geven aan zelfmedelijden kreeg ik een prachtige lieve kaart van mijn lieve vriendin…met de liefste tekst ever… en een keilief klein cadeautje… dat er iemand een engeltje voor mij had gehaakt, hoe lief… en ik huilde…heel heel hard….. en ik besefte dat ik een ongelooflijk rijk mens ben met zoveel lieve mensen om me heen.
Keilief! En een beetje aan heb bijgedragen? Heel veel aan heb bijgedragen bedoel je… mijn grote voorbeeld ben je met je doorzettingsvermogen en je kracht, 3 keer de alp op ondanks alle kakzooi van je ziekte… en je humor, je humor… dankbaar voor jou in mijn leven.. stoer wijf! Breast Friends Forever… en hee, samen hebben we er gewoon twee! 🙂 En mijn volgende uitdaging….geen idee nog, maar die komt er wel….
DIe avond kreeg ik een schaal met heerlijke hapjes die ik had gekregen van Verwenmoment gemaakt door Anouk, en kreeg ik voor een heel klein prijsje mijn wensjurkje in de brievenbus… mijn wensjurkje!….in die prachtige kleur, met die mooie vogelprint…zomaar, hopla…daar was ie dan… omdat iemand hem aanbood op de groep en mijn naam er op stond… ja het leven is soms keizwaar en het verdriet en de intense moeiheid tekent me, ik zie het in mijn ogen, mijn strakke witte bekkie… maar daar tegenover staat altijd weer iets moois in mijn leven. #dankbaar
nu is het zondagmorgen, het is een grijzig weer… ik hou er niet van maar het deert me niet…ik ga op de fiets straks naar de verjaardag van een vriend, Rob neemt wel een blij jurkske mee… zodat ik toch een beetje fris en fruitig kan zijn daar …. en moe ben ik toch wel…. ik drink nu een kopje verse muntthee met zoethout…gewoon omdat dubbel en dwars ens zo dik is zoals mijn mam altijd zegt… en dat soms moet….
vandaag nam ik afscheid… ik doe dat nogal eens de laatste tijd…. afscheid nemen…. ik ben daar niet zo goed in, als je in mijn hart zit, zit je daar nu eenmaal… en dus doet afscheid nemen zeer, letterlijk hartverscheurend soms… ik vertelde laatst dat ik soms teveel dood in mijn leven heb waarop iemand tegen me zei, maar jij zit natuurlijk ook in die hoek, met mensen die kanker hebben… ja, dat is waar… ik heb vriendinnen die kanker hebben, ik heb vriendinnen die ik leerde kennen omdat we als gezamenlijke factor kanker hebben… dat is geen keuze, dat is iets dat je overkomt… soms worden lotgenoten (ik haat dat woord) vriendinnen… ik heb vriendinnen die ik al jaren ken die opeens kanker kregen…dat kan namelijk iedereen overkomen… zo ook de meiden in mijn leven die ik wel leerde kennen door onze ziekte…. sommigen nog volop in behandelingen, sommigen net zo ver als ik was toen, klaar met de behandelingen en hun blik weer op de toekomst, retesterke stoere wijven zijn het, stuk voor stuk… en doorrrr…. maar soms slaat de kanker weer genadeloos toe… en dan zijn we stil, verdrietig en uit het lood geslagen…. want zij waren net als ik… en toch kwam het terug… en wat zegt dat over mij? dat je beter geen vriendinnen met mij kunt worden want ik ga misschien snel dood? WTF? Daar kun je toch niet over nadenken? Mijn vriendinnen zitten in mijn hart, met of zonder kanker… dat ik hen ga verliezen is een gedachte waar ik niet bij kom in mijn hoofd, want ze zijn er nog…. ze leven, ze lachen, ze dansen, ze zingen, ze genieten… en ze vechten zich een slag in de rondte om er nog zo lang mogelijk te zijn, kwaliteit van leven! Daar draait het om, soms is het vriendschap op het eerste gezicht… dankbaar ben ik daarvoor…dat zij in mijn leven zijn, dat zij mij gelukkig maken, dat we samen plezier hebben, of samen fietsen of samen een taartje eten… of gewoon op de bank teveel chocola eten en zeuren over het weer of ginnegappen over mannen… net mensen zijn we… ik ben intens dankbaar voor al mijn vrienden, heb zoveel lieve mensen om me heen…. geen geluk zonder vrienden om het mee te delen… en ik hoop dat zij ook zo over mij denken…. ik ben een bofbips… echt!
Maar soms is er dus afscheid…. en dat is zwaar… vorig jaar zaten we samen achterop bij onze captains… dit jaar zouden we samen solo naar boven gaan, drie meiden die de kanker achter zich hadden gelaten en het leven weer aan wilden gaan, die klaar waren voor de volgende stap….de drie musketeers noemden we ons… tot we een poosje geleden hoorden dat het anders zou gaan lopen… nog steeds 3 musketeers maar 1 van ons zou niet mee kunnen gaan….. we hebben geprobeerd om dat gevoel er toch te laten zijn… om samen naar boven te gaan, haar nummer ging met ons tweetjes mee…. op de rug… want zij hoorde er bij…. 1 voor allen, allen voor 1…
Vandaag namen we afscheid… in een prachtige bloemenzee… van een lieve fantastische stoere, ongelooflijk krachtige dame… ik ben intens verdrietig… maar ook ontzettend dankbaar dat ze in mijn leven was…ik koester dat…
in mijn vriendenboekje schreef ze een hele poos geleden een heleboel lieve dingen… een klein stukje wil ik graag delen… omdat het alles beschrijft waar ik hierboven zoveel woorden voor nodig heb…
Er zit onrust in me… mijn lijf is op… logisch ook, daar wil ik verder niet moeilijk over doen, dat was ingecalculeerd…je kan niet zo ver over je grenzen gaan zonder daar de consequenties voor te krijgen… en hoewel ik het begrijp irriteert het me mateloos… ..sinds ik terug ben heb ik bijna alleen maar verdrietige berichten gehoord… ik kan het niet bevatten, niet begrijpen ook….ik wil keiharde muziek op mijn hoofd, heel hard meezingen in de auto…. en fietsen in de zon… niets meer horen over ziekte, over de dood van prachtige jonge vrouwen… intens leven… het leven vieren… want het kan zomaar voorbij zijn… mijn haar paars verven…. maar mijn lijf wil niet… ik heb het gevoel dat ik barst… dat kan ook komen van het feit dat ik teveel chocola zit te eten maar dat terzijde…ik eet teveel, ik drink niet maar allemachtig wat heb ik zin in een straffe borrel…ik lees een boek maar sla niets op, ik kijk naar een film maar heb geen idee waar het over gaat…. ik lees een tijdschrift maar sla gewoon blaadjes om… ik wil een nieuw jasje voor mijn blog maar dat wat ik mooi vind is te duur…maar er moet iets van verandering komen… alsof dat helpt… iets nieuws, alles anders zetten in de kamer…. ik wil dansen… keihard gillen… leven… intens leven… heel hard lachen… ik doe het ook maar het gaat zo over in huilen… ook heel hard huilen… er zit geen filter op…ik wil naar de zee, met mijn blote voeten in het water… de golven voelen en de wind in mijn haren… het warme zand tussen mijn tenen… het leven in me opnemen… met diepe teugen…
maar mijn lijf wil rust… moet rust zelfs…. ik heb het gevoel dat ik barst… ik huil van frustratie… zelfs als ik gewoon iets wil vertellen breek ik… het lontje is kort… ik verlies even de grip op mijn leven… waarom zijn sommige dingen niet te bevatten?
ik probeer het om te zetten in dingen regelen, proberen te slapen als ik mijn ogen echt niet meer open kan houden… . wen er maar aan Paool want de komende tijd wordt het bijkomen, afzien en je hoofd weer tot rust krijgen… en mijn hart laten helen… vooral dat laatste… het krakt net even iets te vaak.. Acda en de Munnik zagen het zo gek nog niet…
Vandaag is het drie jaar geleden dat ik als getuige een handtekening zette omdat mijn lieve lieve vriendin Daphne ging trouwen… ik wilde haar vooral veel geluk, heel veel liefde en een heel lang gelukkig leven toewensen met haar lief
de eerste twee heb ik haar volop kunnen geven die dag, en de dagen die nog kwamen, zoveel liefde, zoveel warmte, zoveel intense gevoelens…
een lang leven helaas niet… we wisten dat het niet heel lang meer ging duren…
het werden nog twee weken…
Ik mis je zo ontzettend in mijn leven… ik ben zo dankbaar voor de herinneringen en al het geluk dat het gebracht heeft maar jemig Daph… soms vliegt het me zo aan dat je er niet meer bent, vooral in deze periode….
3 jaar geleden was de afscheidstournee van Acda en de Munnik… Daphne was al ziek maar we konden toch samen gaan… ik heb er al vaker over geschreven hoe bizar onze levens verweven waren met de heren.
