herinneringen op facebook

Posted on by

Soms zijn ze geweldig die herinneringen, soms verdrietig, soms confronterend….vandaag kreeg ik ook een herinnering aan de tijd die er weer aan zit te komen, de tijd dat ik mijn diagnose van kanker kreeg… ik voel het in mijn lijf…. het blijft altijd een beetje een rare tijd… the day my life changed…

ik las over het altijd blij, positief, gelukkig zijn of doen en vooral veel bagatelliseren? Alsof ik geen ruimte in iemands leven mag innemen als ik niet blij ben? Mijn liefste, vrienden en mams waren terecht heel boos later dat ik dingen voor ze verzweeg.. maar ik kon het niet toen…. over hoe ik dat zag, positief zijn was in mijn ogen, blij ei zijn… en vooral niet zeggen dat het eigenlijk kak ging… nee alleen de goede dingen benoemen en zeker de nare niet…ik zie nu dat dat een vertekend beeld gaf…

dus hoe zit het nu?

is er wat veranderd?
 
niet aan die tijd natuurlijk, zo deed ik het toen… zo ging het ook toen ik 5 jaar geleden ontdekte dat er met mijn borst iets niet goed was…. ik was een heel weekend alleen, Rob zat op Lowlands… en dus had ik handsdown het ergste weekend van mijn leven, helemaal in mijn eentje…. ik zou zo ontzettend boos op hem zijn geweest als hij me dit geflikt had maar ik dacht, WTF, stel dat het niks is, ga ik daar een hoop onrust zaaien… maar een heel weekend met deze toestand zitten was echt de hel… want je weet het he, ik voelde gewoon dat dit niet goed was… ik had het er alleen met twee lieve vriendinnen online over dat ik wat gevoeld had maar dat het vast heus niks was maar ’s nachts was het echt hel….ik heb twee nachten op de badkamer doorgebracht, ik voel wat, ik voel niks, ik zie wat, ik zie niks…. echt de hel…….maandags zat ik bij de huisarts, dinsdag op de mammacare voor alle akeligheden (mammografie, echo en een heleboel pijnlijke happen uit mijn borst, serieus, wie bedenkt een soort pistool waarmee je gewoon een borst aan flarden schiet…) en vrijdags wisten we dat ons leven op de kop stond….wat een weg was het…. dat het zo heftig zou worden wist ik toen echt nog niet….en ik ben nu nog steeds met behandelingen bezig die er behoorlijk inhakken… ik hoorde een tijdje geleden dat het toch al zo lang geleden was op een toon dat het maar eens over moest zijn… dit gaat niet meer over he… mijn vorm van borstkanker kan zelfs na 20 jaar nog terugkomen, die angst is er altijd…zeker niet altijd op de voorgrond gelukkig, ik prijs mezelf zo gelukkig dat ik al zoveel jaren relatief goed door ben gekomen…. en om eerlijk te zijn ligt mijn angst nog net iets meer bij die nieren van me…. echt als ik er aan denk dat dat nog beroerder gaat worden slaat de schrik me om het hart… het gaat zoveel impact op mijn leven hebben…. kijk mij nu, ik fiets, ik ben zo gelukkig!! ik geniet zo ontzettend van de vrijheid die het me geeft maar ik ben zooooo verschrikkelijk bang dat het me afgenomen gaat worden, dat is al die jaren zo geweest, alleen maar achteruitgang, ik kan dit gewoon niet geloven en het doet me ook ontzettend zeer als mensen dingen door laten schemeren dat ik schijnbaar wel kan fietsen maar wel in een rolstoel zit als we een dagje uit gaan…… ja want ik vind dat wel lekker makkelijk ofzo… in die stoel zitten…het is elke keer weer een strijd hier in huis als ik vind dat het eigenlijk niet hoeft en Rob aangeeft dat ik dan niet mee kan…klaar… en hij heeft gelijk maar ik vind het lastig…nog steeds… en ik vind het werkelijk nog lastiger dat mensen over me oordelen… ik kan het steeds beter los laten gelukkig, het zegt meer over hen dan over mij en dat is echt zo…. en toch doet het zeer vooral als het van mensen dichtbij me komt, gelukkig zijn daar de meeste al uit mijn leven…. en de rest probeer ik op mute en ignore te zetten wat dat betreft, ik hoef me namelijk niet te verdedigen tegen mensen die nooit zullen veranderen in hun mening en mij niet aardig vinden… ik kan niet iedereen pleasen….mensen die niet begrijpen wat dit hele avontuur mij gebracht heeft of hoe gelukkig ik ben als ik fiets moeten dat maar vinden… het is jammer maar ik ga me niet meer verdedigen na al die jaren, ik hou ook mijn mond niet meer…. dat vind ik op zich ook wel erg bevrijdend merk ik….. als jij lelijke dingen tegen mij mag zeggen krijg je tegenwoordig te horen dat je dat maar tegen iemand moet zeggen die er in geïnteresseerd is want ik ben het niet…. ik zoek het niet op, ik verdedig me niet maar ik zeg wel dat ik er klaar mee ben…. want als ik een rondje fiets waar ik echt intens gelukkig van wordt, lig ik de rest van de dag meestal totaal afgebrand in mijn bed of op mijn bedbank beneden…. maar daar heb ik het dus niet over…… en ik deal ermee, zoals ik met alles gedeald heb….ik geniet van elke dag, maar ik leef ook echt met de dag….. maar echt ik zweer het…. ik zit nu beneden, kijk naar de vogels in mijn tuin en ik ben helemaal gelukkig als de zon schijnt…. mijn lijfspreuk is dat ik niets kan doen wat me is overkomen, en zeker niet wat er nog kan komen, ik doe wat ik moet doen om kwantiteit van leven te hebben, ik luister en overleg met mijn artsen, ik volg de raad (meestal) op van de mensen die verstand hebben van fietsen en me willen helpen omdat ik weet dat ze mij willen helpen om volgend jaar die berg op te komen….ik ben zo dankbaar voor alle lieve vriendschappen die ik had maar zeker ook de nieuwe die ik heb gekregen…. het is onvoorstelbaar wat dat ene mailtje me gebracht heeft… misschien kom ik in aanmerking om met jullie op de tandem te mogen maar ik denk het niet………ik zie het nog voor me… en zelfs die trok ik nog in een aantal maanden later… laten we het toch maar niet doen, ik heb de halve zomer op bed gelegen… en dan heb ik het over vorig jaar he….
 
Maar voor een groot gedeelte van de kwaliteit zorg ik zelf… ik heb geen invloed op mijn ziekte en wat er evt nog komen gaat maar ik heb wel invloed op de manier waarop ik ermee omga…..ik sprak deze woorden een half jaar geleden nog toen mijn lieve lotgenote die een dierbare vriendin werd door de jaren heen overleed…. zij liet me dit elke dag zien…ik mis haar zo maar ze is wel samen met mijn andere lieve vriendinnetje mijn grote voorbeeld over hoe ik in het leven wil staan….Ik hoop dat ik dit ook elke dag laat zien!!

als er iets is dat deze verschrikkelijke akelige ziekte me gebracht heeft zijn het de mensen die hierdoor allemaal in mijn leven zijn gekomen…. stuk voor stuk een verrijking van mijn leven, en daar ben ik iedere dag dankbaar voor hoewel ik er altijd bij zeg dat ik ze liever bij een gezamelijke onwaarschijnlijke gekke hobby tegen was gekomen…kantklossen ofzo LOL… en 2climb2raise en een heleboel lieve fantastische mensen van die groep die vrienden werden door de tijd heen, waren niet in mijn leven gekomen als ik geen kanker had gekregen….

