liefste en ik zitten in het theater… we hebben er zin in… verwachting roezemoest door de zaal heen, heerlijk, allemaal mensen die in afwachting zijn van een fijne avond uit… tot ik recht achter me keihard twee mensen hoor praten, mannen van een jaar of 25 gok ik…maar ik durf niet om te kijken, zeker niet nadat ik de conversatie volg… en believe me, je kon het niet niet volgen… aan de andere kant, ik geef toe, ik mag graag meeluisteren met dit soort dingen… het is een afwijking, I know…. maar het is leuk….man 1, laten we hem Frits noemen vroeg zo eens wat dingen en man 2 (Fruitig? God wat slecht, Frits en Fruitig Paola, djeez… een carriére als cabaretier zit er voorlopig niet in) maar zeg maar dat hij Tjeerd heette… Okay, we zijn er, setting check, namen check….. gaan we nu over naar wat er zich achter mijn rug afspeelde…
Frits: “maar het is nu dus uit?”
Tjeerd: “ja dat is allemaal niet heel duidelijk, ze heeft wel aangegeven dat ze vrienden wil blijven en het is aan mij of ik daarmee om kan gaan.. zij kan dat wel”
Frits: mompel mompel
Tjeerd: “hoewel, dát zeg ik nu wel, dat zij dat kan…hmmm hoe leg ik dat nu uit zonder al te plastisch te worden… hmmmm, laat ik het zo zeggen, haar hoofd zegt dat ze dat kan maar haar lichaam zegt iets heel anders”
Ik ben inmiddels op zoek naar een camera want dit kan niet echt zijn…en ik probeer niet naar mijn lief te kijken want ik weet dat ik dan heel hard in de lach schiet, ondertussen hoop ik dat meneer Lohues nog even op zich laat wachten, hoe leuk ik hem ook vind maar ik wil meer horen van Tjeerd en zijn onbekende lief..
Frits: “mompel mompel”
Tjeerd: “ze kan het allemaal goed verwoorden en ze weet het gewoon even niet maar haar lijf zegt hoe ze er echt over denkt, ze denkt met haar hoofd en ik denk dat je dit soort keuzes met je hart moet maken”
Frits: “mompel mompel”
Tjeerd: “het was ook zo bijzonder, we waren gewoon collega’s en op een dag gingen we wandelen… hoe zeg ik dat… nah, we gingen als collega’s het bos in en we kwamen er anderhalf uur later als geliefden weer uit”
ik zweer het mensen, waar gebeurd, cross my heart and hope to die…
Op dat moment gaat het doek op en het licht uit…bummer! Maar wie weet, straks verder? We genieten enorm van Daniel, hij praat zo makkelijk en leuk en zijn liedjes maken me gelukkig… wat hou ik van de intieme sfeer die hij uitstraalt…heerlijke fijne avond, ik vergeet Frits en Tjeerd totaal… tot na de pauze… wij komen de zaal weer in en zij zitten er al en praten door alsof ze niet gestopt zijn, sterker nog, ik vrees dat ze niet gestopt zijn
Frits: “heb je het verder nog aan mensen verteld dat het uit is?”
Tjeerd: “nee, ik wacht het liever even af, want het is allemaal nog zo onduidelijk, misschien komen we wel weer bij elkaar en moet ik dat weer uitleggen”
Frits: “mompel mompel, ja snap ik en mompel”
Tjeerd: “ik heb het alleen jou en nog een vriend verteld”
ik kijk mijn lief aan en ik zeg heul zachtjes, ja en 850 mensen in het theater maar wie boeit dat nu, ik zie inmiddels meer mensen gniffelen…
Frits: “nou, ik zal er niet over praten hoor, je kent me, ik zou dat nooit doen en ik hou het voor me”
Tjeerd: “ja want het gaat wel over haar en ik wil dat niet zomaar doen he…”
right, dacht ik gniffelend you could have fooled me…maar Frits houdt het misschien wel voor zich maar ik ga erover bloggen, ik heb geen geheimhouding beloofd en als Tjeerd dit op volume hardrock in een vol theater kan bespreken is het algemeen goed geworden…
Tjeerd eindigt met de woorden dat hij er vanuit gaat dat het nog weer goed komt
mijn lief kijkt me aan en ik hoor hem zeggen “papleppels” en hij mompelt nog niets van “wiesneuzen”, “wie bespreekt zoiets in een vol theater?”
Ik grinnik wat voor me uit en zeg dat er een blogje inzit…ja dat vreesde hij al… en toen ging het doek op en het licht uit en ging ik luisteren naar “Op fietse” en “hier kom ik weg”….
Mooi! Maar het voorprogramma en het pauze entertainment was ook de moeite waard
🙂