14 februari 2015…. Acda en de Munnik zijn bezig met hun laatste tour en komen in Doetinchem… ik ben daar voor het eerst sinds hele lange tijd weer bij…. en ik zie daar mijn lieve vriendinnetjes. Daphne is net uit het ziekenhuis en kan dus mee, wie had dat gedacht, we zijn blij, opgewonden en hebben nog geen idee wat er nog allemaal boven ons hoofd hangt…. vanavond zijn we bij elkaar… we zijn ontroerd, gelukkig en blij… en het was alles wat we gedacht hadden, wat een fijne avond… samen in het theater naast elkaar… intens gelukkig, zoals we dat zoveel jaren in bijna elk theater in Nederland hadden gedaan, daar waar Acda en de Munnik waren, daar waren wij.. we blijven elkaar maar aankijken en zeggen hoe bijzonder het is dat dit lukt…dat ze precies op tijd uit het ziekenhuis was en we konden de hele fucking wereld aan samen…. want nu ging het vooruit… het afscheid van AEDM maar onze dromen duurden voort. Hoe snel daar een einde aan gemaakt zou worden wisten we die avond nog niet….wij genoten… we zongen mee, en een half leven ging in fragmenten voorbij… elkaar aankijken, big smile en een traantje wegpinken af en toe… om wat was…
In het Amphiontheater in Doetinchem hangen overal prachtige foto’s van de artiesten, en wij hebben werkelijk een fotosessie van een uur gehad om lekker melig met hen op de foto te gaan ondertussen hopend dat ze niet zelf voorbij zouden komen om ons onsterfelijk belachelijk te maken (en terecht! 🙂 1 van deze foto’s is echt geweldig geworden… de nachtwacht 2.0… dit kun je niet plannen, niet plaatsen…dit overkomt je…. en dit zie je pas als je alle foto’s bekijkt…. alles klopt op die foto…net als de rest van de avond… alles klopte… 14 februari 2015 bracht ik samen met mijn vriendinnetjes en onze mannen door…… het is 1 van mijn mooiste herinneringen en ik dank hen daar zo ontzettend voor…het helpt om dit soort mooie dingen in mijn hoofd te hebben als het gemis om Daphne weer heel hard naar boven komt…
afgelopen maand gingen we samen weer naar het theater…maar nu mistte er iemand… zowel op het podium, maar ook in ons groepje… krak zei mijn hart een paar keer en zeker toen ik de poster op het hek zag… wat een gave foto…en wat een leuke Nachtwacht 3.0 zou dat zijn geworden zeiden we tegen elkaar… maar we konden in het halfdonker daar midden voor de ingang niet echt gaan liggen of hangen… over hoe mooi het was heb ik het allang gehad dus dat weeduwel he, hoe dat zit met Paul en mij 🙂
maar wat zouden ze eigenlijk met die posters doen vroegen we ons af… dit was prachtig zeildoek. Turns out dat ze er geweldig leuke tassen van maken die je in het theater kunt kopen. Kijk hier voor al die leukerds.
maar ik wilde heel graag de hele poster… dankzij Ruth dacht ik, ach ik probeer het gewoon en stuurde een berichtje naar het theater of ik de poster van hen kon overnemen als zij het verder niet gebruikten… en ik kreeg meteen antwoord dat ik hem voor een appeltaart op mocht komen halen… en dus bakte ik vandaag een appeltaart… omdat ik het te makkelijk vond om er 1 te halen bij de appie… beetje flauw vond ik dus ik hoop zo dat het een beetje te eten was… ik bracht hem net uit de oven en nog lekker warm die kant op… en ging naar huis met een loeigrote poster….
Ha meiden, we kunnen de foto gaan maken he…wanneer we maar willen… in onze tuin ofzo 🙂 Met onze lieve Daphne die er natuurlijk gewoon bij is… het zal me niets verbazen als er opeens een vlinder opduikt als we de foto maken
bij ons mooie theater
beetje kreukelig maar hee, ff voor de foto
let niet op mij, ik probeerde zo snel mogelijk een foto te maken voor het weer in zou storten..
er was veel…. veel leuks… zo ging ik met lieve vriendinnen naar Paul de Munnik in het theater in Doetinchem. Wat een prachtige avond… de man met de mooiste stem van Nederland die prachtige nieuwe liedjes zong, maar ook hele mooie nummers van mensen die hem geïnspireerd hebben… en echt Paul die ne me quitte pas van Brel zingt… ik hoef dat toch niet uit te leggen ofzo he? Wat fijn om dit samen met jullie te delen meiden, ik luisterde van de week weer sinds tijden naar de cd van Acda en de Munnik…. ik huilde bij elk liedje…om het gemis van hen samen maar vooral omdat elk liedje een herinnering aan Daphne is… het is zo met elkaar verbonden… dus zonnebril op, tranen wegpoetsen en keihard meezingen… ze zit in mijn hart…en die vind dat ik af en toe gewoon mag huilen.
Het amphion theater heeft een gevelprobleempje (understatement of the year) en nu is er een nieuw hek omheen geplaatst…. ziet er een stuk beter uit als de bouwhekken die er al tijden omheen stonden… en dit maakte het helemaal gaaf:
Ik zeg er twee dingen over: Ik moet een appeltaart bakken en dat zeil?…MIJN!!! Ik ga hem volgende week ophalen, ik twijfel nog tussen zelf de taart bakken of het zekere voor het onzekere nemen 🙂
Daarna natuurlijk het fijne fietsdagje met de solostokers, en deze keer was het bij mij. Dus ik was al aan de bak geweest om een mooi tochtje uit te zetten… en gelukkig was het die dag droog en zonnig. Frieda en Jenny, jullie rocken de pan uit, echt…. ik ben zo trots op jullie… en Anco, Lau en Arjan, dankjewel dat jullie er waren, superlief om dit voor ons te doen, echt! Jullie beseffen niet half hoe belangrijk het voor ons is om die fijne begeleiding te krijgen… het is al een hele happening als je gezond bent maar voor onze lijven met al hun beperkingen in allerlei opzichten is het allemaal net even wat lastiger… het frustreert me dat ik voor mijn gevoel echt tekort kom, en daar heb ik echt een week last van gehad, zo moe, zo op…niet van het fietsen maar van het gemaal in mijn hoofd dat dit echt niet goed gaat komen voor me…
vandaag ben ik er maar eens voor gaan zitten, ophouden nu met miss zwakke schakel zijn… wat wil je nu eigenlijk Paool? twee jaar geleden was je nog 30 kilo zwaarder, stond je met je rollator boven op een berg Chantal aan te moedigen maar moest je daar al steeds gaan zitten omdat je niet meer kon…. ik heb 15 jaar alleen maar ingeleverd, veel operaties gehad, veel ellende gehad met de nieren, schildklier en de extreme vermoeidheid die daaruit voortvloeit ….en daar kwam ook nog die stomme kanker bij… en een tumor in mijn hersenvlies… goedaardig voor zover we weten maar stom is het wel….twee jaar geleden nog maar kon je helemaal niks….vorig jaar kon je achterop een tandem meedoen aan het Alp avontuur…ik verklaarde hele wereld voor katsknettergek maar er gebeurde iets met me… ik vond naast al het keileuke gebeuren het fietsen leuk… ik, die al 15 jaar niet zonder ondersteuning kon fietsen en het viaduct niet over kon en links en rechts werd ingehaald door fietsende peuters met zijwieltjes en overstekende ANWB paddenstoelen. Vorig jaar ontdekte ik hoe gelukkig ik van het fietsen werd, hoe mooi onze achterhoek is en hoeveel goeds het voor mijn nog altijd zieke lijf is… want dat ben ik namelijk even een beetje vergeten…dat het beter met me gaat is duidelijk, dat ik iets meer energie heb is ook duidelijk maar ik ben niet beter, er is nog steeds behoorlijk veel mis aan de binnenkant van dit blije ei… soms ben ik dat kwijt, dan wil ik ook gewoon zo’n bultje op fietsen of keihard doorfietsen bij tegenwind.. tegenwind betekent enorm veel krachtverlies….ik heb dat gewoon niet… dus moet ik er hard voor werken om gewoon door te fietsen…en na een rondje fietsen nog even de hele hut schoonhouden en 5 winkels afkleppen… dat kon niet, dat kan nog steeds niet en dat zal ook niet meer kunnen… laat het los Paool….dan moeten ze in Rhenen en zeker in Limburg maar op je wachten, ik ga proberen dat zo te voelen en me niet schuldig te voelen…hmmm come to think of it, ik kan beter met de ochtendploeg mee gaan, dan eindig ik met de middagploeg… ik bedenk het ter plekke 🙂 maar serieus, wat wil je nu bewijzen? en aan wie? ik weet het allemaal best heus wel hoor…maar wat je hoofd zegt, zegt je hart vaak niet is mijn ervaring… over communicatieproblemen gesproken…die twee kunnen er wat van, Rutte 3 is er niks bij.