Bewaren

Bewaren

of ik dat jurkje van Daphne wilde….

oh wow…. graag!

en dus zei ik tegen haar mam, ik pas er never nooit niet in maar heel heel graag… gewoon omdat ik haar er zoveel in gezien heb maar ook als stok achter de deur….daar wil ik heen met afvallen….

vandaag was het zover… vandaag hadden mijn sproeten en ik het jurkje van Daphne aan…

ze voelt erg dichtbij vandaag

 

(klik voor groter)

 

ik had er wel eens van gehoord….van Tante Betsy of King Louie of HOK etc….. HOK staat voor HalsOverKop… maar ik keek eigenlijk nooit verder, het was echt niet in mijn maat en behalve dat het mij zeker niet zou passen, paste het ook niet heel goed in mijn portemonnee…. maar een poosje terug heb ik van Tante Betsy op facebook een setje kleding gekregen…. echt zo ontzettend lief, en ik koos een setje way out of my comfortzone en ging voor knalrose… een rokje met vogeltjes, een shirt en een vestje… maja toen ging het dus kriebelen want als er iets Paola was dan was het dat wel… en ik paste er gewoon in!!!! Ik heb altijd van kleding gehouden die anders, kleurrijk, grappig, en een beetje gek was…

Dus werd ik lid van wat groepen waar ze tweede, derde en vierhonderdstehands kleding verkochten en sloeg ik een aantal keren mijn slag…rokjes met bloemetjes, pannetjes, lampenkapjes… te leuk gewoon…. en vriendinnetje is ook om… we zijn samen denk ik wel zo’n 55 kilo afgevallen en nu kunnen we kleding ruilen… hoe cool is dát!! Dus Esther, als je een keer een setje aan wil… je bent van harte welkom

🙂

Bewaren

Bewaren

ik heb nauwelijks geslapen… hoe kan ik ook slapen… ik voel me vreemd rustig, maar ook heel raar… ik zie de zon opkomen en ik hoop tegen beter weten in dat jij een goede nacht hebt gehad… eten hoef ik niet… eten… ik heb het gevoel dat ik nooit meer kan eten zoveel knopen zitten er in mijn maag…. lief en ik zeggen weinig tegen elkaar…ieder verzonken in onze eigen gedachten… of de leegte, ik weet het eigenlijk  niet, ik voel me vooral niets maar ook alles…onwerkelijk… onvermijdelijk…

we gaan naar jouw huis……. ik zie je de steile trap oplopen…zelf natuurlijk…niet moeilijk doen…. en je gaat als een prinses op je bank liggen… je hoofd ligt in de zon… echt, ik zweer dat je licht geeft… zo sereen, zo rustig…. mijn onrust groeit met de minuut… ik ga naast je zitten, je pakt me vast en je fluistert, “lieve Paool, kijk nou, al die lieve mensen om me heen, iedereen is er, ik voel me net jarig…ik ben zo gelukkig” ik pak je hand, en zeg dat ik heel blij voor je ben maar of ze het heel erg vindt dat ik het iets anders voel… we schieten in de lach…  alles is gezegd, alles is uitgesproken…. zo intens het leven voelen… ik wist niet dat het kon…

maar dit is geen verjaardag….. maar het gaat nu niet om mij…. .gewoon niet…. loslaten….. meer loslaten dan dit bestaat niet volgens mij…..mijn gevoel schakel ik uit anders ga ik gillen…..het gaat niet om mij, ik wil dit niet….  want dat ik dadelijk die prachtige schaterlach van je niet meer kan horen wil er bij mij niet in….ik verbaas me over de oerkracht die in me zit om dit te doen….

die middag twee jaar geleden ben je met een grote glimlach op je gezicht in slaap gevallen…

om niet meer wakker te worden…

ik geloof niet dat ik ooit iets in mijn leven heb gedaan dat zwaarder was maar tegelijkertijd moest het zo zijn… je hebt alleen maar liefde om je heen van iedereen gezien voor je je ogen dicht deed… hoe mooi is dat…

twee jaar geleden schreef ik dit een paar dagen voor je dood:

er is ook zo’n rijkdom in mijn hart, zoveel liefde, zoveel warmte en zoveel mooie woorden… hoe ongelooflijk mooi is het om de laatste tijd die zij op aarde heeft met haar te mogen delen in zo’n warm bad van dingen uitspreken, elkaar vasthouden, samen huilen maar ook samen heel hard lachen, haar knuffelen als ze weer heeft moeten spugen… alles is ontdaan van opsmuk of theater of uiterlijk vertoon…. wij zitten samen in een cocon…liggen in elkaars armen zonder gene, zonder waardeoordeel, gewoon omdat het zo voelt op dat moment… en de dingen die ze mij meegeeft, haar liefde voor mij, ik wentel me erin… ze kleurt mijn leven zoveel mooier… en dat zeg ik haar ook… ik wil dat ze weet dat mijn intense verdriet is omdat ik dadelijk zonder haar verder moet en dat ik verdriet heb óm haar en niet dóór haar… ik kan het niet vaak genoeg zeggen… en ik wil ook dat ze weet dat ik er wel weer bovenop kom, dat er mensen om me heen zijn die er voor mij zijn als ik dadelijk instort, dat ik er voor de anderen ben die ook verdriet hebben… mijn lief die wankelt omdat hij het ook even niet meer weet, wij zijn er voor elkaar, dat weet ik….. en dat ik haar nooit vergeet, dat ze in mijn hart zit, en dat ik zo’n bewondering voor haar heb om wie ze is en wat ze doet… wat een rijkdom om zo’n vriendschap te mogen meemaken… ik hoop dat iedereen in zijn leven dit ooit mag voelen…

wij zijn soulmates…en ik haat dat woord he, maar ik kan geen andere term vinden die het omschrijft, alles schiet tekort, we leerden elkaar kennen door Acda en de Munnik, helemaal in het begin van het acda en de munnik dans en showorkest…door de muziek verbonden, alle theaters van nederland leren kennen ;-), het was vriendschap op het eerste gezicht… en toen kregen we ook nog allebei kanker, hoe bizar kan het lopen…ik hoop dat ik nog even door mag, garantie tot de deur zeg ik altijd, maar tegen haar kanker was niets opgewassen….. en in het jaar dat onze grote muziekliefde besloot er mee op te houden moeten we ook afscheid van elkaar nemen… het gaat snel, veel te snel voor mij maar ik zie dat het niet anders kan… ik moet loslaten om haar te laten gaan…… ik gun haar dat… maar ondertussen hoop ik heel egoïstisch dat het nog niet voorbij is… ik ben ook maar een mens he… en loslaten is niet echt mijn sterkste kant zoals iedereen die me kent weet…

(klik voor groter)

4 dagen later was het zo ver……..soulmates… ik heb er een paar in mijn leven…. dat is puur geluk, dat je vriendschappen hebt die zo intens zijn… ik ben ontzettend rijk dat ik dit ken en dankbaar…ik heb echt de liefste vrienden ever….  maar het verlies is dan ook zo zwaar…. ik voelde mijn hart gewoon in stukjes breken toen je stierf…. er speelt al een hele week maar 1 liedje in mijn hoofd… het prachtige liedje van blöf…. met de laatste regel die alles zegt…

 

Bewaren

De zon, het zand, de hitte en de rustige rivier
De stilte en de droogte, en de leegte van dit hier
De hemel en de aarde, de wijsheid van het land
En de wijsheid van een man, dat is genoeg

