soms kan het leven me zo aanvliegen… morgen word het plekje op mijn kleine teentje weggehaald, en ik wil het gewoon niet meer. Ik merk dat ik het lastig vind om het gewoon te ondergaan zoals moet… er zit niks anders op natuurlijk. Want met kanker valt niet te onderhandelen, het is zo’n slechte medespeler….maar…
vandaag stapte ik zelf weer op mijn orannie fietske… samen met Joke ging ik een blokje om… wat een prachtige tocht, heerlijk weer, supermooie omgeving en leuk gezelschap…wat wil je nog meer… wij trapten zo samen een mooi rondje weg… echt bliss was het! Ik heb zelfs een stukje heuvels gedaan maar daar liepen mijn…
ik heb graag achter mijn huis de I pad aanstaan met een muziekje…. zachtjes zodat de buren er zo min mogelijk last van hebben hoop ik… maar ik ben een meezinger… en dan bedoel ik meezingen! Het liefst zo hard mogelijk… en ik zit ook niet stil als ik muziek luister…kortom, ik ben kapot van…
ik kom het nieuwe huisje van mijn moeder binnen die ik alleen nog maar leeg had gezien op wat dozen na… oh wow… ik knipper een paar keer met mijn ogen… okay, vol en nog een beetje rommelig, logisch want alles moet nog op zijn plek vallen… maar er is zoveel gedaan… en ik schrik…