Ik heb gedroomd dat ik er zo lang over deed dat me gevraagd werd of ik toch niet beter gewoon voor de koffie en de broodjes wilde zorgen. Die ik bij voorkeur niet zelf gemaakt had… wat is dat toch dat ik zo hard voor mezelf ben… ik wil niet gewoon fietsen, nee ik wil gewoon als Tom naar boven fietsen…. maar in de praktijk komt het er op neer dat ik net zo snel als Tom van de fiets kan springen als ik hoge nood heb, veel meer overeenkomsten hebben we niet… we gebruiken niet eens dezelfde shampoo. Maar ik ga proberen wat liever voor mezelf te zijn…volgens mij wordt mijn leven daar een stuk makkelijker van… want van het fietsen word ik zo ontzettend gelukkig, laat ik daar dan even geen wedstrijd van maken..
enne die mensen boven op de bult in Elten zijn nog aan het uitvogelen hoe het fietsgroepje in elkaar zat… hahaha
en dan de zondag… wat een feestje was dat. Ik had van Esther een dagje uit cadeau gekregen naar Utrecht. Er was daar een gezellige jurkenmiddag voor gelijkgestemde zielen georganiseerd.. de comic con is er niks bij… echt! Leuk. Het was midden in Utrecht en op de mooie dag zaten de terrassen vol, en de mensen keken hun ogen uit naar al die kleurige dames… maar goed, ieder zijn ding he… ik mocht van Rob voor mijn verjaardag een jurkje uitzoeken en dat werd de blauwe… yup de blauwe…in plaats van de roze 🙂 dank voor al het advies meiden, jullie rocken..
we hebben er een hele gezellige dag van gemaakt en na een heerlijke lunch nog even Utrecht door geweest…
en na een paar drukke dagen van de week waarin we cadeauflesjes hebben gemaakt die we natuurlijk heel graag verkopen voor AD6, niet in het minst omdat ik anders nog heel lang tegen al dat snoep aan moet kijken… echt te zwaar hoor, dus doe het dan voor mij, heb jij een leuk cadeautje en ik ben er vanaf…. 5 euro per flesje…. dat kun je toch niet laten liggen?, er zijn er met Congrats, of Happy Birthday of Thanks of gewoon zomaar omdat je iemand lief vindt…..ik zeg win/win
*knippertmetdeogen*
enne, al die leuke foto’s…. er gaat heus wel eens wat mis hoor….dat ik omval ofzo…… niet omdat mijn hakken zo hoog zijn… of omdat het glad is…gewoon omdat ik Paool ben
Een jaar geleden alweer… wat vliegt de tijd toch, het hele jaar door kreeg ik herinneringen waar Francy reageerde op mijn berichtjes… ik koester die keer dat ze samen met Tallie bij me op bezoek kwam als grote verrassing toen ik zelf weer totaal in de prak lag… ik schreef iets voor haar afscheid …dit is een klein stukje daaruit:
Toen ik hoorde dat ik kanker had viel mijn wereld in duigen… en ik denk dat dat voor ons allemaal geldt… het voelde alsof de grond onder mijn voeten vandaan werd geslagen en ik zat in een grote bubbel narigheid…maar na verloop van tijd merkte ik dat ik op zoek ging naar antwoorden op mijn vragen, naar behandelmogelijkheden, naar steun, naar hoop… en zo vonden wij elkaar door een simpele app op onze telefoon te installeren die later een groep op facebook werd.
Van lotgenoten werden we langzamerhand vriendinnen. Wij hebben samen zoveel plezier gehad, en zoveel mooie dingen gedeeld….als de kanker ons iets positiefs heeft gebracht is het wel dat wij allen elkaar hebben leren kennen. Persoonlijk had ik liever gehad dat we als gemeenschappelijke hobby kantklossen hadden of voetbalplaatjes sparen maar dat is een ander verhaal… het is zoals het is… wat ik van Francy heb geleerd is dat we elkaar vonden in onze manier van omgaan met onze ziekte, dat je geen invloed hebt op wát er allemaal met je gebeurt en wat je moet doorstaan in het leven maar dat je wel kunt bepalen hoe je daar mee omgaat… dat de kracht in jezelf zit… en dat is iets dat wij voor de rest van ons leven met ons meedragen. Je bent ons grote voorbeeld als het gaat om kracht, veerkracht en hoe sterk iemand kan zijn…jij was zo ongelooflijk stoer en dapper! wat heb ik daar een enorm veel respect voor!
Lieve Francy, we gaan je zó ontzettend missen… maar je zit in ons hart en daar ga je nooit meer uit! Dank dat je zo’n lieve vriendin voor ons was…. jij hebt verschil gemaakt in onze levens.
En dat is echt zo… soms komt er iemand in je leven die echt verschil maakt… vanuit de lotgenotengroep heb ik een aantal hele dierbare vriendschappen… intens, warm, gelukkig, wij begrijpen elkaar en ja wij lachen ook heel heel veel…. we zijn net mensen…. en ze brengen me zoveel in mijn leven… keihard lachen, keihard gelukkig zijn voor elkaar en met elkaar en ja, ook keihard verdriet is daar een onderdeel van…maar verdriet kan er alleen maar zijn als er ook heel veel liefde, warmte en houden van is geweest en dat zal bij mij altijd 10.000 keer belangrijker zijn dan de dood.
Vandaag mis ik haar…. ben ik verdrietig, brand ik een kaarsje… maar ik ben ook heel blij dat ik deze ontzettend waardevolle vriendschap mocht meemaken.
afgelopen weekend bivakkeerden we met een stel meiden in een landhuis op een camping in Drenthe Overijssel… ik heb werkelijk in jaren niet meer zoveel en zo hard gelachen. Tranen over mijn wangen en buikpijn gewoon… ik kan daar werkelijk geen enkele uitspraken over doen, want de afspraak is, what happens in Drenthe, stays in Drenthe dus sorry allemaal maar de smeuïge details hou ik voor me… en believe me als ik zeg dat ze smeuïg waren, ik ben er persoonlijk nog lang niet van bijgekomen. Gelukkig ben ik zelf een heel net meisje, dat scheelt…
Het bed was helaas niet helemaal mijn ding dus slapen deed ik niet echt… en al helemaal niet omdat er een clownsmasker op de deur hing… ik heb me er drie dagen over lopen verbazen dat dat net op onze kamer was…. tot Tallie zondagavond naar huis ging en ik nog een nachtje bleef… opeens keek ik tegen een lege deur aan….echt, ik ben soms letterlijk uit de klei getrokken…. niks toeval… ik begin nu ernstig te denken dat ze ook al die spinnen losgelaten had…. dus slapen…neuh…. dat niet…..nu moet ik zeggen dat ik ook nauwelijks het bed gezien heb maar dat terzijde…het was een heerlijk go with the flow weekend met spelletjes, kletsen, lachen en vooral heul veul eten… ik sta voorlopig niet op de weegschaal.. ik moet echt 3 maanden detoxen denk ik… ik voel me net een een volgevreten plofkip… ik denk zelfs dat ik er ook zo uitzie maar dat probeer ik ook te negeren…. maar hee, het was het waard, gewoon even nergens op letten… echt wij hadden dit soort gesprekjes
“ja die pindakaas met karamel zeezout lijkt me heerlijk, jammer dat we die niet mee hebben” “je zou het uit kunnen proberen door pindakaas erop te doen en een stuk oranje tony chocolonely erop te raspen”
en dat vonden we niet gek he…. het was gewoon een hartstikke goed idee 🙂
klein tipje van de sluier, er was 1 man mee… hij wilde zijn naam niet zeggen, we moesten hem the dude noemen…een beetje een slappe appie maar aan de andere kant bleek hij reuze flexibel te zijn, echt je verwacht het niet van zo’n coole johnny. Echt erg grappig om te spelen… ik raad iedereen een dude aan 🙂
de zondag zijn Tallie en ik een rondje gaan fietsen… een stukkie was de bedoeling… allereerst ging er meteen op de route al een pontje niet dus moesten we het aanpassen, daarna ergens weer iets opgepakt en een prachtige tocht langs het water gefietst… de bedoeling was op de terugwewg met het pontje terug te gaan maar dat ging ff mis… dus fietsten we… en fietsten we… en fietsten we….tot we helemaal aan de andere kant Zwolle binnen kwamen omdat we toen pas het water over konden…. en daarna was het nog heul heul ver voor we bij 69 (pun intended) uitkwamen…. ik viel bijna van de fiets…uiteindelijk bleken we bijna 77 km te hebben gefietst… maar echt een prachtige tocht, lekker zonnetje erbij…. over de snoeiharde wind zwijg ik wijs…. die was gewoon stom…. en mijn strava had kuren dus je moet niet alles geloven wat je ziet…ik ben niet dwars door het water heen gefietst he mensen… dus de afstand die hij aangeeft klopt niet… voor adequate info zie de strava van Tallie 🙂 en mijn kont maar dat raad ik u ernstig af *gniffel*
snel weer doen he meiden? maar niet te snel, ik lig totaal out of order op het moment maar wel met een big smile en soms keihard lachend als ik ergens aan terug denk…tof was het!! En nu ik er toch over begin… jullie waren ook tof
Na mijn akelige rotweek met veel pijn beloofde het vandaag een heerlijke dag te worden…. zo’n dag waarin je lekker wil gaan fietsen… en dus besloten we vandaag een lekker tochtje te maken samen… en wat een fijne tocht werd het zeg. We zijn in Doesburg gestart, dat scheelde alles bij elkaar toch zo’n dertig Continue reading →
zonder er een zijig zweefmiepenverhaal van te maken, ik zei het al na mijn vorige blog, de kanker heeft me naast een heleboel narigheid toch zeker ook dingen gebracht die er anders niet waren geweest… ik word altijd een beetje iebelig van mensen die zeggen dat het het beste is wat hen is overkomen… zo ver wil ik niet gaan…hoewel als zij dat zo voelen is dat prima he, voor mij persoonlijk dus niet…..een aantal dingen die er uit voort zijn gekomen zijn dat zeker wel maar de ziekte zelf het beste noemen vind ik persoonlijk zwaar overschat…daarvoor heb ik teveel verdriet, pijn en verlies gezien en gevoeld, is mijn angst voor terugkeer net iets te groot en zie ik teveel mensen allerlei behandelingen doorstaan om kwaliteit van leven te hebben… ik zie het meer als iets verschrikkelijks waar gelukkig ook mooie dingen bijhoren maar de kakziekte an sich is voor mij verschrikkelijk, laten we wel wezen kanker vind zichzelf al belangrijk genoeg, het wordt hoog tijd dat het eens een toontje of tien lager gaat zingen…. feit blijft wel dat dit soort ingrijpende gebeurtenissen iets met je doen… zowel positief als negatief….