Er is niets waar ik op wacht
Morgen blijft het nacht
Ik overdacht mijn zorgen en de wereld
En alle keren dat ik wakker lag
Ik besloot
Wat een mooie dag
Wat een mooie dag

De grond, het gras, de wegen naar de horizon die trilt
De tijd is hier de ruimte, de diepte hier is wild
De onzin en de noodzaak, ze naderen de grens
De liefde van één mens, was mij genoeg

Er is niets waar ik op wacht
Morgen blijft het nacht
Ik overdacht mijn zorgen en de wereld
En alle keren dat ik wakker lag
Ik besloot
Wat een mooie dag
Wat een mooie dag

Er is niets waar ik op wacht
Morgen blijft het nacht
Ik overdacht mijn zorgen en de wereld
En alle keren dat ik wakker lag
Ik besloot
Wat een mooie dag
Wat een mooie dag

Er is niets waar ik op wacht
Morgen blijft het nacht
Ik overdacht mijn zorgen en de wereld
En alle keren dat ik wakker lag
Ik besloot
Wat een mooie dag
Wat een mooie dag

Wat een mooie dag
Wat een mooie dag

voor de dood……..

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Paola….the movie….   hmmm misschien moet ik nog even nadenken over een titel… ik zou er niet op googelen als ik u was 😉

maar kijk nou, krijg ik een paar filmpjes van Chantal opgestuurd, helemaal te gek! Wat een feestje onderweg…dit was trouwens luttele seconden voor er iemand plotseling de weg overstak en ons niet zag….. ik roep altijd dat er zomaar bomen oversteken maar in dit geval was het een meisje…..het liep gelukkig goed af maar was wel even een schrikmomentje van ons allen….. ik gok ook voor de oversteekster waar we tegenaan reden….

leuk om een stukje film van ons samen te hebben…

aaaaaaaaaaah bocht nummer zeven…. hier was het even uitrusten geblazen… hier is ook die foto van chantal en mij genomen en hier was een feestje….  het was overal een feestje hoor maar dit was echt tof…. die wazige blije blik heb ik de hele weg gehad… echt fantastisch, ogen en oren te kort en hartslag te hoog 🙂

en dan deze…. mijn hartslag was net weer gestegen naar 160 omdat ik weer muziek hoorde  trapte ik me weer te pletter… of ik ff wilde dimmen hoorde ik… maar batman en muziek is ongeveer hetzelfde dus wij gingen daar als een speer… teampje he 🙂 Wij rocken dat…. tenminste dat hoop ik…….
Het was net voor we het dorpje inreden en een heel steil stuk, je kunt dat op de video niet goed zien maar het was even een venijnig stuk…. ook heel grappig om Frieda en Jeroen te zien….wij hadden diezelfde vage smile steeds als we elkaar zagen….. ook in genietmodus… en dan dat zwaaitje van ons naar elkaar aan het eind… ik denk dat iemand me riep  want ik geloof niet dat ik zelf nog erg bij de pinken was… het lijkt heel ontspannen maar het was hard werken….maar oh die muziek helpt zo hard… en ik kan daar niet echt meer praten ofzo 🙂 Bijna boven maar nog niet helemaal…. het is een raar gevoel…je wil heel graag boven komen maar je wil ook niet dat het al voorbij is…

 

ik vind dit zo leuk om te zien… dankjewel lieve Tallie… you made my day a bit brighter… ik voel me zo hondsberoerd maar hier word ik toch maar mooi blij van!! Heerlijk, ik hoest gezellig in de maat mee 🙂

PurplePaool and the mountain of Doom part 2

Posted on by

tsja, deel 2…. de finish, en dan?

voor mij was de finish niet echt het doel…het doel was al begonnen, een paar uur daarvoor toen we op de fiets stapten… maar het moment dat je over de finish komt is toch wel even een dingetje hoor…. ik ben zo trots op dit team….. op de stokers, maar zeker ook op de captains die dit voor ons mogelijk maakten…allemaal kanjers….  en Frieda en Jeroen die het samen deden, hoe ontzettend gaaf!

dan geef je even gewoon licht… tenminste zo voelde het wel… wow, dat hadden we toch maar mooi geflikt, behalve dat ik ontzettend emotioneel was wilde ik ook vooral iedereen omhelzen en feliciteren maar dat is niet gelukt volgens mij…. ik kon alleen maar een beetje verdwaasd rondkijken… ik stond boven op die berg…hoe dan? 🙂 Gelukkig waren er wat mensen wat meer bij de pinken dan ik en die kwamen naar me toe….if I had a brain I would be dangerous… I know…. ik had van alles bedacht van tevoren maar op het moment zelf wist ik daar niets meer van… beter ook hoor, dance like nobody’s watching kun je in mijn geval ook beter alleen maar doen als nobody watcht…. mijn lief vloog me in de armen en ik kon alleen maar in zijn oor fluisteren dat ik zo genoten had, dat het zo gaaf was en dat ik zo gelukkig was… niet uit te leggen, doe ik dan ook maar niet maar hee het was bijzonder!

Daarna hadden we een interview met radio alp d’huzes… ik had geen tijd me zorgen te maken, volgens Arjan moest ik gewoon antwoord geven op de vragen…right, de man moet nog een hoop leren in paola land he… hier kan in theorie zo ontzettend veel fout gaan dat ik hem alleen maar met bambi ogen aan kon kijken…
Gelukkig begon de ontzettend aardige meneer eerst met vragen stellen aan Arjan, dus dat gaf me iets meer rust…tot ik hem hoorde zeggen, nou, dat kan Paola vast veel beter vertellen… tuurlijk kan ze dat 🙂 Ik weet echt niet meer wat ik allemaal gezegd heb maar ik denk te weten dat ik hele goede dingen over 2climb2raise gezegd heb, tenminste dat hoop ik zo…het kan ook maar zo zijn dat ik het over de kruidenbuiltjes van Maggi heb gehad of hoe je monchou taart in een schaaltje maakt hoor…. maar ik heb Arjan niet van kleur zien verschieten en in elkaar zien krimpen dus ik denk dat het goed gekomen is 🙂 Hopelijk kan ik het nog een keer terugluisteren… dit is echt minuten na de finish gedaan, dus dat moet je kunnen horen, dat ik klink als een blij ei.

Ik had twee armbanden laten maken voor Chantal en mij…. dankjewel lieve Nicole…ze zijn prachtig geworden, die doe ik echt niet meer af voorlopig….”Breast Friends Forever” Mijn haar zit ook te gek zie ik…

De fietsen gingen snel naar beneden met de nieuwe captains want onze tweede groep ging starten… we slipped into something more comfortable…dat wil zeggen andere schoenen in mijn geval want ik was een onderbroek vergeten… natuurlijk zou ik bijna zeggen…. laat ik het zo stellen, het zit niet echt in mijn systeem…. nah, dat klinkt gek…. normaal wel he…maar als ik een fietsbroek aan heb vergeet ik het wel eens… pfieuw… bijna mijn reputatie down the drain…. maar nee echt heus, zo kinky ben ik niet… echt heus niet…. (niet te vaak niet zeggen paool, dubbele ontkenningen en je bent weer terug bij af)….lief blijven lachen en verder met je verhaal…  dus gewoon in mijn fietskloffie rond blijven lopen was ook goed… want wij waren hartstikke coole mutsen he…. kuch…. mutsencreme rules!
ik was al blij dat het schoenenverhaal wel goed was gegaan, want ik wiebelde al door de dag en op mijn fietsschoenen leek ik helemaal wel op een tuimelaar…