dus daar gaan we:
De band met mijn vrienden is veel sterker geworden… Ik vind het zo fijn dat ze er altijd voor me zijn, ook nu het weer wat beter gaat met me… ik kan altijd een beroep op hen allemaal doen. Ik wil jullie allemaal wel noemen maar ik weet dat de meesten dat niet tof vinden en dan lijkt het net of ik mensen vergeet… doe ik niet! Nooit! Als Winston van de postcodeloterij eindelijk zijn weg naar ons huis heeft gevonden geef ik een groot feest voor jullie allemaal… als er iets bovenaan mijn bucketlist staat is het dat wel… op een mooie dag aan het water met blote voeten in het zand… dat werk…
Ik vind het makkelijker om nee te zeggen, ik moet keuzes maken… en ik heb gemerkt dat mensen dat helemaal niet erg vinden (enkelen daargelaten en ook daar maak ik me steeds minder druk om) zoals ik dat ook niet erg vindt als mensen een afspraak af moeten zeggen. Ik kan daardoor ook veel meer genieten van de momenten dat ik ja zeg…
Ik vind het steeds makkelijker om hulp te vragen en te accepteren…. ik hoor nu in gedachten iedereen keihard lachen….right…. jahaaaaaaaaa het blijft wel een puntje waar ik aan moet werken
Ondanks dat ik nu een borst mis, heb ik me in jaren niet zo goed in mijn vel gevoeld. Ik durf zelfs sinds deze zomer strakke shirtjes aan te trekken… hoewel ik soms nog wel last heb van de manier waarom anderen daarop reageren. Ik heb soms het gevoel dat ik me moet verantwoorden voor het feit dat ik geen reconstructie of prothese overweeg… bizar. Ik voel me prima in mijn vel… ik rock dat niet bestaande decoletté gewoon als een eindbaas. Ha!
Ik wist al dat ik een blij ei was, maar ik heb daar enorm veel profijt van gehad tijdens het hele gebeuren… dat had ik al toen ik 15 jaar geleden met die nieren begon te prutsen maar gedurende deze hele periode helemaal. Ik bekijk iedere dag opnieuw en als ik een kakdag heb is er altijd weer morgen… kakdagen laat ik gewoon bestaan… en dat werkt voor mij merk ik… niet meer vechten tegen dat soort dagen maar gewoon even doorbijten…morgen nieuwe rondes, nieuwe kansen, en anders overmorgen…ik leef veel intenser dan toen ik nog dacht dat het leven maakbaar was… later kon ik nog veel…believe me, later is nu!
mijn lief, we lachen wat af…dat deden we al maar dat is alleen maar meer geworden…. mijn rots in de branding die ook nog eens alles voor me deed en doet… dit soort gedoe heb je echt samen en ik kan me zo voorstellen dat het ook heel anders kan gaan in een relatie…
nieuwe hobby’s door nood geboren… want wat doe je als je leven zich op je bed voor het raam afspeelt… de voederpaal die ik van mijn vriendin cadeau kreeg was precies wat ik nodig had… voorheen zag ik alleen mussen die later gewoon allemaal verschillende vogels bleken te zijn, ik zag opeens vinken, roodborstjes, pimpelmezen, koolmezen, grote bonte specht, merels, mussen, groenlingen, boomklevers etc. etc. tot zelfs ijsvogeltjes toe… echt zo leuk! Ik heb het haken opgepakt, maar ook vele andere hobby’s zoals digitaal scrappen en gewoon scrappen, zelf leren hoe het programma paintshop daarbij kan helpen en later lessen schrijven voor andere paintshoppers op purplechickcreations. Ik heb altijd naar nieuwe mogelijkheden gezocht toen ik thuis kwam te zitten.. vrijwilligerswerk dat ik vanuit huis kon doen, ik hou de facebookpagina van een aantal instellingen bij en ben vrijwilligster geworden bij de BVN en het Inloophuis en alle leuke contacten die daaruit voortvloeien. Ik heb me gelukkig nooit verveeld, ik ken dat eigenlijk niet… lezen, creabea zijn, logikwizzen oplossen, etc. alles kost natuurlijk ook meer energie dus ik ben veel tijd kwijt aan rusten ook… duidelijk een adrenalinejunk dus ….. en daar hoort ook het huishouden bij… alles duurt langer, ik heb gelukkig hulp en dat is fantastisch superfijn! En natuurlijk het bloggen, al jaren een belangrijk onderdeel maar nu merk ik hoeveel ik van schrijven hou… ik ben opgehouden met uitleggen dat ik heus niet alles opschrijf op dit blog en dat ik heel goed afweeg wat ik wel of niet zeg of plaats of deel… en laten we wel wezen zolang Trump gekozen kan worden als minister president zijn er wel ergere dingen om je druk over te maken he…
lotgenotencontact, heel waardevol en dierbaar… veel herkenning, veel lachen en harde grappen, veel troost en ook verdriet…maar ook een aantal supervriendschappen… lieve Tallie, ik ben zo blij met jou, ik denk echt dat wij elkaar moesten vinden… dat kan toch niet anders, volgens mij zijn we stiekem gewoon soulmates ik ben daar zo dankbaar voor hoewel ik je zoveel liever bij een andere club had leren kennen en ik kan niet eens nadenken over hoe boos ik op de kanker ben die jou zo hard raakt…. ik denk dat dit wel het duidelijkste voorbeeld is van alle gevoelens die het woord kanker bij me oproept…en zolang wij nog heel hard kunnen lachen samen komt het met ons wel goed (ik kies iets uit dat door de beugel kan he…. believe me, hoewel het niet in onze bh zit want die mogen niet meer) 🙂
Alpe d’Huzes en in het verlengde daarvan 2climb2raise en alle lieve mensen die daarbij horen!! Dat zijn er heel veel he… met of zonder schuilnamen maar allemaal leukerds… in het afgelopen jaar is mijn leven door die ene email ontzettend verandert… zonder de kanker had ik geen kennis met hen gemaakt en gingen ze niet op zoek naar een Batman die mij naar boven zou kunnen fietsen… stel je voor zeg… wat een gemis zou dat ook voor hem zijn geweest *gniffel* Ik heb serieus de beste week sinds jaren gehad daar boven in Oz… een week gewoon alleen maar genieten. Ik verwijs naar al mijn blogs uit die tijd en de dingen die ik niet genoemd heb…tsja, what happens in Oz stays in Oz. Dat moet je echt zelf uitzoeken he… ik zeg doen!
En dan het fietsen…. het is niet te geloven dat dat mijn nummer 1 hobby zou worden… ik hoor het mezelf nog zeggen, oh die berg op, dat lijkt me zo gaaf maar dat fietsen, daar ga ik geen barst aan vinden…. hoe fout kun je het hebben zeg….vrijheid is het…en geluk…en energie….en afvallen… en lichtjes in de ogen…. en nog heel veel meer….. .ik zag mezelf een paar weken geleden in een blad over de fietssport bladeren in de appie… het moet toch niet gekker worden ofzo zeg…angstaanjagend gewoon… en dat op een boterham met pindakaas he…naja en zo’n 25 pillen per dag maar dat is meer om mijn eigen motor draaiende te houden dan dat ik er profijt van heb… en daarbij denk ik dat de gemiddelde bloeddoping dokter heel hard moet lachen om mijn bloed waar nog net geen bordjes met toxic indrijven, hoewel de groene kleur al wel een belletje zou kunnen laten rinkelen 🙂 niet echt he gekkies, ik heb gewoon nog blauw bloed net als alle andere royalty.
ik maak me niet meer zo snel druk dat ik teveel wil of alles wil meemaken…hoe zeer het soms ook doet, het levert ook groter geluk op om te genieten van wat je wel kunt….
kijk ons zitten bij het water zoals elk weekend weer de wereld aan onze gympies maar we hoeven ‘t niet meer we zijn gewoon twee vrienden en we kijken naar de zee en we zwijgen van hetzelfde je hoeft niet elke keer mmmm met elk circus mee
Soms zijn ze geweldig die herinneringen, soms verdrietig, soms confronterend….vandaag kreeg ik ook een herinnering aan de tijd die er weer aan zit te komen, de tijd dat ik mijn diagnose van kanker kreeg… ik voel het in mijn lijf…. het blijft altijd een beetje een rare tijd… the day my life changed…
ik las over het altijd blij, positief, gelukkig zijn of doen en vooral veel bagatelliseren? Alsof ik geen ruimte in iemands leven mag innemen als ik niet blij ben? Mijn liefste, vrienden en mams waren terecht heel boos later dat ik dingen voor ze verzweeg.. maar ik kon het niet toen…. over hoe ik dat zag, positief zijn was in mijn ogen, blij ei zijn… en vooral niet zeggen dat het eigenlijk kak ging… nee alleen de goede dingen benoemen en zeker de nare niet…ik zie nu dat dat een vertekend beeld gaf…
dus hoe zit het nu?
is er wat veranderd?
niet aan die tijd natuurlijk, zo deed ik het toen… zo ging het ook toen ik 5 jaar geleden ontdekte dat er met mijn borst iets niet goed was…. ik was een heel weekend alleen, Rob zat op Lowlands… en dus had ik handsdown het ergste weekend van mijn leven, helemaal in mijn eentje…. ik zou zo ontzettend boos op hem zijn geweest als hij me dit geflikt had maar ik dacht, WTF, stel dat het niks is, ga ik daar een hoop onrust zaaien… maar een heel weekend met deze toestand zitten was echt de hel… want je weet het he, ik voelde gewoon dat dit niet goed was… ik had het er alleen met twee lieve vriendinnen online over dat ik wat gevoeld had maar dat het vast heus niks was maar ‘s nachts was het echt hel….ik heb twee nachten op de badkamer doorgebracht, ik voel wat, ik voel niks, ik zie wat, ik zie niks…. echt de hel…….maandags zat ik bij de huisarts, dinsdag op de mammacare voor alle akeligheden (mammografie, echo en een heleboel pijnlijke happen uit mijn borst, serieus, wie bedenkt een soort pistool waarmee je gewoon een borst aan flarden schiet…) en vrijdags wisten we dat ons leven op de kop stond….wat een weg was het…. dat het zo heftig zou worden wist ik toen echt nog niet….en ik ben nu nog steeds met behandelingen bezig die er behoorlijk inhakken… ik hoorde een tijdje geleden dat het toch al zo lang geleden was op een toon dat het maar eens over moest zijn… dit gaat niet meer over he… mijn vorm van borstkanker kan zelfs na 20 jaar nog terugkomen, die angst is er altijd…zeker niet altijd op de voorgrond gelukkig, ik prijs mezelf zo gelukkig dat ik al zoveel jaren relatief goed door ben gekomen…. en om eerlijk te zijn ligt mijn angst nog net iets meer bij die nieren van me…. echt als ik er aan denk dat dat nog beroerder gaat worden slaat de schrik me om het hart… het gaat zoveel impact op mijn leven hebben…. kijk mij nu, ik fiets, ik ben zo gelukkig!! ik geniet zo ontzettend van de vrijheid die het me geeft maar ik ben zooooo verschrikkelijk bang dat het me afgenomen gaat worden, dat is al die jaren zo geweest, alleen maar achteruitgang, ik kan dit gewoon niet geloven en het doet me ook ontzettend zeer als mensen dingen door laten schemeren dat ik schijnbaar wel kan fietsen maar wel in een rolstoel zit als we een dagje uit gaan…… ja want ik vind dat wel lekker makkelijk ofzo… in die stoel zitten…het is elke keer weer een strijd hier in huis als ik vind dat het eigenlijk niet hoeft en Rob aangeeft dat ik dan niet mee kan…klaar… en hij heeft gelijk maar ik vind het lastig…nog steeds… en ik vind het werkelijk nog lastiger dat mensen over me oordelen… ik kan het steeds beter los laten gelukkig, het zegt meer over hen dan over mij en dat is echt zo…. en toch doet het zeer vooral als het van mensen dichtbij me komt, gelukkig zijn daar de meeste al uit mijn leven…. en de rest probeer ik op mute en ignore te zetten wat dat betreft, ik hoef me namelijk niet te verdedigen tegen mensen die nooit zullen veranderen in hun mening en mij niet aardig vinden… ik kan niet iedereen pleasen….mensen die niet begrijpen wat dit hele avontuur mij gebracht heeft of hoe gelukkig ik ben als ik fiets moeten dat maar vinden… het is jammer maar ik ga me niet meer verdedigen na al die jaren, ik hou ook mijn mond niet meer…. dat vind ik op zich ook wel erg bevrijdend merk ik….. als jij lelijke dingen tegen mij mag zeggen krijg je tegenwoordig te horen dat je dat maar tegen iemand moet zeggen die er in geïnteresseerd is want ik ben het niet…. ik zoek het niet op, ik verdedig me niet maar ik zeg wel dat ik er klaar mee ben…. want als ik een rondje fiets waar ik echt intens gelukkig van wordt, lig ik de rest van de dag meestal totaal afgebrand in mijn bed of op mijn bedbank beneden…. maar daar heb ik het dus niet over…… en ik deal ermee, zoals ik met alles gedeald heb….ik geniet van elke dag, maar ik leef ook echt met de dag….. maar echt ik zweer het…. ik zit nu beneden, kijk naar de vogels in mijn tuin en ik ben helemaal gelukkig als de zon schijnt…. mijn lijfspreuk is dat ik niets kan doen wat me is overkomen, en zeker niet wat er nog kan komen, ik doe wat ik moet doen om kwantiteit van leven te hebben, ik luister en overleg met mijn artsen, ik volg de raad (meestal) op van de mensen die verstand hebben van fietsen en me willen helpen omdat ik weet dat ze mij willen helpen om volgend jaar die berg op te komen….ik ben zo dankbaar voor alle lieve vriendschappen die ik had maar zeker ook de nieuwe die ik heb gekregen…. het is onvoorstelbaar wat dat ene mailtje me gebracht heeft… misschien kom ik in aanmerking om met jullie op de tandem te mogen maar ik denk het niet………ik zie het nog voor me… en zelfs die trok ik nog in een aantal maanden later… laten we het toch maar niet doen, ik heb de halve zomer op bed gelegen… en dan heb ik het over vorig jaar he….
Maar voor een groot gedeelte van de kwaliteit zorg ik zelf… ik heb geen invloed op mijn ziekte en wat er evt nog komen gaat maar ik heb wel invloed op de manier waarop ik ermee omga…..ik sprak deze woorden een half jaar geleden nog toen mijn lieve lotgenote die een dierbare vriendin werd door de jaren heen overleed…. zij liet me dit elke dag zien…ik mis haar zo maar ze is wel samen met mijn andere lieve vriendinnetje mijn grote voorbeeld over hoe ik in het leven wil staan….Ik hoop dat ik dit ook elke dag laat zien!!
als er iets is dat deze verschrikkelijke akelige ziekte me gebracht heeft zijn het de mensen die hierdoor allemaal in mijn leven zijn gekomen…. stuk voor stuk een verrijking van mijn leven, en daar ben ik iedere dag dankbaar voor hoewel ik er altijd bij zeg dat ik ze liever bij een gezamelijke onwaarschijnlijke gekke hobby tegen was gekomen…kantklossen ofzo LOL… en 2climb2raise en een heleboel lieve fantastische mensen van die groep die vrienden werden door de tijd heen, waren niet in mijn leven gekomen als ik geen kanker had gekregen….
en dus zei ik tegen haar mam, ik pas er never nooit niet in maar heel heel graag… gewoon omdat ik haar er zoveel in gezien heb maar ook als stok achter de deur….daar wil ik heen met afvallen….
vandaag was het zover… vandaag hadden mijn sproeten en ik het jurkje van Daphne aan…
ik had er wel eens van gehoord….van Tante Betsy of King Louie of HOK etc….. HOK staat voor HalsOverKop… maar ik keek eigenlijk nooit verder, het was echt niet in mijn maat en behalve dat het mij zeker niet zou passen, paste het ook niet heel goed in mijn portemonnee…. maar een poosje terug heb ik van Tante Betsy op facebook een setje kleding gekregen…. echt zo ontzettend lief, en ik koos een setje way out of my comfortzone en ging voor knalrose… een rokje met vogeltjes, een shirt en een vestje… maja toen ging het dus kriebelen want als er iets Paola was dan was het dat wel… en ik paste er gewoon in!!!! Ik heb altijd van kleding gehouden die anders, kleurrijk, grappig, en een beetje gek was…
Dus werd ik lid van wat groepen waar ze tweede, derde en vierhonderdstehands kleding verkochten en sloeg ik een aantal keren mijn slag…rokjes met bloemetjes, pannetjes, lampenkapjes… te leuk gewoon…. en vriendinnetje is ook om… we zijn samen denk ik wel zo’n 55 kilo afgevallen en nu kunnen we kleding ruilen… hoe cool is dát!! Dus Esther, als je een keer een setje aan wil… je bent van harte welkom
ik heb nauwelijks geslapen… hoe kan ik ook slapen… ik voel me vreemd rustig, maar ook heel raar… ik zie de zon opkomen en ik hoop tegen beter weten in dat jij een goede nacht hebt gehad… eten hoef ik niet… eten… ik heb het gevoel dat ik nooit meer kan eten zoveel knopen zitten er in mijn maag…. lief en ik zeggen weinig tegen elkaar…ieder verzonken in onze eigen gedachten… of de leegte, ik weet het eigenlijk niet, ik voel me vooral niets maar ook alles…onwerkelijk… onvermijdelijk…
we gaan naar jouw huis……. ik zie je de steile trap oplopen…zelf natuurlijk…niet moeilijk doen…. en je gaat als een prinses op je bank liggen… je hoofd ligt in de zon… echt, ik zweer dat je licht geeft… zo sereen, zo rustig…. mijn onrust groeit met de minuut… ik ga naast je zitten, je pakt me vast en je fluistert, “lieve Paool, kijk nou, al die lieve mensen om me heen, iedereen is er, ik voel me net jarig…ik ben zo gelukkig” ik pak je hand, en zeg dat ik heel blij voor je ben maar of ze het heel erg vindt dat ik het iets anders voel… we schieten in de lach… alles is gezegd, alles is uitgesproken…. zo intens het leven voelen… ik wist niet dat het kon…
maar dit is geen verjaardag….. maar het gaat nu niet om mij…. .gewoon niet…. loslaten….. meer loslaten dan dit bestaat niet volgens mij…..mijn gevoel schakel ik uit anders ga ik gillen…..het gaat niet om mij, ik wil dit niet…. want dat ik dadelijk die prachtige schaterlach van je niet meer kan horen wil er bij mij niet in….ik verbaas me over de oerkracht die in me zit om dit te doen….