Arjan ging als begeleider nog een keer naar boven met een ander team (de derde keer he)… ik mocht helaas niet meer, uiterst stom gewoon dus gingen wij ergens maar eens iets eten ofzo hadden we bedacht…

op een terras ergens in Frankrijk in de zon…..
zit een man die het tot gisteren nooit won

Hij heeft eindelijk de wind weer in z’n kop
‘k heb een tweede kans gekregen
En da’s meer dan ik verdien
Maar als dit het is, is dit het
Als dit het is, is dit het
Als dit het is, is dit het
En we zullen het wel zien’

O, o, o,
Even rustig ademhalen O, o, o,
’t lijkt of het regent als altijd
Maar het regent en het regent zonnestralen

man, vrouw, whatever….dit was ik gewoon…..dat liedje blijft voor altijd verbonden met mijn fietsavontuur…

Maar wat fijn om dat samen met lieve mensen te delen…. allemaal on cloud 9… dat hadden we toch maar mooi geflikt he… Rob ging daarna nog naar bocht zeven om de anderen aan te moedigen maar ik ben boven gebleven, het koste allemaal toch net iets meer energie dan gedacht… Wij haalden boven de mensen in, zij iets lager…

op deze foto kun je al zien dat het weer aan het veranderen was…het was drukkend heet en ik kon alleen maar vurig hopen dat onze teams op tijd binnen waren… ik weet niet meer precies hoe laat het begon te regenen maar toen het los ging ging het los, hagel, grote regendruppels en onweer…. in het begin nog wat verder weg maar het werd steeds heftiger… we mochten niet meer aan de finish staan, niet meer de hekken vasthouden en waren langzamerhand behoorlijk doorweekt… daar stonden we onder een afdak van een gebouw en zagen de teams finishen in de stromende regen… ik vond het echt indrukwekkend… het bliksemde, donderde en al die stoere mensen kwamen gewoon binnen… We zagen Anton, Ciska en Judith binnenkomen en toen hoorden we dat er een motard door de bliksem was getroffen (gelukkig is het goed afgelopen)
het onweer was te dichtbij gekomen en hing pal boven de berg… metafoor anyone?…ik voelde dat wel….iedereen was inmiddels van de weg gehaald maar Yolanda en Annemieke waren er nog niet, samen met Arjan en Michael… en ik had mijn lief ook nog niet gezien…. ik probeerde de angst weg te slikken maar dat ging even niet lukken… dit was zo heftig, zo’n noodweer…daar kun je alleen maar heel nederig van worden…. niet bang voor mezelf he… maar we waren nog niet compleet….daar stonden we dan… ik voelde dat dit niet zomaar over zou zijn en we liepen terug naar de trailer, ik was inmiddels kleddernat tot op het bot en had geen droge kleren meer bij me… niet erg, ging wel weer over… ik was alleen vergeten dat je daar heel koud van werd… van 38 graden op de berg naar 6 graden boven is heftig… gelukkig waren er van die fijne dekens en stuurde Rob die inmiddels boven water was (thank God) me naar het palais du sport… daar zaten we dan met ons allen…nog steeds onzeker over een aantal mensen en ik wilde niet als een stalker mensen lastig vallen… want laten we wel wezen, ik heb me zelf geen seconde onveilig gevoeld daarboven…, alleen erg bezorgd om anderen….maar ik was veilig, klaar…ik zat daar op de grond omdat staan nu eenmaal niet mijn sterkste punt is en ja ik had het koud maar verder was er niets aan de hand…

goud is niet echt mijn kleur he…ik had hem andersom aan moeten doen zie ik nu…. waar is Leco als je hem nodig hebt, niemand die je dat even zegt ofzo 🙂 En zo’n deken lijkt heftig maar echt… niks aan de hand met me hoor, gewoon heel erg moe…ik voelde me alsof ik een berg had opgefietst 🙂

er liepen mensen rond met bouillon, lakens, een lekkere trui van Mieke en later kreeg ik nog een lekker warm fleecevest.. er zijn zeker 6 mensen bij me geweest die me mee wilden hebben naar de medische post, nee echt het gaat goed met me, heus, er zijn mensen die het veel kouder hebben, die in de stromende regen gefietst hebben, ik zit alleen omdat ik niet zo lang kan staan, echt, ik voel me goed….jullie zijn geweldig… 1 vrouw geloofde er geen bal van, je voelt harstikke koud aan en je haar is nat… yup, maar dat is niet erg, echt niet… wat een warmte en wat een lieve mensen allemaal… Amber, dankjewel dat je mijn handen gewarmd hebt, jij bent gewoon een kacheltje… heerlijk was het…..superlief was je!!!

Dat zitten op de vloer was ook niet echt bevorderlijk maar ook daar was een oplossing voor…gewoon naar de grote zaal, daar speelde inmiddels een dweilorkest, en het was warm…fijn!  Maarten speelde, de eindstand werd bekend gemaakt en we werden constant op de hoogte gehouden van de stand van zaken… ik durfde eindelijk een appje naar batman te sturen die me liet weten dat ze in bocht 2 waren en bij een dj in de camper lekker warm zaten… adem in adem uit paool…. het gaat goedkomen… de donder en de bliksem werd langzaam minder maar de regen kletterde maar door…. bij Guus klinkt dat een stuk gezelliger met die meters bier…. niet veel later kwamen ze gelukkig binnen, ik ben nog nooit zo opgelucht geweest en waren we weer compleet!! Ik gok dat Batman dacht dat ik gek geworden was toen ik hem zag *kuch*…. die redt iedere avond de wereld dat weet ik ook wel ….maar het is gewoon een naar gevoel als je maar af moet wachten… ik ben daar slecht in, dan sta ik er liever zelf…

En toen begon het wachten, hoe nu verder, er mocht niemand de berg op… niemand de berg af maar hee, wij waren warm en droog….iedereen werd van de berg afgehaald …..er kwam wat te drinken, er waren stroopwafels, er was zelfs paracetamol 🙂 ik dank God op mijn blote knietjes dat Durex niet de hoofdsponsor was… (wat een intens sleeeechte grap paool, maar ik moet er stiekum heel hard om lachen)

Natuurlijk is er een rampenplan en je weet nooit hoe iets loopt als je hem in werking moet stellen maar mensen, dit rampenplan werkte…informatievoorziening was geweldig, duidelijk en in stappen werd geregeld hoe we allemaal weer op de plek van bestemming aan konden komen…er was geen moment paniek of boosheid of wat dan ook, er was vertrouwen dat het goed zou komen…iedereen probeerde er het beste van te maken… … dit schoot door mijn hoofd:

 

Ik was inmiddels zo moe dat dat dansen er niet meer inzat…maar het gevoel was er wel… wat een toestand maar gossamme zeg, wat een goed verhaal hebben wij…. alles zat erin, laten we wel wezen, een Indiana Jones film is saaier…. ik denk persoonlijk dat er wel een verfilming inzit…. iemand een idee wie mij moet spelen? wel graag een stoer wijf he… niet zo´n natte krant graag….je weet wel, van die tutholas´s die de hele film lopen te gillen, en vallen en die de held zes keer moet redden, okee, dat vallen zal er wel in blijven maar verder…. een stoer wijf….met twee tieten… dat mag ook….dat lijkt me een stuk makkelijker casten (gniffel) en wat moet de titelsong worden? Ik voel een projectje aankomen… Hollywood, here we come!!!