die middag twee jaar geleden ben je met een grote glimlach op je gezicht in slaap gevallen…
om niet meer wakker te worden…
ik geloof niet dat ik ooit iets in mijn leven heb gedaan dat zwaarder was maar tegelijkertijd moest het zo zijn… je hebt alleen maar liefde om je heen van iedereen gezien voor je je ogen dicht deed… hoe mooi is dat…
twee jaar geleden schreef ik dit een paar dagen voor je dood:
er is ook zo’n rijkdom in mijn hart, zoveel liefde, zoveel warmte en zoveel mooie woorden… hoe ongelooflijk mooi is het om de laatste tijd die zij op aarde heeft met haar te mogen delen in zo’n warm bad van dingen uitspreken, elkaar vasthouden, samen huilen maar ook samen heel hard lachen, haar knuffelen als ze weer heeft moeten spugen… alles is ontdaan van opsmuk of theater of uiterlijk vertoon…. wij zitten samen in een cocon…liggen in elkaars armen zonder gene, zonder waardeoordeel, gewoon omdat het zo voelt op dat moment… en de dingen die ze mij meegeeft, haar liefde voor mij, ik wentel me erin… ze kleurt mijn leven zoveel mooier… en dat zeg ik haar ook… ik wil dat ze weet dat mijn intense verdriet is omdat ik dadelijk zonder haar verder moet en dat ik verdriet heb óm haar en niet dóór haar… ik kan het niet vaak genoeg zeggen… en ik wil ook dat ze weet dat ik er wel weer bovenop kom, dat er mensen om me heen zijn die er voor mij zijn als ik dadelijk instort, dat ik er voor de anderen ben die ook verdriet hebben… mijn lief die wankelt omdat hij het ook even niet meer weet, wij zijn er voor elkaar, dat weet ik….. en dat ik haar nooit vergeet, dat ze in mijn hart zit, en dat ik zo’n bewondering voor haar heb om wie ze is en wat ze doet… wat een rijkdom om zo’n vriendschap te mogen meemaken… ik hoop dat iedereen in zijn leven dit ooit mag voelen…
wij zijn soulmates…en ik haat dat woord he, maar ik kan geen andere term vinden die het omschrijft, alles schiet tekort, we leerden elkaar kennen door Acda en de Munnik, helemaal in het begin van het acda en de munnik dans en showorkest…door de muziek verbonden, alle theaters van nederland leren kennen ;-), het was vriendschap op het eerste gezicht… en toen kregen we ook nog allebei kanker, hoe bizar kan het lopen…ik hoop dat ik nog even door mag, garantie tot de deur zeg ik altijd, maar tegen haar kanker was niets opgewassen….. en in het jaar dat onze grote muziekliefde besloot er mee op te houden moeten we ook afscheid van elkaar nemen… het gaat snel, veel te snel voor mij maar ik zie dat het niet anders kan… ik moet loslaten om haar te laten gaan…… ik gun haar dat… maar ondertussen hoop ik heel egoïstisch dat het nog niet voorbij is… ik ben ook maar een mens he… en loslaten is niet echt mijn sterkste kant zoals iedereen die me kent weet…
(klik voor groter)
4 dagen later was het zo ver……..soulmates… ik heb er een paar in mijn leven…. dat is puur geluk, dat je vriendschappen hebt die zo intens zijn… ik ben ontzettend rijk dat ik dit ken en dankbaar…ik heb echt de liefste vrienden ever…. maar het verlies is dan ook zo zwaar…. ik voelde mijn hart gewoon in stukjes breken toen je stierf…. er speelt al een hele week maar 1 liedje in mijn hoofd… het prachtige liedje van blöf…. met de laatste regel die alles zegt…
Bewaren
De zon, het zand, de hitte en de rustige rivier De stilte en de droogte, en de leegte van dit hier De hemel en de aarde, de wijsheid van het land En de wijsheid van een man, dat is genoeg
Er is niets waar ik op wacht Morgen blijft het nacht Ik overdacht mijn zorgen en de wereld En alle keren dat ik wakker lag Ik besloot Wat een mooie dag Wat een mooie dag
De grond, het gras, de wegen naar de horizon die trilt De tijd is hier de ruimte, de diepte hier is wild De onzin en de noodzaak, ze naderen de grens De liefde van één mens, was mij genoeg
Er is niets waar ik op wacht Morgen blijft het nacht Ik overdacht mijn zorgen en de wereld En alle keren dat ik wakker lag Ik besloot Wat een mooie dag Wat een mooie dag
Er is niets waar ik op wacht Morgen blijft het nacht Ik overdacht mijn zorgen en de wereld En alle keren dat ik wakker lag Ik besloot Wat een mooie dag Wat een mooie dag
Er is niets waar ik op wacht Morgen blijft het nacht Ik overdacht mijn zorgen en de wereld En alle keren dat ik wakker lag Ik besloot Wat een mooie dag Wat een mooie dag
Paola….the movie…. hmmm misschien moet ik nog even nadenken over een titel… ik zou er niet op googelen als ik u was 😉
maar kijk nou, krijg ik een paar filmpjes van Chantal opgestuurd, helemaal te gek! Wat een feestje onderweg…dit was trouwens luttele seconden voor er iemand plotseling de weg overstak en ons niet zag….. ik roep altijd dat er zomaar bomen oversteken maar in dit geval was het een meisje…..het liep gelukkig goed af maar was wel even een schrikmomentje van ons allen….. ik gok ook voor de oversteekster waar we tegenaan reden….
leuk om een stukje film van ons samen te hebben…
aaaaaaaaaaah bocht nummer zeven…. hier was het even uitrusten geblazen… hier is ook die foto van chantal en mij genomen en hier was een feestje…. het was overal een feestje hoor maar dit was echt tof…. die wazige blije blik heb ik de hele weg gehad… echt fantastisch, ogen en oren te kort en hartslag te hoog 🙂
en dan deze…. mijn hartslag was net weer gestegen naar 160 omdat ik weer muziek hoorde trapte ik me weer te pletter… of ik ff wilde dimmen hoorde ik… maar batman en muziek is ongeveer hetzelfde dus wij gingen daar als een speer… teampje he 🙂 Wij rocken dat…. tenminste dat hoop ik…….
Het was net voor we het dorpje inreden en een heel steil stuk, je kunt dat op de video niet goed zien maar het was even een venijnig stuk…. ook heel grappig om Frieda en Jeroen te zien….wij hadden diezelfde vage smile steeds als we elkaar zagen….. ook in genietmodus… en dan dat zwaaitje van ons naar elkaar aan het eind… ik denk dat iemand me riep want ik geloof niet dat ik zelf nog erg bij de pinken was… het lijkt heel ontspannen maar het was hard werken….maar oh die muziek helpt zo hard… en ik kan daar niet echt meer praten ofzo 🙂 Bijna boven maar nog niet helemaal…. het is een raar gevoel…je wil heel graag boven komen maar je wil ook niet dat het al voorbij is…
ik vind dit zo leuk om te zien… dankjewel lieve Tallie… you made my day a bit brighter… ik voel me zo hondsberoerd maar hier word ik toch maar mooi blij van!! Heerlijk, ik hoest gezellig in de maat mee 🙂
voor mij was de finish niet echt het doel…het doel was al begonnen, een paar uur daarvoor toen we op de fiets stapten… maar het moment dat je over de finish komt is toch wel even een dingetje hoor…. ik ben zo trots op dit team….. op de stokers, maar zeker ook op de captains die dit voor ons mogelijk maakten…allemaal kanjers…. en Frieda en Jeroen die het samen deden, hoe ontzettend gaaf!
dan geef je even gewoon licht… tenminste zo voelde het wel… wow, dat hadden we toch maar mooi geflikt, behalve dat ik ontzettend emotioneel was wilde ik ook vooral iedereen omhelzen en feliciteren maar dat is niet gelukt volgens mij…. ik kon alleen maar een beetje verdwaasd rondkijken… ik stond boven op die berg…hoe dan? 🙂 Gelukkig waren er wat mensen wat meer bij de pinken dan ik en die kwamen naar me toe….if I had a brain I would be dangerous… I know…. ik had van alles bedacht van tevoren maar op het moment zelf wist ik daar niets meer van… beter ook hoor, dance like nobody’s watching kun je in mijn geval ook beter alleen maar doen als nobody watcht…. mijn lief vloog me in de armen en ik kon alleen maar in zijn oor fluisteren dat ik zo genoten had, dat het zo gaaf was en dat ik zo gelukkig was… niet uit te leggen, doe ik dan ook maar niet maar hee het was bijzonder!