Langzamerhand kwamen de bussen aan, en wij hadden geluk dat we in de laatste konden zo ongeveer…. maar het woord bus klonk me beter in de oren dan het woord skilift…. zoals Amber tegen me zei, hee Paool, er is ook goed nieuws, nu hoef je niet in de lift 🙂 ik zweer dat ik iedereen naar me zag kijken, wat nou, ik heb niets maar dan ook niets met die toestand te maken….. toevallig…..ik had gewoon een zooi valium ingenomen en was op de vloer gaan liggen…. high with a little help from my friends…..

wat ontzettend lief dat er iemand voor me opstond om me te laten zitten, dankjewel Frieda dat je dat rondriep daar, ik durf dat zelf dus gewoon niet he…. en daar gingen we…met een bus de alp af, het dorp door en bij Oz de berg weer op… ik kon niet naar buiten kijken en het was warm maar ik werd niet misselijk… dat vond ik toch wel een bijzonderheidje…. want ik draaide al de horlepiep de hele dag… we zaten wat te kletsen met mensen om ons heen toen ik direct achter mij een man hoorde zeggen dat hij knettermisselijk was… dat zijn geen woorden die je wil horen van iemand die een potentiele kandidaat was om in mijn mijn nek te spugen…. rustig en diep ademhalen meneer…. en vooral niet spugen…. gelukkig vond zijn vrouw dat ook een uitermate dom idee… ik hoorde haar streng zeggen dat hij niet mocht overgeven en ik zag dat hij daar wel naar luisterde :-)…. ik had al meer mensen groen zien worden en ik begon even te inventariseren waar de kotszakjes waren……. gelukkig zaten er een paar enorme hoeden schuin voor me… ik denk dat ze hun eigen zitplaatsen hadden maar dat kon ik niet helemaal goed zien…. het was niet nodig gelukkig maar ik had jullie hoed geconfisceerd als de nood aan de man kwam… ik was me persoonlijk vooral aan het concentreren op mijn blaas…. plassen moest ik…heel heel erg plassen 🙂   en ook daar had ik die hoeden voor gebruikt, zonder pardon 🙂 of ik had in mijn zeem geplast, die zijn daar toch voor nietwaar Tallie?

uiteindelijk waren we rond half 12 thuis en werden we opgewacht door de hoteleigenaar die iedereen welkom heette,  in de armen vloog en zoenen uitdeelde, hoe lief is dat….Marijke stond met dekens klaar…. warmte…. superlief…  en zo zaten we bijna midden in de nacht aan tafel… nadat ik was wezen plassen en eindelijk die natte zeem had uitgedaan….ik had geen trek maar heb er toch maar wat ingegooid, geen idee wat trouwens… iemand?….maar lief was het!! Eten he…. niet in de zeem…. maar in mezelf…en die zeem was nat van de regen.. ..ik had er niet echt in geplast…jullie dachten het even he, geef maar toe…

En toen naar bed…. liefste ging douchen en ik ging daarna douchen had ik bedacht…. kortom, ik werd midden in de nacht wakker, kleren aan, liefdevol ondergedekt… dacht ik toen nog… later hoorde ik dat ik op zijn dekbed lag en hij die gewoon zelf nodig had… ah mensen, de romantiek…het was dus een wonder dat ik nog in bed lag gewoon

🙂

Het is allemaal goed afgelopen, we hebben een fantastische belevenis gehad en ik kan altijd zeggen, oh die AD6 editie van 2017?…. je weet wel, die later verfilmd is met die muts die de hele film viel en dat ze steeds gered moest worden…

daar was ik bij!

 

 

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Dank!!

Posted on by

Het komt nu echt dichterbij…. vannacht gaan we richting Frankrijk. We hebben oppas voor de poesjes en het huis, ik ben de laatste dingen aan het wassen, doe nog wat booschapjes, flip over de koffers die ik in moet pakken en alles wat daar bij hoort… en ondertussen doe net of ik uiterst relaxt ben…

kuch

niet echt

ik heb er heel veel zin in maar vind het ook hartstikke eng tegelijkertijd merk ik… ik ga van uiterst zen naar hyperoverspannen in 10 seconden… u bent gewaarschuwd 🙂

Vorig jaar stond ik langs de kant Chantal aan te moedigen, dit jaar komen we samen over de streep hoop ik… ik kan me daar nog niets bij voorstellen op dit moment maar het gaat heus gebeuren, ik heb alle vertrouwen in Arjan​ die eigenlijk Batman is…. want het is me wat hoor, zo’n berg op met mij achterop… ik hoop dat hij er nog geen spijt van heeft 🙂 Ik ben er trots op dit met jouw te mogen doen!! We eten er een banaan op samen… jij met en ik zonder sliertjes 🙂

En dan lieve Chantal​, mijn stoere dappere vriendinnetje die mijn grote voorbeeld is en mijn grote aanstichter was tot dit mooie gebeuren… wij gaan het doen!! Wij gaan het doen! Samen met mijn fantastische team 2climb2raise , allemaal lieve en dappere stokers en captains maar ook iedereen die er omheen zit en zoveel voor ons doet… ik kan jullie niet genoeg danken voor deze kans. Het is fijn ergens bij te horen.

Maar ik schrijf dit vooral om jullie allemaal… iedereen die me zo ontzettend gesteund heeft al de laatste maanden, dmv sponsoring, door engeltjes of takkies van me te kopen, de workshop te volgen, mensen te mobiliseren, door de lieve kaartjes, appjes en berichtjes…. door de knuffels, de zoenen en alles wat er maar bijhoort…. mijn lieve vrienden die werkelijk van alles voor me hebben gedaan… het gevoel dat het me zo ontzettend gegund wordt vind ik zo overweldigend… mijn lieve broer die zo trots op me is en mijn lieve mam en verdere familie die allemaal zo meeleven…. echt ik hartje jullie allemaal….

Toen ik hieraan begon zei ik, ik krijg dat sponsorgeld never ever nooit bij elkaar…. en kijk nu eens…. ik heb gewoon bijnaaaaa 4000 euro opgehaald!!! Hoe fantastisch is dát zeg!! Echt ik ben nogal labiel incontinent vandaag, heb door omstandigheden niet geslapen vannacht dus daar word ik ook niet echt stabieler van maar echt, ik pink even een traantje weg zeg….

Jullie rocken bigtime!!

Alp d’Huez, ik kom eraan…dichterbij de hemel kom ik niet, dichtbij lieve Francy en Daphne

update: hahaha ik lijk wel een oscarwinnares die haar eigen lief vergeet te noemen…. dat komt omdat het voor mij zo logisch is dat ik dat niet hoef te noemen maar echt ook heel heel heel veel dank voor mijn lief die me overal naar toe gereden heeft, alles voor me heeft gedaan, iedereen opriep tot sponsoring  en zonder wie ik dit niet had kunnen doen…gewoon niet… Je bent een topper!!

 

Eerste Buitentraining Gulpen 2Climb2Raise

Posted on by

de heuvels in limburg…. ik zag er als een berg tegenop…. ik probeerde wel eens wat hier en dan heb ik het over Beek en ’s Heerenberg en nauwelijks zo’n bultje opkomen… daar krijg ik niet echt heel veel zelfvertrouwen van… en de basis was al niet om over te juichen wat dat betreft…  verder Continue reading →

This gallery contains 16 photos.

ik kreeg net een herinnering op facebook van een blog die ik een jaar geleden schreef

klik hier om te lezen

wat een zware tijd… er leek geen eind aan te komen….

hoe anders is het dit jaar… ik voel me zoveel beter…tuurlijk ben ik onrustig omdat ik weer die dagen voel komen die zo zwaar waren toen.. en ik zeg en schrijf er niet veel over maar ik heb echt hele hele slechte dagen… ik leg nog steeds liever de nadruk op wat er goed gaat en wat er allemaal fijn is in mijn leven…heel veel namelijk…maar vooral mijn vermoeidheid zit me heel vaak in de weg… ik wil er niet aan toegeven maar ik lig echt veel op de bank tussen alle dingen door… onwijs gestrekt noem ik het…. klinkt net iets leuker dan ik kan niet meer op mijn benen staan…..maar komt eigenlijk wel op hetzelfde neer… liggen….

het voelt nog steeds als een rollercoaster… ik heb wel meer rust maar op een sombere kakdag als vandaag is het opeens weer heel erg aanwezig…

bijna twee jaar geleden…

onvoorstelbaar

vorig jaar was het gemis zo heftig en rauw… nu voel ik het af en toe venijnig bijten…

op 1 juni 2015 was ik getuige bij Michiel en Daphne’s dag… twee weken later overleed ze….ik vind het bij tijden nog steeds niet te bevatten…dit jaar hoop ik bovenop een berg te staan… hoe gek is dat? Dat het geen dag is waarop we samen op het terras zitten om de trouwdag te vieren was vanaf het begin al duidelijk, we wisten dat ze nog maar een korte tijd te leven had, dat het maar twee weken mochten zijn wisten we toen niet….

Ze gaat mee naar boven op 1 juni!! Ik geloof dat het zo moet zijn!

Over workshop en high tea

Posted on by

Een hele poos geleden zeiden Chantal en ik al tegen elkaar dat het leuk zou zijn om samen iets te organiseren voor ons Alpe avontuur…. en gingen de grappen er vooral over dat ik een kookworkshop zou gaan geven… waar het idee vandaan komt dat dát grappig is snap ik helemaal niet, er kan niemand Continue reading →

This gallery contains 11 photos.

ik zit in het ziekenhuis… rustig aan een tafeltje in het restaurant met een kopje soep en een broodje… even lunchen….even mezelf verwennen, even rust…. ik lees wat, ik app wat… maar kan me niet echt concentreren… mijn hoofd zit vol… ik heb heel slecht geslapen en ben al vanaf 3 uur vannacht wakker… naast me aan een tafeltje komt een dame zitten met een man in een rolstoel… ze zet hem liefdevol dicht bij de tafel terwijl ze over koetjes en kalfjes praat… aan de andere kant zit een jong gezin, 1 kind rent rond speelt verstoppertje en 1 klein mupke zit in de kinderwagen rond te kijken…

de mevrouw met de man in de rolstoel pakt een tupperware doosje met brood met iets wat hij lekker vindt uit haar tas, ze heeft het in kleine stukjes gesneden en legt een paar stukjes voor hem neer… “voorzichtig 1 voor 1 eten” hoor ik haar zeggen… “goed kauwen he, en eerst je mond leegeten schat, ik wil niet dat je je verslikt”

aan de andere tafel pakt mama een banaan, pelt hem af en roept haar dochtertje aan tafel “niet rondrennen met de banaan, rustig gaan zitten en eerst opeten schat”

de tranen prikken in mijn ogen… aan de ene kant de oudere man die liefdevol wat te eten krijgt, aan de andere kant een klein meiske…

circle of life….

ik voel een traan uit mijn ogen rollen en probeer me achter mijn tijdschrift te verschuilen…

ik zie in 1 oogopslag een heel leven aan me voorbij gaan…

de man die bijna aan het eind van zijn leven liefdevol door zijn vrouw verzorgd wordt, het kind dat nog helemaal aan het begin van het leven staat….hij kan niet meer praten, het mupke kletst de oren van mijn hoofd…

circle of life…

de wereld draait…

het leven gaat door…

 

 

gisteren stierf mijn stoere, dappere, ongelooflijk lieve vriendinnetje aan de gevolgen van borstkanker…

 

Bewaren

ik zie tig dingen voorbij komen op facebook…het is wereldkankerdag vandaag….lieve berichtjes, mooie gebaren en vele verhalen… ik ben vooral bij Daphne… en bij Acda en de Munnik… en wat was en nooit meer komt… soms kun je opeens iemand zo missen dat het letterlijk pijn doet in je hart… ik hing vandaag een beetje in de hema en de action en reed vooral rond met keiharde muziek aan…. hoe langer het duurt dat ik haar niet zie, hoe meer ik haar ga missen… het verdriet wordt niet minder… het is er alleen niet altijd zo heftig gelukkig maar minder…nee, ik merk dat niet….

Ik kreeg tweede kerstdag haar plakboek en foto album van Acda en de Munnik van haar ouders… ik zie een georganiseerd plakboek en schiet in de lach, die van mij was een grote chaos, die van Daph natuurlijk niet… dat snapt iedereen… ik kijk naar de foto’s en ik hoor ons nog buiten gillen nadat we een fantastisch weekend in Delft hadden gehad… twee avonden op rij 1, voordat we verbannen werden naar achteren en logeren in Mamalou… een pipowagen in het hartje van Delft…de middagen in het Vondelpark… de vele keren dat we ’s nachts in de rij lagen voor kaartjes, en de vele avonden dat we in het theater zaten in heel Nederland… dat wij beiden kanker moesten krijgen en dat jij in het jaar stierf dat onze mannen er mee ophielden vind ik zo bizar…. we waren erbij toen het allemaal begon en we waren er bij toen het stopte in Carré…

maar ik voel me zo beroofd…

van mijn muziek

van een groot onderdeel van mijn leven

en vooral van mijn lieve leuke grappige vriendin…..

ik zie foto’s en ik voel het gemis…

zo hard…

het is wereldkankerdag vandaag Daphne…

en ik mis je zo ontzettend!!

Ik kom pas als je liggen gaat
Je klaar bent voor de nacht
Ik kom in beelden, in fragmenten
Hard, ineens en onverwacht

Ik kom terwijl je uit het raam kijkt
Van je favoriet cafe
Ik zal er zijn zodra je even denkt
ik heb er vrede mee

Als je eens rustig over zee kijkt
En je denkt: Nu heb ik rust
Heb ik je onverwachts en zachtjes
Keihard op je ziel gekust

Je noemt me oud verdriet
Doe wat je wilt
(maar) Zo vreselijk oud ben ik nog niet

Ik kom het liefste als je luistert
Naar een onverwacht mooi lied
Ik kom pas kijken, weken, maanden
Na het echte grote verdriet

Ik schuil in weggestopte foto’s
Iets wat je vindt onder de bank
En echt ik ben niet te verdrinken
Ik schuil het makkelijkst in drank

Ik kom soms midden in het lachen
Dat zo overgaat in huilen
Het zijn precies dezelfde tranen
Die alleen maar van hun namen ruilen

Je noemt me oud verdriet
Doe wat je wilt
(maar) Zo vreselijk oud ben ik nog niet

Naar het liefste kom ik ’s nachts
Als je niet slapen kan
Juist dan, juist dan

 

 

 

ik ben de hele dag al aan het denken hoe ik dit blogje wil schrijven… ik weet het niet zo goed met 2016….. laten we het erop houden dat ik er niet kapot van ben… dus geen terugblik van mij en mijn gezondheid, dat is al genoeg aan bod gekomen….en er waren heel veel mooie dingen, daar ga ik morgen over schrijven… maar ik vind dat ik wel iets moet zeggen… maar wat dan?… ik ben niet zo van het benoemen van stom gedoe maar er was veel stom gedoe… waarvan stom gedoe met lieve vriendinnen wel het ergste was…ik weet het niet hoor maar ik ga liever zelf door allerlei shit heen dan het verdriet en de onmacht te voelen terwijl je niks aan de situatie kunt veranderen… ja mijn sprankelende persoonlijkheid (gniffel) kan ik in de strijd gooien, en hier en daar een grapje en iets liefs maar daar heb je als het er op aankomt geen bal aan he… ik hoop van harte dat ik wel iets bijdraag aan het geluk van hen allemaal… dus dat is meteen mijn goede voornemen voor volgend jaar, de lieve mensen om me heen gelukkig maken…

dus u bent gewaarschuwd

🙂

en dan eindig ik met heel voorzichtig zeggen dat ik hoop dat volgend jaar maar veel mooie dingen mag brengen…

aan mij zal het niet liggen!