Daarna hadden we een interview met radio alp d’huzes… ik had geen tijd me zorgen te maken, volgens Arjan moest ik gewoon antwoord geven op de vragen…right, de man moet nog een hoop leren in paola land he… hier kan in theorie zo ontzettend veel fout gaan dat ik hem alleen maar met bambi ogen aan kon kijken…
Gelukkig begon de ontzettend aardige meneer eerst met vragen stellen aan Arjan, dus dat gaf me iets meer rust…tot ik hem hoorde zeggen, nou, dat kan Paola vast veel beter vertellen… tuurlijk kan ze dat 🙂 Ik weet echt niet meer wat ik allemaal gezegd heb maar ik denk te weten dat ik hele goede dingen over 2climb2raise gezegd heb, tenminste dat hoop ik zo…het kan ook maar zo zijn dat ik het over de kruidenbuiltjes van Maggi heb gehad of hoe je monchou taart in een schaaltje maakt hoor…. maar ik heb Arjan niet van kleur zien verschieten en in elkaar zien krimpen dus ik denk dat het goed gekomen is 🙂 Hopelijk kan ik het nog een keer terugluisteren… dit is echt minuten na de finish gedaan, dus dat moet je kunnen horen, dat ik klink als een blij ei.
Ik had twee armbanden laten maken voor Chantal en mij…. dankjewel lieve Nicole…ze zijn prachtig geworden, die doe ik echt niet meer af voorlopig….”Breast Friends Forever” Mijn haar zit ook te gek zie ik…
De fietsen gingen snel naar beneden met de nieuwe captains want onze tweede groep ging starten… we slipped into something more comfortable…dat wil zeggen andere schoenen in mijn geval want ik was een onderbroek vergeten… natuurlijk zou ik bijna zeggen…. laat ik het zo stellen, het zit niet echt in mijn systeem…. nah, dat klinkt gek…. normaal wel he…maar als ik een fietsbroek aan heb vergeet ik het wel eens… pfieuw… bijna mijn reputatie down the drain…. maar nee echt heus, zo kinky ben ik niet… echt heus niet…. (niet te vaak niet zeggen paool, dubbele ontkenningen en je bent weer terug bij af)….lief blijven lachen en verder met je verhaal… dus gewoon in mijn fietskloffie rond blijven lopen was ook goed… want wij waren hartstikke coole mutsen he…. kuch…. mutsencreme rules!
ik was al blij dat het schoenenverhaal wel goed was gegaan, want ik wiebelde al door de dag en op mijn fietsschoenen leek ik helemaal wel op een tuimelaar…
Arjan ging als begeleider nog een keer naar boven met een ander team (de derde keer he)… ik mocht helaas niet meer, uiterst stom gewoon dus gingen wij ergens maar eens iets eten ofzo hadden we bedacht…
op een terras ergens in Frankrijk in de zon…..
zit een man die het tot gisteren nooit won
Hij heeft eindelijk de wind weer in z’n kop
‘k heb een tweede kans gekregen
En da’s meer dan ik verdien
Maar als dit het is, is dit het
Als dit het is, is dit het
Als dit het is, is dit het
En we zullen het wel zien’
O, o, o,
Even rustig ademhalen O, o, o,
‘t lijkt of het regent als altijd
Maar het regent en het regent zonnestralen
man, vrouw, whatever….dit was ik gewoon…..dat liedje blijft voor altijd verbonden met mijn fietsavontuur…
Maar wat fijn om dat samen met lieve mensen te delen…. allemaal on cloud 9… dat hadden we toch maar mooi geflikt he… Rob ging daarna nog naar bocht zeven om de anderen aan te moedigen maar ik ben boven gebleven, het koste allemaal toch net iets meer energie dan gedacht… Wij haalden boven de mensen in, zij iets lager…
op deze foto kun je al zien dat het weer aan het veranderen was…het was drukkend heet en ik kon alleen maar vurig hopen dat onze teams op tijd binnen waren… ik weet niet meer precies hoe laat het begon te regenen maar toen het los ging ging het los, hagel, grote regendruppels en onweer…. in het begin nog wat verder weg maar het werd steeds heftiger… we mochten niet meer aan de finish staan, niet meer de hekken vasthouden en waren langzamerhand behoorlijk doorweekt… daar stonden we onder een afdak van een gebouw en zagen de teams finishen in de stromende regen… ik vond het echt indrukwekkend… het bliksemde, donderde en al die stoere mensen kwamen gewoon binnen… We zagen Anton, Ciska en Judith binnenkomen en toen hoorden we dat er een motard door de bliksem was getroffen (gelukkig is het goed afgelopen)
het onweer was te dichtbij gekomen en hing pal boven de berg… metafoor anyone?…ik voelde dat wel….iedereen was inmiddels van de weg gehaald maar Yolanda en Annemieke waren er nog niet, samen met Arjan en Michael… en ik had mijn lief ook nog niet gezien…. ik probeerde de angst weg te slikken maar dat ging even niet lukken… dit was zo heftig, zo’n noodweer…daar kun je alleen maar heel nederig van worden…. niet bang voor mezelf he… maar we waren nog niet compleet….daar stonden we dan… ik voelde dat dit niet zomaar over zou zijn en we liepen terug naar de trailer, ik was inmiddels kleddernat tot op het bot en had geen droge kleren meer bij me… niet erg, ging wel weer over… ik was alleen vergeten dat je daar heel koud van werd… van 38 graden op de berg naar 6 graden boven is heftig… gelukkig waren er van die fijne dekens en stuurde Rob die inmiddels boven water was (thank God) me naar het palais du sport… daar zaten we dan met ons allen…nog steeds onzeker over een aantal mensen en ik wilde niet als een stalker mensen lastig vallen… want laten we wel wezen, ik heb me zelf geen seconde onveilig gevoeld daarboven…, alleen erg bezorgd om anderen….maar ik was veilig, klaar…ik zat daar op de grond omdat staan nu eenmaal niet mijn sterkste punt is en ja ik had het koud maar verder was er niets aan de hand…
goud is niet echt mijn kleur he…ik had hem andersom aan moeten doen zie ik nu…. waar is Leco als je hem nodig hebt, niemand die je dat even zegt ofzo 🙂 En zo’n deken lijkt heftig maar echt… niks aan de hand met me hoor, gewoon heel erg moe…ik voelde me alsof ik een berg had opgefietst 🙂
er liepen mensen rond met bouillon, lakens, een lekkere trui van Mieke en later kreeg ik nog een lekker warm fleecevest.. er zijn zeker 6 mensen bij me geweest die me mee wilden hebben naar de medische post, nee echt het gaat goed met me, heus, er zijn mensen die het veel kouder hebben, die in de stromende regen gefietst hebben, ik zit alleen omdat ik niet zo lang kan staan, echt, ik voel me goed….jullie zijn geweldig… 1 vrouw geloofde er geen bal van, je voelt harstikke koud aan en je haar is nat… yup, maar dat is niet erg, echt niet… wat een warmte en wat een lieve mensen allemaal… Amber, dankjewel dat je mijn handen gewarmd hebt, jij bent gewoon een kacheltje… heerlijk was het…..superlief was je!!!