Bewaren

Gisteren was het eindelijk zo ver, de workshop handlettering van paperfuel.. ik wilde dat zo graag een keertje doen maar we moesten er helaas een eindje voor rijden… dat maakte dat ik al een beetje uitgeblust was voor we begonnen maar het was leuk… en moeilijk… echt ik zag er uit als miss verloren, iedereen maakte prachtige dingen, (die van Petra, echt zo gaaf)… en ik deed ook iets…

gniffel

wonderbaarlijk, ik maak de moeilijkste layouts digitaal maar letters maken vond ik erg moeilijk…komt bij dat ik geen idee had hoe je ze moest maken in verschillende fonts… die zoek ik normaal gewoon even in mijn lijstje…… dit is andere koek… …ik had het kunnen weten natuurlijk want ik kan ook niet tekenen… maar dagifniks… gewoon oefenen… ik heb een oefenboek meegenomen… gouden greep… en daar ga ik veel gebruik van maken… want ondertussen is het wel hartstikke leuk om te doen… echt heus!

en daar gaat het om…

pl_20161202t103203

2016-12-01-21-39-14

ik moest er vannacht wel ernstig voor boeten omdat werkelijk al mijn spieren constant verkrampten en de slijmbeursontsteking in mijn elleboog een knalfuif had…maar hee nagenieten kan op allerlei manieren he… dat moet je ruim zien… mijn lijf heeft gewoon een ontzettend gevoel voor humor… ik ben me er eentje!

 

vandaag reed ik in het zonnetje met mijn mp3 cd aan richting Hengelo… ik ga daar graag naar de action en de hema enzo…. nah, nevermind… ik zat in de auto keihard mee te zingen met van alles wat er maar voorbij kwam…. ik hou zo van zingen in de auto….en toen kwam daar opeens “andere maan” voorbij… en die hoor ik erg vaak want het 1 van mijn liefste AEDM liedjes….maar vandaag kon ik opeens niet meer meezingen… dikke brok in mijn keel en voor ik het wist zat ik werkelijk dikke tranen weg te vegen…er overviel me opeens zo’n overweldigend verdriet omdat dat liedje zo met Daphne verbonden was…. ik weet niet of jullie dat gevoel kennen dat je hart gewoon écht pijn doet?… het is zo’n overheersende bal verdriet opeens…. dit liedje paste zo goed bij ons, ooit stond er een tijdje een andere maan…. maar eigenlijk is onze liefde voor elkaar nooit weggeweest….. deze tekst gaat over een diepe vriendschap en hoe dat opeens kan veranderen… opeens overviel het me hoelang er al een andere maan staat…niet omdat we elkaar niet meer willen zien maar omdat het gewoon niet meer kan…. iedere avond is er weer een nieuwe maan maar ik maak geen mooie herinneringen meer met Daph….ik moet het doen met die ik al heb en dat zijn er gelukkig heel veel maar soms voel je opeens dat je iemand veel te lang niet gezien hebt, of gevoeld… of geknuffeld…. of samen zo hard moet lachen dat de tranen over je wangen lopen…of keihard meezingen met alle koortjes van Acda en de Munnik op weg naar een voorstelling in welk theater dan ooit….

soms staat er een andere maan omdat je elkaar een tijdje niet kunt zien door welke omstandigheden dan ooit…

en soms staat er altijd een andere maan…

 

daphenikklik voor grotere foto

 

er staat een andere maan
er staat een andere maan
je hebt het eigenlijk niet door maar zo snel als dingen gaan
er staat een andere maan

Bewaren

Bewaren

Bewaren

pl_20160910t101423

 

Bewaren

Bewaren

Als ik doodga
hoop ik dat je erbij bent
dat ik je aankijk
dat je mij aankijkt
dat ik je hand nog voelen kan.
Dan zal ik rustig doodgaan
Dan hoeft niemand verdrietig te zijn
Dan ben ik gelukkig 

Remco Campert

Ik weet dat het voor jou zo voelde, ik voel me net jarig fluisterde je me nog toe… en ik heb je geknuffeld en gevraagd of je het heel erg vond dat het voor mij even niet zo voelde…. en we schoten in de lach… de zon scheen, stralend door het raam op je gezicht… je gaf licht, niet door de zon maar er was iets dat vanuit jezelf kwam… en ik wist dat het goed was…dat ik je moest laten gaan…. maar ik wilde schreeuwen, heel hard… dat het niet mocht en dat het vast heus weer goed zou komen… mijn intense verdriet naast jouw grote geluk…

vandaag is het een jaar geleden dat ik je echt kon knuffelen…

ik vond het persoonlijk de stomste “verjaardag” ooit!!!

Daphne1jaar

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Bewaren

Wat een week…

Posted on by

wat een week… maar dan ook echt! Ik had geen idee wat ik kon verwachten…sterker nog, ik was nog nooit in zuid Frankrijk geweest… ik had wel eens een berg gezien…. maar dat waren zoals nu blijkt gewoon mierenhopen ofzo… kwestie van perspectief…

wij gingen hier bij Beek de grens over en daar begon onze vakantie al… want dat het hier in de achterhoek mooi is dat wisten we wel…maar de hele weg door Duitsland, en net voor Zwitserland naar Lion, als in een engelse leeuw 🙂 (onze tomtommeneer noemde Lyon, Lion toen we nog in Duitsland waren…eenmaal in Frankrijk schakelde hij over op Lyon maar ja, toen was het kwaad al geschiedt… dat raak ik nooit meer kwijt :-)… maar goed, ik dwaal af…bij Lyon dus naar beneden… en daar doemden opeens de alpen op… zo ontzettend mooi… tranen prikten in mijn ogen, ik heb wel 300 keer gezegd hoe prachtig ik het vond… en na een reis van bijna 12 uur stonden we opeens onderaan alp d’huez… niet te bevatten… wát een berg en wát hoog… er gaan mensen tegenop wandelen en fietsen en hardlopen…hoe dan? Ik deed het al in mijn broek in de auto… wat een bochten, en vooral wat een hoogte… maar je voelde meteen de sfeer, mensen waren spandoeken aan het ophangen, overal stonden al kaarsen in de bochten en overal fietsers en wandelaars aan het trainen… hier ging het gebeuren!