Dat zitten op de vloer was ook niet echt bevorderlijk maar ook daar was een oplossing voor…gewoon naar de grote zaal, daar speelde inmiddels een dweilorkest, en het was warm…fijn! Maarten speelde, de eindstand werd bekend gemaakt en we werden constant op de hoogte gehouden van de stand van zaken… ik durfde eindelijk een appje naar batman te sturen die me liet weten dat ze in bocht 2 waren en bij een dj in de camper lekker warm zaten… adem in adem uit paool…. het gaat goedkomen… de donder en de bliksem werd langzaam minder maar de regen kletterde maar door…. bij Guus klinkt dat een stuk gezelliger met die meters bier…. niet veel later kwamen ze gelukkig binnen, ik ben nog nooit zo opgelucht geweest en waren we weer compleet!! Ik gok dat Batman dacht dat ik gek geworden was toen ik hem zag *kuch*…. die redt iedere avond de wereld dat weet ik ook wel ….maar het is gewoon een naar gevoel als je maar af moet wachten… ik ben daar slecht in, dan sta ik er liever zelf…
En toen begon het wachten, hoe nu verder, er mocht niemand de berg op… niemand de berg af maar hee, wij waren warm en droog….iedereen werd van de berg afgehaald …..er kwam wat te drinken, er waren stroopwafels, er was zelfs paracetamol 🙂 ik dank God op mijn blote knietjes dat Durex niet de hoofdsponsor was… (wat een intens sleeeechte grap paool, maar ik moet er stiekum heel hard om lachen)
Natuurlijk is er een rampenplan en je weet nooit hoe iets loopt als je hem in werking moet stellen maar mensen, dit rampenplan werkte…informatievoorziening was geweldig, duidelijk en in stappen werd geregeld hoe we allemaal weer op de plek van bestemming aan konden komen…er was geen moment paniek of boosheid of wat dan ook, er was vertrouwen dat het goed zou komen…iedereen probeerde er het beste van te maken… … dit schoot door mijn hoofd:
Ik was inmiddels zo moe dat dat dansen er niet meer inzat…maar het gevoel was er wel… wat een toestand maar gossamme zeg, wat een goed verhaal hebben wij…. alles zat erin, laten we wel wezen, een Indiana Jones film is saaier…. ik denk persoonlijk dat er wel een verfilming inzit…. iemand een idee wie mij moet spelen? wel graag een stoer wijf he… niet zo´n natte krant graag….je weet wel, van die tutholas´s die de hele film lopen te gillen, en vallen en die de held zes keer moet redden, okee, dat vallen zal er wel in blijven maar verder…. een stoer wijf….met twee tieten… dat mag ook….dat lijkt me een stuk makkelijker casten (gniffel) en wat moet de titelsong worden? Ik voel een projectje aankomen… Hollywood, here we come!!!
Langzamerhand kwamen de bussen aan, en wij hadden geluk dat we in de laatste konden zo ongeveer…. maar het woord bus klonk me beter in de oren dan het woord skilift…. zoals Amber tegen me zei, hee Paool, er is ook goed nieuws, nu hoef je niet in de lift 🙂 ik zweer dat ik iedereen naar me zag kijken, wat nou, ik heb niets maar dan ook niets met die toestand te maken….. toevallig…..ik had gewoon een zooi valium ingenomen en was op de vloer gaan liggen…. high with a little help from my friends…..
wat ontzettend lief dat er iemand voor me opstond om me te laten zitten, dankjewel Frieda dat je dat rondriep daar, ik durf dat zelf dus gewoon niet he…. en daar gingen we…met een bus de alp af, het dorp door en bij Oz de berg weer op… ik kon niet naar buiten kijken en het was warm maar ik werd niet misselijk… dat vond ik toch wel een bijzonderheidje…. want ik draaide al de horlepiep de hele dag… we zaten wat te kletsen met mensen om ons heen toen ik direct achter mij een man hoorde zeggen dat hij knettermisselijk was… dat zijn geen woorden die je wil horen van iemand die een potentiele kandidaat was om in mijn mijn nek te spugen…. rustig en diep ademhalen meneer…. en vooral niet spugen…. gelukkig vond zijn vrouw dat ook een uitermate dom idee… ik hoorde haar streng zeggen dat hij niet mocht overgeven en ik zag dat hij daar wel naar luisterde :-)…. ik had al meer mensen groen zien worden en ik begon even te inventariseren waar de kotszakjes waren……. gelukkig zaten er een paar enorme hoeden schuin voor me… ik denk dat ze hun eigen zitplaatsen hadden maar dat kon ik niet helemaal goed zien…. het was niet nodig gelukkig maar ik had jullie hoed geconfisceerd als de nood aan de man kwam… ik was me persoonlijk vooral aan het concentreren op mijn blaas…. plassen moest ik…heel heel erg plassen 🙂 en ook daar had ik die hoeden voor gebruikt, zonder pardon 🙂 of ik had in mijn zeem geplast, die zijn daar toch voor nietwaar Tallie?
uiteindelijk waren we rond half 12 thuis en werden we opgewacht door de hoteleigenaar die iedereen welkom heette, in de armen vloog en zoenen uitdeelde, hoe lief is dat….Marijke stond met dekens klaar…. warmte…. superlief… en zo zaten we bijna midden in de nacht aan tafel… nadat ik was wezen plassen en eindelijk die natte zeem had uitgedaan….ik had geen trek maar heb er toch maar wat ingegooid, geen idee wat trouwens… iemand?….maar lief was het!! Eten he…. niet in de zeem…. maar in mezelf…en die zeem was nat van de regen.. ..ik had er niet echt in geplast…jullie dachten het even he, geef maar toe…
En toen naar bed…. liefste ging douchen en ik ging daarna douchen had ik bedacht…. kortom, ik werd midden in de nacht wakker, kleren aan, liefdevol ondergedekt… dacht ik toen nog… later hoorde ik dat ik op zijn dekbed lag en hij die gewoon zelf nodig had… ah mensen, de romantiek…het was dus een wonder dat ik nog in bed lag gewoon
🙂
Het is allemaal goed afgelopen, we hebben een fantastische belevenis gehad en ik kan altijd zeggen, oh die AD6 editie van 2017?…. je weet wel, die later verfilmd is met die muts die de hele film viel en dat ze steeds gered moest worden…
Het komt nu echt dichterbij…. vannacht gaan we richting Frankrijk. We hebben oppas voor de poesjes en het huis, ik ben de laatste dingen aan het wassen, doe nog wat booschapjes, flip over de koffers die ik in moet pakken en alles wat daar bij hoort… en ondertussen doe net of ik uiterst relaxt ben…
kuch
niet echt
ik heb er heel veel zin in maar vind het ook hartstikke eng tegelijkertijd merk ik… ik ga van uiterst zen naar hyperoverspannen in 10 seconden… u bent gewaarschuwd 🙂
Vorig jaar stond ik langs de kant Chantal aan te moedigen, dit jaar komen we samen over de streep hoop ik… ik kan me daar nog niets bij voorstellen op dit moment maar het gaat heus gebeuren, ik heb alle vertrouwen in Arjan die eigenlijk Batman is…. want het is me wat hoor, zo’n berg op met mij achterop… ik hoop dat hij er nog geen spijt van heeft 🙂 Ik ben er trots op dit met jouw te mogen doen!! We eten er een banaan op samen… jij met en ik zonder sliertjes 🙂
En dan lieve Chantal, mijn stoere dappere vriendinnetje die mijn grote voorbeeld is en mijn grote aanstichter was tot dit mooie gebeuren… wij gaan het doen!! Wij gaan het doen! Samen met mijn fantastische team 2climb2raise , allemaal lieve en dappere stokers en captains maar ook iedereen die er omheen zit en zoveel voor ons doet… ik kan jullie niet genoeg danken voor deze kans. Het is fijn ergens bij te horen.
Maar ik schrijf dit vooral om jullie allemaal… iedereen die me zo ontzettend gesteund heeft al de laatste maanden, dmv sponsoring, door engeltjes of takkies van me te kopen, de workshop te volgen, mensen te mobiliseren, door de lieve kaartjes, appjes en berichtjes…. door de knuffels, de zoenen en alles wat er maar bijhoort…. mijn lieve vrienden die werkelijk van alles voor me hebben gedaan… het gevoel dat het me zo ontzettend gegund wordt vind ik zo overweldigend… mijn lieve broer die zo trots op me is en mijn lieve mam en verdere familie die allemaal zo meeleven…. echt ik hartje jullie allemaal….
Toen ik hieraan begon zei ik, ik krijg dat sponsorgeld never ever nooit bij elkaar…. en kijk nu eens…. ik heb gewoon bijnaaaaa 4000 euro opgehaald!!! Hoe fantastisch is dát zeg!! Echt ik ben nogal labiel incontinent vandaag, heb door omstandigheden niet geslapen vannacht dus daar word ik ook niet echt stabieler van maar echt, ik pink even een traantje weg zeg….
Jullie rocken bigtime!!
Alp d’Huez, ik kom eraan…dichterbij de hemel kom ik niet, dichtbij lieve Francy en Daphne
update: hahaha ik lijk wel een oscarwinnares die haar eigen lief vergeet te noemen…. dat komt omdat het voor mij zo logisch is dat ik dat niet hoef te noemen maar echt ook heel heel heel veel dank voor mijn lief die me overal naar toe gereden heeft, alles voor me heeft gedaan, iedereen opriep tot sponsoring en zonder wie ik dit niet had kunnen doen…gewoon niet… Je bent een topper!!
de heuvels in limburg…. ik zag er als een berg tegenop…. ik probeerde wel eens wat hier en dan heb ik het over Beek en ‘s Heerenberg en nauwelijks zo’n bultje opkomen… daar krijg ik niet echt heel veel zelfvertrouwen van… en de basis was al niet om over te juichen wat dat betreft… verder Continue reading →
ik kreeg een appje met een banaan met sliertjes… die moeten weg, we weten allemaal waarom… ik spreek namens de dode zeehondjes, puppies en kittens als je ze opeet!
met de auto kun je bijna nergens stoppen maar op fietske kun je de prachtigste foto’s maken
kijk ons staan, met ons hoofd in de wolken…dichterbij de hemel kom je niet
bocht zeven…. retedruk maar heel erg samen en alleen met elkaar
het dreamteam
en net of het heeeeeeel spannend is, ik heb mijn roeping gemist… actrice..ik!
aaaaaaaaaw kiek dan
mijn plekje bij Doesburg op het bankje bij de sluis