Chantal en haar mams wachten ons op, wat fijn was dat… ik zag er een beetje tegenop… mensen waren er allemaal al dagen en misschien pasten Rob en ik er wel helemaal niet tussen ofzo… je kan je maar druk maken in het leven he… en het sloeg ook nergens op….gelukkig 🙂

Alles wat er georganiseerd was, de sfeer, de berg, de mensen… het maakte zo ontzettend veel indruk op me…. ik had mijn rolstoel mee, en mijn rollator maar het moment dat we het dorpje boven op de berg inreden wist ik dat dat niet uit de auto zou komen… het zou veel te zwaar zijn… maar als ik naar de finish wilde moest ik er wel komen zonder auto… opeens overviel het me, ik kan hier geen kant op… sterker nog, ik kan verdomme niks… zo dichtbij en zo veraf tegelijk… want ik zou nooit die berg op kunnen wandelen of fietsen of wat dan ook…sterker nog, ik kon niet eens naar de finish lopen…800 meter steil omhoog… tranen van frustratie dat ik nooit zoiets gaafs zou kunnen doen… nooit over de finish komen, mijn naam horen noemen… en zoiets geweldigs volbrengen… groen van jaloezie was ik…niet omdat ik hen dat niet gunde, verre van…maar omdat ik zelf ook zo graag iets zou willen betekenen… kortom…frustratie all over the place…. ooit namen we een rugzakkie mee en gingen we wandelen en dingen bezichtigen… nu moest ik nadenken of ik mee wilde naar de winkel of toch maar beter van niet…. waar hebben we het over?

Natuurlijk is dat thuis niet anders…maar omdat ik daar veel op bed lig en ondanks alle niet zo heel goede beslissingen (hoest hoest zeswinkelsachterelkaarafkleppenofzo hoest hoest) maar hier ben ik in mijn eigen wereld en kan ik me toch beter redden….of valt het niet zo op…. daar bleek opeens hoe weinig ik nog kan… het overviel me zo… waarschijnlijk omdat ik ook al zo ontzettend emotioneel was…ik voelde me zo’n ontzettend watje… hier ging iedereen geschiedenis schrijven, grenzen overwinnen en fantastische dingen laten zien… en daar was ik… ik kon misschien wel een keer zelf een stokbrood halen… niet echt iets om over naar huis te schrijven he…

We liepen een beetje rond, ons appartement stond aan de route dus dat was heel fijn, maar de gezelligheid gebeurde 800 meter verderop…en omhoog…we stonden onderaan die steile weg te kijken en Rob vroeg wat ik wilde doen…leek me logisch…naar de finish… loop maar in je eigen tempo..ik kom wel… en daar begon ik omhoog te lopen… en rusten op een muurtje, en weer lopen en weer rusten en weer lopen… het was afzien maar ik kwam er… volgens Rob was het mijn eigen alp…lief maar zo voelde het niet… gewoon niet… ik had niet gedacht dat ik zo ontzettend met mijn beperkingen geconfronteerd zou worden.. nu viel dat natuurlijk extra op door al die mensen die alpen opfietsten om me heen… en ik weet heus wel dat ik mezelf niet moet spiegelen aan hen en dat het er voor hen ook heel anders uit zou zien als ze al mijn ziektes erbij kregen maar toch… het was heftig, in alle emoties, ik ben ontzettend gelukkig en blij geweest maar ook ontzettend verdrietig en gefrustreerd… daar had ik van tevoren geen rekening mee gehouden… ik ging tenslotte niet voor mezelf…het heeft ook te maken met mijn halfvolle glas, ik kijk altijd naar wat ik nog wel heb waardoor ik de dingen die ik niet heb makkelijk naast me neer kan leggen….maar hier ging dat even niet want ik werd ontzettend teruggeworpen op mezelf….wat een rare gewaarwording…. maar ik denk zomaar te weten dat het zo heeft moeten zijn….het was een fantastische ervaring die ook mij op mijn eigen microniveautje heel veel gebracht heeft… ik ben oprecht zo gelukkig voor vriendinnetje, (wat zeg ik, dat is een understatement…ik straal als ik er aan terugdenk gewoon)  heel erg trots, heel verbonden met iedereen daar op die berg  heb leuke mensen leren kennen en ik heb een paar fantastische dagen met mijn lief gehad… en als het me niets anders opgeleverd had dan dat ik zo blij voor vriendinnetje zou zijn is het het nog waard geweest, want dáár ging het voor mij om….altijd! Dat ik erbij was om haar te zien shinen….ik zal altijd die keuze weer maken als ik de mogelijkheid heb….en dat ik last van mezelf had moest schijnbaar ook zo zijn… ik heb nog met wat dingen af te rekenen… dat zoeken we de komende tijd wel uit…

’s Avonds ging ik met de rhonna app een foto bewerken, ik gebruik die heel vaak en opeens kwam ik deze tegen… tranen in mijn ogen… ik had hem nog nooit gezien… en nu opeens wilde het universum mij wat zeggen… dat mijn traject misschien ook wel iets te betekenen had… mooi!

Wie weet zie ik dat zelf ook eens

🙂

PhotoGrid_1464979641395

 

Wat nou moeilijk doen?

Posted on by

Breaking News:

voor 81, 75 kan ik gewoon een nieuwe borst laten groeien!!!

Nah!!

Waarom vertelt niemand mij dit?

nee echt Paool, vriendinnen voor het leven… maar als het er op aankomt hoor ik dit soort dingen niet…

diep diep diep teleurgesteld in jullie

allemaal!

🙂

 

breastgro

mijn vriendinnetje is zo stoer….maar dan ook echt… want de alp op fietsen is nogal niet wat…en nu helemaal… er komen weer nare behandelingen aan…ik haat de sluipmoordenaar die kanker heet… hartgrondig…maar voor haar heb ik alleen maar heel veel respect!!

en ik ga natuurlijk morele steun geven…. normaal moet dat via mijn toetsenbordje maar nu……… als  het een beetje meezit met mijn gezondheid ben ik daar dus bij he… ik spring virtueel vijf gaten in de lucht gewoon!!!!

De laatste tien jaar zijn we twee keer een paar dagen weggeweest, door allerlei omstandigheden… niet erg he… zo gaan die dingen in het leven….ik heb niet echt een andere plek nodig om vakantie te hebben…hee, ik woon aan een fantastische vijver, colaatje erbij, wat te lezen, haken en snaaien en de zon en ik ben een gelukkig mens….maar ik weet ook hoe fijn het is om er af en toe even echt uit te zijn… dat hoeft niet ver te zijn maar even uit huis…niet alleen voor mij maar zeker voor mijn lief… vorig jaar kregen we een weekendje weg aangeboden en ondanks dat ik het heel moeilijk vond om het aan te nemen was het een fantastische cadeau, wij hebben zo’n fijn weekend gehad samen! Maar ik heb ook heel veel wél in het leven en gelukkig kan ik dat meestal zien… soms niet… maar dat zijn de stomme dagen van ons bestaan… ik hou van halfvolle glazen mensen!

En nu ga ik op de berg staan…met rollator… rolstoel moet mee van rob maar dat wil ik hem niet aandoen… mij de berg op en af duwen..dat vond ik in burgers dierenpark al een happening… dat was niet bepaald een ontspannen dag je uit zal ik maar zeggen (oh sla dat maar over, oh zal ik hier even zelf lopen, oh moet je niet rusten, etc etc)

maar ik ben er dus bij!!! We gooien een oppas in ons huissie en gaan even iemand naar de top schreeuwen….of zoals ik tegen haar zei, ik sta met een glas champagne op mijn balkon te zwaaien 🙂

grapje he… als ik dat zou doen mag ze me van de berg af gooien…

en terecht!!

neem even een kijkje op haar pagina en gooi er een donatie tegenaan… doe eens gek!!

🙂

klik hier voor de pagina van Chantal